Κυριακή 10 Μαρτίου 2024

Ανασκαφές του Χίλλερ ή Ποιός ήταν τελικά ο Αβέρωφ της Σαντορίνης

Αι ανασκαφαί του κ. Χίλλερ.-Επιγραφαί αρχαιόταται.-Άλλα ευρήματα. 

Ο εν Θήρα ιδιαίτερος ημών ανταποκριτής και διευθυντής της εκεί εκδιδομένης εφημερίδος «Σαντορίνης» κ. Ιωάννης Βαρβαρήγος επιστέλλει τα εξής: Τη παρελθούση Κυριακή, 18 τρεχ., κατόπιν ευγενούς προσκλήσεως του ιδίαις δαπάναις λίαν φιλοτίμως ενεργούντος ενταύθα και εν θέσει «Μέσα Βουνό» αρχαιολογικάς ανασκαφάς φιλέλληνος αρχαιολόγου, ειδικού δε και επιφανούς επιγραφολόγου κ. Φ. Βαρώνου Χίλλερ, μετέβη παρ’ αυτώ εις τον τόπον των ανασκαφών. \

Ο κ. Χίλλερ, τον οποίον συνοδεύει και ο αυτοκρατορικός γεωμέτρης κ. Βίλσκυ, ομιλεί καθαρώς και απταίστως αλλά και γράφει ομοίως την ελληνικήν. Ηλικίας έως 30 ετών, αναστήματος μάλλον υψηλού, ωραίος και γλυκύτατος, είνε κατενθουσιασμένος με τα ενταύθα ευρήματά του ως και με την κοινωνίαν εν γένει της Θήρας, ως διηγείται ο ίδιος, το οποίον πολύ μας κολακεύει. Αι ανασκαφαί, εια τας οποίας απασχολεί 35 ημερισίους εργάτας, εξακολουθούσιν υπό την πεφωτισμένην αυτού διεύθυνσιν μετά ζέσεως φέρουσαι καθ’ εκάστην εις φως νέα ευρήματα. Μέχρι τούδε ανευρέθησαν 100 επιγραφαί, αι πλείσται των οποίων είνε αρχαιόταται, ελπίζει δε ο κ. Χίλλερ ότι θα ανευρεθώσι περί τας 500 τοιαύται, όσαι δήλα δη δεν ανευρέθησαν εις όλας τας νήσους όπου έχει ούτος ενεργήσει ανασκαφάς.

 Εκ των επιγραφών τούτων τινές είνε αρχαιότεραι των αλλαχόθεν της Ελλάδος προκυψασών, θα γνωσθή δε εκ τούτων μέρος τουλάχιστον της αγνώστου, αλλ’ ως εικάζεται ενδιαφερούσης ιστορίας της Θήρας, και τούτο θα οφείληται εις μόνον τον κ. Χίλλερ. Ευρέθησαν ωσαύτως και όχι ολίγα αγάλματα, τινά των οποίων είνε ωραίας τέχνης, δυστυχώς όμως όλα κατεστραμμένα, το χείριστον δε ακέφαλα, υποκύψαντα, φαίνεται, εις τον ασεβή και ανόητον φανατισμόν των χριστιανών των πρώτων αιώνων. Ευρέθη ομοίως στοά βασιλική και πλησίον ταύτης ναός της Αφροδίτης και Αγορά, διάφοροι άλλοι ναοί και το Γυμνάσιον των αρχαίων Θηραίων. Είνε προς τούτοις την ευγένειαν ο κ. Χίλλερ, επιγραφήν μακράν, ουχί μεν πολύ αρχαίαν, φέρουσαν όμως εις φως σπουδαίαν ύλην να μοι υποσχεθή ότοι θα μοι στείλη εις δημοσίευσιν. Εν ταύτη μνημονεύεται και ο κατασκευάσας τον λιμένα του Εξωμότη, του οποίουμόνον οι δύο βραχίονες υποφαίνονται υπό την επιφάνειαν της θαλάσσης όπως δη ποτε σήμερον, ως και διάφορα άλλα έργα κοινωφελή εν Θήρα, τούτον δε προσφυώς ο κ. Χίλλερ μοι απεκάλεσεν «Αβέρωφ της Θήρας.» Αι ανασκαφαί θα εξακολουθήσωσιν έτι επί δύο μήνας, αν δε, ως μοι είπεν ο κ. Χίλλερ, εύχομαι δε από καρδίας, καταφθάση εκ Γερμανίας βοηθός αυτού και άλλος αρχαιολόγος, ως έγραψεν ήδη, θα κάμωσιν έναρξιν ανασκαφών και εις Εμπορείον, (κατά τον κ. Μηλιαράκην Νιμποργιό) όπου η αρχαία πόλις Ελευσίς. Ο κ. Χίλλερ, εις τον οποίον η ιδιαιτέρα ημών πατρίς πολύ έχει όπως οφείλη, έχει εκδώσει εν Γερμανία ογκώδη τόμον περί των υπ’ αυτού μέχρι τούδε ενεργηθεισών διαφόρων ανασκαφών, απερχόμενος δε εις Γερμανίαν και τας επί των εν Θήρα ανασκαφών πολλού επιστημονικού κύρους μελέτας του θα δημοσιεύση.


Εστία, 3, 29/06/1896


https://digital.lib.auth.gr/record/122407/?ln=el




Δευτέρα 1 Ιανουαρίου 2024

Ο Μέγας Αλέξανδρος και η Σαντορίνη ( Χρονογράφημα)

 

Ο Μέγας Αλέξανδρος και η Σαντορίνη

Πηγή Κρητική επιθεώρηση  10/2/1932

 

Χρονογράφημα: Δεν είναι τίποτε

Κάποτε ο Μέγας Αλέξανδρος, περιήλθε τας Κυκλάδας, με τον σκοπόν να τας κατακτήσει αναιμάκτως.

Εις κάθε νησί, έκανε την ίδια δήλωση.

«Γενναίοι, τους είπε, αν θέλετε να μείνετε ελεύθεροι και ανεξάρτητοι από μένα, θα μου δώσετε ένα αίνιγμα, και εάν  δεν το λύσω εντός προθεσμίας μηνός, θα μείνετε ήσυχοι από την αφεντιά μου.  Εάν όμως το λύσω θα σας υποδουλώσω.»

-        Τόκα το χεράκι σου, του είπαν οι Κυκλαδίτες, είμεθα σύμφωνοι.

Το κακό όμως ήταν ότι ο Αλέξανδρος, έλυνε τα αινίγματα με όλη την ευκολία και σιγά σιγά αφού κατέκτησε με αυτό τον τρόπο όλα τα νησιά, έφτασε και εις τη Σαντορίνη.

Οι Σαντορινιοί έβαλαν τα καλά τους, για να τον υποδεχτούν, εφόρεσαν δλδ την κόκκινη βράκα τους και όρισαν τριμελή επιτροπή με πλήρη εξουσιοδότηση να ορίσει το αίνιγμα.

Ο πρόεδρος της επιτροπής, με την ρεμπούμπληκα ( καπέλο) μυτερή σαν τρικαντώ, ( είδος καπέλου), εκάθισε επάνω σ’ ένα βαρέλι του βισάντο και είπε:

« Ποιο είναι Αλέκο μου το πουλί , που είναι πράσινο, στις δέκα κίτρινο, το μεσημέι κόκκινο, στις δύο και είκοσι ακριβώς το απόγευμα μπλε,  στις τέσσαρας παρα εικοσιπέντε μωβ , και στις οκτώ το βράδυ μπλε μαρέν; Ποιο είναι το πουλί αυτό και δεν στέκει να το πιάσουν, παρά κλαίει την μοίρα του και χτυπάει την κεφαλή του στον τοίχο; Ε;»

« Αυτό είναι το αίνιγμα;»

« Μάλιστα…»

Ο Αλέξανδρος κλείστηκε σε ένα δωμάτιο που σώζεται ακόμα στο χωρίο Νημπορειό και έφαγε το μυαλό του , χωρίς να μπορέσει να λύσει το αίνιγμα.

Στο τέλος του μηνός, καταστεναχωρημένος, εκάλεσε την επιτροπή.

« Λοιπόν» του είπαν οι Σαντορινιοί…..

«Έχασα…» «Δεν έλυσα το αίνιγμά σας. Τι είναι αυτό το πουλί;»

«Α δεν είναι τίποτε…του είπαν και οι τρεις  θριαμβευτικά.»

«Πως; Δεν είναι τίποτα …»

«Αν ήταν θα το έλυες ,  Λοιπόν σου είπαμε κάτι που δεν είναι για να γλυτώσουμε.»

Και η Σαντορίνη εσώθηκε μ’ αυτό τον τρόπο από τη σκλαβιά. Τότε μάλιστα ο Μέγας Αλέξανδρος, ηκούσθη λέγων:

«Εάν δεν ήμουν Αλέξανδρος θα ήθελα να ήμουν Σαντορινιός»

Αρουερ

 


σε ευχαριστώ Ορεινέ Αξιώτη για άλλη μια φορά!!! 

 

 

 

Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου 2023

«Σαντορίνη 1670 μ.Χ. Τα τεκμήρια των οθωμανικών απογραφών»

 Με ξεχωριστή χαρά, σας παρουσιάζω ένα νέο βιβλίο για τη Σαντορίνη. «Σαντορίνη 1670 μ.Χ. Τα τεκμήρια των οθωμανικών απογραφών» των Ηλία Κολοβού και Γιάννη Κηπουρού  από το Αρχείο Θηραϊκών Μελετών Συλλογή Δημήτρη Τσίτουρα. Όχι γιατί είναι απλά άλλο ένα βιβλίο για τη Σαντορίνη, αλλά για την οπτική τους ματιά για την περίοδο 1670 μ.Χ. 

Μέσα από ένα κατάστιχο των Οθωμανών που έγινε το 1670 μ.Χ. από τον Μουσταφά εφέντη μαθαίνουμε και γνωρίζουμε πολλές διαφορετικές πληροφορίες για την κοινωνία του νησιού, πόσοι είναι υπόχρεοι  σε κεφαλικό φόρο, πως ήταν τα καστέλια πως ήταν τα καστέλια , ποια ηταν η τιμολόγηση των όσπριων στη Σαντορίνη, πόσα δέντρα είχαν το νησί, ποια ήταν τα αιγοπρόβατα, πόσοι ήταν οι ανεμόμυλοι και τόσα άλλα.

Ταυτόχρονα στο βιβλίο, υπάρχουν χάρτες και γκραβούρες περιόδου 16ου και 18ου αιώνα που συμπληρώνουν την ιστορική προσέγγιση της κοινωνίας .

Η δε λεπτομερής καταγραφή ονομάτων αλλά και η γενεαλογική ερμηνεία όπου είναι δυνατόν αναδεικνύει εκτός της σοβαρής δουλειάς που έγινε και τη σπουδαιότητα του κατάστιχου.

Ο φίλτατος Γιάννης Κηπουρός καταγράφει ταυτόχρονα τις κοινωνικές και οικονομικές προεκτάσεις του ονόματος στη Σαντορίνη το 1670 μ.Χ. με αγαπημένο προσωπικό παράδειγμα ο Γιάννης που γίνεται Τζαννετής.

Στη συνέχεια γίνεται αναφορά στους Μύλους στις Κυκλάδες τον 17ο αιώνα.  Εντυπωσιακά ενδιαφέρουσα είναι η συμμετοχή στο βιβλίο της κυρίας Παρασκεύης Μποζινέκη Διδώνη που μέσα από τα δύο πολυσέλιδα άρθρα της για τους ανεμόμυλους στη Σαντορίνη το 1670 αλλά και για τα Μοναστήρια και τις εκκλησίες της Σαντορίνης το 1670 ολοκληρώνει την ανάλυση της κοινωνίας εκείνης της περιόδου.

Λόγος απλός, απόλυτα κατανοητός  και εκλαϊκευμένος που παρά τις πολλές πληροφορίες είναι εύχρηστος για τον απλό αναγνώστη και όχι μόνο για τους ερευνητές, ενώ οι εκδόσεις του Αρχείου Θηραϊκών Μελετών υπό την επιμέλεια και οργάνωση του θηραίου Δημήτρη Τσίτουρα προσδίδει ποιότητα.  Η συμβολή του βιβλίου για την εν λόγω περίοδο είναι άκρως ιδιαίτερη και ελπίζω να το αγκαλιάσουν όλο και περισσότεροι αναγνώστες. 

 

Κυριακή 19 Μαρτίου 2023

Ψήγματα σκέψεων Αγάπης Τιμής και Σεβασμού


πηγη φωτό :  https://klearchosguidetothegalaxy.blogspot.com/2011/01/epiphany-in-prophet-elias-of-santorini.html?m=1


Μνήμη Ηγουμένου της Μονής Προφήτη Ηλία Θήρας π.Δαμασκηνού Γαβαλά (1965- 2023).
Καλή Αναστάση μας ευχήθηκε σήμερα το πρωί ο π. Καλλίνικός αδερφός της Μονής Προφήτη Ηλία Θήρας ανήμερα της Σταυροπροσκυνήσεως  στον Ιερό Ναό Εισοδίων της Θεοτόκου (Τρανή Παναγιά) στο Μεγαλοχωρι.  Και που να ήξερε οτι η ευχή αυτή μετά από λίγο θα ακουγόταν σε όλο το νησί. Η ξαφνική εκδημία του γέροντα μας , του ηγουμένου της Μονής π. Δαμασκηνού, μας συγκλόνισε! Νιώσαμε σαν να έφυγε κομμάτι του εαυτού μας. Ήταν εκεί από τις 31 Ιουλίου 1998 με ανοιχτές αγκάλες και αυτό έλεγε πολλά!!!   
Προσωπικά δεν θα σταθώ στις τόσες μα τόσες ξεχωριστές συζητήσεις κάθαρσης που είχαμε. Ήταν μεταξύ εμού και εκείνου.  Του ζητάω συγγνώμη και θα προσεύχομαι πάντα για την Ανάσταση Του .  Ο καθένας μας είχε την ευκαιρία να μάθει πολλά από το γέροντα. Κατάφερε να ηρεμήσει ακόμα και ανθρώπους που δεν πίστευαν. Κατάφερε να αναδείξει την Ιστορία της Μονής (εκδόσεις, ιστοσελίδα κ.α.)  και όχι μόνο τα προβλήματα από τα  καλώδια κλπ. Έτρεχε έτρεχε έτρεχε... Δεν σταματούσε...Ακόμα και στη συνοδεία του ήταν πάντα εκεί για όλους ! Και τι μπορεί να πει κανείς για τη ψαλτική του τέχνη.... Ήξερες ότι θα ανέβεις ένα μικρό σκαλί ακούγοντας τον να προσεύχεται ... Θα έπιανες δίπλα του στασίδι και θα προσπαθούσες να δεις  από μακριά τον "ἐν ἅρματι πυρίνῳ" Προφήτη του . 
Aναστήλωσε εξ αρχής τη Μονή, τα παρεκκλήσια, τα μετόχια και τα εξωκλήσια της Μονής. Κάποια στιγμή πριν πολλά χρόνια προσπαθούσε να εξηγήσει σε κάτι τουρίστες για τον Άγιο Λάζαρο., όπου μέσα υπάρχουν οστά των πατέρων της Μονής. Πόση Ηρεμία στη Φωνή Του. Και πόσα άλλα που δεν φτάνουν ώρες μα και τόμοι για να τα καταγράψουν . Πριν από λίγο συζητώντας με αγαπημένο μου φιλο για την εκδημία του γέροντα μου είπε μία τόσο ωραία φράση: " Ξέρεις μου λέει τι με αναπαύει... Το μοναστήρι έχει συνέχεια για 100 χρόνια...Άφησε πολύ έργο πίσω του " Και του απάντησα ότι άφησε και σπόρο από λουλούδια που είναι έτοιμα να ανθίσουν.... 
Σήμερα η εκκλησία μας τιμάει την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως. Η δε Ιερά Σύνοδος σαν μια άλλης μορφής επικήδειο λόγο για τον πατέρα Δαμασκηνό, αναφέρθηκε στο μήνυμα της στις εκκλησίες στο ρόλο του ιερέα και στην έννοια της κλήσης του. 
"....Μέ ἀφορμή ὅμως αὐτόν τόν ἑορτασμό, κα­λοῦν­ται καί οἱ ἴδιοι οἱ Ἱερεῖς ὅπως καί οἱ ὑ­πο­ψή­φιοι Κλη­ρι­κοί νά ἀνα­λο­γι­σθοῦν τό τί ση­μαί­νει Ἱ­ε­ρω­σύνη καί πόση ὑπευθυνότητα ἀπαιτεῖ ἡ ἱερατική διακονία. Νά ἀ­να­λο­γι­σθοῦν ὅτι, ὅ­ταν ὁ Θεός εὐ­δο­κεῖ καί ἐν­δύονται τήν τῆς Ἱερωσύνης Χάριν, αὐτό γίνεται μέ ἀπο­κλει­στικό σκοπό ὅλοι μας νά δι­α­κο­νή­σουμε τα­πεινά τόν λαό τοῦ Θεοῦ πού ὁ Ἴδιος μᾶς ἐμπιστεύεται, προ­σφέ­ρον­τας τήν Θεία Εὐ­χα­ρι­στία «ὑ­πέρ τῶν ἡμετέρων ἁ­μαρ­τη­μά­των καί τῶν τοῦ λαοῦ ἀ­γνο­η­μά­των» σταυ­ρώ­νον­τας κα­θη­με­ρινά τά πάθη καί τίς ἀ­δυ­να­μίες μας καί ἀ­πο­φεύ­γον­τας τίς πα­γί­δες τοῦ Πο­νη­ροῦ.  Ἡ Ἱ­ε­ρω­σύνη δέν μᾶς ἀνήκει. Εἶναι τοῦ Χριστοῦ καί μᾶς τήν προσφέρει ὡς ἔργον διακονίας «εἰς οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ», πάντοτε σέ ἀναφορά πρός Ἐκεῖνον καί τούς ἀδελφούς μέ τούς ὁποίους συνἐργαζόμεθα γιά τήν αὔξηση τοῦ Σώματος Αὐτοῦ." Ότι ακριβώς έκανε πράξη ο γέροντας μας. 
Ενώ ο ίδιος σε μία του ομιλία στον Πειραιά, έκλεισε το λόγο του με τα ακόλουθα λόγια που ήταν σημάδι της δικής του πυξίδας στη ζωή.: " «Πολλές φορές αντικαθιστούμε τον Χριστό, με τον χρυσό, την απλότητα με τις υπερβολές και με όλα αυτά που απομακρύνουν από την αλήθεια της πίστεως. Να προσεγγίζουμε τον Χριστό, όχι όπως εμείς θέλουμε, αλλά όπως θέλει ο Κύριος. Όπου υπάρχει ο Χριστός, υπάρχει ταπείνωση, υπάρχει ο Σταυρός, η θυσία, η υπομονή, η συγχωρητικότητα, η αγάπη. 
Αν δεν υπήρχε η Ανάσταση, ο Σταυρός δεν θα είχε καμία σημασία. Υπάρχει η πορεία η ανηφορική, αλλά υπάρχει στο τέλος και ο Χριστός που περιμένει και αγκαλιάζει τον καθένα από εμάς.»

Λίγο πριν την ταφή του σίγουρα όλοι σιγοψιθυρίζουμε : Καλή Ανάσταση Γέροντα.... Σε ευχαριστούμε!! Να μας προσέχεις από εκεί ψηλά.... Και να δίνεις δύναμη στην αδερφότητα σου  που έχει να αντιμετωπίσει τόσα πολλά πια χωρίς εσένα.. 


Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2022

Μνήμη Πρωτοπρεσβύτερου Ιωάννη Βαρβαρήγου (1933-2022)

  Ήταν πριν χρόνια στον εσπερινό του προφήτη...

Ο παπά Γιαννης Βαρβαρηγος είναι ο δεύτερος στη σκιά ....
Πριν λίγο διπλοκαμπανο νεκρικό στο χωριό . Και η Παναγία και οι Άγιοι Ανάργυροι....
Ξεκουράστηκε....
Μόλις το έμαθα μόνο αυτή τη φωτό θυμήθηκα... 

Γράφει η Γουλιελμία Συρίγου στο Η Σαντορίνη μου  "Υπηρετεί 33 χρόνια με ζήλο και άκρατη θεοσέβεια τις εκκλησίες της Απάνω Μεριάς. Μεγάλωσε σε μία πολυμελή οικογένεια με όλες τις δυσκολίες που πέρασαν τα παιδιά στα χρόνια του πολέμου και της κατοχής αλλά και με πλούσια τα νάματα και τη σκέπη των Αγίων Αναργύρων που διακαώς ευλαβείται. Έχοντας από μικρός την σφοδρή επιθυμία να υπηρετήσει τον Κύριο, αξιώθηκε με τη δύναμη του Θεού και με την ταπεινοφροσύνη που τον διακρίνει , να ανέβει τα σκαλιά της ιερωσύνης. Συντροφιά με την καλή του παπαδιά, την πάντοτε φιλόξενη Αργυρούλα από το Μεγαλοχώρι και τα τέσσερα παιδιά του, περνά τις δυσκολίες του ποιμνίου του με προσευχή και υπομονή, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια που ο τουρισμός έχει αυξήσει τα προβλήματα και τις υποχρεώσεις στο έργο του ". 

ενώ από την τιμητική εκδήλωση που έγινε λίγα χρόνια πριν στον Άγιο Δημήτριο Αττικής , ο προιστάμενος του ναού π. Ματθαίος Χάλαρης: 
"Με το χαμόγελό του και τη συμπεριφορά του, έγινε για μας ένας ευλογημένος και τόσο πολύτιμος φίλος πρώτα απ’ όλα, αλλά και πνευματικός συγγενής. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος μέσα από το ήθος του και την εμπειρία του, αλλά και τα χαρίσματα με τα οποία κόσμησε και την ψυχή του και τη διακονία του, γίνεται για όλους εμάς ένα τρανό παράδειγμα: Τι σημαίνει να αγαπήσεις το Θεό και να του αφιερώσεις όλη σου τη ζωή. Έκανε ένα υπέροχο ποιμαντικό έργο το οποίο δεν θα το δείτε καταχωρημένο σε βιβλία ποιμαντικής, αλλά στις καρδιές των ανθρώπων που είχαν τη χαρά και την ευλογία να τον επισκεφθούν, και να γνωρίσουν έναν άνθρωπο ο οποίος κυριολεκτικά αγάπησε την Παναγία μας, το Ναό της, το ποίμνιό του, και έκανε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό να του προσφέρει χάρη και ευλογία. Ιδιαίτερα όμως τον ευχαριστούμε διότι τα τελευταία χρόνια βρίσκεται ανάμεσά μας.  Εμείς τον ονομάζουμε, «ο παππούς μας»! γιατί τον χαιρόμαστε και αποτελεί για μας μια διαρκή υπόμνηση, τι σημαίνει Ιερωσύνη αγέραστη...." 

Ο π. Ιωάννης Βαρβαρήγος, του Νικολάου και της Μαρίας, γεννήθηκε στο Μεγαλοχώρι Σαντορίνης τον Νοέμβριο του 1933.
Προέρχεται από πολύτεκνη οικογένεια επτά (7) παιδιών.
Τα χρόνια της κατοχής δε του επέτρεψαν σπουδές πέραν της βασικής εκπαίδευσης που διέθετε το νησί.
Την εποχή του καταστρεπτικού σεισμού της Σαντορίνης το 1956, τον βρήκε να υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία στο Πυροβολικό, διατάχθηκε τότε να επιστρέψει στο νησί (όπως και όλα τα ντόπια παιδιά) προς βοήθεια των σεισμοπλήκτων.
Η ευσέβεια και η φιλακολουθία των γονέων του (είχε θείο Αρχιμανδρίτη τον Σεραφείμ Βαρβαρήγο και ο πατέρας του βοηθούσε στο ψαλτήρι) τον έφεραν κοντά στην Εκκλησία, από μικρό παιδάκι είναι στο Ιερό. Έτσι μετά από το αναλόγιο του χωριού του, η ιεροσύνη ήταν ένα φυσικό γι’ αυτόν επακόλουθο, αυτό που ήθελε πραγματικά να υπηρετήσει.
Το 1962 νυμφεύθηκε την πρεσβυτέρα του Αργυρούλα το γένος Γεωργίου και Αικατερίνης Δαμασκηνού, απέκτησαν τέσσερα (4) παιδιά (τρία αγόρια και ένα κορίτσι) και μέχρι σήμερα έχει ένδεκα (11) εγγόνια.
Το Ιούλιο του 1962 χειροτονήθηκε Διάκονος από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Θήρας Αμοργού και Νήσων κυρό Γαβριήλ Καλοκαιρινό, διακονώντας πλησίον του, ενώ τον Οκτώβριο του ίδιου έτους χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος.
Αρχικά, για πολύ μικρό διάστημα, διορίστηκε στο Καμάρι της Σαντορίνης, όμως έκτακτες ανάγκες της Μητροπόλεως τον εγκαθιστούν στα τέλη του 1962 στην περίφημη Οία, στον υπό ανέγερση τότε Ιερό Ναό Παναγιάς Ακαθίστου (ο παλαιός Ναός της «Πλατσανής» είχε καταστραφεί από τον σεισμό), παράλληλα με τον άλλον Ενοριακό Ναό της Οίας Άγιο Γεώργιο, αλλά και όλων των μικρότερων Εκκλησιών που είναι διάσπαρτες σε όλη την έκταση του χωριού που αριθμούνται σε πλέον των εξήντα!
Ακούραστος στα καθήκοντά του, λειτουργούσε μέχρι το πιο μακρινό και δύσβατο εξωκλήσι της Οίας, πάντα πρόθυμος στις υποχρεώσεις και τις ανάγκες του ποιμνίου του για σαράντα επτά (47) ολόκληρα χρόνια.
Μπορεί να μην είναι γνώστης της Βυζαντινής Μουσικής, είναι όμως καλλιφωνότατος. Διαθέτει αρμονική φωνή και άριστη ορθοφωνία, ψάλλει δε, με ιεροπρέπεια και ευλάβεια.  Το άσμα του αποπνέει πίστη και δύναμη, χαρίζοντας στις καρδιές των πιστών οικειότητα ενώπιον του Θεού.
Διετέλεσε και πνευματικός. Αν και ήταν με λίγες γραμματικές γνώσεις, πολλοί σοβαροί άνθρωποι, επιστήμονες και αξιωματούχοι, αλλά και απλοί πιστοί που αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα και δεν ήταν βέβαιοι αν οι ενέργειές τους ήταν σωστές και ενδεδειγμένες, ακόμα και μετά την παραίτησή του, όσο οι δυνάμεις του το επέτρεπαν, κατέφευγαν σ’ αυτόν να πάρουν την γνώμη του. Τον ρωτούσαν πώς να ενεργήσουν κι’ εκείνος με τα χαρίσματά του, τους έδινε οδηγίες και λύσεις.
Το 2009 για λόγους υγείας υπέβαλε την παραίτησή του και συνταξιοδοτήθηκε.
 http://www.neasantorinis.gr

Δευτέρα 25 Απριλίου 2022

Στο Καλό Ρένα Γρίβα

Πόσο άσχημο νέο....

Πάει και η Ρένα η κυρία Ρένα Γρίβα ...

Η οξύτητα του μυαλού της ....η Αγάπη Της για το νησί , η προστασία των νέων ..η υπέροχη καρδιά και ψυχή της ...η Εκπληκτική γυναίκα ο τόσο ζεστός  Άνθρωπος ...η Υπεύθυνη Πρόεδρος ..οι συμβουλές της που πάντα έπιαναν...

Πόσο πολύ αγαπούσε το Μεγαλοχώρι ...

Πόσο πολύ λάτρευε το Εμπορείο ....

Πόσο πολύ πονούσε τη Σαντορίνη ...

Και όταν κάποια στιγμή ήθελε να τα πει ...μίλαγε μίλαγε μίλαγε μίλαγε ...ασταμάτητα ....

Στο καλό Ρένα Γρίβα 

Στο καλό κυρία Ρένα ....

Στο καλό υπέροχη Ρένα μας


Πέμπτη 24 Μαρτίου 2022

Ιστορικές αναφορές στην Αγία Ζώνη

 Πρωτοπρεσβύτερος Ευάγγελος Παχυγιαννάκης

Πηγή : https://www.pemptousia.gr/2015/09/105383/

"..... Οι πατέρες, τότε, παρεκάλεσαν τον Άγγλον πρόξενον Κρήτης Δομήνικον Σανταντώνιον να τους προσφέρει προστασίαν. Επειδή, όμως και στο Άγγλικὸ Προξενείο εκινδύνευαν απὸ βίαιο θάνατο, ο πρόξενος, ο ἀδεφός του και η σύζυγός του Στεφανία, τους εφυγάδευσαν με σκάλες απὸ τα παράθυρα του Προξενείου και τους εμπαρκάρησαν σε καράβι με γαλλικὴ σημαία, αφού πρώτα επλήρωσαν στον πρόξενο 10.000 γρόσια, με σκοπὸ νὰ πάρει πίσω από τον ἡγεμόνα το σεντούκι με τα δύο ιερὰ λείψανα, που με κίνδυνο της ζωής τους είχαν διασώσει από την μανία των Τούρκων.

Πράγματι, ευθύς, ως αναχώρησαν οι μοναχοί, ο πρόξενος έσπευσε και παρέλαβε απὸ τον ηγεμόνα της Κρήτης το σεντούκι με τα κειμήλια. Εν τω μεταξύ, επειδὴ το καράβι συνάντησε στο ταξίδι του πολλὰ εμπόδια, αναγκάστηκε να επιστρέψει και πάλι στο Κάστρο της Κρήτης, όπου, καθὼς το είδαν οι επαναστατημένοι Τούρκοι «επήραν τους δύο καλογήρους και τους έδεσαν… και τους επήγαν δέρνοντάς τους εις τον πασάν…». Εκείνος, τον μεν Δωρόθεον εχάρισε ως δούλον σ᾿ έναν Τούρκο, τον δε Διονύσιον οι Τούρκοι εξεβίαζαν να γίνει μωαμεθανός. Μπροστά στη γενναία άρνησή του, οι Τούρκοι ετρύπησαν με πυρωμένη σούβλα τα μηνίγγια του. Μέχρι τέλους ο οσιομάρτυρας μοναχὸς παρέμεινε ανυποχώρητος… Το πρωί της Καθαράς Δευτέρας τον εκρέμασαν (Γ. Μαρτζέλου, Οι Άγιοι της Μονής Βατοπαιδίου, Ιερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου, ό. π., σελ. 112).

Βλέποντας ο πρόξενος, ότι οι τουρκικὲς ταραχὲς και οι διωγμοὶ συνεχίζοντο, αναγκάσθηκε και εκείνος να εγκαταλείψει την Κρήτη, παίρνοντας μαζὶ το σεντούκι με τα ιερά κειμήλια και επιπλέον την κάρα του αγίου Ανδρέα, χωρὶς τη θήκη της, που είχε παραμείνει προς φύλαξη στη Μητρόπολη με τα άλλα αφιερώματα των χριστιανών.

Όταν, λοιπόν, ο πρόξενος έφθασε στο λιμάνι της Δίας (Ντίας), βορείως του Ηρακλείου για να αποπλεύσει, το γράμμα της παραλαβής των «Αγίων» υπέγραψαν, εκτός απὸ τον ίδιο και τέσσερις ορθόδοξοι καπετάνιοι απὸ την Σκλαβουνία, δηλ. την Ανατολική Μακεδονία, εκ των οποίων ο ένας, όταν επεσκέφθη το Άγιον Όρος, εγνώρισε στοὺς μοναχοὺς της Μονής Βατοπαιδίου τα συμβάντα. Προορισμὸς του προξένου ήτο να φθάσει στὴ Μάλτα και από εκεί στη Σικελία. Όμως, στη διάρκεια του ταξιδίου έπνευσαν ισχυροί άνεμοι, το πλοίο άλλαξε πορεία και λόγῳ της καιρικής ανάγκης ελλιμενίστηκε στη Σαντορίνη. Μας είναι ακόμη άγνωστο αν ο ελλιμενισμός έγινε στον όρμο των Φηρών ή του Αθηνιού. Πιθανότερο είναι ότι έγινε στον Αθηνιό, επειδή την περίοδο εκείνη εξυπηρετούσε την οινεμπορικὴ κίνηση της νήσου, ύστερα απὸ τα βασικὰ λιμενικά του έργα (Ματθ. Ε. Μηνδρινού, Ο ταρσανάς του Αθηνιού, εφημ. «Θηραϊκά Νέα», Οκτώβριος 1994, σελ. 1).

Φέρνοντας μαζί του ο πρόξενος και τα τρία άγια λείψανα, ανέβηκε στα Φηρά, όπου ενημέρωσε το Αγγλικό Θηραϊκό προξενείο περὶ του σκοπού της αφίξεώς του. Αρχικώς προσφέρθηκαν να τον φιλοξενήσουν οι Καθολικοὶ των Φηρών. Στη συνέχεια, όμως, γνωρίσθηκε, ως άριστος ιατρός, με άλλα σημαίνοντα πρόσωπα της πόλεως, καθὼς και με Κρητικοὺς που ήταν γνωστοὶ στὴν οικογένειά του κατὰ την διαμονή του στην Κρήτη (Βασ. Σφυρόερα, Κρητικὰ επώνυμα στις Κυκλάδες. Ανάτυπο από  τα πρακτικὰ Β´ Κρητολογικού Συνεδρίου (1969), σελ. 465).

Εν τω μεταξὺ τα πολεμικὰ γεγονότα της Επαναστάσεως είχαν απλωθεί και στις Κυκλάδες, όπου εδημιούργησαν κατάσταση αναρχίας, έξαψη πνευμάτων και εμφάνιση φατριών. Οι μεν υπεστήριζαν τον αγώνα, οι δε, κυρίως οι Καθολικοί, αντιδρούσαν. Η κήρυξη της Επαναστάσεως στη Σαντορίνη, στις 5 Μαΐου 1821, έδωσε στον Σανταντώνιο την ευκαιρία να κρίνει, ότι είχε συμφέρον να παραμείνει εκεῖ, αφ᾿ ενός επειδή διέθετε τον κατάλληλο χώρο να κρύψει, με περισσὴ φροντίδα, τα κειμήλια που ιεροκρυφίως είχε μεταφέρει απὸ την Κρήτη – ώστε λησμονημένα απὸ τόπο και χρόνο να σταθεί αδύνατο να επανέλθουν στα χέρια των Ορθοδόξων – και αφ᾿ ετέρου, επειδή, ως ιατρός θα ασκούσε το ιατρικό επάγγελμα, σε μια περίοδο που σ᾿ ολόκληρη την επαρχία Σαντορίνης, με πληθυσμὸ 17.000 χριστιανοὺς η επιστημονική ιατρική περίθαλψη ήταν ανύπαρκτη (Μιχ. Χουλιαράκη, Γεωγραφική, διοικητικὴ και πληθυσμιακὴ εξέλιξη της Ελλάδος (1821-1971), τόμ. Α´ (Μέρος Α´), Αθήναι 1977, σελ. 27, 32).

Μόλις μετὰ το 1833 παρουσιάζονται επ᾿ αυτῆς οι πρώτοι επιστήμονες ιατροί, ο Γεώργιος Πίντος, χειρουργός, και ο Ιωσήφ Δεκιγάλας, διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Σιέννας (Ιταλία) (Βασ. Σφυρόερα, Ιωσήφ Δεκιγάλας, Αθήναι 1960, σελ. 5. Ματθαίου Ε. Μηνδρινού, Οι ιατροί της Θήρας, εφημ. «Κυκλαδικὸν Φώς», φύλ. 383-384/1986 σελ. 3. Πρβλ. και έγγραφο Δήμου Καλλίστης αριθ. 532/10 Νοεμβρίου 1836. Σημειώνεται, ακόμη, ότι λίγα χρόνια αργότερα  ο  υιός του Ιωάννης Σανταντώνιος ελειτούργησε το πρώτο φαρμακείο στα Φηρά. Πρβλ. έγγραφο Επαρχείου Θήρας (23 Φεβρουαρίου 1843), όπου υπογράφει για ποσὸν 600 δρχ. ως αντιμισθία του, ένεκα χορηγήσεως «φαρμάκων προς τους ενδεείς» (Φάκελ. Λεπροκομείου).

Το γεγονὸς ότι ο Σανταντώνιος περιέθαλψε και επροστάτευσε τους ενδεείς της νήσου σε μια, όντως, κρίσιμη περίοδο, ήταν γνωστὸ όχι μόνο στο ευρύτερο κοινὸ του τόπου, αλλά και στην τότε προσωρινὴ Διοίκηση της Ελλάδος, στο Ναύπλιο, η οποία διά του υπουργού των Εσωτερικών Γρηγορίου Δικαίου (Παπαφλέσσα), του απέστειλε εγγραφο το έτος 1824, με το οποίο τον επαινούσε διά «τα φιλελληνικὰ φρονήματα και τα φιλάνθρωπα έργα του» . Δελένδα, Οι Καθολικοὶ της Σαντορίνης, Αθήναι 1949, σελ. 221).

Με το τελευταίο δεδομένο δηλ. την προσφορὰ ιατρικών υπηρεσιών προς τους κατοίκους της Σαντορίνης, ο Σανταντώνιος εθεωρείτο υπεράνω κάθε υποψίας, «τιμώμενος και αγαπώμενος παρὰ πάντων μέχρι το 1829, όταν παρουσιάσθηκε το ζήτημα των ιερών κειμηλίων», όπως αναφέρει το «Θηραϊκό» έγγραφο. Καθώς, όμως, πέρασαν τα πρώτα χρόνια απὸ την κήρυξη της Επαναστάσεως και υποχωρούσε η κοινωνικὴ αναταραχή, άρχισε να μεταδίδεται ο πρώτος ψίθυρος γύρω από το θέμα των κειμηλίων, προερχόμενος απὸ ακριτομύθιες της συζύγου του Στεφανίας, ανάμεσα στις καθολικὲς οικογένειες των Φηρών. Έγινε, δηλαδή, ό,τι συνέβη στην Αίνο με την σύζυγο του ιερέα, η οποία κρυφά από το σύζυγό της, έκοψε ένα τεμάχιο πριν την παραδώσουν στον προηγούμενο Διονύσιο, η οποία κατόπιν θείας επεμβάσεως αναγκάστηκε να μετανοήσει και  με επιστολή της το 1839, να το αναφέρει στη Μονή και να παρακαλέσει να στείλουν εκπροσώπους για να παραλάβουν το τεμάχιο.

Για το περιστατικό της Σαντορίνης γνώση των πληροφοριών έλαβε και η Μονὴ Βατοπαιδίου, η οποία σε συνδυασμὸ με τα συμβάντα στο λιμάνι του Ηρακλείου, απέστειλε γράμματα στον Σανταντώνιο ζητούσα να της επιστρέψει τα ιερά κειμήλια (Τα Γράμματα αυτὰ δεν έχουν ανευρεθεί ακόμη).

Παραλλήλως, παρεκάλεσε τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αγαθάγγελο (1826-1830), να παρέμβη επὶ του θέματος, καθὼς και τον Θηραίο Ρώσο πρόξενο Βασίλειο Σ. Μαρκεζίνη (Πρβλ. Ματθ. Ε. Μηνδρινοῦ, Θηραϊκὰ Ανάλεκτα, έκδοση Ιδρύματος Μπελλὼ- νια, Αθήνα 1995, σελ. 52). Τότε ενημερώθηκε η Μονή από τον Επίσκοπο του νησιού, Ζαχαρία, η οποία έστειλε τον προηγούμενο Διονύσιο, το 1831 στη Σαντορίνη. Ο πρόξενος ζήτησε για την απόδοση της Αγίας Ζώνης 15.000 γρόσια, και ο λαός με συγκινητική προθυμία συγκέντρωσε το ποσό. Έτσι εξαγοράσθηκε η Αγία Ζώνη και γύρισε στη Μονή Βατοπαιδίου

Ανασκαφές του Χίλλερ ή Ποιός ήταν τελικά ο Αβέρωφ της Σαντορίνης

Αι ανασκαφαί του κ. Χίλλερ.-Επιγραφαί αρχαιόταται.-Άλλα ευρήματα.  Ο εν Θήρα ιδιαίτερος ημών ανταποκριτής και διευθυντής της εκεί εκδιδομέ...