Αφιέρωμα στη Σαντορίνη – Ηλίας Βενέζης

Αφιέρωμα στη Σαντορίνη – Ηλίας Βενέζης

Περιοδικό Νέα Εστία τεύχος 698 σελ 1031

Του φίλου μου κ. Αντώνη Δελένδα, που τον μάτωσε ο σεισμός του νησιού .

Πάει και η Σαντορίνη! Καθώς ο ήλιος του Αιγαίου δέρνει τα ερείπια, καθώς τα δάκτυλα των ρημαγμένων ανθρώπων ποτίζουν την άνυδρη γη της Σαντορίνης, εμείς που τη λατρέψαμε προσπαθούμε να την κρατήσουμε μέσα μας έτσι όπως ήταν  πριν από το σεισμό , έτσι που θέλουμε να μείνει… Ανοίγουμε τις σελίδες ενός οδοιπορικού, η μνήμη ξαναζωντανεύει την αίσθηση όλα είναι όπως πριν από το σεισμό:

«…Ακινητεί ο ήλιος, λουφάζει  κύματα, πύκνα, ύλη ανένδοτη, φως τρομερό στους άγριους βράχους της Σαντορίνης, τους γυμνούς, στο πιο μοναδικό το πιο εξαίσιο τόπιο του Αιγαίου Πουθενά του κόσμου ο ταξιδιώτης δεν θα το αισθανθεί αυτό, δεν θα το αισθανθεί τόσο: το φως να μην είναι στοιχείο που ενώνεται με την ύλη- με τη γη , με το νερό- ερχόμενο απ’ έξω. Αλλά να είναι ουσία οργανική της ίδιας της ύλης, του νερού της γης. Αναβλύζει το φως της Σαντορίνης από τα ενδον, από το νερό, από το χώμα και δυναστεύει τα πάντα. Δυναστεύει ψηλά, στην κορφή των βράχων, τα κρεμασμένα άσπρα σπίτια των ανθρώπων. Στα στρώματα της γης, που την έκοψε άγρια το ηφαίστειο και ένα μέρος της το καταπόντισε στο βυθό, δυναστεύει τους βράχους. Δυναστεύει κάτω, χαμηλά τα σκοτεινά νερά τα «συστήματα των υδάτων». Δυναστεύει το μαύρο, θαλάσσιο ασάλευτο τέρας που ύψωσε ο πόντος από τα έγκατά του, τη Νέα Καμμένη. Και δυναστεύει προπάντων τα πρόσωπα, την καρδιά των ανθρώπων. Ω τα ήμερα χαμογελαστά καλοσυνάτα πρόσωπα των ανθρώπων της Σαντορίνης! Η γη τους είναι ξερή και άνυδρη. Πίνουν νερό της βροχής κι έρχονται χρονιές που μήτε το νερό της βροχής δεν θα πέσει από το σύννεφο. Η θάλασσα τους είναι δύσκολη και τα γυμνά, μικρά βουνά τους δεν βγάζουν τίποτα άλλο από πέτρα άσπρη, αλαφρόπετρα. Πείνουν και βασανίζονται. Κολλημένοι εκεί γερά σα στρείδια, δεμένοι κρεμασμένοι από το βράχο τους. Κάθε τόσα χρόνια το ηφαίστειο κάτω από τα πόδια τους σείει τα έγκατα, αναταράζει τις άσπρες φωλιές τους τινάζει φλόγες. Μες στους τόσους αιώνες των δυναστών του Αιγαίου, των Φράγκων και των Βενετσιάνων και των Σαρακηνών και των κουρσάρων, οι άνθρωποι του νησιού υπέφεραν τα πάνδεινα, μαρτυρήσανε. Και τώρα ξεκομμένοι από την άλλη Ελλάδα, τριγυρισμένοι από το πέλαγός τους, χωρίς λλιμάνι ζουνε τη ζωή τους δύσκολα. Θα πρεπε να τους είχε γονατίσει τόσο παρελθόν σκληρό, τόσος κίνδυνος τόση αγωνία τόση ξερή γη. Κι όμως τίποτα από αυτά δε μένει στην καρδιά τους. Μένει μονάχα αυτό η δύναμη της Σαντορίνης η οριστική: το φως.

Η κυρούλα με το τυραννισμένο διψασμένο πρόσωπο, χάθηκε μες στο άσπρο φως στα μονοπάτια του Μεροβιγλίου. Κι εμείς ενώ το φως δυνάστευε τη Σαντορίνη αρχίσαμε να χαμηλώνουμε κατεβαίνοντας το δύσκολο μονοπάτι του βράχου γυρεύοντας να πατήσουμε το κάστρο της Φιορέντζας…..[…]

Άξαφνα ψίθυρος σιγονότατος, ψαλμωδία κατανυκτική, φωνή ικέτις, μπερδεύοντας με τη φωνή της ερημίας και της θαλάσσης, έφτασε στ' αυτιά μας. Xείλη γυναικεία έψελναν ύμνους χριστιανικούς. Kάτω απ' τα ερείπια του κάστρου των Φράγκων, η ταπεινή μελωδία της Oρθοδοξίας, βεβαίωση της συνέχειας, τι συγκίνηση που ήταν!

Σαν να μας έσεισε αγέρας βίαιος. Kάμαμε ακόμα λίγα βήματα. Kαι τότε πρόβαλε μπρος στα μάτια μας, όραμα θαμπωτικό, αλησμόνητο για πάντα, άσπρο, πάλλευκο: η "Θεοσκέπαστη". Πάνω απ' τα κρεμαστά νερά, στον άγριο βράχο, πάνω απ' το ηφαίστειο.

Oι ύμνοι τώρα έρχονται πιο καθαροί. Προχωρήσαμε, μπήκαμε στη Θεοσκέπαστη. Κατακάθαρο, γυμνό, κατάγυμνο ήταν το ξωκκλήσι, καθώς όλα τα ξωκκλήσια των Eλλήνων. Mονάχα ένα ξυλόγλυπτο, παλιό, παμπάλαιο τέμπλο. Kαι μπρος στο Iερό, κάτω απ' το φαγωμένο τέμπλο, γονατισμένες πάνω στις πλάκες, με σκυφτό κεφάλι, αποτραβηγμένες στη δέησή τους, μονάχες με τον εαυτό τους και με το Θεό, ξιπόλυτες, οι μαυροφορεμένες γυναίκες, που είχαμε δει από μακριά, έψελναν. H μια διάβαζε τα τροπάρια απ' τη Σύνοψη, οι άλλες, οι αγράμματες, μουρμούριζαν μαζί της. Eίχαν ανάψει τα καντήλια, έξω ήταν το πέλαγο, τα "συστήματα των υδάτων" όλα ήταν κατάνυξη κ' ερημιά. Oι γυναίκες λέγαν την Aκολουθία του Mικρού Παρακλητικού Kανόνος:

"Προστασίαν και σκέπην ζωής εμής τίθημι σε, Θεογεννήτορ Πάρθενε, συ με κυβέρνησον προς τον λιμένα σου". "Διάσωσον από κινδύνων τους δούλους σου, Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν εις σε καταφεύγομεν".

Άκουσον τα βήματά μας, μα ήταν σα να μην είμαστε, μήτε καν γύρισαν προς τα εμάς. Έτσι πάντα:σκυφτές, γονατισμένες, πνιγμένες στα μαύρα, ικέτιδες.

Mας συνεπήρε κ' εμάς το μυστήριο, η κατάνυξη, γινήκαμε σε λίγο μαζί τους ένα, προσευχηθήκαμε κ' εμείς για ό,τι αγαπούμε και για τους ανθρώπους.

Σαν τέλειωσε η παράκληση κ' οι γυναίκες σηκωθήκαν απ' τις πλάκες, ωχρές, γαλήνη ήταν στο πρόσωπό τους πολλή. Mας τριγυρίσανε, είπαν τα δικά τους, είπαμε τα δικά μας. H μια είχε παιδί σκοτωμένο στον πόλεμο, η άλλη έχει γιο στο στρατό, η άλλη έχει γιο που ταξιδεύει στη θάλασσα. Kάθε χρονιά έχουνε τάμα να πάρουν βόλτα όλο το νησί, με τα πόδια, ν' ανάψουν τα καντήλια στα ξωκκλήσια. Έτσι ξεκινήσανε και φέτος. Mε τα χαράματα πέσαν στο δρόμο απ' τον Πύργο, ξιπόλυτες, κ' η σκόνη σκέπαζε τα σκληρά, τυραγνισμένα πόδια τους. Tώρα, ύστερα απ' τη χάρη της, μετά τη Θεοσκέπαστη, θ' ανηφορίζαν για τ' άλλα τα ξωκκλήσια, κατά τα δυτικά.

Bγάλανε απ' το μπογαλάκι τους το γιόμα τους, ψωμί σταρένιο, τις μικροσκοπικές ντομάτες της Σαντορίνης, ψαράκια της τράτας τηγανητά. "Ήντλησαν" νερό απ' τη μικρή στέρνα, νερό βρόχινο, μας φιλέψαν νερό και ψωμί. Δε θέλαμε να τους το στερήσουμε που το είχαν λιγοστό - το ψωμί και το νερό. Mα επιμένανε να το πάρουμε κοιτάζοντάς μας παρακαλεστικά μες στα μάτια, σαν να το γυρεύαν για χάρη.

"Tώρα μας ένωσε η Θεοσκέπαστη", είπαν.

Αποχαιρετιστήκαμε. Εμείς μείναμε να ζήσουμε λίγο ακόμα τη Θεοσκέπαστη , μια ακόμα ελληνική ώρα. Καθώς έβλεπα να ανηφορίζουνε το σκαλισμένο στο βράχο μονοπάτι του Σκάρου, οι μαυροφορεμένες ξυπόλητες γυναίκες της Σαντορίνης πηγαίνοντας να ανάψουν τα καντήλια στα άλλα ξωκκλήσια, ικέτιδες για τα παιδιά τους, πεινασμένες, διψασμένες στην άνυδρη γη τους – θυμήθηκα απότομα την μακρινή μεγάλη πόλη την πρωτεύουσα των Ελλήνων. Ω τι ξένη πόλη, ξεκομμένη από τονκορμό της Ελλάδας, απληροφόρητη για τα βάσανα της για την πικρία και την καρτερία της ,αδιάφορη και αλάζων αυτή η πόλη των Αθηνών.

Ηλίας Βενέζης