.... Σ ακούμε Αντώνη......

Αλήθεια τι προσωπικό σχόλιο θα μπορούσε να κάνει οποιοσδήποτε που ήξερε έστω και στο ελάχιστο τον φίλο Αντώνη Κονταράτο.... Πόσο δε μάλλον όταν ο ομιλών όπως και πολλοί άλλοι όταν τον βλέπαμε ξέραμε ότι ήδη είμασταν γεμάτοι... Μια κουβέντα του πάντα ωφέλιμη... Με ιδιαίτερη αγάπη... Τα ατελειώτα ταξίδια του ερευνητικά και μη σε καθοδηγούσαν να είσαι πάντα ΕΚΕΙ... δίπλα του, κοντά του, να τον ακούς !!! Ένας άνθρωπος που από οποιαδήποτε θέση και να πέρασε ήταν πάντα μ ένα χαμόγελο τόσο στους Καθηγητές όσο και στις καθαρίστριες.... Ένας άνθρωπος γεμάτος ζωή γεμάτος καρδιά για τη δική του Σαντορίνη που με κάθε τρόπο θέλησε να την προβάλλει προς τα έξω... Ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΦΙΛΟΣ, ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΗς συμπαραστάτης, ταξιδευτής, .......
Θυμάμαι πόσο πολύ έτρεχα μόλις τον έβλεπα οπουδήποτε απλά και μόνο να τον χαιρετήσω.... Θυμάμαι όταν λίγο πριν ξεκινήσει η " επίσκεψη του" η τελευταία σε νοσοκομεία έπρεπε να πάω στο γραφείο του να παραδώσω ένα φάκελο. Δεν ήξερα ότι ήταν εκεί.... Μόλις τον είδα μου είπε..." Συγγνώμη και Ντρέπομαι που δεν σηκώνομαι να σε χαιρετήσω απλά πονάει η μέση μου"....Θυμάμαι πόσες φορές γινόταν το επίκεντρο στις παρέες όλοι Θέλανε να πάρουνε την άποψη του...Θυμάμαι με πόσο καμάρι μας έδειχνε τα εγγονιά του.... ειδικά όταν σε κάποια συνεστίαση μου σύστησε " τον Αντώνη του"..... είχε βλέπετε το όνομα του.... Θυμάμαι με πόση δύναμη ψυχής και πόση πραότητα παρουσιάζε την τελευταία του ομιλία στη Σαντορίνη .... Θυμάμαι πόσο ανάγκη είχε να ξεφεύγει από πολλά.... Και να μερακλώνει με το κάθε τι...." Αχ αυτοί οι κεφτέδες χεεχεχεχ"......
Αλήθεια πόσοι όντας στο νοσοκομείο θα παίδευαν τον εαυτό τους και με το άγχος ώστε να βγει το τελευταίο τους " παιδάκι" σωστά.... ο Αντώνης το έκανε...
17 Αυγούστου ήρθε το μαντάτο πρωι πρωι.... Ο Αντώνης έφυγε... πάει στη Σοφία του... πάει στους αγαπημένους του γονείς... Ίσως πρέπει να επιτελέσει και αλλού το ρόλο του Δασκάλου, και Καθηγητή - φίλου, Ίσως να τον έχουν και αλλού ανάγκη... Ίσως ....Ίσως....
Και η συγκυρία ( και σίγουρα ο Αντώνης) το φέρνει ώστε το " καλλιστορώντας" να είναι αυτό που θα μεταφέρει το δυσάρεστο στα Μ.Μ.Ε του νησιού και όχι μόνο..... Και η συγκυρία το φέρνει μαζί με μια συνεργάτη του να μιλάνε αντί για 10 λεπτά ένα μισάωρο σαν επίλογο στη ζωή του.... Μα έφτανε το μισάωρο .... τα παμε όλα για τον Αντώνη;;;; ξεχάσαμε τπτ;;;
...... Ένιωσα όμως άσχημα όταν δεν είδα την ώρα της εξόδίου ακολουθίας στην Αθήνα, να μην είναι γεμάτη η εκκλησία από Σαντορινιούς για την επιμνημόσυνη δέηση...... έω!!! Δεν ξέρω τον λόγο... αλλά ένιωσα ένα σφίξιμο...... Ίσως να έπρεπε για να πεισμώσω απο εδώ και πέρα και να γνωρίσω στον κόσμο το έργο ενος ΘΗΡΑΙΟΥ που πρέπει να μείνει χαραγμένο.... να βοήθήσω ώστε ένας Ανθρωπος του Χθες να μείνει χαραγμένος για το Αυριο... Έτσι σαν ένα ευχαριστώ.... Έτσι απλά για να ξέρει ότι δεν το ξεχνάμε... Έτσι απλά.....

σ ευχαριστώ Αντώνη... Σ ευχαριστούμε Αντώνη... Σ Ευχαριστούμε Δάσκαλε!!!!

Υ.Γ. Από την πρώτη στιγμή του φευγιού του, προτείνω στους πάντες όταν με το καλό ολοκληρωθεί το Νοσοκομείο της Σαντορίνης να δοθεί το όνομα του Αντώνη... Έτσι για να δείξουμε την προσφορά του...... Θα πείραζε πολλούς δλδ εεε αν το Νοσοκομείο της Σαντορίνης ονομαζόταν " Νοσοκομείο Σαντορίνης: Αντώνης Νικ.Κονταράτος"......