"God of Fire, God of Life" - Story of Santorini Volcano

Αν αναιρέσουμε την αναφορά για το θέμα της συνάφειας της κακώς λεγομένης μινωικής έκρηξης του φαιστείου της Σαντορίνης με την καταστροφή των ανακτόρων για το οποίο θέμα όλο και περισσότεροι  συμφωνουν με τη θέση οτι δεν κατέστρεψε τα ανάκτορα της Κρήτης η έκρηξη του ηφαιστείου μιας και μιλάμε για 200 χρόνια νωρίτερα... τότε σαν ταινία ειναι πολύ ενδιαφέρουσα....

Ryan Doyle - Santorini Parkour

Αφανείς ήρωες πολέμου ξεχασμένοι στη λήθη του χρόνου...

το κείμενο που ακολουθεί μπορεί να είναι μεγάλο σε έκταση αλλά ειναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον και από ιστορικούς λόγους . Εντοπίστηκε στο τρέχον περιοδικό " Περίπλους της Ναυτικής Ιστορίας" του Ναυτικού Μουσείου Πειραιά και ανήκει στον καπετάνιο Απόστολο Ποταμιάνο. Ειναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον γιατί μπορεί να τεθεί σαν βάση για μια νέα προοπτική έρευνας στο νησί της Σαντορίνης , τον 20ο αιώνα ...στην Οία

Του καπετάνιου Απόστολου Ποταμιάνου, γενικού γραμματέα της Λέσχης Αρχιπλοιάρχων, μέλους του ΝΜΕ

 Από τα ιδιόχειρα απομνημονεύματα ενός μάστρο-Γιάννη που ο πόλεμος τον ήθελε καπτά-Γιάννη...

Γράφει: "Αναγκάστηκα να αγοράσω πλεούμενο γιατί ποιος θα παράγγελνε έπιπλα μες την κατοχή που ο κόσμος πέθαινε στην πείνα. Τρεχαντήρι μεγάλο το έφερα στην Αρμένη στο καρνάγιο του μάστρ'-Αντώνη και το πολεμούσα ο ίδιος με ένα καρφά. Ένα μαγαζί ξύλα και ένα μήνα χρειάστηκα για να γίνει όπως ήθελα. Μου έκοψε καινούργια πανιά στην ταράτσα της μάνας μου ο Αρναούτης, φίλος του μακαρίτη του πατέρα μου, ο ίδιος μου έφτιαξε και καινούργια αρματωσιά".

Έχοντας λοιπόν το τρεχαντήρι ταξίδευε στα νησιά των Κυκλάδων και αντάλλαζε τα προϊόντα του. Έδινε κρασί και έπαιρνε πατάτες και κρεμμύδια. Έδινε ντοματοζούμι (ντοματοπολτό) και έπαιρνε τσουκάλια από τη Σίφνο ή τυριά από τη Νάξο και ούτω καθ'εξής. Μετά απο ένα ταξίδι έφτασε ασφαλής και έδεσε στο μόνιμο ρεμέτζο του τρεχαντηριού που ήτανε στον Άγιο Νικόλαο τον Περαματάρη στο Διαπόρι. ήταν χειμώνας και βαρύς χειμώνας, κρύο και παγωνιά και από πάνω η φοβέρα της Γερμανικής μπότας. Αποφάσισε πάντα μετά από συνεννόηση με τη γυναίκα του να αφήσει λίγο να περάσει η βαρυχειμωνιά και να συνεχίσει τα ταξίδια. Το τρεχαντήρι το έβλεπε πάντα απο το παραθυρο της κρεββατοκάμαρας. Πάντα φοβόταν γιατί με το γύρισμα του καιρού τα βελόνια του τιμονιού ίσα ίσα περνούσαν απο το βραχο της μεγάλης στεριάς όπως έλεγε. 

Γραφει: "Μια βραδιά της βαρυχειμωνιάς κοιμόμουνα με τη λάμπα του πετρελαίου ίσα που άναβε. Μετά τη δύση του ηλίου απαγορεύοταν η κυκλοφορία απο τους Γερμανούς και καλό ήτανε να μην υπάρχει ούτε και φως στο σπίτι διότι κανανε περιπολίες και ποτέ δεν ξερεις. Είχαν βρει και κρασί μπόλικο στο νησί και σχεδόν πάντα ήτανε πιωμένοι. Κάποια στιγμή με σκούντισε η γυναίκα μου "σήκω Γιάννη ακούω πατήματα πάνω στη ταράτσα". Σηκώθηκα, αφουγκράστηκα και πράγματι άκουσα ή νόμισα ότι άκουσα βήματα ανθρωπου που δεν ήξερε τα κατατόπια του σπιτιού. Η νύχτα ήταν θεοσκότεινη. Δεν είχα και κανένα σκύλο να γαυγίσει αλλά πάλι σκέφτηκα ότι και να είχα θα τον είχαν φάει οι Ιταλοί που είχαν καταλάβει το νησί πριν απο τους Γερμανούς όπως φάγανε και την γάτα μας την Ομορφούλα. Κάποια στιγμή ακούστηκε χτύπημα σιγανό στην πόρτα. Η γυναίκα μου με τραβούσε να μην ανοίξω όμως σκέφτηκα ότι και να μην άνοιγα ο άγνωστος θα εξακολουθούσε να χτυπά μέχρι να ανοίξω οπότε θα ήταν δώρο άδωρο. Δειλά άνοιξα την πόρτα. Παρουσιάστηκε ένας άντρας γύρω στα πενήντα, ψηλός, κουκουλωμένος λόγω κρύου, άγνωστος, ντόπιος δεν πρεπει να ήταν μισοκρυμμένος πίσω απο την πόρτα και το σκοτάδι. Τον κάλεσα μεσα, δεν ήθελε να μπει. Ψιθυριστά μου είπε "Η αντίσταση της πατρίδας στο κατακτητή ζητά τη βοήθεια σου". Τον ρωτώ: "και ποια είναι αυτή η βοήθεια;". Μου λεει: "Την ημέρομηνία και ώρα που θα σου πω να πας με το καίκι μόνος σου, το τόνισε ιδιαίτερα μόνος σου, 3-4 μίλια ΒΔ του νησιού στο ύψος του Κάθαρου και προς τη Νιο να παραλάβεις 12 κομάντος που θα τους φέρει ένα υποβρύχιο. Θα τους κρύψεις στα χαλάσματα του Κάθαρου, θα του φροντίσεις για να μη τους λείψει φαγητό και νερό για περίπου 15 μέρες και θα σε ξαναειδοποιήσω να τους πάς στο ίδιο μέρος που τους παρέλαβες και ένα άλλο υποβρύχιο θα περάσει να τους πάρει. Η πατρίδα ξέρει ότι δεν έχεις και μεγάλο πρόβλημα με το φαγητό τους. Χρειάζεται μεγάλη μυστικοτητα γιατί κινδυνεύουν πολλές ζωές αν μας πάρουν χαμπάρι οι Γερμανοί. Δεν μου άφησε περιθώρια να σκεφτώ. Απάντησα πως θα κάνω το καλύτερο. Δεν ήταν αρκετή η απάντηση μου. Με πίεζε θέλοντας μια απάντηση ξεκάθαρη. Τότε του απάντησα ναι. Τον ρώτησα πως τον λένε. Η απαντηση του ήταν πως σε αυτές τις δουλειές κανεις δεν έχει όνομα, δούλευουμε όλοι με την καρδιά μας χωρίς προσωπικά όνοματα στο όνομα του Θεού και της λευτεριάς της πατρίδας μας. Από τη μικρή μας κουβέντα, κατάλαβα, μου λεει, ότι η εκλογή μας ήταν σωστή για το άτομο σου. Θα σε ειδοποιησω ξανα ο ίδιος, όταν έρθει η ώρα να είσαι έτοιμος. Προσπάθησα να του πω πως να φύγει με ασφάλεια, μου είπε ότι ήξερε τα κατατόπια, μου έσφιξε το χέρι και έφυγε αθόρυβα. Εκλεισα την πόρτα, η γυναίκα μου ήθελε να μάθει ποιος και τι. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να πω ψέμματα και να τελειώσει το θεμα, ύστερα σκέφτηκα όταν θα τους έκρυβα πως θα εφεύγα απο το σπίτι μου νυχτιάτικα, φορτωμένος με φαγιά, που θα έλεγα ότι πάω; Και θα ήταν χειρότερα. Αναγκάστηκα να της πω την αλήθεια.

Συζητούσαμε μέχρι το πρωί τις δυσκολίες και τους κινδύνους. Υπολογίσαμε πόσες μέρες έπρεπε το τρεχαντήρι να είναι δεμένο στο ρεμέτζο του μέχρι να τελειώσει όλη η επιχείρηση, 20 μέρες το λιγότερο. Πως θα δικαιολογούσα στους δύο ανθρώπους που είχα στο τρεχαντήρι την καθυστέρηση, που περίμεναν πότε θα φύγουμε να εξοικονομήσουν κουμπανιές για τα σπίτια τους; Στο σημειο αυτό με βοήθησε η γυναίκα μου. Μου είπε: " όσο αφορά την καθυστέρηση αναχώρησης θα προφασισθείς αρρώστεια, όσο αφορά δε στους ανθρώπους του καϊκιού θα τους βοηθήσουμε από τις δικές μας κουμπανιές. Τουλάχιστον οι πρώτες δυσκολίες γρήγορα ξεπεράστηκαν και ανάσανα. Ξάπλωσα γιατί έκανε κρύο και θέρμανση δεν υπήρχε. Η γυναίκα μου έφτιαξε ένα βραστάρι από φασκομηλιά, χωρίς ζάχαρη βέβαια, να ζεσταθούμε λίγο. Ξάπλωσα αλλά δεν μου κολλούσε ύπνος, όσο περνούσε η ώρα καταλάβαινα πόσο δύσκολο ήταν αυτό που ετοιμαζόμουν να κάνω σε ένα χωριό ενός νησιού με όλους τους κατοίκους γνωστούς, ελάχιστοι το τονίζω ελάχιστοι, πολύ ελάχιστοι λόγω της πείνας είχαν αποκτήσει κακό όνομα, κάτι το οποίο εγώ προσωπικά δεν πίστευα.  Πλην όμως έπρεπε να τους προσέχω περισσότερο. Κακός σύμβουλος η πείνα και το κρύο και οι υποχρεώσεις προς την οικογένεια. Ξημέρωσε, άρχισε να κλαίει το μωρό. Η Ειρήνη,η γυναίκα μου, το σήκωσε, το έπλυνε, το άλλαξε, το φάσκιωσε και περίμενε τα κλαδιά για να γίνουν κάρβουνα για να βράσει το γάλα του και εγώ τη βοηθούσα όσο μπορούσα. Κουνούσα το μωρό στα χέρια μου, αλλά ήμουν άγαρμπος όπως έλεγε η Ειρήνη. 

Εκείνη του έλεγε ωραία λόγια και το ηρεμούσε πολλες φορές το μωρό έσκαγε και κανενα χαμόγελο. Εγώ τι να του έλεγα; για το φλόκο ή για τα σαμπαντάλια των πανιών; Χτύπησε η πόρτα, πήγα και άνοιξα, ήτανε οι άνθρωποι των καικιών. Καλημέρισαν και η πρώτη τους ερώτηση ήταν "πως τον βλέπεις τον καιρό μάστρο-Γιάννη; θα μας κρατήσει ακόμα;". Τι να τους πω; "Βλέπω ότι έχει δύναμη ο βοριάς" είπα. Η γυναίκα μου με έβγαλε απο τη δύσκολη θέση "που ετοιμάζεσαι να πας χριστιανέ μου, δεν βλέπεις που είσαι άρρωστος; Θέλεις να χειροτερέψεις και τι θα γίνουμε;".  Στεναχωρήθηκαν οι άνθρωποι, δεν θα ξεχάσω την καθαρή λυπημένη ματιά τους. "Με τη βοήθεια του Θεού γρήγορα θα είμαι  πάλι καλά. Τι λες και εσύ Γιώργη;" ειπα σε ένα απο τους δύο.  "Εγώ λέω να κάτσεις μέσα, να σου κάνει η κυρά βραστάρια να γίνεις καλά. Οσο αφορά το τρεχαντήρι μη νοιάζεσαι, εμεις θα πάμε απάνω να κάνουμε και καμιά δουλειά και πάλι θα ξαναέρθουμε να σου πούμε πως είναι. Τους φίλεψε η Ειρήνη απο ένα παξιμαδάκι, μια χούφτα σταφίδες και δυο τρία ξερά σύκα και εφύγαν. Η πρώτη μου δουλειά ήταν να βρω γρήγορο και ασφαλή δρόμο μέχρι το Κάθαρο. Το σπίτι μου βλέπεις ήταν μέσα στο χωριό και κοντά στην κομαντατούρα.  Οι Γερμανοί έκαναν περιπολίες είχαν και σκύλους μαζί τους. Η πρώτη μου δυσκολία ήταν ήταν να βγω στο κάμπο, η δεύτερη να κατέβω στο γκρεμό του Κάθαρου και η τρίτη η επιστροφή. Εαν πήγαιναν στο σπίτι μου οι Γερμανοί για έφοδο και έλειπα, ούτε θέλω  να το σκέφτομαι. Πέρασαν οι μέρες με την αγωνία, καλυτέρευσε ο καιρός, το τρεχαντήρι στο ρεμέντζο του οι άνθρωποι του καϊκιού αδημονούσαν και στεναχωριόντουσαν που δεν φεύγαμε. Η ψευδοαρρώστεια μου πότε καλυτέρευε πότε χειροτέρευε κυρίως όταν ερχόντουσαν οκτώ η ώρα να με δουν και με έβρισκαν στο κρεββάτι προφασιζόμενος αδυναμία, Μετά από δεκατρείς μέρες το θυμάμαι καλά φρεσκάρισε πάλι ο Βοριάς. Το βράδυ ξανα γύρω στα μεσάνυχτα χτύπησε ξανα η εξώπορτα του κάτω σπιτιού.  Πετάχτηκα αμέσως απο το κρεββάτι, άνοιξα λίγο την πόρτα και είδα πάλι τον ίδιο άνθρωπο ή μάλλον έναν άνθρωπο που μου φάνηκε ο ίδιος, μου λεει λοιπόν "αυριο έντεκα με μια μετά τα μεσάνυχτα όπως είπαμε θα περιμένεις ανοικτά να έρθουν οι κομάντος απο εκεί και πέρα όπως τα είπαμε. Ο Θεός μαζί σου".  Με χαιρέτησε και εξαφανίστηκε. Παρακαλούσα τον Θεό να μην χαλάσει άλλο ο καιρός και δεν μπορώ να φύγω επειδή δεν θα είχα και καμία βοήθεια, μόνος μου θα ήμουν. Ξέχασα να αναφέρω ότι ο Κάθαρος είχε μόνο χαλάσματα, που θα έμεναν οι άνθρωποι με τέτοιο κρύο; Αλλά και πάλι σκέφτηκα θα είναι σκληραγωγημένοι, στρατιώτες είναι. Την επομένη μέρα, έντεκα περίπου το βράδυ ήμουν στο σημείο που μου είχε υποδείξει και περίμενα, άφησα το καΐκι ξυλάρμενο. Πότε πότε σήκωνα λίγο το πανί για να μετακινηθώ προς το βοριά και πάλι το κατέβαζα και έμενα ξυλάρμενος. Η ώρα δεν περνούσε το κρύο ανυπόφορο, θυμήθηκα ότι έπρεπε να ήμουν άρρωστος και κρύωνα περισσότερο. Είχα πάρει στο τρεχαντήρι και φαγητό των στρατιωτών για τρεις μέρες και δύο κανάτια νερό, επίσης επειδή είχα πολύ καπνό που είχα αγοράσει για τον αδελφό μου τον Γιώργη που ήταν στρατιώτης και τσιγαρόχαρτα, κανόνισα καπνό για τρία τσιγάρα την ημέρα στον καθένα.  Επειδή εγώ δεν φουμάρω ήταν δύσκολο να υπολογίσω την ποσότητα για αυτό και έβαζα και λίγο παραπάνω. Τα τύλιξα με χαρτάκια ξεχωριστά για τον καθένα. Από το μυαλό μου περνούσαν περίεργες σκέψεις. Προσευχήθηκα στον Θεό να με βοηθήσει, όσο τροπάρια ήξερα τα είπα όλα. Ξαφνικά είδα ένα φως ανοιχτά, όχι πολύ δυνατό. Σκέφτηκα το υποβρύχιο πρέπει να είναι, και αν είναι καμιά Γερμανική τορπιλάκατος που περιπολούσαν την νύχτα; Έκανα το σταυρό μου και περίμενα. Σήκωσα πάλι όλο το πανί για να με δουν γιατί εγώ δεν είχαν φώτα. Μετά λοιπόν δεν ξέρω πόση ώρα ορτσαρισμένος στο Βοριά χωρίς σχεδόν να το καταλάβω άρχισαν να ανεβαίνουν βουβοί κάτι άντρες θεριά στην κουβέρτα του τρεχαντηριού εξοπλισμένοι. Ο ένας ήρθε κοντά μου στο τιμόνι, οι άλλοι ξάπλωσαν στην κουβέρτα, ίσως για να μην φαίνονται. Οταν ανέβηκαν όλοι, μου έκανε νόημα αυτός που ήτανκοντά μου να φύγουμε. Αυτός πρέπει να ήξερε απο πανιά γιατί με βοηθούσε, μάλλον πρέπει να ήταν ο αρχηγός τους. Γύρισα το καίκι και προσπαθούσανα τον Αη-Γιάννη το Θαλασσινό να ασπρίζει και να βάλω πλώρη για εκεί. Ακριβώς απο κάτω ήταν ο Κάθαρος.  Πράγματι τον διέκρινα και έκανα το Σταυρό μου. Μετά απο λίγο γιατί δεν ήμουν μακριά πλησίασα και κατέβασα το πανί, μα ήμουν πολύ κοντά στην αμμουδιά. Τότε αθόρυβο, ο άρχηγός έδωσε εντολή και πέσανε όλοι στη θάλασσα και κολυμπώντας έφερναν το καΐκι κοντά στην αμμουδιά χωρίς να πάθει ζημιά. Οταν η πλωρη ακούμπησε στην άμμο κρατούσαν το καίκι μισό απο την μια, μισό απο την άλλη με την πρύμη ανοικτά, πρέπει να ήξεραν απο θάλασσα. Ο αρχηγός με χτύπησε στονώμο και με τράβηξε να φύγουμε. Του έδωσα το φαγητό και το νερό που είχα μαζί μου και αυτός με την σειρά του το έδωσε σε ένα στρατιώτη και με νο΄ματα του είπε να το πάει έξω. Επεσε και ο αρχηγός τότε στην θάλασσα, με πήρε στονώμο του για να μην βραχώ και με έβγαλε έξω στην στεριά. Κάποια στιγμή αισθάνθηκαν περήφανος που αυτοί οι άνθρωποι, ξένοι, αν και δεν ήμουν σίγουρος ότι ήταν ξένοι, ποτέ δεν τους άκουσα ναμιλήσουν όλο με νοήματα, καταλαβαίνοντας τις υπηρεσίες που τους προσέφερα δεν με άφησαν να βραχώ. Πήγαν τον αρχηγό στα χαλάσματα του Κάθαρου, άναψε ένα μικρό φακό και είδε που θα μείνουν. Φάνηκε ευχαριστημένος, με χαιρέτησε, είχε κάτι χερούκλες σαν μέγγενη. Όλοι τους υπολόγισα δεν πρέπει να ήταν πάνω απο 25-30 χρονών, σχεδόν στην ηλικία μου. Με μεγάλη ταλαιπωρία καικούραση έφθασα κι έδεσα στο ρεμέντζο όπως όπως. Ηξερα ότι το πρωί θα πήγαιναν οι άνθρωποι να το ρεμεντζάρουν καλά. Φοβόμουν και μην υποψιαστούν. Με μεγάλη αγωνία έφθασα στο σπίτι μου. Βρήκα την γυναίκα μου φοβισμένη. Καθόταν σε μια γωνία του καναπέ με τον μωρό αγκαλιά και έτρεμε σαν το ψάρι.  Την καθησύχασα, βάλαμε το μωρό στην κούνια του και πέσαμε για ύπνο. Εγώ βεβαια κοιμήθηκα αμέσως. Με ξύπνησαν οι ομιλίες των ανθρώπων του καίκιου. Βεβαια ήμουν ταλαιπωρημένος και το πρόσεξαν αλλά το απέδωσαν στην αρρώστια. Περίμεναν να τους δώσει η γυναίκα μου λίγα τρόφιμα και κρυφά χωρίς να φαίνονται να τα πάνε σπίτι τους. Αυτή τη φορά οι ποσότητες ήταν μεγαλύτερες όπως παρατήρησα, φαίνεται ήταν απο την χαρά της που γύρισα σώος. Η μέρα δεν περνούσε μέσα στο σπίτι, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, μόνο κακές σκέψεις έκανα. Κατά το μεσημέρι η γυναίκα μου βγήκε να σκουπίσει έξω απο την εξώπορτα τα χώματα που έιχαν μαζευτεί απο τον αέρα. Μετά έρχεται και μου φέρνει ένα χαρτί κίτρινο σαν το κερί. Μου λεει αυτό το χαρτί ήταν σε μια πέτρα έξω απο την πόρτα. Το ανοίγω και το διαβάζω "Δεν θα ζήσετε μόνο εσείς! τα ξέρουμε όλα και θα τα καταγγείλουμε στους Γερμανούς". Με ζώσανε τα φίδια, το παράπονο και η αγανάκτηση. Σκέφτηκα Θέε μου γιατί με βασανίζεις, ποιός μου ζήτησε και δεν τον βοήθησα, πόσοι πλούσιοι του χωριού δεν μου έφεραν χρυσό σε νομίσματα, σκεύη ασημένια και χρυσά, περιουσίες ολόκληρες για δυο πατάτες ή για δυο οκάδες παστές σαρδέλες ή ψαρόλια (ψάρια ξερά) και δεν δέχτηκα τίποτα απολύτως. Πόσες οικογένειες δεν βοήθησα εγώ και η γυναίκα μου, τις πιο πολλές φορές χωρίς να το ξέρω. Δεν έπαιρνα τίποτα, ποτε τίποτα και τους έδινα αυτό που είχα και μπορούσα να δώσω χωρίς αντάλλαγμα. Αντάλλαγμα έπαιρνα μόνο από όποιον είχε τρόφιμα για  αντάλλαγή. το μόνο που έχω ενθύμιο απο την Κατοχή και το πήρα μετά από μεγάλη πίεση είναι μια φοντανιέρα μαλαματοκαπνισμένη. Λυπούμαι που δεν μπορώ να αναφέρω το όνομα αυτού που μου την έδωσε. Μακαριστός τώρα, απο τους πιο πλούσιους του χωριού. Ο οποίος τις καλές εποχές δεν δεχόταν καλημερα να πει. Απο την άλλη σκέφτηκα μήπως με πήραν χάμπάρι με τους κομάντος και με εκβιάζουν.  

Οι τρεις πρώτε μέρες πέρασαν αργά και βασανιστικά. Ετοιμάσαμε με την γυναίκα μου τα φαγητά, το νερό και τον καπνό με τα τσιγαρόχαρτα και απο το δρόμο που είχα διαλέξει τα πήγα. Πλησιάζοντας διέκρινα δυο σκοπούς στο ύψωμα μάλλον δικούς του αλλά όλο και είχα το φόβο μήπως και είναι Γερμανός. Με προσοχή κατέβηκα στο Κάθαρο. Με πλησίασε κάποιος, ο αρχηγός τους πρέπει να ήταν και πηρε τα τρόφιμα. Του εξήγησα με νοήματα ότι είδα τους σκοπούς οπότε έγινε θηριο ανήμερο, τότε τον άκουσα να μιλάει σε ξένη γλώσσα, πρώτη φορά, πρεπει να τους έβριζε. Με ευχαριστησε με νοήματα μου έδωσε να καταλάβω ότι ήθελαν κανενα τσιγάρο παραπάνω, του είπα "no problema", επίσης του ειπα και του έδειξα με τα δάκτυλα μου "topo tre jorni" έδειξε πως κατάλαβε. Με φίλησε, μου ανέβασαν τα άδεια σταμνιά απάνω στο ίσιωμα και έφυγα για το σπίτι μου χωρίς πρόβλημα. Ο καιρός περνούσε χωρίς τίποτα το ξεχωριστό. Η πεινα χιεροτερευε, η βοήθεια που έδινε περιορίστηκε. Η στεναχώρια μου μεγάλωνε. Αρχισε και έλλειψη σε καυσόξυλα καιότι πόρτες και παράθυρα υπήρχαν σε παλιά σπίτια τις έβγαζαν για να τις κάψουν. Δεν μου έκανε όρεξη όχι μόνο να φάω αλλά ούτε να ξυριστώ. Είχα γίνει σαν παπάς. Μόνο με την γκρίνια της γυναίκας μου ότι δεν πρέπει να με βλέπει έτσι το μωρό γιατί μπορεί να στεναχωριέται, ξυρίστηκα. Αφου πέρασαν αρκετές μέρες σκέφτηκα να πάω να ανοίξω το μαγαζί μου μήπως μάθω και τίποτα. 

Το κρυο ήταν τσουχτερό, πολυς αέρας. Αρχισα να υποψιάζομαι τους πάντες όποιον έβλεπα. Οταν άνοιξα το μαγαζί πολλοί ήρθαν να με δουν και με ρώτησαν πως και δεν έκαναν κανένα ταξίδι. Τους είπα για την αρρώστει αμου, ψευτόβηχα κιόλας, αλλά τους είπα πως ο πυρετός με είχε μαινάρι και δεν αισθανόμουν τα κουράγια μου για ταξίδι. Αφου έμεινα μόνος και προσπαθούσα να συμμαζέψω λίγο, μπαίνει ένας άντρας με τραγιάσκα γύρω στα πενήντα με καλημερίζει και μου λεει: "με γνωρίζεις; με θυμάσαι;". Του απαντώ "όχι". Μου εξήγησε με δύο λόγια  και μου λεει "η πατρίδα σου στέλενει μήνυμα να πας απόψε νατους πάρεις και την ίδια ώρα να τους πας στο ίδιο που τους πήρες, θα περάσει υποβρύχιο να τους πάρει. Καλή τυχη και ο Θεός μαζί σου" και εφυγε. Εκλεισα γρήγορα το μαγαζί και γύρισα σπίτι. Οποιον έβλεπα στο δρόμο, έλεγα πως δεν αισθάνομαι καλά και γυρίζω σπίτι. Την κανονική ώρα πάλι βρισκόμουν με το τρεχαντήρι ανοιχτά του Κάθαρου. Σκεπτόμουν πως να τους ειδοποιήσω. Σκοτάδι πίσσα, συννεφιά και ψιλοέβρεχε, μάλλον στούπιζε. Μαγκάρισα το πανί, όσι με έπαιρνε και πλησίαζα στην αμμουδιά. Είχα μαζί μου ένα φακό που έφεγγε σαν κολοφωτιά. Τον άναψα πάντα με τον φόβο μη δεν δει κανενα μάτι. Φουντάρισα την αγκυρα απο πρυμα για να κρατηθώ μην κοπανίσω στα ρηχά και κατέβασα το πανί. Δεν τα κατάφερα και με διπλάρωσε ο καιρός. Εκει που σκεφτόμουν φοβισμένος την επόμενη κίνηση σαν να είδα κάτι σκιές, ήταν αυτοί. Στα γρήγορα, με όλο τον εξοπλισμό, ανέβηκαν στο τρεχαντήρι. Με νοήματα ο αρχηγός τους, τους έβαλε να ξαπλώσουν στην κουβέρτα, αυτός ο ίδιος με βοήθησε με το πανί. Ανοιχτήκαμε για πολυ τούτη τη φορά, ίσως κάτι ήξερε. Υπολόγιζα ότι περίπου είμαστε το ένα τρίτο απόσταση απο Νιό.Κατεβάσαμε το πανί και περιμέναμε. Δεν πε΄ρασε πολυ ώρα, φάνηκε πολυ κοντά μας ένα δειλό φς που αναβόσβηνε. Πρέπει να ήταν το υποβρύχιο. Ο αρχηγός τους σκούντησε τον πιο κοντινό του και αυτός τους άλλους. Στα γρήγορα με χαιρέτησαν και ένας ένας έπεφτε στη θάλασσα. Ο αρχηγός τους με φίλησε μου έσφιξε το χέρι και εφυγε, έμεινα μόνος μου. Ανοιξα ότι πανιά είχα και προχώρησα προς το ρεμέτζο. Εδεσα όπως όπως πάλι και γύρισα σπίτι μου. Η γυναίκα μου με περίμενε όπως πάντα. Την φίλησα και της είπα "Δόξα το Θεό γυναικα τα καταφέραμε. Ας πάμε στην ευχή του Θεού τα παιδιά γιατί παιδίά πρέπει να ήταν". Το πρωί που θα ερχόντουσαν οι άνθρωποι του καίκιου έπρεπε να φανώ καλά για να ετοιμαζόμαστε για το ταξίδι. Οι κουμπανιές είχανε ελαττωθεί για τα καλά. Εγώ στους ανθρώπους του καικιόυ όλες αυτές τις μέρες, τους εδινα το φαί τους το καθημερινό σαν να ταξιδεύαμε και η Ειρήνη φαί για το σπίτι τους. Είχαν μεγάλη χαρά τα πρόσωπά τους όταν η Ειρήνη τους εδινε καπνό με τσιγαρόχαρτα, πέντε ο καθένας όχι παραπάνω. Με έτρωγε η αγωνία να πάω στο Κάθαρο ν δω αν είναι όλα εντάξει μήπως άφησαν τίποτα ή μήπως τους έπεσε τίποτα καθώς πηδούσαν στη θάλασσα, σκοτάδι ήταν. Λίγο μετά που έφεξε ήρθαν οι άνθρωποι του καικιού. Τους είπα ότι αυριο φεύγουμε για Φολέγανδρο που έμαθα ότι έχουν πατάτες και ο βοσκός πρεπει να έχει τυρί. Τους ζήτησα να ετοιμασουν το καίκι γιατί είχα πλέον γίνει καλά. Πήγα στο Κάθαρο τα βρήκα όλα εντάξει και επέστρεψα σπίτι μου. Πήρα άδεια αποχώρησης απο την κομαντατούρα και γύρισα πάλι σπίτι. Συνέχισα τα ταξίδια μέχρι που τελείωσε ο πόλεμος."  

 Πέρασαν τα χρόνια, πολλά χρόνια. Ο μαστρο-Γιάννης χωρίς το τρεχαντήρι του αναχώρησε για το μεγάλο  χωρίς επιστροφή ταξίδι. Πάντα είχε το παράπονο και έλεγε: "βρε παιδί μου η πατρίδα με ξέχασε, ούτε ένα μιρκό χαρτάκι δεν μου έστειλε ποτέ με μια μόνο λέξη, ευχαριστώ" και συνέχιζε "αμ οι άλλοι; κανείς τους δεν ήλθε να με δει, θα μου πεις ούτε θα με αναγνώριζαν, ούτε ήξεραν πως με λένε, αλλά άμα ήθελαν θα με εύρισκαν, ότι θέλει ο άνθρωπος κάνει". Βλεποντας το κενό και έλεγε "αλλά και πάλι που να ξέρεις, πόλεμο είχαμε, μπορεί να μην έζησε και κανένας".

Φίλτατε καπετάν-Γιάννη, αγαπητέ μαστρο-Γιάννη, σεβαστέ μου πατέρα. Ο Θεός όπως μου έλεγες ποτέ δεν ξεχνά να γράψει στο μεγάλο βιβλίο του στην δεξιά μεριά τις πράξεις αφανών ανθρώπων και τους ανταμοίβει στο βασίλειο του. Μνημόσυνο στον πατέρα μου γράφω την προσευχή που έλεγε σε κάθε του δυσκολία "Τον Σταυρό σου Χριστέ προσκυνούμε και την Αγία σου Ανάσταση υμνούμε και δοξάζουμε".

Η ιστορία διαδραματίστηκε στην Απάνω Μεριά (Οία), χωριό της Σαντορίνης.

Αρναούτης: παλιός ναυτικός σε ιστιοφόρα, δεν ξέρω αν είναι ονομασία αυτή ή παρατσούκλι.

Μαγκάρω το πανί: περιορίζω την επιφάνεια του πανιού.

Αγιος Νικόλαος ο Περαματάρης: Μικρή ηφαιστειακή βραχονησίδα με ένα εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου. Απέχει μικρή απόσταση απο το νησί. Υπαρχει μικρό στενό θάλασσιο πέρασμα, έξου και Περαματάρης.

Διαπόρι: Στένο πέρασμα θάλασσας

Κάθαρος: Λοιμοκαθαρτήριο Οίας κάποιας εποχής.

Ρεμέτζο: Το μερος που δένει το πλεούμενο από την πλώρη και μπορεί να γύριζει ανάλογα με το καιρό 360 μοίρες.

Βελόνια τιμονιού: Οι γάτζοι της πρύμνης που κρέμεται στο τιμόνι.

H βάρδια του Πελεκάνου

the recording from studio Crocus on Vimeo.

Διεθνές φεστιβαλ ταινιών μικρού μήκους GO GREEN

σιγά μην δεν είχε συμμετοχή η Σαντορίνη .......

Η ομάδα Phantom Media από την Σαντορίνη συμμετέχει ( με την υποστήριξη της κινηματογραφικής Λέσχης και του περιοδικού About -Oia ) στο οικολογικό διεθνές φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους  GO GREEN, σκοπός του φεστιβάλ είναι  ή προβολή  μέσα  από τον φακό των διαγωνιζομένων  ομάδων  9 προεπιλεγμένων οικολογικών θεμάτων που δίνονται με τυχαία σειρά στους συμμετέχοντες, απαραίτητη προϋπόθεση η εξολοκλήρου δημιουργία της ταινίας μέσα σε 48 ώρες.
Για να δείτε τις ταινίες και να ψηφίσετε πρέπει πρώτα να εγραφείτε σαν μέλος στο site www.48gogreen.com  

Για να εγγραφείτε και να δείτε την ταινία και να ψηφίσετε ακολουθήστε τα εξής βήματα:

1)      Κάντε εγγραφή ( είναι δωρεάν)

2)      Επιβεβαιώστε την εγγραφή σας

3)      Αμέσως μετά πηγαίνετε στο “48 GO GREEN OFFICIAL ENTRIES 2011 click here to watch the new films”  ή στο  “Screening Room” “48 GO GREEN 2011 Official Entries click here to watch” bar

4)      Πηγαίντε στη κατηγορία ‘ Save the water|”

5)      Η ταινία της ομάδας λέγεται  «Homo Happiens» by phantom – media.  Δείτε την και απολαύστε τους πρωταγωνιστες

Είναι πολύ έξυπνη  ταινία μικρού μήκους  παίζουν  Μαργαρίτα Δαρζέντα, Παναγιώτης Ζαβερδίνος, Ευτυχία Πατρινου, Νίκος Ριγόπουλος, Απόλλων Κολιούσης. Σκηνοθέτης Γιώργος Γαλανόπουλος, Υπόλοιποι Συντελεστές  Γιάννης Δαρζέντας, Νίκος Ριγόπουλος και Μουσική Tonga.

Αν τυχόν ξεφύγει κανείς από το θέμα της ταινίας μπορεί καλλίστα να σκεφτεί τις μελλοντικές επιπτώσεις του μη σεβασμού του περιβαλλοντος του νησιου…. Το βλέπει κάθε μέρα…..

Τι γυρεύει η NASA στη Σαντορίνη

Τι είναι αυτό που αφθονεί στη Σαντορίνη και το οποίο επιθυμούν διακαώς η NASA αλλά και οι επιστήμονες που αναζητούν να ρίξουν φως στην αρχή της ζωής πάνω στη Γη; «Ενα βακτήριο», είναι η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα. Αλλά όχι οποιοδήποτε βακτήριο. Το βακτήριο που κάνει σκουρόχρωμα τα νερά του νησιού μεταβολίζοντας τον σίδηρο που υπάρχει στα ηφαιστειακά πετρώματα της Σαντορίνης. Το βακτήριο αυτό έχει αποκτήσει ένα «fan club» επιστημόνων που θα ήθελαν να ασχοληθούν μαζί του, καθώς, όπως εξηγούν οι ίδιοι στο «Βήμα», διαθέτει μοναδικές ιδιότητες.


Η τουριστική περίοδος έχει τελειώσει και το φθινόπωρο κάνει τη Σαντορίνη ήρεμη και μοναχική. Οι επισκέπτες έχουν φύγει και οι μικρές κρουαζιέρες στην Καμένη, έχουν σταματήσει. Με μία εξαίρεση: μία φορά κάθε μήνα πέντε μαθητές του γυμνασίου της Θήρας μαζί με τη δασκάλα τους, την κυρία Γερασιμίνα Καφούρου-Δαμίγου, παίρνουν τη βάρκα και ξεκινούν για την περιοχή που κάθε καλοκαίρι «βουλιάζει» από τους τουρίστες. Αλλά οι μαθητές δεν βρίσκονται εκεί για αναψυχή. Συμμετέχουν σε ένα πείραμα το οποίο μπορεί να βοηθήσει στο να καταστεί κάποια ημέρα ο πλανήτης Αρης κατοικήσιμος. Τα παιδιά εργάζονται σαν αληθινοί επαγγελματίες. Παίρνουν δείγματα νερού σε ειδικά φιαλίδια και τοποθετούν κομμάτια γυαλιού σε συγκεκριμένες θέσεις μέσα στο νερό. Τα κομμάτια αυτά (αντικειμενοφόροι για παρατήρηση σε μικροσκόπιο) θα παραμείνουν στο νερό ως τον επόμενο μήνα, έτσι ώστε μικροοργανισμοί να έχουν τον χρόνο να επικαθήσουν πάνω σε αυτά. Οι αντικειμενοφόροι που είχαν τοποθετηθεί τον προηγούμενο μήνα συλλέγονται, συσκευάζονται και μαζί με τα φιαλίδια του κόκκινου νερού αποστέλλονται για μελέτη στην κυρία Eleanora Robbins, γεωλόγο στο Geological Survey National Center. Γιατί τα παιδιά εργάζονται υπό την καθοδήγησή της.
Ολα άρχισαν όταν η κυρία Eleanora Robbins άκουσε για τα σκουρόχρωμα νερά της Καμένης στη Σαντορίνη από την αδελφή της που είχε περάσει τις διακοπές της στο νησί. Η κυρία Robbins αναζητούσε για τις έρευνές της μικροοργανισμούς με ιδιαίτερες διατροφικές προτιμήσεις. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι τέτοιοι οργανισμοί θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στην αποκατάσταση των περιβαλλοντικών καταστροφών. Για παράδειγμα οργανισμοί που αρέσκονται στο πετρέλαιο θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την εξαφάνιση πετρελαιοκηλίδων από τους ωκεανούς. Επιπροσθέτως, η αμερικανίδα επιστήμονας ενδιαφερόταν για αρχέγονους μικροοργανισμούς, για τους μικροοργανισμούς εκείνους των οποίων απόγονοι είμαστε όλοι. Τέτοιου είδους βακτήρια ζουν συνήθως σε ακραία περιβάλλοντα, όμοια με εκείνα που επικρατούσαν στη Γη όταν πρωτοξεκίνησε η ζωή. Ετσι θερμοπηγές και ηφαιστειογενείς περιοχές που είναι πλούσιες σε χημικές ενώσεις και στις οποίες οι θερμοκρασίες είναι αυξημένες αποτελούν πόλο έλξης για τους επιστήμονες που αναζητούν αυτά τα βακτήρια.
Η κυρία Robbins ανακοίνωσε την πρόθεσή της να επισκεφθεί τη Σαντορίνη και να μελετήσει αυτά τα βακτήρια σε μια ιστοσελίδα του Διαδικτύου, μέσω της οποίας αναζητούσε και βοήθεια. Δεν της ήταν αρκετό να πάρει ένα μικρό δείγμα από το νερό της Καμένης. Θα ήθελε να μπορεί να έχει δείγμα των νερών κάθε μήνα, έτσι ώστε να είναι σε θέση να εκτιμήσει τη δραστηριότητα των βακτηρίων καθ' όλη τη διάρκεια του έτους, κάτω δηλαδή από κάθε είδους συνθήκες θερμοκρασίας και κυματισμού.
Η μόνη απάντηση που έλαβε ήταν από την κυρία Χρυσούλα Κουρτίδου-Παπαδέλη, πνευμονολόγο από τη Θεσσαλονίκη, η οποία είχε ειδικευθεί στις ΗΠΑ στην Αεροδιαστημική Ιατρική. Το ενδιαφέρον της κυρίας Κουρτίδου-Παπαδέλη για τα βακτήρια ήταν διαφορετικό από αυτό της κυρίας Robbins. Τα βακτήρια αυτά μεταβολίζουν (συγκεκριμένα οξειδώνουν) τον σίδηρο. Το σκούρο χρώμα των νερών δεν είναι παρά αποτέλεσμα της οξείδωσης του σιδήρου από τα βακτήρια που για τον λόγο αυτόν ονομάζονται σιδηροβακτήρια. Με δεδομένο το γεγονός ότι ο πλανήτης Αρης διαθέτει τεράστιες ποσότητες σιδήρου (γι' αυτό και είναι κόκκινος) οι επιστήμονες εκτιμούν ότι τα σιδηροβακτήρια θα μπορούσαν με κάποιες τροποποιήσεις να ζήσουν σε αυτόν. Και η κυρία Κουρτίδου-Παπαδέλη, η οποία είναι μέλος της Επιτροπής Φυσιολογίας στο Διάστημα της Διεθνούς Ακαδημίας Αστροναυτικής, θα ήθελε να χρησιμοποιήσει τα βακτήρια στα πρώτα πειράματα «γεωπλασίας» του Κόκκινου Πλανήτη. Μια επανδρωμένη αποστολή στον πλανήτη Αρη έχει προγραμματισθεί από τη NASA για το έτος 2010 και ανάμεσα στα πειράματα τα οποία θα πραγματοποιηθούν εντάσσεται και η μελέτη της πιθανής επιβίωσης των βακτηρίων σε αυτόν.
Οταν η κυρία Robbins έφθασε στη Σαντορίνη τον Ιούλιο του 1988, η κυρία Κουρτίδου-Παπαδέλη είχε ήδη «στρατολογήσει» τους μαθητές που θα αναλάμβαναν τη συλλογή και την αποστολή των δειγμάτων. Υστερα από μερικές εβδομάδες που όλοι τις θυμούνται ως εξαιρετικές, οι επιστήμονες επέστρεψαν στην έδρα τους και οι μαθητές ανέλαβαν το έργο.
Τα ευρήματα των μαθητών συνίστανται στα εξής: πρώτον, υπάρχει έντονη μείξη της λάσπης στον πυθμένα, γεγονός που καθιστά το μικροπεριβάλλον μεταβαλλόμενο, και, δεύτερον, οι ποσότητες πλαστικού εκεί είναι τρομακτικά μεγάλες. Διηγούμενη την ιστορία στο «Βήμα» η κυρία Robbins είπε χαρακτηριστικά: «Δεν ξέρω αν κάποιο από αυτά τα παιδιά θα γίνει επιστήμονας. Είμαι όμως βέβαιη ότι όλα ευαισθητοποιήθηκαν σε θέματα προστασίας του περιβάλλοντος».
Την εξαιρετικά μεγάλη ανθρωπογενή μόλυνση στην περιοχή της Καμένης είχε προσέξει και ο γερμανός μικροβιολόγος Helmut Hanert, ο οποίος είχε πρωτομελετήσει τα βακτήρια στις αρχές της δεκαετίας του '70. Απ' ό,τι φαίνεται η μόλυνση δεν εμποδίζει τα βακτήρια να κάνουν αυτό για το οποίο «σχεδιάστηκαν». Σύμφωνα με τα ευρήματα του γερμανού επιστήμονα, τα σιδηροβακτήρια της Σαντορίνης έχουν τον ταχύτερο ρυθμό οξείδωσης του σιδήρου σε σχέση με οποιονδήποτε άλλο μικροοργανισμό. Επιπροσθέτως, τα βακτήρια αυτά είναι φωτοσυνθετικά, μπορούν δηλαδή να χρησιμοποιούν την ηλιακή ενέργεια για την παραγωγή της τροφής τους.
Οι παραπάνω πληροφορίες καθιστούν το σιδηροβακτήριο της Σαντορίνης τον καταλληλότερο μικροοργανισμό για πολλές εφαρμογές. Αλλά υπάρχουν και πολλά πράγματα που το αφορούν και τα οποία παραμένουν άγνωστα. Και πρώτα απ' όλα το γενετικό υλικό του. Η αλληλούχηση του γενετικού υλικού αυτού του βακτηρίου, η ανεύρεση δηλαδή της χημικής ακολουθίας των γονιδίων του, αποτελεί θεμελιώδες βήμα για να καταστεί δυνατή η χρησιμοποίησή του είτε στη διερεύνηση της προέλευσης της ζωής πάνω στη Γη είτε στην προσπάθεια γεωπλασίας του Αρη.
Η ανάγκη να προσδιορισθεί η αλληλουχία του γενετικού υλικού του σιδηροβακτηρίου της Σαντορίνης έφερε στο πρόγραμμα μελέτης του βακτηρίου το Ινστιτούτο Τεχνολογίας και Ερευνας (ΙΤΕ) της Κρήτης, το οποίο διαθέτει την κατάλληλη υλικοτεχνική υποδομή για να την πραγματοποιήσει. Τον ρόλο του συνδετικού κρίκου ανάμεσα στο ΙΤΕ και την κυρία Robbins έπαιξε ο έλληνας βιολόγος κ. Νίκος Κυρπίδης, διευθυντής του τμήματος Βιοπληροφορικής της εταιρείας Intergrated Genomics, η οποία έχει την έδρα της στο Σικάγο και έχει εκφράσει το ενδιαφέρον της να αναλύσει το γονιδίωμα του βακτηρίου. Οπως εξήγησε στο «Βήμα» ο κ. Γιώργος Θηραίος, διευθυντής του Ινστιτούτου Μοριακής Βιολογίας και Βιοτεχνολογίας του ΙΤΕ, «το Ινστιτούτο όχι μόνο διαθέτει την υλικοτεχνική υποδομή για το πρόγραμμα αλληλούχησης του γενετικού υλικού του βακτηρίου αλλά έχει και γενικότερο ενδιαφέρον γι' αυτό. Αφενός η καταγραφή και η μελέτη της βιοποικιλότητας της χώρας μας ενδιαφέρει το Ινστιτούτο, και αφετέρου το συγκεκριμένο βακτήριο θα μπορούσε να φανεί εξαιρετικά χρήσιμο στην αναζήτηση πρωτεϊνών οι οποίες είναι λειτουργικές σε ακραίες τιμές θερμοκρασίας ή pH». Παρά το γεγονός ότι το σιδηροβακτήριο της Σαντορίνης αποτελεί έναν οργανισμό που γοητεύει πολλούς ερευνητές και για διαφορετικούς λόγους, η τύχη του (από ερευνητικής απόψεως) δεν μπορεί σήμερα να προσδιορισθεί. Ως τώρα όλα όσα μάθαμε γι' αυτό οφείλονται στο μεράκι των επιστημόνων που ασχολήθηκαν μαζί του. Είναι χαρακτηριστικό ότι και οι μαθητές της Σαντορίνης πλήρωναν μόνοι τους τη βάρκα που τους οδηγούσε στην Καμένη κάθε μήνα. Αλλά για τη συνέχιση του προγράμματος μελέτης του βακτηρίου απαιτούνται περισσότερα χρήματα απ' όσα μπορεί ένας ιδιώτης να διαθέσει. Και το ερώτημα που τίθεται είναι: «Ποιος είναι σε θέση να δώσει αυτά τα χρήματα;». Η NASA και είναι σε θέση και φαίνεται να το θέλει. Το ίδιο συμβαίνει και με την Intergated Genomics. Αλλά όπως τόνισε ο κ. Κυρπίδης, «το βακτήριο αυτό αποτελεί μέρος του φυσικού πλούτου της Ελλάδας. Η Ελλάδα θα πρέπει να ηγείται της μελέτης του, με συνεργάτη ίσως τη NASA».
Προς το παρόν είναι αδύνατον να γνωρίζει κανείς αν το σιδηροβακτήριο της Σαντορίνης θα ταξιδέψει στον Αρη με ελληνικό διαβατήριο...

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  19/03/2000, 00:00

http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=120443

To ηφαίστειο

Υποθαλάσσια Σαντορίνη.... αχ αυτή η Σαντορίνη

Ο αμπελώνας της Σαντορίνης

Ο αμπελώνας της Σαντορίνης

Του Γιάννη Παρασκευόπουλου, επίκουρου καθηγητή Οινολογίας στο ΤΕΙ Αθηνών
Ενας ιστορικός αμπελώνας, που επιμένει να καρπίζει κάθε χρόνο σε ένα περιβάλλον άνυδρο, δεν μπορεί παρά να είναι μοναδικός.Και χρειάζονται θαρραλέες αποφάσεις για να εξασφαλιστεί το μέλλον του.
Κατ' αρχάς, τα γεγονότα που σηματοδοτούν με ακρογωνιαίο τρόπο το παρελθόν και το μέλλον του αμπελώνα της Σαντορίνης, είναι έξι… για την ακρίβεια 5 + 1! Πρώτο και καλύτερο αυτό της ιστορικότητας του αμπελώνα. Είναι αλήθεια ότι η αρχαιολογική σκαπάνη μάς πηγαίνει πίσω περίπου στο 1500 π.Χ. Ευρήματα στις ανασκαφές του Ακρωτηρίου μάς αποκαλύπτουν ήδη την καλλιέργεια της Vitis vinifera. Αργότερα βρίσκουμε γραπτές μαρτυρίες που περιγράφουν το προσοδοφόρο εμπόριο του Σαντορινιού κρασιού, από τον 15 μ.Χ. αιώνα, με την τσαρική Ρωσία. Ομως, η ιστορικότητα του αμπελώνα της Σαντορίνης δεν είναι μόνον η στατική περιγραφή του παρελθόντος. Αντίθετα από οποιαδήποτε άλλη αμπελουργική ζώνη στον πλανήτη, στη Σαντορίνη δεν χρειάστηκε ποτέ να «ξεπατώσουν» ή να επαναφυτεύσουν τον αμπελώνα τους. Ετσι, τρυγάμε τα σταφύλια ενός αμπελώνα που τα ίδια τα φυτά του, οι αμπελιές που βλέπουμε να ξεπετάγονται από το έδαφος, μπορεί να είναι 60 - 80 ετών όμως το ριζικό σύστημα αυτών των φυτών μπορεί να ξεπερνά σε ηλικία πολλούς αιώνες! Η ιστορία με την δυναμική της έννοια...
Δεύτερη πραγματικότητα είναι αυτή της μοναδικότητας. Ενας αμπελώνας αυτόρριζος, ζωντανός και παραγωγικός εδώ και αιώνες, με φυσική ανοσία στην καταστρεπτική φυλλοξήρα, ένας αμπελώνας με αμπελιές-χειροτεχνήματα οι οποίες θυμίζουν φωλιές πελαργών, ένας αμπελώνας που τελικά επιμένει να καρπίζει κάθε χρόνο σε ένα περιβάλλον άνυδρο, που το μαστίζουν τα μποφόρ και τον καψαλίζει ο ήλιος του Αιγαίου δεν μπορεί παρά να είναι μοναδικός. Και η μοναδικότητα αυτή προεκτείνεται στα ίδια τα κρασιά του. Κρασιά ενός υπερβολικού χαρακτήρα, όπου αλκοόλη, οξύτητες, σώμα, δομή ακόμα και η ικανότητα παλαίωσης συναντώνται σε υπερθετικούς βαθμούς. Κρασιά ακραία όπως η ίδια η γη που τα γεννάει, «μεταλλικά» και γωνιώδη, καμιά φορά αφιλόξενα. Κρασιά δύσκολα, απαιτητικά που θα συγκεντρώσουν γύρω τους είτε ενθουσιώδεις λάτρεις είτε ακραιφνείς εχθρούς και όμως ταυτόχρονα, με έναν περίεργο τρόπο, «εύκολα» στην απόλαυση στο τραπέζι γιατί έχουν μία καταπληκτική ικανότητα να συνδυάζονται με ένα ευρύτατο φάσμα γεύσεων.
Και ύστερα ήρθε ο σεισμός του 1956. Η τρίτη πραγματικότητα. Ο σεισμός αυτός δεν κατέστρεψε μόνο τα σπίτια του νησιού αλλά κυριολεκτικά ρήμαξε τις δομές και την οικονομία του οδηγώντας όλη τη μεταποιητική βιομηχανία της Σαντορίνης (εργοστάσια ντομάτας, εριουργεία & φυσικά οινοποιεία) στην εγκατάλειψη και τον μαρασμό. Είναι η αρχή της πτώσης.
Αυτήν την πτώση, τη συρρίκνωση του αμπελώνα από «φυσικά» αίτια, θα ακολουθήσει μία δεύτερη, πιο μεγάλη, πιο επικίνδυνη και διαρκής. Είναι η εγκατάλειψη λόγω του τουρισμού. Πρόκειται για την πραγματικότητα με την πλέον καταλυτική επίδραση στον αμπελώνα. Και είναι λογικό γιατί απ' τη μια μεριά της πλάστιγγας βάζουμε το εισόδημα που μπορεί να προέλθει από το σταφύλι και από την άλλη αυτό της τουριστικής βιομηχανίας - άμεσο ή έμμεσο. Ετσι, από την μια έχουμε μικρές αμπελουργικές εκμεταλλεύσεις όπου ο μέσος όρος μεγέθους δεν ξεπερνά τα δέκα στρέμματα με μία -ταυτόχρονα- δραματικά χαμηλή απόδοση σε καρπό που σπάνια ξεπερνά τα 350 kg/στρέμμα, ενώ από την άλλη πλευρά έχουμε τη δυναμική που δημιουργείται από τις χιλιάδες των επισκεπτών οι οποίοι κατακλύζουν το νησί, κάνοντάς το τον 5ο πλέον επιθυμητό προορισμό των μεγάλων tour operators παγκόσμια! Οι νέοι Σαντορινιοί θα πάνε -φυσικό και αναμενόμενο- να συλλέξουν το συγκριτικά εύκολο αυτό εισόδημα. Οι πρεσβύτεροι θα συνεχίσουν αργά αργά να «τυλίγουν» τις αμπελιές τους... και κάθε χρόνο τυλίγουν και λιγότερες. Οι αριθμοί το δείχνουν με τρόπο ψυχρό. Τα κάπου 11.000 στρέμματα του αμπελώνα πριν από το 1956 έχουν σήμερα συρρικνωθεί σε περίπου 5.000 - 6.000 στρέμματα και η πτώση συνεχίζεται.
Στον αντίποδα όλων των παραπάνω έρχεται το πέμπτο καθοριστικό γεγονός στη ζωή του αμπελώνα. Πρόκειται για την πρόσφατη εισαγωγή της νέας τεχνολογίας και τεχνογνωσίας που είχε ως άμεσο αποτέλεσμα την ποιοτική αναβάθμιση των κρασιών του νησιού. Αυτό έδωσε μία εξωστρέφεια στο εμπόριο του προϊόντος, μία κοσμοπολίτικη χροιά, ανοίγοντας ένα μέλλον τουλάχιστον βιώσιμο αυτού του τομέα. Νέες ετικέτες, καινούργια οινοποιεία, φρέσκιες ιδέες. Το μεγάλο ερώτημα, βεβαίως, παραμένει. Θα μπορέσει άραγε αυτή η νέα πνοή να σταθεί ικανή για να αντιστρέψει ή έστω σταματήσει την πορεία συρρίκνωσης του αμπελώνα; Αυτές είναι οι πέντε αλήθειες. Το μέλλον;
Εκτιμώ ότι θα αλλάξει η «κοινωνική δομή» του αμπελώνα. Κάποιοι αμπελουργοί κατανοώντας την νέα εποχή στο εμπόριο του οίνου και κατ' επέκταση και στην εμπορία του σταφυλιού τους θα εξαγοράσουν τις μικρότερες γειτονικές εκμεταλλεύσεις αμπελουργών που αποχωρούν από το επάγγελμα. Είναι κάτι το επιθυμητό γιατί με τον τρόπο αυτόν θα προκύψουν πραγματικοί επαγγελματίες με σαφέστατο προσανατολισμό και στόχευση. Αρκεί όμως αυτό για να αναστραφεί η πτωτική πορεία; Εκτιμώ πως όχι κι αυτό γιατί η δράση αυτή έχει ένα όριο που ορίζεται από τον αριθμό των στρεμμάτων που μπορεί να καλλιεργεί κάποιος ή έστω η οικογένειά του με δεδομένο ότι η εκμηχάνιση της καλλιέργειας είναι εξαιρετικά δύσκολή -αν όχι αδύνατη- και με το ότι «τα χέρια» σπανίζουν στο νησί.
Η απάντηση ίσως να βρίσκεται στις καινούργιες δομές και στις θαρραλέες αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε. Είναι οι τέσσερις παρακάτω:
1. Μετατροπή του συνόλου του αμπελώνα σε βιολογική καλλιέργεια. Μπορεί να γίνει και θα είναι μία συνταρακτική «πρωτιά» στον κόσμο όπου μία ολόκληρη ζώνη ΟΠΑΠ είναι «ΒΙΟ».
2. Ανακήρυξη του αμπελώνα σε «Παγκόσμιο Μνημείο Ιδιαίτερης Φυσικής Ομορφιάς» υπό την αιγίδα της UNESCO, σώζοντάς τον από την άκρατη οικοπεδοποίηση.
3. Δημιουργία σοβαρού δικτύου «Δρόμων του Κρασιού» που θα λειτουργήσει σαν ένα εναλλακτικό τουριστικό προϊόν.
4. Υιοθέτηση μιας επιθετικής πολιτικής προώθησης που θα προβάλει όλα τα παραπάνω. Η ιστορικότητα, η μοναδικότητα, η βιοκαλλιέργεια, η ποιότητα των κρασιών, το τουριστικό προϊόν, θα λειτουργήσουν σαν εφαλτήριο του κλάδου, εξασφαλίζοντας τα κίνητρα που θα επιτρέψουν την επιστροφή στην αμπελοκαλλιέργεια ή έστω -στη χειρότερη περίπτωση- την ανακοπή της πτώσης.
Αν, αντίθετα, τίποτα απ' όλα αυτά δεν γίνει πραγματικότητα, τότε μία άλλη ζοφερή εικόνα μάς περιμένει. Εκείνη ενός σεληνιακού τοπίου όπου το παραμικρό αεράκι θα σηκώνει τα σύννεφα της θηραϊκής γης -τιθασευμένης σήμερα από τον αμπελώνα- διώχνοντας μακριά ακόμα και τον πλέον περιπετειώδη επισκέπτη...

Η γη της Σαντορίνης και το Aσύρτικο

Ο ρόλος του terroir στην κυρίαρχη ποικιλία του σαντορινιού αμπελώνα

Του Λέοντος Καράτσαλου, γεωπόνου
ΟΙΝΟΓΕΩΓΡΑΦΙΑ
Τι είναι αυτό που κάνει τον αμπελώνα της Σαντορίνης μοναδικό σε ολόκληρο τον κόσμο; Η απάντηση έρχεται στο μυαλό αβίαστα και με απόλυτη φυσικότητα: το οικοσύστημά της, δηλαδή το έδαφός της, οι κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούν καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, οι ποικιλίες αμπέλου που καλλιεργούνται, η θάλασσα, το ηφαίστειο, που δραστηριοποιήθηκε τελευταία φορά μέσα στη δεκαετία του '50 και ό,τι άλλο συμμετέχει στη φυσική ανάσα του νησιού. Το έδαφος είναι ηφαιστειογενούς προέλευσης, με ελάχιστη έως μηδενική περιεκτικότητα σε οργανική ουσία, φτωχό σε θρεπτικά συστατικά, και καλύπτει όλο το νησί σε πάχος περίπου 0,75 έως 1,5 μέτρο. Το έδαφος σε συνδυασμό με το μικροκλίμα που δημιουργείται από τη θάλασσα και τους δυνατούς βορειοδυτικούς ανέμους δημιουργούν μοναδικές συνθήκες για την αμπελοκαλλιέργεια. Πάνω σε αυτό το έδαφος είναι που ζει και αναπτύσσεται το αμπέλι. Εδώ η Φύση έστησε ένα ξεχωριστό μηχανισμό επιβίωσης για τα φυτά. Ο πωρόλιθος δεσμεύει την υγρασία της ατμόσφαιρας που υπάρχει κατά τις νυχτερινές και πρώτες πρωινές ώρες και λειτουργεί σαν δεξαμενή ύδατος, αρχικά αποθηκεύοντας και στη συνέχεια αποδίδοντας το απαραίτητο νερό στο φυτό.
Η ιδιαιτερότητα αυτή του εδάφους επιτρέπει στα αμπέλια να επιβιώνουν στις εξαιρετικά ξηρικές συνθήκες που επικρατούν στο νησί. Οι πολύ δυνατοί άνεμοι την άνοιξη, την εποχή της άνθησης, συχνά καταστρέφουν τα άνθη με αποτέλεσμα τη δραματική μείωση της παραγωγικότητας του αμπελώνα, ενώ οι ισχυροί θερμοί άνεμοι κατά τους μήνες Ιούνιο και Ιούλιο αφυδατώνουν και τελικά αποξηραίνουν ένα μεγάλο μέρος της παραγωγής. Για την προστασία του καρπού από τους ανέμους, αλλά και από την έντονη ηλιακή ακτινοβολία το καλοκαίρι, τα φυτά κλαδεύονται με ιδιαίτερο τρόπο. Ετσι, η εικόνα του σαντορινιού αμπελιού είναι τελείως διαφορετική από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο: μικρά αμπέλια κλαδεμένα σε σχήμα χαμηλού καλαθιού που ακουμπά στο χώμα, με μικρά τσαμπιά, που πρέπει να ψάξεις για να τα βρεις. Οι ιδιαίτερα ξηροθερμικές συνθήκες που επικρατούν στο νησί, σε συνδυασμό με το ηφαιστειογενές έδαφος εμποδίζουν την ανάπτυξη ασθενειών, αλλά και των φυσικών εχθρών της αμπέλου. Η φυλλοξήρα, λόγου χάρη, ένα έντομο που έχει προσβάλει και καταστρέψει κατά καιρούς το σύνολο των αμπελώνων του πλανήτη, δεν έχει καταφέρει να ζήσει στη Σαντορίνη. Ο σαντορινιός αμπελώνας αντιστέκεται ακόμη(!) και είναι ένας από τους ελάχιστους αμπελώνες στην Ελλάδα, που μπορούν να καλλιεργηθούν οικολογικά χωρίς ιδιαίτερο ρίσκο και δυσκολίες.
To Ασύρτικο και οι ιδιαιτερότητές του
Στον σαντορινιό αμπελώνα καλλιεργείται σε ποσοστό μεγαλύτερο από 80% η ποικιλία Ασύρτικο. Το Αηδάνι, το Αθήρι, το Κρητικό, το Φλασκασύρτικο είναι άλλες λευκές ποικιλίες, συγγενείς ή όχι, που ήλθαν στο νησί τα τελευταία πενήντα χρόνια. Οι ιδιαιτερότητες του σαντορινιού αμπελώνα κάνουν το Ασύρτικο όχι μόνο να μοιάζει, αλλά και να είναι διαφορετικό σαν σταφύλι και κατά συνέπεια σαν κρασί. Είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα στο πώς επιδρά η περιοχή που ζει μια ποικιλία στην ποιότητα του παραγόμενου κρασιού. Συγκρίνοντάς το με το Ασύρτικο που καλλιεργείται στην υπόλοιπη Ελλάδα το Ασύρτικο της Σαντορίνης διαφοροποιείται αισθητά: είναι λιγότερο αρωματικό, με πολύ υψηλή οξύτητα, υψηλό δυναμικό αλκοολικό τίτλο, πολύ πιο μεταλλικό και έτσι, ίσως γι' αυτό, πολύ πιο γήινο. Τα κρασιά που παράγει είναι αιχμηρά, επιθετικά με έντονη την αίσθηση της ξηρότητας. Φυσιολογικά λοιπόν απαιτούν δυνατές και σύνθετες γεύσεις φαγητού.
Το Ασύρτικο είναι μία από τις τέσσερις - πέντε ελληνικές ποικιλίες που άρχισαν τα τελευταία δέκα χρόνια να παλεύουν για διεθνή αναγνώριση. Τα επόμενα χρόνια θα φανεί αν τελικά τα καταφέρει. Το σίγουρο πάντως είναι ότι έχει τα κότσια να το κάνει. Φυσικά όμως δεν φτάνει μόνο αυτό. Eνας συνδυασμός από πολλούς παράγοντες, όπως η ωριμότητα των οινοπαραγωγών, η πεποίθηση για το ρόλο του marketing, η αντίληψη του διεθνούς περιβάλλοντος της αγοράς του κρασιού, το μέγεθος των επιχειρήσεων, θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στο αν οι ελληνικές ποικιλίες θα πετύχουν να σταθούν εμπορικά δίπλα στις αντίστοιχες γηγενείς της Ισπανίας, της Ιταλίας και του Νέου Κόσμου. Από εμάς εξαρτάται τι θα πετύχουμε.

http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_oiko1_100052_08/04/2006_150209

Αλλη μία πλευρά της Σαντορίνης........

Δείτε μια ευαίσθητική οπτική ματιά μιας ιδιαίτερης προσωπικότητας από τη Σαντορίνη, της κυρίας Ευαγγελίας Μενδρινού - Παλαμά

Η Βάρδια του Πελεκάνου

ΤΗΣ ΧΡΥΣΑΣ ΝΑΝΟΥ
Ακούγεται παράδοξο: μία ταινία γυρισμένη στη Σαντορίνη, χωρίς ούτε ένα πλάνο από την Καλντέρα. Μα τι δείχνει ένα φιλμ αν αφήνει έξω ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα φυσικά σκηνικά στον κόσμο; Δείχνει αυτό που δε βλέπουν οι τουρίστες και που δε γνωρίζουν οι περισσότεροι Ελληνες: το κλάδεμα των αμπελιών και το θειάφισμα, τον τρύγο και την οινοποίηση, με δυο λόγια τη συναρπαστική ιστορία μιας μικρής κοινότητας αγροτών του ελληνικού νησιού, που συνεχίζουν μία παράδοση χιλιετιών, την καλλιέργεια του αμπελιού.
Η «Βάρδια του Πελεκάνου» είναι ο τίτλος της νέας ταινίας μεγάλου μήκους της Λείας Μπίνζερ, τα γυρίσματα της οποίας ολοκληρώθηκαν πρόσφατα. Η ταινία -συμπαραγωγή του «studioCrocus» με το διεθνούς κύρους σχολιαστή και υπέρμαχο του ελληνικού κρασιού, Νίκο Μάνεση- επιλέχθηκε να προβληθεί στο επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα (11-20 Μαρτίου), στο τμήμα «Κοινωνία και Περιβάλλον».
Η Ελληνοδανέζα σκηνοθέτρια, που μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, ζει τα τελευταία χρόνια μόνιμα στη Σαντορίνη. Στην προσπάθειά της, όπως εξηγεί στον «ΑτΚ», να αναζητήσει «κάποιες πρωταρχικές και ουσιαστικές αξίες σε μία περίοδο γενικής κρίσης αξιών», βρήκε το θέμα που έψαχνε στον αμπελώνα της Σαντορίνης. Ο φακός παρακολουθεί δύο αμπελουργούς κι έναν οινοποιό, μέσα στην πορεία ενός ετήσιου κύκλου εργασιών. Και οι τρεις έρχονται αντιμέτωποι με αντιξοότητες και προβλήματα, που δεν οφείλονται μόνο στην οικονομική συγκυρία της εποχής, αλλά και σε πιέσεις από το μικρόκοσμό τους.
Ο 52χρονος Νίκος Πελεκάνος, που δίνει το όνομά του και στον τίτλο της ταινίας, υπερασπίζεται με πάθος την ποιότητα και τον επαγγελματισμό και αντιπροσωπεύει τη νεότερη γενιά αμπελουργών. Ο Χρήστος Δαλμηράς είναι 83 ετών και αντιπροσωπεύει τον παραδοσιακό αμπελουργό της παλαιότερης γενιάς. Ο οινοποιός Πάρις Σιγάλας οραματίζεται την εξέλιξη της παράδοσης και την ενσωμάτωσή της στη σύγχρονη κουλτούρα του κρασιού.
Πρόκειται για την πρώτη ελληνική ταινία οινογνωστικού ενδιαφέροντος; «Δεν ήταν στόχος μου να γυρίσω ένα άλλο "Mondovino", μία ταινία για το κρασί. Περισσότερο με ενδιέφερε να παρακολουθήσω τις προσωπικές ιστορίες των αγροτών, να γυρίσω μία ανθρωποκεντρική ταινία που θέτει πολιτικά ζητήματα, σχολιάζει τα προβλήματα που δημιουργεί ο συνεταιρισμός, το ρόλο του αγρότη σε ένα σύστημα που εξελίσσεται», διευκρινίζει η Λεία Μπίνζερ. Αν έστρεφε το φακό της σε κάποιο άλλο σημείο της Ελλάδας, όπως λέει, ίσως να διάλεγε ως θέμα της την καλλιέργεια του κρόκου. «Η ταινία δείχνει τα κοντράστ που αναπτύσσονται σε μία μικρή κοινωνία η οποία πρέπει να βρει μία λύση για να προχωρήσει», εξηγεί.
Ο αρχαιότερος αμπελώνας
Γεμάτος ιδιαιτερότητες, για χίλιους δυο λόγους, ο αμπελώνας της Σαντορίνης είναι ο αρχαιότερος της Ευρώπης, ίσως και ολόκληρου του κόσμου. «Ηδη στην προϊστορική Θήρα πριν από την έκρηξη του ηφαιστείου φαίνεται ότι υπήρχε αμπελώνας. Οι έρευνες των αρχαιολόγων έχουν εντοπίσει πατητήρια, κουκούτσια και άλλα ίχνη που φτάνουν τόσο πίσω. Τετρακόσια χρόνια μετά την έκρηξη, όταν κατοικήθηκε ξανά το νησί, εντοπίζονται και πάλι ίχνη καλλιέργειας του αμπελιού», παρατηρεί η Λεία Μπίνζερ. Το ηφαίστειο στη Σαντορίνη υπήρξε βασικός παράγοντας στη διαμόρφωση του μικροκλίματος του νησιού και της ιδιαιτερότητας του τοπικού αμπελώνα. «Καθώς στην ηφαιστειογενή γη δεν μπορεί να αναπτυχθεί η φυλλοξήρα, ποτέ δε χρειάστηκε να μεταφερθεί στο νησί ξένο υποκείμενο. Αυτά που υπάρχουν προέρχονται από την πρώτη αμπελιά πριν από χιλιάδες χρόνια και ανανεώνονται μέχρι σήμερα με καταβολάδες».
Λόγω των ιδιαιτεροτήτων του, ο θηραϊκός αμπελώνας μετατρέπει τον αγρότη σε καλλιτέχνη. «Το κλίμα έχει αναγκάσει χρόνια τώρα τους αγρότες να βρουν λύσεις. Κλαδεύουν χαμηλά, κάνουν δύο κουλούρια και ένα καλάθι, τη λεγόμενη "γυριστή", τεχνικές που δεν μπορεί να κάνει ο οποιοσδήποτε. Αν δε γίνουν επενδύσεις, η τέχνη και η τεχνική αυτή θα χαθεί», τονίζει η σκηνοθέτρια του φιλμ.
Δυστυχώς, ο πανάρχαιος αυτός αμπελώνας τείνει να θαφτεί κάτω από το μπετόν και τη χωρίς όρια τουριστική ανάπτυξη. Αμπελουργοί, οινοποιοί, συνεταιρισμός, τοπική αυτοδιοίκηση, εργάτες των χωραφιών και πολίτες, είναι όλοι μέρος ενός εύθραυστου συστήματος, και συνθέτουν μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας, σε εποχές οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής και ηθικής κρίσης. Οι δυνάμεις της δημιουργικότητας και της παραγωγικότητας έρχονται αντιμέτωπες με την τάση για εύκολο κέρδος μέσω μιας πρόχειρης και επιβλαβούς για την ιδιαιτερότητα του τόπου επιχειρηματικότητας.
«Πρέπει άμεσα να γίνει χωροταξικός διαχωρισμός μεταξύ οικοδομήσιμης γης και αμπελουργικής ζώνης. Πώς να πείσεις την τοπική κοινωνία να κρατήσει το αμπέλι από τη στιγμή που δεν τη συμφέρει; Πώς θα πείσεις τον αγρότη ότι η γη αυτή μπορεί να πάρει αξία; Είναι ένα πολιτικό θέμα άλυτο. Δεν πρόκειται, πάντως, για μία καταγγελτική ταινία. Παρουσιάζει μία σκοπιά περισσότερο ποιητική και χιουμοριστική», διευκρινίζει η σκηνοθέτρια.
Τα διαφορετικά στάδια των εργασιών της καλλιέργειας του αμπελώνα στη διάρκεια ενός χρόνου ορίζουν τη δομή της ταινίας. Το σάουντρακ της Λάουρας Γκίνη έχει ουσιαστικό ρόλο στην αφήγηση. Στο «Τραγούδι της Αμπελιάς» τους στίχους υπογράφει η Λένα Κιτσοπούλου, ενώ το ερμηνεύει η σοπράνο Ειρήνη Τσιρακίδου.
Με αφορμή την ταινία θα ξεκινήσει μια καμπάνια ενημέρωσης του κοινού, με στόχο τη διάσωση του θηραϊκού αμπελώνα και την ανακήρυξή του σε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO, πρόταση που συζητιέται εδώ και... τριάντα χρόνια.

http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=38&artid=82133

ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ: το νησί των ΓΕΡΑΝΩΝ

αρχικά δεν κατάλαβα το κείμενο , όταν είδα όμως τις φωτογραφίες γέλασα με θλίψη.... Μπράβο Σαντορινιέ γάτε:!!!

27 Φεβρουαρίου 2011 | Author editor

(Η σχέση μας με την πανίδα δεν είναι ιδιαίτερα καλή. )

Δυστυχώς  τα πουλιά γερανοί είναι άγνωστα στην Σαντορίνη…

Είμαστε το νησί των Γερανών αλλά των …άλλων !!!

Και εντάξει ο συγκεκριμένος βοηθαει στο χτισιμο σχολειου και

ΤΟ  ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ    ΑΠΟΛΥΤΑ

 

Αλλά  ο άλλος εκεί στα Φηρα ; Πρεπει να τον λουστούμε άλλη μια σεζόν ;

Να θυμίσω ότι βρίσκεται  εκεί άπραγος πάνω από ένα χρόνο.

Πρέπει στις αναμνηστικές φωτο ο επισκέπτης να το αποτυπώσει ;

Δεν είναι αντιληπτό ότι μας υποβαθμίζει ;

Παρακαλούμε τον αρμόδιο αντιδήμαρχο να κάνει τα απαραίτητα για την απομάκρυνση του !

http://www.santoriniosgatos.gr/2011/02/27/%CF%83%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B7-%CF%84%CE%BF-%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%AF-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%89%CE%BD/#more-5392