Στη Σαντορίνη στις ρυμίδες και στις κάναβες

Με τα μάτια ενός παιδιού

Στη Σαντορίνη στις ρυμίδες και στις κάναβες

Συνέντευξη στη Μερόπη Παπαδοπούλου Eνα ηλιόλουστο χειμωνιάτικο απομεσήμερο βρισκόμαστε καθισμένοι στον 8ο όροφο της «Καθημερινής», συντροφιά με τον κ. Αριστείδη Αλαφούζο. Μπροστά μας απλώνεται ένας ήρεμος, ακύμαντος Σαρωνικός, που σε προκαλεί για θαλασσινά ταξίδια. Eνα ταξίδι ξεκινήσαμε κι εμείς, αλλά ένα ταξίδι αλλιώτικο, σε μια θάλασσα ονειρική με μεταφορικό μέσο το καλοτάξιδο ιστιοφόρο των αναμνήσεων.

Γέννημα θρέμμα της Οίας, ο Σαντορινιός Αριστείδης Αλαφούζος, άνθρωπος της θάλασσας και των επιχειρήσεων, από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του ελληνικού Tύπου σήμερα, καθώς μας ξεναγεί στην πατρίδα του, γίνεται πάλι ξέγνοιαστο αγοράκι που τρέχει στις ρυμίδες της Οίας και στους αμπελώνες, μεθάει με τη μυρωδιά του μούστου στις κάναβες της Φοινικιάς, ανοίγει τα ντουλάπια στο καπετανόσπιτο και αποθαυμάζει τις ευρωπαϊκές πορσελάνες και τα χρυσοστόλιστα γυαλικά.

Η Οία της ναυτιλίας

«Γεννήθηκα στη Οία Θήρας το 1924, ένα χρόνο πριν από τη μεγάλη έκρηξη του ηφαιστείου που κατατρόμαξε τους γονείς μου και τους ανάγκασε να εγκατασταθούν στον Πειραιά. Oμως η Οία παρέμεινε για πάντα το σπίτι μου και είναι άρρηκτα δεμένη με τις αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων και της ζωής μου ολόκληρης.

Eνας άλλος κόσμος ήταν η Θήρα τού τότε, όσο κι αν εξωραΐζεται από τον ρομαντισμό των παιδικών μου εντυπώσεων.

Τα χρόνια της ιστιοφόρου ναυτιλίας, χρόνια ακμής, η Οία είχε μεγάλο πληθυσμό και πλούτο. Οι κάτοικοι ήταν ευκατάστατοι, έστελναν τα παιδιά τους στη Σύρο, σε γαλλικά σχολεία. Τετρακόσια ιστιοφόρα ήταν δεμένα στην Οία πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο. Οι δρόμοι της θάλασσας έφερναν πλούτο και πολιτισμό στα νησιά του Αρχιπελάγους, από την αρχαιότητα έως τον αιώνα μας και βέβαια και στη Σαντορίνη.

Οδησσός - Τριέστι (Τεργέστη) ήταν το δρομολόγιο των καραβιών τότε. Στη Μαύρη Θάλασσα τα καράβια ξεφόρτωναν στην Οδησσό το κρασί, οι Ρώσοι αγόραζαν τα σαντορινιά κρασιά. Κατόπιν φόρτωναν στάρι και το πήγαιναν στο Τριέστι, στην Αδριατική, κι από τη Σλοβενία φόρτωναν ξυλεία που την πήγαιναν στη Σαντορίνη για να φτιαχτούν τα βαρέλια που θα φιλοξενούσαν το πολύτιμο κρασί, την κινητήριο δύναμη αυτού του εμπορίου.

Η Οία ήταν ο οικισμός της ναυτιλίας, σε αντίθεση με τα Φηρά, όπου ζούσαν έμποροι, δημόσιοι υπάλληλοι, οι καθολικοί του νησιού και ο επίσκοπός τους. Αλλη κοινωνία, πιο αστική. Στην Οία, λοιπόν, πάνω στη Χώρα, ζούσαν οι καραβοκύρηδες και οι καπεταναίοι. Σε σπίτια τόσο όμορφα που δεν μπορείτε να φανταστείτε. Στην Αθήνα δεν υπήρχαν τέτοια σπίτια... Διώροφα, άνετα, με θέα, με αυλές... Aσε τα λεπτοδουλεμένα έπιπλα, τους περίτεχνους καθρέφτες, τις φίνες πορσελάνες και τα γυαλικά, τα ποτήρια με τον διάκοσμο από αληθινό χρυσό, όλα όσα κουβαλούσαν οι καπεταναίοι από τα ταξίδια τους από τη Μασσαλία, την Τεργέστη, τη Μαύρη Θάλασσα, από τον κόσμο όλο. Θυμάμαι ένα καλοκαίρι, που πήγαμε από τον Πειραιά στην Οία κι ανοίξαμε το σπίτι. Είχα συνηθίσει ήδη άλλη ζωή στον Πειραιά, πιο αστική, πιο μετρημένη. Ξάφνου ανοίξαμε ένα μεγάλο ντουλάπι, όπου φύλαγε η μητέρα τα σερβίτσια και τα γυαλικά, φίνα και χρυσοστόλιστα. Τα παιδικά μου μάτια θαμπώθηκαν: «Είμαστε πλούσιοι!», είπα στη μητέρα μου κι αυτή γέλασε.

Πρέπει να πω ότι όταν φύγαμε από την Οία, η μητέρα μου δεν πήρε αυτή την οικοσκευή μαζί της στον Πειραιά. Θεωρούσε ότι δεν ταίριαζαν στη ζωή του Πειραιά, η θέση τους ήταν στην Οία, ανήκαν στο παλιό καπετανόσπιτο. Και είχε δίκιο. Δυστυχώς, επί Κατοχής το σπίτι το επίταξαν οι ιταλικές δυνάμεις, το έκαναν στρατιωτική εγκατάσταση, οι πορσελάνες και τα γυαλικά της μητέρας σκόρπισαν, καταστράφηκαν... Στο τέλος ξήλωσαν τα ξύλινα πατώματα και τα έκαψαν. Ο τρομερός σεισμός του '56 τα αποτέλειωσε όλα...

Να ξαναγυρίσουμε όμως στα αμπέλια. Oλοι αυτοί οι νοικοκυραίοι, μικροί και μεγάλοι, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, είχαν τα αμπέλια τους, ενώ στην κοντινή Φοινικιά είχαν τις κάναβες. Τα πληρώματα των καραβιών, οι ναυτικοί, κατοικούσαν στη Θηρασιά κυρίως, όπου κι εκείνοι είχαν εκεί τα αμπελάκια τους.

Στη Φοινικιά ζούσαν οι αγρότες που φρόντιζαν τα αμπέλια και στον Περίβολα οι αγωγιάτες που είχαν τα ζώα, τα άλογα, τα μουλάρια, τα γαϊδουράκια, δηλαδή τα μεταφορικά μέσα του νησιού. Υπήρχαν πάρα πολλά υποζύγια στη Σαντορίνη τότε, και πλήρες οδικό δίκτυο με καλοστρωμένα καλντερίμια. Οι περισσότεροι κυκλοφορούσαν με τα μουλάρια. Οι ευκατάστατοι είχαν άλογο, οι κυρίες και οι ηλικιωμένοι προτιμούσαν τα πιο καλόβολα γαϊδουράκια. Θυμάμαι πάντα τον παππού μου με το γαϊδουράκι του, θυμάμαι καλοντυμένες κυρίες καθισμένες κι αυτές στα γαϊδουράκια τους που τα είχαν περιποιημένα, με σαμάρια ντυμένα με μαλακό ύφασμα, ολοστόλιστα κι ο αγωγιάτης να τις οδηγεί...»

Τα αμπέλια

«Oλος ο δρόμος από την Οία μέχρι τα Φηρά ήταν καλντερίμι. Oταν περπατούσες σ' αυτό, στο βόρειο μέρος έβλεπες έναν καταπράσινο τάπητα! Hταν όλο καλλιεργημένο. Κυρίως αμπέλια. Τα αμπέλια ήταν πολύ σημαντικά για τους Σαντορινιούς, ήταν η ζωή τους. Τα καράβια και τα αμπέλια.

Εμένα ο πατέρας μου ήταν καπετάνιος, δεν είχε καράβια. Oμως η οικογένεια είχε αμπέλια στην περιοχή και την παλιά κάναβα στη Φοινικιά, δίπλα στην Αγία Ματρόνα. Ο παππούς μου εκ μητρός έκανε εξαγωγή κρασιού στη Γαλλία. Ο ξάδελφος του πατέρα μου, Μιχαήλ Αλαφούζος, έκανε κρασιά που εξάγονταν στη Ρωσία και μετά την Επανάσταση, όταν έκλεισε η εκεί αγορά, έκανε εξαγωγές στη Γαλλία. Μάλιστα το κρασί του είχε πάρει χρυσό μετάλλιο στην τελετή εγκαινίων της Διώρυγας του Παναμά. Οι νοικοκυραίοι της Οίας, που ήσαν ταυτοχρόνως γαιοκτήμονες και θαλασσινοί, είχαν αμπέλια και έκαναν κρασιά· οι εξαγωγές κρασιών, μάλιστα κράτησαν έως και τη δεκαετία του 1930».

( Εδώ θα ανοίξουμε μια παρένθεση να πούμε πως η οικογένεια Αλαφούζου ποτέ δεν απομακρύνθηκε από το αμπέλι και την παραγωγή οίνου, για προσωπική και όχι εμπορική χρήση. Oσο κι αν από σεμνότητα ο κ. Αριστείδης Αλαφούζος δεν θέλει να το αναφέρει, η οικογένεια οινοποιεί ένα εξαιρετικό κλασικό σαντορινιό κρασί, το «μπρούσκο» όπως το λέει ο ίδιος, ένα ξεχωριστό θηραϊκό Sherry, καθώς και ένα κλασικό Bινσάντο. Επίσης ο γιος του ο Γιάννης ασχολείται με πάθος, σε μια προσπάθεια να διασωθούν οι γηγενείς ποικιλίες και να δώσουν κρασιά με μοναδική προσωπικότητα.)

Η βεντέμα

«Hταν σοβαρή υπόθεση τότε η καλλιέργεια του αμπελιού. Και η βεντέμα, δηλαδή ο τρύγος όπως τον λένε οι Σαντορινιοί, ήταν η μεγαλύτερη γιορτή του νησιού! Είχε συσταθεί μια επιτροπή γαιοκτημόνων που συνεδρίαζε και αποφάσιζε πότε θα γινόταν η βεντέμα σ' ολόκληρη τη Σαντορίνη. Κατά κανόνα άρχιζαν από τα νότια και συνέχιζαν προς βορράν. Τρυγούσαν δε όλοι μαζί στην κάθε περιοχή, την ίδια μέρα. Η βεντέμα κρατούσε μια εβδομάδα συνήθως. Στους αμπελώνες των μεγαλοκτηματιών η βεντέμα μπορεί να κρατούσε και δύο εβδομάδες.

Το θέαμα ήταν καταπληκτικό. Θυμάμαι με νοσταλγία τις βόλτες που έκανα παιδάκι στους τρύγους καθισμένος ανάμεσα στα γεμάτα κοφίνια. Καταπράσινος ο τόπος και εκατοντάδες άνθρωποι να τρυγούν με γέλια και να τραγουδούν με την χαρακτηριστική τοπική προφορά. Μια ατέλειωτη γιορτή! Eνα πανηγύρι! Το λέω και συγκινούμαι από την ομορφιά της ανάμνησης...

Ο ιδιοκτήτης των αμπελιών είχε και την κάναβα, το οινοποιείο. Ορθάνοιχτες οι πόρτες τους από το πρωί, για να μπαίνουν μέσα τα ζώα φορτωμένα με τα κοφίνια τα σταφύλια

Ανέβαιναν οι εργάτες από μια λοξή ακουμπισμένη σανίδα κι άδειαζαν τα κοφίνια: στο πατητήρι για τα μαύρα οι μαύρες ποικιλίες, στο πατητήρι για τα άσπρα, οι άσπρες. Δυόμισι μέτρα ύψος έφτανε ο σωρός των σταφυλιών!

Hταν διασκέδαση το πάτημα! Eπιναν και τραγουδούσαν! Κι όταν ο μούστος έρρεε στο ληνό, τον έπαιρναν με τις «σίγλες» και τον έριχναν στα βαρέλια.

Το μεσημέρι, ο ιδιοκτήτης είχε φροντίσει για το φαγητό. Μεγάλα καζάνια με μπακαλιάρο πλακί και χοιρινό με πατάτες. Σε μεγάλα εμαγιέ πιάτα, σαν μικρές λεκάνες, σερβιριζόταν το φαγητό που θα πήγαινε στα αμπέλια να φάνε επί τόπου οι τρυγητές, που συνήθως ήταν γυναίκες. Οι υπόλοιποι που δούλευαν στο πατητήρι στην κάναβα έτρωγαν εκεί, όλοι μαζί, σ' ένα μεγάλο τραπέζι.

Απ' όσο θυμάμαι, δύο τύποι κρασιού φτιάχνονταν κυρίως εκείνα τα χρόνια. Το «μπρούσκο» και το Bινσάντο. Τρυγούσαν υπερώριμα τα σταφύλια κι όταν έφταναν στην κάναβα ο ιδιοκτήτης αποφάσιζε: τόσα στην ταράτσα για να λιαστούν και να δώσουν το Bινσάντο, τόσα στο πατητήρι για το μπρούσκο. Hταν ουσιαστικά τα ίδια σταφύλια, Aσύρτικο κυρίως, και λιγότερο Aθήρι και Aηδάνι, καθώς και Mαντηλαριά. Απλώς τα οινοποιούσαν διαφορετικά κι έτσι είχαν ένα γλυκό λιαστό κρασί για εξαγωγές και για την εκκλησία, κι ένα μπρούσκο για καθημερινή χρήση. Από τα τσάμπουρα με απόσταξη έβγαζαν την τσικουδιά.

Oταν ο τρύγος και το πάτημα τελείωνε, καθαριζόταν η κάναβα με σχολαστικότητα, ασβεστωνόταν και έμπαιναν παντού τενεκέδες με θειάφι που τους άναβαν κι έκλειναν ερμητικά τις πόρτες. Κανείς δεν έμπαινε μέσα για πολλές μέρες. Ετσι γινόταν η απολύμανση του χώρου. Και μετά έπρεπε να βγάλεις τα παπούτσια σου για να μπεις μέσα. Επιβαλλόταν αυστηρή καθαριότητα στην παραγωγή του κρασιού.»

Οι κουμπάνιες

«Οι Σαντορινιοί φύτευαν στους φράχτες των αμπελιών συκιές. Καλλιεργούσαν επίσης λίγο κριθάρι, ντοματάκι και αρακά - φάβα. Είχαν λίγες κότες και απαραιτήτως μία κατσίκα. Eφτιαχναν λοιπόν κρίθινες κουλούρες από το κριθάρι και λίγα χλωρά τυριά από το κατσικίσιο γάλα. Εφτιαχναν πετιμέζι από τον μούστο, ξέραιναν σύκα, ντομάτες, σταφίδες. Κάθε Σεπτέμβρη μετά τον τρύγο δούλευαν τα «φουρνιά» όπου φούρνιζαν τα αποξηραμένα σύκα, ντομάτες και σταφίδες για να τα αποστειρώσουν.

Eτσι έφτιαχναν τις «κουμπάνιες» τους για να περάσουν το χειμώνα. Προσπαθούσαν να είναι αυτάρκεις με τα τοπικά τους προϊόντα γιατί οι κακοκαιρίες έκαναν πολύ συχνά αδύνατη την επικοινωνία με άλλους τόπους, που φυσικά γινόταν μόνο διά θαλάσσης.

Αυτές οι κακοκαιρίες και οι θαλασσοταραχές είναι και η αιτία των παρά πολλών εκκλησιών της Οίας. Oλες οι οικογένειες είχαν ανθρώπους στα καράβια. Εξαιτίας του καιρού έκαναν μήνες ατέλειωτους να φανούν στο νησί και στα σπίτια τους. Παρηγοριά έβρισκαν όλοι στους Aγιους και στις εκκλησίες. Κάθε οικογένεια είχε κι ένα δικό της προστάτη Aγιο. Και το καλοκαίρι όταν όλα ηρεμούσαν γίνονταν σχεδόν καθημερινά πανηγύρια!»

Η γλαφυρή αφήγηση του κ. Αριστείδη Αλαφούζου μας μετέφερε σε μια Σαντορίνη αλλοτινών καιρών με την πατίνα των αναμνήσεων. «Oχι ότι δεν υπήρχε δυστυχία και τότε», τονίζει κάποια στιγμή ο κ. Αλαφούζος, «αλλά από τις παιδικές μνήμες μόνο τα καλά απομένουν...»

Oσο για μας, ξεφύγαμε για λίγο από την καθημερινότητα, γέμισε η ψυχή μας με τις εικόνες και τα τραγούδια των τρυγητάδων, κεραστήκαμε γλυκό του κουταλιού στα υπέροχα πορσελάνινα σερβίτσια των καπετανόσπιτων της Οίας και ήπιαμε δροσερό νερό και Bινσάντο στα χρυσοποίκιλτα ποτήρια.

Ανασάναμε τη μυρωδιά στις παλιές κάναβες και τσουγκρίσαμε τα ποτήρια με το θεϊκό Bινσάντο και το μοναδικό μπρούσκο. Κουνήσαμε μαντήλια στα ιστιοφόρα που έφευγαν και ευχηθήκαμε να γυρίζουν πάντα ασφαλή στο λιμάνι τους. Και φεύγοντας ρωτήσαμε τον κ. Αριστείδη Αλαφούζο τι σημαίνει γι' αυτόν η Σαντορίνη:

«Μα την αγαπώ! Και θέλω με κάθε ευκαιρία να γυρίζω εκεί και να περπατάω στις ρυμίδες της. Και το κάνω!»

Ρυμίδες=τα δρομάκια 

Σίγλες=κουβάδες 

Κουμπάνιες= αποθηκευμένες προμήθειες για το χειμώνα 

Φουρνιά=οι εξωτερικοί ξυλόφουρνοι

http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_oiko1_100070_10/04/2006_150205

[ Aρχή σελίδας ]

Scuba Diving in Santorini (Greece) - June 2010

Τ Αγίου Αβερκίου.... σήμερο....όλη η Σαντορίνη γιορτάζει....

Θα έπρεπε σήμερα να γιορτάζει όλη η Σαντορίνη. Η εκκλησία μας τιμάει τη μνήμη του Ισαποστόλου Οσίου Αβερκίου, επισκόπου Ιεραπόλεως, και προστάτη Αγίου των κρασιών της Σαντορίνης. Διαβάζουμε από εδώ

ΟΣΙΟΣ ΑΒΕΡΚΙΟΣ ό Ισαπόστολος και θαυματουργός επίσκοπος Ίεράπολης έζησε στα τέλη του 2ου αιώνα μ.Χ.
Η άμεπτη ζωή του και ή καρποφορία της διδασκαλίας του, παρακίνησαν το ποίμνιο να τον αναγκάσει να γίνει επίσκοπος Ίεραπόλεως στη Φρυγία.
Το αξίωμα δε μείωσε το ζήλο του Άβερκίου. Έλεγε, μάλιστα, ότι δεν αρκεί κάποιος να φαίνεται άρχων, αλλά και να είναι πραγματικά.
Δηλαδή να αυξάνει τη διακονία και τους κόπους του. Διότι κατά το Ευαγγέλιο, "ει τις θέλει πρώτος είναι, έσται πάντων έσχατος και πάντων διάκονος" (Ευαγγέλιο Μάρκου, θ’ 35) πού σημαίνει, αν κανείς θέλει να είναι πρώτος κατά την τιμή, οφείλει με την ταπείνωση του απέναντι στους άλλους, να γίνει τελευταίος από όλους και υπηρέτης όλων με την άσκηση της αγάπης.
Και ό Άβέρκιος την εντολή αυτή έκανε πράξη στη ζωή του. Γι’ αύτό και ό Θεός του έδωσε το χάρισμα να κάνει πολλά θαύματα. Θεράπευσε την κόρη του βασιλιά της Ρώμης, από πονηρό δαιμόνιο.
Θερμά νερά από τη γη εξέβαλε και άλλα πολλά θαύματα έκανε. Επίσης, ό Άβέρκιος κήρυξε σε όλες τις πόλεις της Συρίας και Μεσοποταμίας.
Έπειτα πήγε στη Λυκαονία, την Πισιδία και στην επαρχία των Φρυγών.
’Ονομάστηκε ισαπόστολος, διότι περιόδευσε και κήρυξε όπως οι κορυφαίοι Απόστολοι του Χριστού. Πέθανε ειρηνικά, 72 χρονών."


Ενώ από το βιβλίο του Μάρκου Αβέρκιου Ρούσσου: Σαντορίνη - Ήθη Έθιμα και Παραδόσεις.....:

" [...] Στις 22 Οκτωβρίου, εορτή του Αγίου Αβερκίου, τα αφεντικά πήγαιναν στις κάναβες και σταύρωναν με βασιλικό που έπαιρναν από την εκκλησία, τα βουτσά και τις άφουρες και ψάλλοντας το απολυτίκιο του Αγίου, άνοιγαν τη σφήνα και δοκίμαζαν τα νέα κρασιά. Κατόπιν έστρωναν τραπέζι με κάθε λογής μεζέδες και ιδιαιτέρως ορτύκια και με τις παρέες των έτρωγαν, χόρευαν, και τραγουδούσαν όλη την ημέρα με λύρες και βιολιά και τσαμπούνες. Ήταν μια μέρα γεμάτη κέφι, πιοτό και τραγούδι. Όλοι ΕΠΡΕΠΕ να γλεντύσουν, να μεθύσουν με τα νέα κρασιά, να τραγουδήσουν, να χορέψουν, να ξεχάσουν τους καημούς και τα βάσανα για να ξαναρχίσουν πάλι τη δουλειά στο αμπέλι, το κλάδεμα το τύλιγμα το λάκισμα και το θειάφισμα μέχρι να ρθει πάλι η νέα βεντέμα..... η μεγάλη αυτή γιορτή της Σαντορίνης"

Και του χρόνου

O "Χαράλαμπος Σιγάλας μιας άλλης Σαντορίνης.....

Γράφει η Καδιώ Κολύμβα στο "Ρότα περ όστρια"

[...]

Xαράλαμπος Σιγάλας και η Κόρη της Αρχαίας Θήρας

-Είμαι ο Χαράλαμπος, μου είπε κοιτώντας με, με τα δυνατά του μάτια. Ο Χαράλαμπος από τα Βρυσάκια. Έλλην και μανιώδης ερευνητής της αρχαιότητας. Χαίρομαι που σας συναντώ.


-Τι άλλη απόδειξη θέλουνε πατέρα Άνσελμε;Σκότωσα το γαιδούρι μου γιΑ να τους κατεβάσω τούτο το μάρμαρο από το βουνό. γράφει ή δεν γράφει Ελληνικά. ;Oχι πέστε μου. Φώναξα τον Κορονέλλο να το δει. Του είπα, άρχοντα υπάρχει ολόκληρη πολιτεία πάνω. Στο βουνό που εσείς το λέτε Άγιο Σεβαστιανό. Στο Μέσα Βουνό. ....[του είπα να σκάψουμε, και θα σου κατεβάσω θησαυρούς. Έχω βρει μάρμαρα, σπασμένες κολώνες, ολόκληρες σαρκοφάγους. Έχει και πολλά αγgεία, κάτι μακρόστενέες Κουπες. Ακόμα και τα βράχια πέρα στην ανατολική πλευρά, έχουν πάνω χαραγμένες ζωγραφιές. Σας λέω υπάρχει πολιτεία αρχαία. ....[...]τότε να τους πείτε ότι στη Σαντορίνη που τέλος πάντων τόσα χρόνια δικιά τους είναι, υπάρχουν αρχαίοι θησαυροί. Μάλιστα Ολόκληρη Πολιτεία. Είμαι σίγουρος, αν σκάψουνε θα τα βρούνε. Εγώ ξέρω ακριβώς που βρίσκονται. Μακάρι να μπορούσα να τα πω στις δικές μου αρχές, αλλά που είναι; Συγχωρέστε με ειπα πολλά....ΑΛΛΑ ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΕΔΩ;




Με τρόποο μοναδικό ένα ιδιαίτερο απόσπασμα από ένα συγκλονιστικό βιβλίο. Άνθρωποι και περιστατικά του σήμερα, εντάσσονται στο χθες........και αναζητούν "Μια ολόκληρη πολιτεία"Μια πολιτεία γεμάτη Πλούτο συναισθημάτων και πολιτισμού,,,,,, Θρησκεια, Πίστη, ..... Αλήθεια μήπως όμως ο Αλησμόνητος τότε Χαράλαμπος "Έλλην και μανιώδης ερευνητής της αρχαιότητας" δεν αναφέρεται μόνο στο Μέσα Βουνό; Μήπως ο πόνος του "Αλλά σε ποιόν να μιλήσω εδώ;"δείχνει πολλά για το σήμερα και όχι το χθες της Σαντορίνης.;.... Ένα είναι σίγουρο.... Η Σαντορίνη είναι Ολόκληρη Πολιτεία όχι μόνο αρχαιοτήτων, όχι μόνο εικόνων, όχι μόνο ηλιοβασιλεμάτων, αλλά και ανθρώπων,,,,,,,,,,,,,



 Θυμάμαι χαρακτηριστικά την τελευταία συγκλονιστική για μένα συνέντευξη του αλησμόνητου Χαράλαμπου  στo Δημήτρη Πράσσο, ( ακόμα έχω στο νου την εικόνα του όταν αναφερόταν στην «Κόρη»  του….……Η πίκρα στα μάτια και στα χέρια που δεν μπορούσε να  να ερευνήσει την «Κόρη της Θήρας»…. Σαν ένας Χαράλαμπος της Ρότας…. Σαν ένας άλλος Hiller….. τον ενδιέφερε η ανάδειξη του πλούτου της Σαντορίνης……..και όχι οι Σπόνσορες…….και τα σπονσοράκια………


για θαυμάστε την τελευταία του "Κόρη"

Σταφίδιασμα στο Εμπορείο Σαντορίνης

Σταφίδιασμα ( Πηγή  http:http://tilisphoto.blogspot.com/

Παραδοσιακός οικισμός Εμπορείου Σαντορίνης.
50 χρόνια σε μιά ανήλιαγη αυλίτσα 1χ2 που μόλις και μετα βίας την χωρούσε κάνει αυτή τη δουλειά:διαλέγει και καθαρίζει τα σταφύλια για να γίνουν σταφίδα!

Τσ Αγιάς Ματρώνας στη Φοινικιά Οίας Σαντορίνης

)

Ένα από τα ιδιαίτερα πανηγύρια της Σαντορίνης είναι και αυτό της Αγίας Ματρώνας της Χιοπολίτιδας ( ή μήπως της Φοινικιώτισσας;χαχαχα) Χαρακτηριστική πανέμορφη εκκλησία με τον τεράστιο φοίνικα .... Από εδώ http://simadiatouaigaiou.wordpress.com     
αλιεύουμε τα εξής στοιχεία και μετά θα προσθέσουμε και άλλα
[ ....] Η εκκλησιά της Αγίας Ματρόνας, με τον χαρακτηριστικό της φοίνικα, βρίσκεται στη ανατολική πλαγιά του κεντρικού δρόμου της Φοινικιάς και κτίσθηκε το 1859 – όπως το μαρτυρά η εγχάρακτη πλάκα στην είσοδο του ναού – από τον Φραγκίσκο Πλατή, καραβοκύρη της Οίας.  τις επτά το απόγευμα το διπλοκάμπανο της εκκλησιάς σήμανε τον εσπερινό για να συγκεντρώσει τους πιστούς. Ακριβώς απέναντι σ’ ένα πανέμορφο μισοερειπωμένο κτίριο (μιά παλιά βεντέμα) με μια ευρύχωρη αυλή ειχε στηθεί ο χώρος του πανηγυριού, οι παγκάδες, τα δυό μεγάλα καζάνια με το γαμοπίλαφο, και  τα ψητά κρέατα που ψηθήκαν μες το υπαίθριο φουρνάκι. Η φήμη ότι είχαν έλθει όργανα και από άλλα νησιά αλλά και ο γλυκός καιρός έκαμαν να μαζευτεί πολύς και καλός κόσμος, ανθρώποι που θέλαν να γλεντήσουν.

Κατά τις εννιά η μουσική ξεκίνησε με τις τσαμπούνες σε  ντόπιους σκοπούς. Κατά τις δέκα είχε δημιουργηθεί το αδιαχώρητο. Επιστρατεύτηκε ακόμα μιά αυλή που υπήρχε καβάτζα και ο αρχικός σχεδιασμός των χώρων, εδώ τα όργανα, εδώ η πίστα, εκεί το φαγητό ανετράπη ολοσχερώς. Οι δυνάμεις του χάους αντιμετωπίσθησαν επιτυχώς από τις δυνάμεις του αυτοσχεδιασμού και της έμπνευσης. Μιά που δεν υπήρχαν μικροφωνικές και μεγάφωνα, δημιουργήθηκαν τρεις μεγάλες  μουσικές συντροφιές και  ο κόσμος εκινείτο σύμφωνα με  το “πυρ κατά βούληση”.


Ο κόσμος στην πρωινή λειτουργία δέν είναι βέβαια ο βραδυνός. Λόγω του ξενυχτιού, λόγω του εργασίμου της ημέρας, ελάχιστοι νέοι έχουν δώσει το παρόν. Οι περισσότεροι  παρευρισκόμενοι, μαζί και οι πανηγυράδες που δεν κοιμήθηκαν καθόλου γιατί είχαν και να συγυρίσουν, είναι γερόντια.
Μετά τον καφέ και το κουλουράκι, θα σερβιριστεί στο παράσπιτο της εκκλησίας πιά, το πιό εύγεστο κοφτό μακαρονάκι που ‘χω φάει ποτέ μου. Βρασμένο στο ζωμό του κρέατος που το συνοδεύει, ήταν ένα βάλσαμο μετά την κρεπάλη.


Ένα πανέμορφο, ήσυχο,  παραδοσιακό χωριό διακοσίων κατοίκων, καταμεσής σ’ ένα τοπίο από αμπελιές σε  πεζούλες,  στηριγμένες στις κατάμαυρες πέτρες του ηφαιστείου. Κάποιοι νοικοκυραίοι πανηγυρτζήδες με  μιαν απίστευτη διάθεση για γλέντι, μια δραστήρια οργανωτική επιτροπή, μα πάνω απο όλα μια αγαπημένη παρέα που δίνει τη ψυχή της για μην λείψει τίποτα στους προσκαλεσμένους και απροσκάλεστους.
Αυτή η γεναιοδωρία, που δεν περιμένει ανταπόδοση, παρά δίνεται απλόχερα για τη χαρά της ζωής, αυτό το κέφι που νικάει κούραση, ξεπερνάει αντοχές, δυναμώνει τις καρδιές, αυτή η σχέση των ανθρώπων που το μόνο που θέλουν είναι να βρεθούν μαζί για να νοιώσουν τη συντροφικότητα του γλεντιού, όλα αυτά είναι που με έκαναν να ζήσω αυτό το πανηγύρι της Αγιάς Ματρόνας με τρόπο μοναδικό. Και να πω για άλλη μια φορά, πόσο τυχερός νοιώθω να ζω και να ταξιδεύω σ’αυτόν τον  ευλογημένο τόπο. Στα νησιά του Αιγαίου Αρχιπελάγους."



Ενώ από τη δυσέυρετη διδακτορική διατριβή του Ιωάννου Κουμανούδη με τίτλο :"Η λαική εκκλησιαστική αρχιτεκτονική της Νήσου Θήρα΅"  Αθήνα 1960 , παρατηρούμε τα εξής:   ο ναός είναι σταυροθολικός στενομέτωπος ναός με 2 αμφίπλευρα παρεκκλήσια. Και ένας από τους αγιογράφους που κοσμουν το ναό είναι και οΜερκούριος Αντωνίου Σιγάλας. Ενώ η αναίκινηση του ναού πρέπει να έγινε το 1859



και του χρόνου της Αγίας,

Η ανάρτηση αυτή ειναι αφιερωμένη στον αδερφό μου , και στην συνεργάτιδα του blog στην Οία

Σχόλια, σκέψεις κ.λ.π.

1. Habemus υποψήφιους και επίσημα...... καλε καλέ βγήκαν οι συνδυασμοί!!!! Ας σημάνουν οι καμπάνες των μέσα 7 παίδων στην Οία και  του Σταυρού στην Περίσσα.... Είναι αλήθεια!!! έχουμε υποψήφιους....στο πρωτοδικείο....... και για του λόγου το αληθές μπορείτε να τους μάθετε εδώ Aφορούν φυσικά τις δημοτικές εκλογές...... Αν ήμουνα δημοσιογράφος για να τσιγκλίσω τις καταστάσεις ξέρετε τι θεμα θα είχαν οι ερωτήσεις που θα έκανα στους υποψηφίους δημοτικούς συμβούλους -δημάρχους κ.ο.κ.;Μα για την ιστορία της Σαντορίνης φυσικά!!! αμ πως........ εσύ κατάσκοπέ της Οίας ...σσσσσσσσσσσσσσσσ.... Ως προς τους υποψήφιους  περιφερειακούς συμβούλους μπορείτε να τους βρείτε σε διάφορες ιστοσελίδες....... Χάρηκα ειλικρινά που ήδη συγκεκριμένα 4 άτομα από διαφορετικούς συνδυασμούς τα οποία πιστεύω, νοιώθω και ελπίζω ότι αν εκλεγουν θα δουν τη Σαντορίνη με διαφορετικά μάτια...... και θα προσπαθήσουν σε όποια θέση βρεθούν να βοηθήσουν!! Ελπίζω και προσδοκώ όπως όχι μόνο τα 4 άτομα που γνωρίζω  ιδιαίτερα αλλά όλοι όσοι εκλεγουν να κάνουν κάτι διαφορετικό για το νησί......( Μην σας κουράζω τα χουμε πει αρκετές φορές). 
2. Πολύ έντονο και γεμάτο το προηγούμενο τριήμερο στο νησί.... Από τη μία το βόλευ, τα εγκαίνια του νέου μουσείου, κάποιες ιδιαίτερες ομιλίες, και από την άλλη η νεκρώσιμος ακολουθία για τον Δον Νίκο Κοκκαλάκη.......( νομίζω ότι τα σχόλια οπως Μεγάλη Προσωπικότητα του νησιού, Ιδιαίτερος Άνθρωπος, Ιδιαίτερος Σαντορινιός.... λένε πολλά)
3. Όπως σας έχω αναφέρει εδώ και καιρό έχει ξεκινήσει μία προσπάθεια για την καταγραφή του μουσικού αρχείου του νησιού, από την μέχρι τώρα Νομαρχία Κυκλάδων. ΟΠΟΙΟΣ έχει στην διάθεση του καταγραφές προσωπικές από παλιούς ξεχασμένους σκοπούς της Σαντορίνης, τραγούδια από βεγγέρες στα σπίτια ή οτιδήποτε συσχετίζεται του μουσικού πλούτου του νησιού, σας παρακαλώ ας επικοινωνήσει μαζί μου στο kallistorwntas@gmail.com Πρέπει όλοι με όποιο τρόπο έχουμε να βοηθήσουμε για το όφελος του νησιού σε αυτή τη καταγραφή. 
4. Επίσης, όποιος μπορεί να με βοηθήσει στη συνολική καταγραφή των ιδιαίτερων παρατσουκλιών του νησιού ( όποιος ξέρει παρατσούκλια από το νησι.... είμαι εδώ.......kallistorwntas@gmail.com

Βίντεο από το ΜουσείοΜουσείο Αρχαίων, Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μουσικών Οργάνων Οίας

Ένας ιδιαίτερος χώρος πολιτισμού στη Σαντορίνη, ο οποίος ελπίζω ότι θα στηριχτει κυριολεκτικά από όλους!!! Μπράβο Γιάννη για το βίντεο!!

 

Κάπου στον πλανήτη ένα κομμάτι γης με τ όνομα Σαντορίνη

αλλά για δείτε και εδώ (http://photojournal.jpl.nasa.gov/catalog/PIA11753)

PIA11753: Full-Circle "Santorini" Panorama from Opportunity (False Color)

[...] Opportunity is on a 12-kilometer (7-mile) trek toward Endeavour crater (see PIA11737) a crater more than 20 times the size of Victoria Crater, which Opportunity studied for about two years. On the way toward Endeavour the rover is pausing to examine selected loose rocks on the surface. At the location from which this panorama was taken, the rover used the spectrometers on its robotic arm to examine a cobble informally called "Santorini," a dark rock about 8 centimeters (3 inches) long, which the inspection indicates is probably a meteorite. The rock is too close to the rover to be visible in this panorama.

Καθολικισμός και Σαντορίνη

α) άπόσπασμα από τη Δράση της Καθολικής Εκκλησίας στην Ελλάδα , στο  Ιστορία του Νέου Ελληνισμού –Δ’ τόμος, Θεσσαλονίκη 1973 του Απόστολου Βακαλόπουλου

Ενδιαφέρουσα επίσης είναι η ιστορία της καθολικής κοινότητας της Σαντορίνης, που είναι ασφαλώς το πιο εντυπωσιακό νησί του Αιγαίου. Οι πανύψηλοι - σχεδόν απότομα αναδυόμενοι από τα βαθύτατα νερά της - βράχοι, που προκαλούν τον ίλιγγο, το ηφαίστειο με την δραματική ιστορία των εκρήξεών του, οι υποβλητικές ηφαιστειώδεις χαραδρώσεις της, οι πολλές και βαθιές σπηλιές της, η έλλειψη πηγών, το κατάξερο και σχεδόν καψαλισμένο έδαφος, επάνω στο οποίο όμως ευδοκιμούν τα πολλά αμπέλια της, που βγάζουν το ξακουστό σαντορινιώτικο κρασί, τα χωράφια της, που είναι εύφορα, αν και ποτέ δεν ποτίζωνται και δεν λιπαίνωνται, δημιουργούν εντυπώσεις που μένουν βαθιά χαραγμένες στην ψυχή του επισκέπτη. Όσο η φύση με την βιβλική της όψη φαινόταν ν' αποδιώχνη τους ανθρώπους από την Σαντορίνη, τόσο περισσότερο αυτοί προσκολλούνταν επάνω της με αγάπη.

Το νησί είναι φτωχό, γιατί -εκτός από το κρασί- περιορισμένα είναι τα προϊόντα του: κριθάρι, φασόλια, αρακάς, κεχρί, σησάμι, πεπόνια κ.λ.π. σε μικρές ποσότητες. Λίγο επίσης είναι και το χόρτο για τα ζώα. Το πόσιμο νερό είναι βρόχινο και το μαζεύουν επάνω στα δώματα. Το κυνήγι των αποδημητικών πουλιών, που περνούν από το νησί το φθινόπωρο, καθώς και το ψάρεμα δίνουν το κρέας στους Σαντορινιούς.

Οι ορθόδοξοι μέσα στο νησί ήταν δεκαπλάσιοι από τους δυτικούς, όπως και στην Νάξο: στους 7.000 κατοίκους μόνο 700 ήταν οι καθολικοί. Στους ορθοδόξους επίσης ανήκαν και οι περισσότερες απ' τις 300 εκκλησίες και παρεκκλήσια της Σαντορίνης με πλήθος ονομάτων. Ποικιλώνυμες επίσης και γραφικές ήταν και οι εκκλησίες των καθολικών, οι οποίοι ήταν συγκεντρωμένοι κυρίως στον Σκάρο. Αξίζει να μνημονευθή ιδιαίτερα η γυναικεία μονή των δομινικανών, η S. Catarina di Siena, η μοναδική μέσα στην οθωμανική αυτοκρατορία, που την είχε ιδρύσει στα 1595 ο καθολικός επίσκοπος Antonio de Marchis (1588-1611). Εκεί κοντά υψωνόταν στα 1651 και μια ορθόδοξη γυναικεία μονή, του Αγ. Νικολάου, όπου ασκούνταν 30 μοναχές, οι οποίες έτρεφαν φιλικά αισθήματα προς τους ιησουίτες, τον πάπα και γενικά προς την δυτική εκκλησία.

Κατά τα τέλη του 17ου αι. «κατ' εξαίρεσιν ίσως των άλλων νήσων», όπως λέγει ο Sauger, καθολικοί και ορθόδοξοι ζουν αρμονικά, μέσα σε μια ατμόσφαιρα θρησκευτικών δοξασιών με έντονο χρώμα, ποικίλων άλλων λαϊκών παραδόσεων, ηθών και εθίμων, δεισιδαιμονιών κ.λ.π. . Στα 1704 όμως σημειώνονται ορισμένες προστριβές, αλλά είναι πρόσκαιρες και η γαλήνη βασιλεύει και πάλιν ανάμεσα στους οπαδούς των δύο δογμάτων. Οι ιησουίτες διατηρούν σχολείο και ταξιδεύουν στα γύρω νησιά Ίο, Αμοργό, Φολέγανδρο, Σίκινο και Ανάφη και κάνουν κηρύγματα και διδαχές.

Οι καθολικοί όμως, όπως παντού, χάνουν συνεχώς έδαφος. Ολόκληρες οικογένειες, κατά το τέλος του 17ου αι. και τις αρχές του 18ου αι., ασπάζονται την ορθοδοξία. Στα 1757, ακόμη και στα χωριά Πύργος και Εμπορειό, όπου άλλοτε κατοικούσαν πολυάριθμες καθολικές οικογένειες, είχαν πια μείνει δυο-τρεις ψυχές. Κι' όμως γι' αυτές, πριν από έναν ακριβώς αιώνα, έγραφε συγκινημένος ο Pere Richard ότι συμμετείχαν με κατάνυξη στις, πομπές και στα κηρύγματα και σέβονταν βαθύτατα τον πάπα: «η ευχή του μετά μας» έλεγαν φωναχτά.

Τα κύρια αίτια της αραιώσεως του καθολικού ποιμνίου ήταν πολλά, κατά τον Hofmann: η έλλειψη ιερέων, κακή συμπεριφορά ορισμένων, οι μεικτοί γάμοι και η απομόνωση μικρών ομάδων μέσα στα ορθόδοξα χωριά, πράγμα που τους ανάγκαζε να εκκλησιάζωνται μέσα στις ορθόδοξες εκκλησίες. Έπειτα, τα ταξίδια των κατοίκων, που τους μορφώνουν και τους πλουτίζουν, ευνοούν την ανάπτυξη των κοινωνικών σχέσεων και διευκολύνουν την διάχυση των δύο στοιχείων. Τέλος η ελληνική επανάσταση του 1821 ξυπνά τους ορθοδόξους και τους κάνει να σηκώνουν κεφάλι και να μην αναγνωρίζουν τις παλιές φεουδαλικές συνήθειες των καθολικών προυχόντων. Στα 1830 οι καθολικοί της Σαντορίνης κατεβαίνουν στους 612. Οι μισοί σχεδόν, 50 οικογένειες, κατοικούν στην μικρή πρωτεύουσα του νησιού Φηρά (αφότου εγκαταλείφθηκε ο Σκάρος) και αποτελούν μια συμπαγή κοινότητα, σταθερά αφοσιωμένη στην δυτική εκκλησία: είναι οι άρχοντες και οι κτηματίες του νησιού. Οι υπόλοιποι καθολικοί είναι σκορπισμένοι στα άλλα 4 κάστρα και ανακατεμένοι με τους ορθοδόξους. Συνεχώς παρατηρούνται προσελεύσεις προς την ορθοδοξία. Την εποχή αυτή ο φανατισμός των «Ελλήνων», όπως γράφει στην έκθεσή του της 29 Ιανουαρίου / 9 Φεβρουαρίου 1830 ο καθολικός επίσκοπος Luka de Cigalla, είναι αξιοσημείωτος. Το πράγμα δείχνει πολύ καθαρά ότι η ζωηρή αφύπνιση της ελληνικής εθνικής συνειδήσεως, η ταύτισή της με την ορθοδοξία και κατόπιν οι αγώνες της ανεξαρτησίας έφερναν την ορθόδοξη κοινότητα αντιμέτωπη προς την καθολική. Η θέση της τελευταίας γινόταν ολοένα και πιο δύσκολη, γιατί αποτελούσε θρησκευτική μειονότητα, απομονωμένη κάπως από την γενική ολότητα, εφόσον οι Σαντορινιοί, όπως και οι άλλοι νησιώτες που είχαν μεικτές θρησκευτικές ομάδες, χωρίζονταν από τους δυτικούς ιερωμένους σε «καθολικούς» και «Έλληνες». Η μόνη λύση για τους καθολικούς να βγουν από το πλέγμα αυτό του απομονωτισμού -και αυτό αποτελούσε ένα ισχυρό ψυχολογικό κίνητρο- ήταν να προσέλθουν στην ορθοδοξία.

http://www.egolpion.net/papikoi_kuklades.el.aspx

( τονίζω ότι η ένταξη της συγκεκριμένης ανάρτησης δεν σημαίνει οτι συμφωνώ και με τα  tτελευταία σχόλια  τα γενικά για τους καθολικούς. Πρέπει όταν διαβάζουμε να βλέπουμε ποιός και πως το γράφει!! .....

β) βίντεο από το Μοναστήρι των Δομηνικανίδων Μοναχών

Παγκόσμια ηλεκτρονική τράπεζα δεδομένων μουσικών κειμένων

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_15/10/2010_359930
Μουσικά κείμενα από ολόκληρο τον κόσμο, που χρονολογούνται από τον 4ο μ.Χ. αιώνα μέχρι και τον 17ο, θα «μεταφραστούν» σε γλώσσα αναγνώσιμης μουσικής και θα ταξινομηθούν σε μια ηλεκτρονική τράπεζα δεδομένων. Πολύτιμα, σπάνια χειρόγραφα, που αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε βιβλιοθήκες της Βιέννης και της Βενετίας και δεν είναι προσβάσιμα στο κοινό, πρόκειται να «αποκρυπτογραφηθούν» με τη βοήθεια ειδικού λογισμικού, που θα αναπτύξει ο «Δημόκριτος» και στη συνέχεια θα ψηφιοποιηθούν ώστε να μπορεί ο καθένας να τα αποκτήσει και να τα αξιοποιήσει ανάλογα με το ταλέντο του.
«Κάποιος που μέχρι σήμερα δεν θα μπορούσε ποτέ να περάσει την πόρτα μιας τέτοιας βιβλιοθήκης, όπως η Μαρκιανή της Βενετίας ή η βιβλιοθήκη του Βατικανού, θα έχει πλέον τη δυνατότητα να 'κατεβάσει' στον υπολογιστή του, από το Διαδίκτυο, το ψηφιακό αρχείο ενός σπάνιου μουσικού κειμένου. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία παγκοσμίως πρωτότυπη», αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο συνθέτης Χριστόδουλος Χάλαρης, με αφορμή την πραγματοποίηση, πριν από λίγες μέρες, στη Σαντορίνη, της πρώτης συνάντησης των εμπλεκόμενων φορέων, έπειτα από πρόσκληση του προέδρου της κοινότητας Οίας, Γιώργου Χάλαρη.
Στην όλη προσπάθεια συμμετέχουν -εκτός από την κοινότητα Οίας- η εθνική βιβλιοθήκη της Βιέννης, η Μαρκιανή βιβλιοθήκη της Βενετίας, το εθνικό ωδείο Σεν Βενεντέτο της Βενετίας, ο Δήμος Ραβένας και πολλοί ακόμη πολιτιστικοί φορείς και φεστιβάλ.
«Μέχρι το τέλος του χρόνου, θα έχουμε καταλήξει σε μια πρώτη μορφή αυτής της συνεργασίας. Από εκεί και πέρα, θα χρειαστούν εντατικές έρευνες, στις οποίες θα συμμετέχουν ειδικοί, μουσικοί και βέβαια οι επιστήμονες του 'Δημόκριτου', που θα εκπονήσουν και το ειδικό λογισμικό, το οποίο θα επιτρέψει την αυτόματη 'μετάφραση' μουσικών κειμένων, που είναι γραμμένα στην παλαιά βυζαντινή, την παλαιοσλαβονική, τη συρματική συριακή γραφή ή σε άλλη μορφή μουσικής γραφής, που αναπτύχθηκε κατά το Μεσαίωνα και την Αναγέννηση», ανέφερε ο κ. Χάλαρης.
Το μέγεθος του εγχειρήματος «αγγίζει» τα δύο με τρία εκατομμύρια σελίδες μουσικών κειμένων, που βρίσκονται σε βιβλιοθήκες και ράφια. Μια πρώτη προσπάθεια συγκέντρωσης μουσικών κειμένων πραγματοποιεί εδώ και χρόνια ο κ. Χάλαρης, ο οποίος έχει ήδη στο προσωπικό του αρχείο 27.000 σελίδες μουσικών κειμένων.
Το αρχείο αυτό έχει τεθεί ήδη στη διάθεση των φορέων, που θα δημιουργήσουν την ηλεκτρονική τράπεζα δεδομένων μουσικών κειμένων.
Το μουσείο αρχαίων, βυζαντινών και μεταβυζαντινών μουσικών οργάνων Οίας
Στο ίδιο «μήκος κύματος», η συνεργασία του κ. Χάλαρη με την κοινότητα της Οίας, που αποτελεί και τον τόπο καταγωγής του, είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία του Μουσείου Αρχαίων, Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μουσικών Οργάνων στην Οία.
Στο μουσείο, που ανοίγει την Κυριακή τις «πύλες» του, θα μπορεί ο επισκέπτης να θαυμάσει από κοντά επιγόνια της 3ης π. Χ. χιλιετίας, φόρμιγγες της μινωϊκής και της ρωμαϊκής περιόδου, κιθάρες, κιθαρίδες, βάρβιτους, ψαλτήρια (κανονάκια) από τον 4ο π. Χ. αιώνα μέχρι τον 17ο αιώνα, μια τεράστια ποικιλία πνευστών από την 3η π.Χ. χιλιετία μέχρι τον 17ο αιώνα, μια συλλογή κρουστών οργάνων, τυμπάνων και κροτάλων, μια συλλογή πανδουρίδων από τον 4ο π.Χ. αιώνα μέχρι τον 17ο αιώνα, πανδουρίδες μετά τόξου και μια συλλογή από βιόλες αχλαδόσχημες, οκτάσχημες και φιαλόσχημες, που ξεκινούν από το 11ο αιώνα μ. Χ. μέχρι τον 18ο αιώνα.
Όλα αυτά τα μουσικά όργανα έχουν κατασκευαστεί με βάση πληροφορίες από παραστάσεις αγγείων, αρχαία κείμενα και οπτικό υλικό. «Είναι προϊόν έρευνας πολλών ετών από τον κ. Χάλαρη. Το μουσείο αναμένεται να προσελκύσει χιλιάδες επισκέπτες, δεδομένου ότι η Σαντορίνη είναι ένας δημοφιλέστατος τουριστικός προορισμός, σε όλη τη διάρκεια του χρόνου», σημειώνει από την πλευρά του ο αντιπρόεδρος της Κοινοτικής Κοινωφελούς Επιχείρησης Οίας, Διονύσιος Μάριος Κουμιτζέλης.
Στους επόμενους στόχους της κοινότητας της Οίας και του Χριστόδουλου Χάλαρη περιλαμβάνεται και η δημιουργία μιας ορχήστρας με αρχαία, βυζαντινά και μεταβυζαντινά μουσικά όργανα, τα οποία θα παίζουν μουσικοί, διαβάζοντας μουσικά κείμενα από το ρεπερτόριο κάθε εποχής…