Ακτοπλοϊκά στις Κυκλάδες

του Γεωργίου Σίμωση. ( Αναφορές για τη Σαντορίνη από το http://androspoets.homestead.com/cycladeships.html)

Α/Π «ΚΑΔΙΩ»
Το «Καδιώ» της «Σιγάλα» –έτσι ελέγετο η πλοιοκτήτρια εκ’ Σαντορίνης– ήταν κορβέτα μετασκευασθείσα σε επιβατηγό. Ήταν πιο μεγάλο από τις συνήθεις κορβέτες. Το σκάφος ήταν γκρι σκούρο, και αρκετά ταχύ. Εξυπηρετούσε τις Κυκλάδες μέχρι το 1950, περίπου.

Α/Π «ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΣΑ»
Ήταν άνω των 100 τόννων, έως 1300 τόνους. Το στυλ του πλοίου έδειχνε ότι ήταν Αγγλικής κατασκευής, η πρύμη του πλατιά και κάθετη και η πρώρα του κάθετη (μπαλτάς). Ήταν ατμοκίνητο, με δύο παλινδρομικές μηχανές, διπλέλικο, πολύ ευσταθές. Εταξίδευε με 12 μίλια την ώρα. Εξυπηρετούσε την Παροναξία - Σαντορίνη μεταξύ 1955 και 1966, περίπου. Στο τέλος είχε παλιώσει πολύ, ελέγετο ότι το συγκρατούσαν με τσιμέντο στα ύφαλα. Είχα προσέξει στη πλωριά μάσκα επικολλημένη λαμαρίνα για ενίσχυση (Κλαιπίτσα όπως τη λένε στη ναυτική γλώσσα).
Είχε ένα πολύ καλό πλοίαρχο, τον ίδιο πάντοτε, που ήταν, όπως τον θυμάμαι, πολύ προσεκτικός και τυπικότατος στους ναυτικούς κανονισμούς. Δεν θυμάμαι πια το όνομά του. Το σκάφος ήταν μαύρο και η τσιμινιέρα του κίτρινη και λευκή στο μέσον.

Α/Π «ΜΟΣΧΑΝΘΗ»
Η εταιρεία Τόγια υπήρχε και προπολεμικά, με πολλά ακτοπλοϊκά. Το «Μοσχάνθη» εκτελούσε τις γραμμές των νοτίων Κυκλάδων κατά τις δεκαετίες του 50 και του 60 (Πειραιάς-Σύρος-Πάρος-Νάξος) και τις άγονες γραμμές των μικρών νησιών (Δονούσα – Σχοινούσα – Κουφονήσια - Ηράκλεια), Ίος Σαντορίνη. Η άλλη άγονος γραμμή ήταν Πειραιάς-Σύρος-Πάρος-Νάξος-Ίος (Σίκινος, Φολέγανδρος)-Σαντορίνη. Τα πλοία όπως το «Μοσχάνθη» με μπαστούνι ή τσιμπούκι στη γερτή πλώρη, προπολεμικής ναυπηγήσεως, τα ονόμαζαν τύπου Γιοτ. Τύπου Γιοτ ήταν και το «Κωστάκης» του Τόγια και το «Ηλιούπολις» που εξυπηρετούσαν τις Κυκλάδες την ίδια εποχή, όπως και ο «Γλάρος» και το «Λουτσίντα», που εξυπηρετούσαν κυρίως το Ιόνιον. Τα πλοία αυτά είχαν καρένα και πολλά βρεχάμενα, δηλαδή ήταν «βαθειά» καράβια. Το «Μοσχάνθη» ήταν ένα μικρό βαπόρι περίπου 500 τόνων, πολύ καλοτάξιδο και σπανιότατα πόδιζε (ή μπόδιζε) (δηλαδή παρέμενε αναγκαστικά στο λιμάνι λόγω θαλασσοταραχής). Την περίοδο που εκτελούσε τις γραμμές των νοτίων Κυκλάδων, για πολλά χρόνια είχε πλοίαρχο τον καπετάν Κώστα από το Γαλαξίδι. Αυτός είχε γίνει ένα με το πλοίο. Και το βάδισμά του ακόμη, ήταν προσαρμοσμένο στο κούνημα του πλοίου του, όπως τον είδα μία μέρα να ανεβαίνει την οδό Σταδίου πατώντας μία δεξιά και μία αριστερά σαν σε τρικυμία. Το πλοίο είχε μία έλικα, αργόστροφη, που την κινούσε μία κλασσική παλινδρομική μηχανή, νομίζω τριών διαβαθμίσεων, υψηλής, μεσαίας, και χαμηλής πιέσεως. Έκανε επτά περίπου ώρες από το Πειραιά για Σύρο και η ταχύτης του ήταν λίγο μεγαλύτερη των δέκα μιλίων. Το σκάφος ήταν φτιαγμένο, όπως έλεγαν, από λαμαρίνα γαλβανισμένη και οι νομείς του ήταν πολύ πυκνοί, ήταν δηλαδή πολύ καλοφτιαγμένο. Για να κατέβεις στη βάρκα από το κατάστρωμα (τότε στα νησιά βγαίνανε με βάρκες) χρησιμοποιούσαν μία σκαλίτσα που είχε μόνο τέσσερα σκαλοπάτια, τόσο χαμηλό ήταν. Όταν ανέβαινες στο πλοίο υπήρχαν δύο στενοί διάδρομοι δεξιά και αριστερά όπου εστοιβάζοντο οι επιβάτες της Γ΄ θέσεως με τα καλάθια τους (το 1950 με 1960 δεν είχαν βαλίτσες), και τα κοτόπουλα ή τα σφαγμένα κατσικάκια (ριφάκια) που έφερνα δώρα στους Αθηναίους συγγενείς, ή καμιά φορά σε πολιτικούς παράγοντες για κάποιο ρουσφέτι. Στο μέσον μεταξύ των διαδρόμων ήταν το καρέ της Α΄ θέσεως, εμπρός, και της Β΄ θέσεως πρύμνηθεν. Εκεί σε παρελάμβαναν οι καμαρότοι και σε οδηγούσαν στα τάρταρα του πλοίου που βρισκόντουσαν οι καμπίνες, οι οποίες δεν αερίζοντο γιατί τα φινιστρίνια (ή φιλιστρίνα) ήταν χαμηλά, και δεν τα άνοιγαν παρά σπανίως, για να μη μπαίνει η θάλασσα. Σ’ ένα ταξίδι προς Πειραιά, στο λιμάνι της Τζιας, στη Κορησσία, κάποιος από μία βάρκα έβαλε το χέρι του στο φιλιστρίνι και έκλεψε τις παντούφλες μιας γριάς που έκλαιγε και φώναζε σε νησιώτικη προφορά «μπρε πως θε νάβγω η δύστυχη αξυπόλητη στο Περαία». Οι χώροι μέσα στο πλοίο εμύριζαν τη λεγόμενη βαπορίλα, κράμα μυρωδιάς κλεισούρας, χνώτων, εμετών, κ.λπ. Η μυρωδιά αυτή προδιέθετε πολλούς σε ναυτία. Όχι μόνο στην τρίτη θέση αλλά και στη δεύτερη και στη θεωρούμενη επίσημη (πρώτη θέση), υπήρχαν καλάθια με σταλέντα. Όταν γέμιζε το καλάθι, ραβόταν με σακοράφα ένα άσπρο πανί από επάνω, στο οποίο με μελάνι ή με μολύβι ανιλίνης που έγραφε μωβ (λιλά) όταν υγραινόταν, εγράφετο με σαφήνεια η διεύθυνση ή τα αρχικά του μεταφορέα ή του παραλήπτη (όπως π.χ. «Στον κύριο πατέρα μου τον άνδρα της μητέρας μου». Στον Πειραιά γινόντουσαν και λάθη. Στη διαλογή των καλαθιών, κάποιος βιαστικός βούτηξε ένα καλάθι που έφευγε και στις διαμαρτυρίες του άλλου του λέει: Δεν βλέπεις τι γράφει μπρε; Π και Ρ, το όνομά μου, Νικόλαος Φλωράκης. Στην πλώρη βρισκόταν το αμπάρι και το βίντσι. Στο χώρο αυτό έβαζαν τα διάφορα ζωντανά, αρνιά, κατσίκια, και κανένα μοσχαράκι που επρόκειτο να μεταφερθούν στον Πειραιά. Τότε είχαμε και άλλη ευχάριστη μυρωδιά από τη πλώρη. Όμως το πλοίο αυτό ήταν πολύ αγαπητό σε όλα τα κυκλαδονήσια που επί χρόνια εξυπηρετούσε. Το όνομά του, το τόσο γνωστό, οφείλεται και σε δύο προηγούμενα «Μοσχάνθη»: Στο προπολεμικό «Μοσχάνθη» (όμοιο περίπου στην κοψιά, αλλά λίγο μεγαλύτερο), που έκανε συνήθως τη γραμμή της Μήλου και στο Μοσχάνθη του Αργοσαρωνικού, μικρότερο, με κάθετη πλώρη (μπαλτάς). Τόσο αγαπητό ήταν αυτό το πλοίο που το τραγουδούσαν στα γλέντια τους. Στη Σαντορίνη, σε ένα μεγάλο γλέντι, με χορό, νταούλια, πίπιζες, βιολιά και άφθονο μπρούσκο (υψηλόβαθμο σαντορινιό κρασί), τραγουδούσαν τον ακόλουθο στοίχο μέχρι το πρωί:

Με τη δόλια τη Μοσχάνθη
Περιμένω γράμμα ν’ άρθει

Περιμένω γράμμα ν’ άρθει
Με τη δόλια τη Μοσχάνθη.

Με τη δόλια τη Μοσχάνθη
Περιμένω… κ.ο.κ.

Όσο για τη μουσική και αυτή παρουσίαζε ανάλογη ποικιλία με το στοίχο! Ήταν πολύ όμορφο πλοίο. Με την κομψή του πλώρη, με τα γυρτά προς τα πίσω πανύψηλα άλμπουρα (κατάρτια) του, με τη γυρτή επίσης τσιμινιέρα του και με τα χρώματα του Τόγια σου θύμιζε παλαιότερη εποχή. Πράγματι, ήδη από το 1950 το στυλ του, δηλαδή η μόδα του γιοτ, ήταν ξεπερασμένη. Πολλές φορές προσπάθησα να μάθω πότε ναυπηγήθηκε, δεν το κατάφερα. Πιστεύω ότι ναυπηγήθηκε προ του 1930. Το «Μοσχάνθη» απεσύρθη από τις νότιες Κυκλάδες περί το τέλος της δεκαετίας του 60. Κατ’ αυτή την περίοδο (όταν το πλοίο ήταν πρυμνοδετημένο) του έκαναν διάφορες τροποποιήσεις, του αφαίρεσαν τα υψηλά του ωραία άλμπουρα αλλά και τις δύο τουαλέτες που σε υποδέχοντο, και έτσι, ολίγον κουτσουρεμένο, όπως το έχει η έγχρωμη φωτογραφία, το μετέφεραν στη γραμμή Ραφήνας-Καρύστου-Τήνου όπου και εκεί εργάστηκε για καιρό μέχρις ότου εστάλη για διάλυση. Ήταν χάρμα να το βλέπεις να ταξιδεύει με τρικυμία. Μία να προβάλει ψηλά πάνω στο κύμα και μία να χάνεται μέσα στους άσπρους αφρούς και να φαίνεται μόνο η τσιμινιέρα με τον καπνό. Με τον καιρό στην πάντα ταξίδευε θαυμάσια, χωρίς διατοιχισμούς (Μπότσι). Με τον καιρό στη πλώρη έσχιζε το κύμα και μόνο το επηρέαζε ο καιρός στις πρυμιές μάσκες (δευτερόπρυμνα). Τότε, όταν ο καιρός ήταν δυνατός, έκανε τόσο διατοιχισμό που έφευγαν οι καρέκλες από τη μία πλευρά του καπνιστηρίου και κτυπούσαν στην άλλη. (Το καπνιστήριο είναι το υπερκατασκεύασμα κάτω από τη γέφυρα τιμονιέρα, με τα διπλά παράθυρα).

Beyonce - Σαντορίνη

όταν σ ένα βίντεο συνδυάζεται η Beyonce με τη Σαντορίνη νομίζω ότι το αποτέλεσμα θα είναι καλό!! τι λέτε

Πέντε νησιά στο πρόγραμμα «Αγονη Γραμμή Γόνιμη

Αθήνα: Πέντε νησιά της άγονης γραμμής που τα θυμόμαστε το καλοκαίρι, αλλά τα σβήνουμε από τη μνήμη μας μόλις μπει το φθινόπωρο, βρίσκονται στο επίκεντρο του 4ου φεστιβάλ Αγονη Γραμμή Γόνιμη. Ηρακλειά, Θηρασιά, Αστυπάλαια, Αμοργός, και Καστελόριζο υποδέχονται από σήμερα ώς τις 4 Μαΐου, ποικίλες πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει προβολές ελληνικών ταινιών σε συνεργασία με τους Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη, επισκέψεις συγγραφέων, συναυλίες με το σύνολο των Χάλκινων-Πνευστών της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, εργαστήρι παραδοσιακών χορών από το Λύκειο Ελληνίδων, εργαστήρι κουνγκ φου με τον παγκόσμιο πρωταθλητή Γιώργο Διβάνη κ.ά.

Το πρόγραμμα διαρκεί πέντε ημέρες σε κάθε νησί και έχει ως εξής: Ηρακλειά από σήμερα ώς τις 9 Μαρτίου, Αμοργός από 10 ώς 15 Μαρτίου, Θηρασιά από 13 ώς18 Απριλίου, Αστυπάλαια από 21 ώς 27 Απριλίου και Καστελόριζο από 29 Απριλίου ώς 4 Μαΐου.

Οι ελληνικές ταινίες που θα προβληθούν είναι η «Ακαδημία Πλάτωνος» του Φίλιππου Τσίτου, η «Χρυσόσκονη» της Μαργαρίτας Μαντά, το «Αλλος δρόμος δεν υπήρχε» του Σταύρου Ψυλλάκη και το «Ricordi mi» της Στέλλας Θεοδωράκη.

Παράλληλα θα φιλοξενηθούν διαλέξεις του Νίκου Μπένου Πάλμερ με τίτλο «Ταξιδεύοντας στην Ελλάδα μέσα από τους φάρους».

Σε συνεργασία με το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου τα νησιά θα επισκεφθούν ο Νίκος Πιλάβιος, η Σοφία Ζαραμπούκα, η Γιολάντα Τσιαμπούκαλου κ.ά.

Τέλος, θα πραγματοποιηθεί εργαστήρι ψηφιδωτού με την Ειρήνη Συριανού αλλά και κινηματογράφου με επικεφαλής τη μοντέρ Περσεφόνη Μήλιου και τον σκηνοθέτη Γιάννη Γαϊτανίδη.

Πληροφορίες στο τηλ. 210 3249.658

Πηγή: news.in.gr

Μικρές καλλιστορικές ανακαλύψεις

1. «Ραγδαιότατη και ασυνήθης βροχή κατέπεσε εν Θήρα…. Ανυπολογίστους ζημίας», αναφέρει είδηση του έκτακτου ανταποκριτή του Περιοδικού « Μη χάνεσαι» το 1883,….Ενώ σήμερα έχουμε φτάσει στο να κάνουμε λιτανειες κάποιες χρονιές μπας και βρέξει ο Θεος τη Χάρη Του! (Πηγή http://xantho.lis.upatras.gr/test2.php?art=9189)

2. Τέλη Δεκεμβρίου βραβεύτηκε ο Μητροπολίτης Γρεβενών Σέργιος ( Σιγάλας – άρα σαντορινιός χαχα) από την Ακαδημία Αθηνών, για το εξάτομο μνημειώδες έργο του της σειράς "Ιστορικά Αρχεία της Ιεράς Μητροπόλεως Γρεβενών" που καλύπτει την περίοδο 1874 – 1920. Πρόκειται για σημαντικό έργο της Ιστορίας της Μητρόπολης των Γρεβενών. Συγχαρητήρια Σεβάσμιώτατε!! Ο Τόπος καταγωγής σας οφείλει να είναι περήφανος, για τέτοια παιδιά!!!! Ο Σεβασμιώτατος Γρεβενών είναι ήδη 34 χρόνια στο πηδάλιο της Μητρόπολης αυτής.

3. Στο περιοδικό «Παρνασσός» 1883 http://xantho.lis.upatras.gr/test2_pleias.php?art=45176 υπάρχουν Θηραϊκά Παραμύρια για μικρούς καιγια μεγάλους

Ο "Ψηλότερας" Έλληνας του Κόσμου

Ενας Έλληνας κρύβεται πίσω από το ψηλότερο κτίριο του κόσμου, που εγκαινιάστηκε πριν από μερικές ημέρες στο Ντουμπάι. Πρόκειται για τον Γιώργο Ευσταθίου, που δεν είχε απλώς έναν ρόλο στο τεράστιο αυτό project, αλλά ήταν ο άνθρωπος που ηγήθηκε μιας ομάδας κορυφαίων σε παγκόσμιο επίπεδο αρχιτεκτόνων και μηχανικών.«Η θέα από την κορυφή ήταν εκθαμβωτική. Τα συναισθήματα δεν μπορούσαν να περιγραφούν, αλλά ήταν σίγουρα το επιστέγασμα μιας πολύ δύσκολης προσπάθειας. Έπειτα από επτά χρόνια δουλειάς τα είχαμε πια καταφέρει».

Μπορεί κανείς να πει ότι ο αρχιτέκτονας Γιώργος Ευσταθίου είναι εδώ και λίγο καιρό ο πιο ευτυχισμένος επιστήμονας του κλάδου του, αφού κατάφερε έπειτα από σκληρή δουλειά να δει ολοκληρωμένη την κατασκευή του υψηλότερου κτιρίου στον κόσμο. " Τα τελευταία χρόνια ήταν μια ιδιαίτερα χαρούμενη περίοδος και μπορώ να πω πως νιώθω λύπη που τελείωσε. Όταν τον Μάρτη του 2003 μου έκαναν την πρόταση να αναλάβω αυτό το έργο ενθουσιάστηκα. Εργαστήκαμε επτά χρόνια και έκανα πολλούς φίλους.

Ο σχεδιασμός του κτιρίου εγκαινιάζει πρωτοφανείς τεχνικές, αφού έπρεπε να «απαντηθούν» σύνθετες υλικοτεχνικές προκλήσεις όχι μόνο λόγω του ύψους του, αλλά και γιατί το Ντουμπάι είναι ευπαθές σε σφοδρούς ανέμους και κοντά σε ένα γεωλογικό ρήγμα. Μάλιστα, αρκετοί ήταν οι αρχιτέκτονες που κατά τον σχεδιασμό του είχαν εκφράσει την πεποίθηση ότι ένα τέτοιο κτίριο δεν μπορεί να ανεγερθεί σε ένα μέρος με ασταθές έδαφος. «Οι δυσκολίες που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ήταν πραγματικά πολύ μεγαλύτερες από οποιοδήποτε άλλο κτίριο έχω αναλάβει. Η βαρύτητα, η σεισμικότητα της περιοχής, ο αέρας, η θερμοκρασία και η υγρασία ήταν παράγοντες που δυσκόλευαν το έργο μας.

Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει ένα κτίριο που βρίσκεται στα 828 μέτρα είναι ο αέρας», εξηγεί ο αρχιτέκτονας.

Για τον λόγο αυτό το σχήμα του πύργου και το υλικό από το οποίο είναι κατασκευασμένος είναι σχεδιασμένα κατά τέτοιον τρόπο ώστε να αμβλύνουν τις πιέσεις που δέχεται το κτίριο από τον αέρα.

Ο "αέρας " του Ντουμπάι

«Οι άνισες πιέσεις που ασκούνται στις πλευρές του κτιρίου κάνουν το κτίριο να ταλαντεύεται. Κάτι τέτοιο, όπως καταλαβαίνετε, θα έκανε τους επισκέπτες και τους κατοίκους του ουρανοξύστη να νιώθουν πολύ άβολα. Για τον λόγο αυτό προσπ θήσαμε να μειώσουμε τις ταλαντεύσεις, κάτι το οποίο για να επιτευχθεί χρειάστηκε πολλή μελέτη», λέει ο κ. Ευσταθίου. Ο σχεδιασμός είναι τόσο λεπτομερής ώστε οι υπεύθυνοι έχουν σκεφτεί και πώς θα πλένονται τα 25.000 παράθυρα του κτιρίου. «Το καθάρισμα του εξωτερικού του κτιρίου ήταν κάτι το οποίο μας απασχόλησε πάρα πολύ. Ο αέρας στο Ντουμπάι μεταφέρει αρκετές ποσότητες άμμου, οι οποίες λόγω και της υγρασίας κολλάνε στα παράθυρα των κτιρίων. Για τον λόγο αυτό κατασκευάσαμε έξω από τα περισσότερα ένα είδος πλατφόρμας, πάνω στην οποία τα συνεργεία καθαρισμού θα μπορούν να στέκονται για να καθαρίζουν», εξηγεί ο κ. Ευσταθίου.

Ένας Έλληνας που λατρεύει την ελληνική "μυρωδιά" και την Σαντορίνη

Γεννημένος στο Σικάγο από Ελληνες γονείς αυτό που θυμάται και αναπολεί από τα παιδικά του χρόνια είναι οι ελληνικές μυρωδιές.

«Ο παππούς μου και η γιαγιά μου κατάγονταν από ένα μικρό χωριό της Πελοποννήσου. Πριν από πάρα πολλά χρόνια αποφάσισαν να αφήσουν πίσω τους την Ελλάδα και να πάνε στην Αμερική με την προσδοκία για ένα καλύτερο μέλλον. Αυτό που θυμάμαι πολύ έντονα είναι ότι το σπίτι μας ήταν γεμάτο από ελληνικές μυρωδιές. Ετσι, κάθε φορά που επισκέπτομαι την Ελλάδα έχω την αίσθηση ότι γίνομαι πάλι παιδί». Παρόλο που ο ίδιος, λόγω δουλειάς, έχει επισκεφτεί πάρα πολλές χώρες, ο αγαπημένος του προορισμός είναι η Σαντορίνη. «Εχω επισκεφτεί και έχω δει πολλά όμορφα μέρη ανά την υφήλιο, σαν τη Οία της Σαντορίνης όμως δεν έχω βρει πουθενά στον κόσμο», λέει ο ίδιος.Αν και θεωρεί το Σικάγο, όπου βρίσκεται η έδρα του, σπίτι του, δηλώνει πως αγαπά την Αθήνα και πως η κατασκευή εδώ ενός τέτοιου κτιρίου δεν θα είχε καμία χρηστικότητα. «Για μένα σημασία έχει πάντα η κουλτούρα και ο χαρακτήρας σε μια πόλη. Δεν θα ήθελα την Αθήνα να μετατρέπεται σε Σικάγο ή Νέα Υόρκη», λέει ο κ. Ευσταθίου.

Κι αν κάποιοι νομίζουν πως με την κατασκευή αυτού του κτιρίου έχει φτάσει στην κορύφωση της επαγγελματικής επιτυχίας, ο Έλληνας αρχιτέκτονας απαντά πως ήδη ετοιμάζεται για ακόμα πιο εντυπωσιακά επιτεύγματα. Ήδη γίνονται νέες συζητήσεις και εντός των επόμενων ημερών θα γνωρίζει πότε θα αρχίσει η κατασκευή ενός νέου ουρανοξύστη στη Σαουδική Αραβία, ο οποίος θα φτάνει τα 1.001 μέτρα. «Αν φτιάξεις μια πραγματικά γερή βάση, μπορείς να φτάσεις στον... ουρανό!», λέει ο κ. Ευσταθίου.

Πηγή εδώ

Φάρος της Οίας

Από το ιδιαίτερα σημαντικό βιβλίο του ΕΞΑΙΡΕΤΟΥ, φίλου, σκιτσογράφου, Ανθρώπου κ. Γήση Παπαγεωργίου:" Ελληνικοί Πέτρινοι Φάροι" σημειώνω τα εξής σε σχέση με τον Φάρο της Οίας:
" από το 1883 έως το 1967 Φωτοβολία 8 μίλια. Εστιακό ύψος 115 μέτρα. Πύργος τετράγωνος στη μέση της κατοικίας των φυλάκων, ύψους 8 μέτρων. Βρισκ΄ταν 250 μέτρα ανατολικά από το Ακρωτήρι Αμμούδι. το 1941 καταστράφηκε από τους Γερμανους ( όπως και του Ακρωτηρίου) και λειτούργησε πάλι το 1945. Το 1967 ο φάρος κατεδαφίστηκε απόιδιωτικό φορέα και στη θέση του λειτούργησε νταμάρι...

Βαμπίρ και Σαντορίνη ...μπρρρρρρρ

Σιγά μην δεν έθιγα εγώ ένα τέτοιο θέμα χιχιχιχι.... Λοιπόν... από τα μέχρι στιγμής δεδομένα έχουμε τα εξής στοιχεία!

Αλήθεια γιατί ο αείμνηστός Πρωτεργάτης Ελληνικής Λαογραφίας Νικόλαος Πολίτης στις « Παραδόσεις» του το μόνο που είχε να αναφέρει για τη Σαντορίνη ήταν οι «βρικόλακες».

Ο Δημήτριος Οικονομίδης αναφέρει στις « Παραδόσεις» του, ( Συλλογικός τόμος Σαντορίνη του Ι.Μ.Δανέζη – επιμέλεια , 2001), : Ο τζανετής αναπλιώτης [1] ήταν από τους πρώτους νοικοκυραίους της Σαντορίνης, μα ήταν τοκογλύφος κι είχε κάμει πολλές αδικίες και γι αυτό όταν πέθανε βρυκολάκιασε

Λίγο πριν πεθάνει συνεχίζει ο James Emerson στο βιβλίο του «\ Γράμματα από το Αιγαίο» Νέα Υόρκη 1829» (http://www.shroudeater.com/csantori.htm), όταν ήταν γέρος ο Τζανεττής θεώρησε ότι ο θάνατος ερχόταν, και ανησύχησε για τις πολλές αμαρτίες του. Με συμβουλή του ιερέα ανακοίνωσε ότιεπρόκειτο να επιστρέψει όλα τα χρήματα σε όλους όσοι θα προσέλθουν ναυποβάλλουναίτηση. Βρήκε το μισό πληθυσμό έξω από την Πόρτα του. Ενώ λίγο πριν πεθάνει άφησε διαθήκη στη γυναίκα του για να συνεχίσει να δίνει το υπόλοιπο των χρημάτων.» Αλλά άλλαι αι βουλαί της Κεράς του Τζαννετή. Εκείνη δεν έπραξε ότι ήθελε ο σύζυγός της και τα ξόδευε εδώ και εκεί…. Ο Οικονομίδης συνεχίζει: « Επειδή η ψυχήτου Τζανεττή δεν ήσυχασε έτρεχε στους δρόμους και φόβος και τρόμος τους έπιανε όλους. Πήγαινε στα συγγενικά του σπίτια και τα κανε όλα άνω κάτω. Τους Παπάδες τους ξυπνούσε τη νύχτα για να πάνε τάχα μου στον όρθρο. Σε μια ηγουμένισσα καθολική μπήκε στην κάμαρή της που κοιμόταν, της επήρε το κομπολόι και το πετούσε στο πάτωμα και έπαιζε. Μια γκαστρωμένη που τον είδε, από το φόβο της απέβαλε….|»

Εντύπωση προκαλεί και το γεγονός ότι ταξιδιωτικός Οδηγός του Murray's Handbook for travelers in Greece[2] πληροφορει τους αναγνωστες οτι στη Σαντορινη οι νεκροι δεν λιωνουν εξαιτιας της θειουχου συστασης του εδαφους που αποτρεπει ή καθυστερει το λιωσιμο,μουμιοποιωντας τους πεθαμενους." Σε καποιο αλλο σημειο του αρθρου αναφερεται για το νησι Καμμενη της Σαντορινης στο οποιο οι ντοπιοι εθαβαν τους νεκρους τους(ο βρυκολακας δεν μπορει να περασει το θαλλασινο νερο),οι οποιοι βρυκολακιζαν και μαλιστα η παραδοση αναφερει οτι μαζευτικαν τοσοι πολλοι,που εφτιαξαν μια ολοκληρη αποικια νεκροζωντανων.

Οι διηγήσεις για τους βρυκόλακες και για όλες αυτές τις κατηγορίες οφείλονται και μόνο στην μυθοπλαστική φαντασία του λαού. 

Δείτε επίσης εδώ καιεδώ

---

[1] Η βασικήιστορία βρυκόλακα στο νησί……

[2] http://www.archive.org/stream/handbookfortrave00londuoft#page/n5/mode/2up ( 1854!!!!!)

Περι .... SeaDiamond .... o λόγος

Πάλι το κακό το «καλλιστορώντας»….. Πάλι….. Δεν μπορώ όμως να βλέπω στο άσχετο σε όλα τα blog και σε όλες τις ειδήσεις 10 νομοταίους ναβρίσκονται με μία κάμερα νοητά πάνω από το μέρος του SeaDiamond …… έτσι!!! Χωρίς καμία ενημέρωση σοβαρή ….. χωρίς καν να βλέπω τον κόσμο τον πολύ που υπήρχε σε όλες τις πορείες και στην Αθήνα καιστη Σαντορίνη….. Έτσι απλά για να πούμε ότι πήγαμε!!!! Δεν πονάει κανένας άλλος για αυτή τη καταστροφή παρά μόνο 10 Σαντορινιοί? Γιατί δεν υπήρχε ενημέρωση? Γιατί δεν ζητήσανε βοήθεια από τους μαθητές, από τα Μέσα από όλον τον κόσμο!!! Και αν υπήρχε ενημέρωση μήπως πια ο κόσμος δεν θέλει να συμμετέχει με τον τρόπο αυτό?? Μήπως ….. Δεν ξέρω!!!Πια δεν μπορώ να καταλάβω κάποιες απόψεις!!! Δεν ξέρω τι είναι ωφέλιμο τι είναι σωστό…… Να γίνονται εκδηλώσεις και Ομιλίες και να παραποιούνται λεγόμενα και έρευνες, ή να βγαίνουν ετεροχρονισμένα οι έρευνες που αποδεικνύουν αν και πόσο είναι καθαρα τα νερά !!! Φοβάμαι όταν βλέπω το νησάκι μου σε πολλές σελίδες και νασχολιάζεται αρνητικά μόνο και μόνο επειδή δεν είχαμε οργάνωση ( και εκεί….) Δεν ξέρω……. Αναρωτιέμαι….. Θα μπορούμε να ακούσουμε ποτέ το Sea Diamond? Φοβάμαι μήπως ΠΑΛΙ βλέπουμε το δέντρο και όχι το δάσος!!!! Με σκοπό τι?? …. Το 15λεπτο αναγνωρισιμότητας? Πάλι???? Δεν ξέρω πια νοιώθω ότι οι σπασμοδικές κινησεις και για το ζήτημα αυτό μόνο όφελος δεν θα επιφέρουν ….όχι σε εμένα και σε εσάς αλλά στο νησί μας!!! Τι πρέπει να γίνει ; Ούτε αυτό το ξέρω…. Απλά νοιώθω άσχημα η λαοθάλασσα του κόσμου να καταλήγει ένα αντίσκηνο για 10 ανθρώπους….. ( τουλάχιστον μέσα στο αντίσκηνο μήπως ψήνουν καλό καφε…. Ηφαιστειακό?? Χιχιχιιχ)

Μήπως πρέπει κάποια στιγμή να δούμε πως θα κερδίσουμε πόντους; Όχι κατ ανάγκη από το ναυάγιο…. Αλλά δεν νομίζω η σαντορίνη μας να της αρμόζει το 10λεπτο προβολής μόνο από ένα ναυάγιο!!! Ελπίζω να μην γίνω πάλι κακός όπως με έχουν χαρακτηρισει πολύ χωρίς να με ξέρουν…. Ένας νέος τρελλος είμαι με τη Σαντορίνη ΜΑΣ…. Ούτε μου…. Ουτε σου……ΜΑΣ….Δεν λέω ότι δεν πρέπει να βρεθεί άμεσα λύση και για το SeaDiamond…. Αλλα νοιώθω ότι για πχ θα χρειαστούμε πολλές Συντονιστικές….. για το Νοσοκομείο μας,,,,, για το Ακρωτήρι μας….. για τους δρόμους μας…. Για την Ανακύκλωσή μας…… για την προστασία του Πλούτου μας…… για ….. για…. Για….

Συγχωρέστε με αν γίνω κακός απλά το blog αυτό έχει και έναν άλλο σκοπό εκτός από το να καλλιστορεί και να οπλοφορεί…. Να μεταφέρει και κάποιες άλλες απόψεις… Κάποιες απόψεις κάποιων τρελλών που είτε μεταφέρονται στο διαχειριστή του blog είτε έρχονται μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου… Είτε μέσα από συζήτηση είτε … είτε …. Είτε….

Ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί επιτέλους να αναδείξουμε το κάτι το διαφορετικό…… Να μην κλαιγόμαστε…. Να κοιτάμε ρεαλιστικά…. Να είμαστε ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΟΙ και να ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΥΜΕ…… Πιστεύω πως όλοι θέλουμε το καλό της Σαντορίνη ς( η μάλλον έτσι λέμε όλοι…..) Μπορούμε να το πετύχουμε??

η Παναγιά η Ακαθή της Σχοινούσας και η Σχέση Της με τη Σαντορίνη

Η Παναγία η Ακαθή της Σχoινούσας

από την Μόσχα Φ. (Χώρα Αμοργού)

Το όνομα «Ακαθή» υπάρχει σχεδόν μόνο στη Σχoινούσα και προέρχεται από μία εικόνα της Παναγίας που βρίσκεται εκεί. Της Παναγίας της Ακαθής, όπως την λένε. Και λέγεται έτσι, επειδή είναι από τις λίγες εικόνες που ο Χριστός αντί να τον κρατά αγκαλιά η Παναγία, στέκει όρθιος μπροστά της. Δηλαδή Ακάθιστος.

Η εικόνα αυτή πήγε στη Σχoινούσα από τη Σαντορίνη, που κι εκεί βρέθηκε με θαυματουργικό τρόπο.

Μια γυναίκα, κάτοικος της Σαντορίνης, άκουγε κατά καιρούς από ένα συγκεκριμένο σημείο του σπιτιού της χτυπήματα στον τοίχο. Δεν μπορούσε να το εξηγήσει αλλά δεν έδωσε ως φαίνεται και την πρέπουσα σημασία.

Ένα βράδυ λοιπόν είδε ένα όνειρο. Της παρουσιάστηκε μια γυναίκα και της είπε ότι είναι η Παναγία η Ακαθή και γιορτάζει του Ακαθίστου. Να σκάψει της είπε στο σημείο που ακούει το κτύπημα.Έσκαψε λοιπόν η γυναίκα αυτή και βρήκε ένα κούφωμα και μέσα την εικόνα μαζί με ένα καντηλάκι και σταμνάκι με λάδι.

Την εποχή εκείνη η Σαντορίνη ήταν πολύ φτωχό νησί και οι κάτοικοί της τα έφερναν πολύ δύσκολα βόλτα. Ακούγοντας λοιπόν στο χωριό για την θαυματουργή εικόνα έτρεχαν όλοι να προσκυνήσουν και κάτι άφηναν στη γυναίκα. Άλλος λίγο λάδι, άλλο κάποια λεφτά. Με τον τρόπο αυτό ζούσε τώρα η γυναίκα που βρήκε την εικόνα καλύτερα.

Κάποτε σκέφθηκε να πάρει την εικόνα και να τη φέρει στα γύρω νησιά και ο κόσμος που προσκυνούσε άφηνε τον οβολό του. Πήγε λοιπόν σε κάποια περιοδεία της και στη Σχοινούσα και επειδή εκεί την καλοδέχτηκαν και της έδωσαν ίσως και κάποια δουλειά — το νησάκι ήταν εύφορο και υπήρχε δουλειά για όλους — αποφάσισε να εγκατασταθεί.

Την εικόνα την είχε πάντα στο σπίτι της και κατά κάποιο τρόπο την εκμεταλλευόταν. Σε κάποια επίσκεψή του όμως εκεί ο Σεβασμιώτατος Θήρας Γαβριήλ δεν του άρεσε αυτή η εκμετάλλευση που γινόταν. Έκαμε λοιπόν τις απαιτούμενες ενέργειες και η εικόνα μεταφέρθηκε στην ενορία του νησιού που ήταν αφιερωμένη στα Εισόδια της Θεοτόκου.

Σήμερα η εκκλησία γιορτάζει την Παρασκευή του Ακαθίστου και γίνεται μεγάλη πανήγυρις. Αξίζει να επισκεφθεί κανένας το νησάκι να προσκυνήσει την θαυματουργή εικόνα και να κολυμπήσει στις καταγάλανες παραλίες του.


 http://amorgis.blogspot.com/2007/06/blog-post_5643.html

Robbie Williams - U2 και Σαντορίνη? Μα πως??

Studio με θέα το Αιγαίο

Είναι το πρώτο παγκόσμιας κλάσης συγκρότημα ηχογραφήσεων στην Ελλάδα. Εντάσσεται στην κατηγορία World Class 5 και μοιάζει περισσότερο με ένα χλιδάτο ξενοδοχειακό κατάλυμα παρά με στούντιο όπου μπορείς να πας και να γράψεις μουσική και τραγούδια. Το Black Rock Studio βρίσκεται στη Σαντορίνη, ανήκει σε Ελληνα και βραβεύτηκε ως το καλύτερο καινούργιο στούντιο στον κόσμο. Ετοιμάζεται να υποδεχτεί φίρμες όπως ο Robbie Williams και οι U2, και σήμερα μας ανοίγει αποκλειστικά τις πόρτες του για να ανακαλύψουμε μαζί τις ανέσεις και τις χλιδές που κρύβει.

Βλέποντάς το απέξω μοιάζει με μια πανάκριβη νησιώτικη βίλα. Με το που αντικρίζεις την εκπληκτική θέα στο Αιγαίο, μένεις εκστατικός. Μπαίνοντας στο εσωτερικό δυσκολεύεσαι να επιλέξεις. Θα το χαρακτηρίσεις ξενοδοχείο πέντε αστέρων ή ένα μοναδικής ποιότητας στούντιο. Κρίνοντας από τα πέντε δωμάτια-σουίτες του, που έχουν διάφορες ανέσεις και βλέπουν στη μεγάλη πισίνα όπου μπορείς να χαλαρώσεις με θέα στο ηφαίστειο, τολμάς να γείρεις την πλάστιγγα στην πρώτη επιλογή. Ομως όταν μπεις στα ενδότερα και ειδικά όταν βρεθείς μπροστά στην τεράστια κονσόλα ηχογράφησης που δεσπόζει στον χώρο, αλλάζεις γνώμη...

«Τα Black Rock Studios είναι ένα μοναδικό studio complex στη Σαντορίνη. Η βίλα που τα φιλοξενεί είναι σε παραδοσιακή αισθητική. Κυκλαδίτικο στιλ και τεχνολογία παντρεύτηκαν, και προέκυψε το αποτέλεσμα που αρέσει σε πολλούς πρωτοκλασάτους μουσικούς και παραγωγούς του κόσμου» λέει ο Κώστας Καλημέρης.

Οι επισκέπτες του χώρου μπορούν να απολαύσουν διαμονή σε ένα από τα πέντε αστέρων δωμάτια, τα οποία είναι εξοπλισμένα με δορυφορική τηλεόραση, πανάκριβα ηχοσυστήματα και πριβέ μπάνια. «Τη διακόσμηση της έπαυλης και τον σχεδιασμό του στούντιο ανέλαβαν εξ ολοκλήρου διακεκριμένες προσωπικότητες, ενώ τα περισσότερα υλικά όπως τα υφάσματα αλλά και τα έπιπλα ήρθαν κατόπιν ειδικής παραγγελίας από το Παρίσι» λέει ο ιδιοκτήτης που είναι λάτρης της γαλλικής κουζίνας και του ευρωπαϊκού στιλ γενικότερα.

Οι εκπλήξεις του στούντιο; Είναι πολλές αλλά η πιο μεγάλη κρύβεται στη βασική κονσόλα που είναι συλλεκτική, καθώς είναι μία από τις μόνον εβδομήντα (!) που υπάρχουν σε ολόκληρο τον κόσμο.

Το κόστος για την ενοικίαση όλου του συγκροτήματος ξεκινά από 1.250 ευρώ την ημέρα και αυτή η τιμή περιλαμβάνει διαμονή μέχρι και δέκα ατόμων που θα έχουν δικαίωμα αποκλειστικής χρήσης του στούντιο και των δωματίων. Στην τιμή αυτή περιλαμβάνεται επίσης πλούσιο πρωινό. Αξίζει να σημειωθεί ότι, αν κάποια διασημότητα το επιθυμεί, μπορεί να έρθει ειδικός σεφ, να ετοιμαστεί ειδικό μενού, ενώ το στούντιο μπορεί να «νοικιάσει» μια φίρμα από τον χώρο της ηχοληψίας για να καλύψει τις απαιτήσεις ενός celebrity.

«Δεδομένου του μοναδικού επιπέδου τους τα Black Rock μπορούν να προμηθεύσουν έναν ιδιωτικό σεφ και σερβιτόρο, ενώ σε ημερήσια βάση υπάρχει επίβλεψη και επιμέλεια» μας λέει ο ιδιοκτήτης.

Αναρωτιέμαι εάν κάποιος απαιτητικός πελάτης θέλει να δει τη Σαντορίνη από ψηλά με ελικόπτερο, τι θα γίνει;
«Ολα γίνονται. Αυτό ειδικά μπορούμε να το παρέχουμε. Ενδεικτικό, άλλωστε, είναι το γεγονός πως η Carmen Electra έκανε εκεί στη βίλα τα γυρίσματα για τη νέα εκπομπή της -το “Perfect Catch”- ενώ οι αναγνώστες της βίβλου του διεθνούς μουσικού Τύπου, δηλαδή του περιοδικού “International Audio Pro” έδωσαν στα Black Rock Studios την κορυφαία διάκριση με το βραβείο της χρονιάς στην κατηγορία Best New Studio Of The World» λέει περήφανος ο Κώστας Καλημέρης.


Ποιοι διάσημοι το έχουν χρησιμοποιήσει

Το παρθενικό session έγινε το καλοκαίρι του 2009 από τον Ke [Η βασική κονσόλα είναι συλλεκτική. Είναι μία από τις μόλις εβδομήντα που υπάρχουν σε ολόκληρο τον κόσμο.] vin Shirley, τον παραγωγό των Led Zeppelin, των Aerosmith, των HIM και του Jon Bon Jovi. Εκεί ετοίμασαν κομμάτια για τους νέους δίσκους τους ο διάσημος μπλουζίστας Joe Bonamassa και η Lauren Harris, η κόρη του μπασίστα των Iron Maiden Steve Harris.

Φήμες λένε πως το συγκρότημα των Rammstein ήθελε να γράψει εκεί κομμάτια, αλλά δυστυχώς δεν ήταν ακόμη έτοιμα όλα τα μέρη του στούντιο. Μέχρι στιγμής πάντως έχουν περάσει από εκεί και αρκετοί Ελληνες καλλιτέχνες και έχουν ηχογραφήσει δουλειές τους. Μεταξύ αυτών είναι ο Φίλιππος Πλιάτσικας, η Αλκηστις Πρωτοψάλτη, οι Onirama και άλλοι.

Για φέτος το καλοκαίρι το μενού περιλαμβάνει πολλές εκπλήξεις. Εκεί θα ετοιμαστεί μια επετειακή έκδοση που θα κυκλοφορήσει με αφορμή τα τριάντα χρόνια στη δισκογραφία των Deep Purple, ενώ ήδη συζητούν να πάνε εκεί ο Robbie Williams και η Rihanna. Πληροφορίες λένε επίσης ότι η παραγωγή των U2 εξετάζει όλες τις ελεύθερες ημερομηνίες για μια πιθανή κάθοδο του Bono και της παρέας του στο νησί.


«Βλέπω εφιάλτες και χρέη να με κυνηγούν»

Αλήθεια, πόσο στοίχισε μια τέτοια επένδυση ρωτάω τον Κώστα Καλημέρη, για να εισπράξω την απάντηση που λέει πολλά: «Ξεκίνησα για μια επένδυση που δεν θα ξεπερνούσε τις 800.000 ευρώ και ήδη έχουμε ξεπεράσει με τους συνεργάτες μου ένα κόστος που αγγίζει το 1,5 εκατ. ευρώ. Ομολογώ ότι πρώτη φορά στη ζωή μου δεν έχω ήσυχο ύπνο. Βλέπω εφιάλτες και χρέη να με κυνηγούν. Στα όνειρά μου μπλέκονται σταρ της ροκ μουσικής και ακάλυπτες επιταγές».

Η πορεία του στον χώρο της μουσικής μοιάζει με ένα παραμύθι που αφήνει μόνον ευχάριστες αναμνήσεις. «Ξεκίνησα ως επαγγελματίας μηχανικός ήχου στα δεκαεπτά μου. Για μία δεκαετία ήμουν στο δυναμικό του Studio Sierra, όπου συνεργάστηκα με όλα τα μεγάλα ονόματα της ελληνικής δισκο [Το κόστος για την ενοικίαση όλου του συγκροτήματος ξεκινά από 1.250 ευρώ την ημέρα και η τιμή περιλαμβάνει πολυτελή διαμονή μέχρι και δέκα ατόμων.] γραφίας. Μεταξύ άλλων αναφέρω ενδεικτικά ονόματα όπως η Χάρις Αλεξίου, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Δήμητρα Γαλάνη. Μαζί τους υπέγραψα παραγωγές που έχουν γράψει ιστορία στη σύγχρονη ελληνική μουσική. Από το 1994 μέχρι το 2003 ήμουν διευθυντής παραγωγής στη Universal. Μεγάλη πολυεθνική δισκογραφική εταιρεία και μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό μου, με δεκάδες χρυσούς και πλατινένιους δίσκους. Από το 2003 μέχρι σήμερα είμαι διευθυντής παραγωγής στη Heaven, έχοντας επιμεληθεί τις περισσότερες παραγωγές της εταιρείας. Από την Αλκηστη Πρωτοψαλτη και τον Γιώργο Μαζωνάκη μέχρι τον Κώστα Καραφώτη και τη Ραλλία Χρηστίδου. Το 2007 έγινε κάτι που με έκανε περήφανο. Τα διάσημα studios Sterling Sound της Νέας Υόρκης (όπου ηχογραφούν οι Madonna, Green Day, Metallica κ.ά.) με επέλεξαν για αντιπρόσωπό τους στη χώρα μας. Μπήκα στη διαδικασία αυτή, έγινα συνιδιοκτήτης και manager των Prism Studios στην Αθήνα, και στη συνέχεια έκανα το μεγάλο βήμα στη Σαντορίνη.

- Πώς σου ήρθε η ιδέα να φτιάξεις εκεί το στούντιο;
Η ιδέα του residential studio είναι κάτι που υπήρχε στο μυαλό μου εδώ και μερικές δεκαετίες. Βλέποντας να υπάρχουν παρόμοιες ευκολίες και χλιδές σε διάφορα τουριστικά θέρετρα σε όλον τον κόσμο, όπως στις Μπαχάμες, στις Κάννες, στο Κάπρι, που φιλοξενούσαν και φιλοξενούν παραγωγές μεγάλων καλλιτεχνών της διεθνούς μουσικής σκηνής, άρχισα να το δουλεύω στο μυαλό μου. Οι καλλιτέχνες μένουν εκεί για μεγάλα χρονικά διαστήματα ηχογραφώντας τους δίσκους τους και ξεφεύγουν από την καθημερινότητα, ενώ πολλές φορές έχει τύχει να συνθέτουν ακόμη και τραγούδια στο διάστημα αυτό. Θεωρούσα τότε ότι ένα στούντιο διεθνών προδιαγραφών σε ένα ελληνικό νησί θα ήταν πολύ ανταγωνιστικό σε αυτήν την αγορά. Αρχισα να το ψάχνω και έπειτα από δύο χρόνια έρευνας καταλήξαμε εγώ και [Bono.] οι συνεργάτες μου στη Σαντορίνη. Τα κριτήριά μας ήταν ότι πρόκειται για ένα νησί που αποτελεί πηγή έμπνευσης, είναι πολύ γνωστό διεθνώς ως τουριστικός προορισμός και διαθέτει ικανοποιητικό δίκτυο συγκοινωνιών και επικοινωνίας με την Αθήνα και με τις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης και των ΗΠΑ.

- Εχεις κάνει πολλές συνεργασίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ποια ήταν η πιο καλή συνεργασία μέχρι σήμερα;
Οι πιο πολλές ήταν καλές. Εγιναν σε ευχάριστο κλίμα και ήταν δημιουργικές. Η καλύτερη εμπειρία ήταν με τη Χαρούλα Αλεξίου στο Παρίσι. Θυμάμαι που για μήνες ολόκληρους ηχογραφούσαμε σε κορυφαίο στούντιο με κορυφαίους μουσικούς από τη διεθνή σκηνή. Ηταν μια αξέχαστη εμπειρία γιατί είδα καινούργια και διαφορετικά πράγματα. Με εντυπωσίασε η εκτίμηση όλων των συνεργατών για τη δουλειά που έγινε εκεί. Αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να σκεφτώ πιο ανοιχτά και να αρχίσω συνεργασίες και εκτός Ελλάδος.

Αν τον ρωτήσεις τι συμβουλές δίνει σε κάποιον που ξεκινά τώρα και θέλει να γίνει... Καλημέρης, θα σου πει χωρίς δεύτερη σκέψη ότι πρέπει να νιώθει περίπου σαν μοναχός. «Αν κρίνω από τον εαυτό μου, πρέπει να έχει αγάπη για τη μουσική, να ανακαλύψει τι ξεχωριστό μπορεί να προσφέρει στα μουσικά δρώμενα με οποιαδήποτε ιδιότητα και το σπουδαιότερο είναι να το υπηρετεί πιστά, με πάθος και χωρίς εκπτώσεις» απαντά.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΟΥΚΑΣ 28.2.2010

Santorini - MyLove

Δείτε άλλο ένα βίντεο τουρίστα της Σαντορίνης αφιερωμένο στο νησάκι μας..... Έχω την εντύπωση ότι μερικοί επισκέπτες του νησιού μπορούν να προβάλλουν καλύτερα το νησί από ότι εμείς οι ίδιοι..... Λέμε τώρα




( channel spiritonsound)

Περι Σπηλαίων Λόγος εστί

Ανακάλυψα ψάχνοντας δυο ιδιαίτερες αναφορες σχετικά με σπήλαια της Σαντορίνης:

1. Η 1η αναφορά βρέθηκε στο Αφιέρωμα του ένθετου της Καθημερινής 7 ημέρες για τα Σπήλαια, της Κυριακή 8 Αυγούστου 1993 (http://www.scribd.com/doc/6511549/1993-08081993-7-) στο οποίο υπάρχει άρθρο του Χρήστου Οικονομόπουλου: « Σπηλαϊτες και Σπηλιώτες – Από το μύθο του Κενταύρου Χείρων και τα σπηλιωμένα παιδιά στους Αγίους της Ορθοδοξίας». Στο άρθρο αυτό αναφέρει ότι ο Ελλαδικός άνθρωπος της Μεσολιθικής εποχής είχε για κατοικία του τα σπήλαια. Ο ελλαδικός άνθρωπος της Μυκηναϊκής εποχής είχε γοητευθεί και φοβηθεί από τη γέννηση των δυσπλαστικών παιδιών που τους έδιναν μαγικές και υπερφυσικές δυνάμεις. Τότε πίστευαν ότι τα παιδιά αυτά ήταν κτυπημένα από θεικό κεραυνό στο κέντρο της Ράχης τους ( « κεντείν = κέντρο ράχης) γι αυτό τα ονόμαζαν Κενταύρους. Τα ανάπηρα παιδιά ο Ιερέας μάγος τα παρέδιδε τελετουργικά πάλι στη φύση, τοποθετώντας τα μέσα σε σπήλαια και τα αφιέρωνε σε ειδικούς θεούς οι οποίοι και τα προστάτευαν. Όπως αναφέρει ο αρθρογράφος σπήλαια Κενταύρων υπήρχαν και στη Σαντορίνη ( αλήθεια η διαδικασία αυτή δεν σας θυμίζει λίγο τα στάδια μύησης στην αρχαία πόλη του Ακρωτηρίου – Τοιχογραφία Ψαρά κ.ο.κ)\

2. Ενώ στη σελίδα http://www.ese.edu.gr/media/deltia/x/1970_7.pdf θα βρείτε Δελτίο της Σπηλαιολογικής Εταιρείας ( έτους 1970) στο οποίο γίνεται παρουσίαση των Σπηλαίων της Κερα Παναγιάς και του Κατεφιού

Ελπίζω να τα βρείτε ενδιαφέροντα

Τάσος Μαργαρίτωφ: Επιθεωρητής Συντήρησης

"Οταν ο τότε επιθεωρητής Συντήρησης, Τάσος Μαργαριτώφ, κατέβηκε το 1967 στη Σαντορίνη μας λέει ότι «τότε έβγαιναν σπαράγματα που δεν ταίριαζαν μεταξύ τους. Τα είδα και είπα ότι εδώ έχουμε ουρές πιθήκων όχι λίμνες και ποτάμια. Αρχισα λοιπόν να τα ταιριάζω και με τα δικά μου υλικά να κάνω δείγματα και να εφαρμόζω νέες τεχνικές συντήρησης. Εκείνη την εποχή η Υπηρεσία δεν είχε ούτε υλικά». Οταν αργότερα ήρθε στο φως ο «Αφρικάνος» και τα κεφάλια των πιθήκων ήταν η αρχή για να λυθεί ο γρίφος. Ο Τάσος Μαργαριτώφ θυμάται ότι όλα αυτά χρειάζονταν συντηρητές για να τα διατηρήσουν «και ήταν τόσο μεγάλη η έκταση, ώστε πείστηκε ο Μαρινάτος να στηθεί η Σχολή Συντήρησης στο Βυζαντινό Μουσείο, το 1969 όπου εκεί εκπαιδεύτηκαν οι συντηρητές που δούλεψαν στη Σαντορίνη»."

Μια μικρογραφία της Θήρας Δ. Μυρίλλα Εφημερίδα Ριζοσπάστης Κυριακή 9 Απρίλη 2000. Πηγή εδώ

Οι βεγγέρες της Σαντορίνης

Μια παλιά ωραία συνήθεια, είναι οι βεγγέρες που διατηρούν μέχρι σήμερα σήμερα και στα νησιά μας, την ομορφιά τους.
Μόλις δύσει ο ήλιος, οι απλόχαρες γαλακτισμένες αυλές των σπιτιών ζωηρεύουν από τα χαρούμενα βερβερίσματα των χωριανών.
Πλάι στα βασιλικά, το δυόσμο, τα γαρύφαλα και την αρμπαρόριζα, που ευωδιάζουν, στις αλιτάνες και στις γλάστρες, δροσινισμένα από το πότισμα, γίνονται κάθε βράδυ και οι σαντορινιές ειδυλλιακές βεγγέρες.
Ιδιαίτερα στα χωριά, φίλοι και συγγενείς, ντόπιοι ή ξενητεμένοι, περνούν ευχάριστα τα βράδυα τους, επισκεπτόμενοι ο ένας τον άλλον μακρυα από τον θόρυβο της χώρας. Μιλούν για διάφορα θέματα, όπως για τα «νιτερέσα» τους, δηλαδή τις σοδιές και τις τιμές των προιόντων τους, λένε ανέκδοτα και χωρατά κι ακόμα συζητούν για τα ευχάριστα ή δυσάρεστα του χωριού τους.
Οι διανοούμενοι ξεχωρίζουν, που δόξα τω Θεώ είναι αρκετοί, και στολίζουν με την παρουσία τους τον περίγυρο και δεν χορταίνεις να τους ακούς, όπως και τ’ αστέρια που μεσορανούν πάνωθέ σου δε χορταίνεις να θωρείς την ομορφιά τους.
Φυσικά οι περιποιήσεις της ευγενικής και πρόσχαρης οικοδέσποινας δε λείπουν. Άλλοτε είναι απλές όπως και παλαιότερα με καμιά τσικουδιά, βρεμένο ντάκο και λίγο χλωρό για τους άνδρες και το γλυκό του κουταλιού για τις γυναίκες και άλλοτε με κάποια επισημότητα σαν αυτή που προσφέρει η εξέλιξη των εστιατορίων –κετερινγκ-.
Η συντροφιά διασκεδάζει περισσότερο εάν κάποιος από την παρέα παίζει μουσικό όργανο, όπως είναι η «μεσοφωνία» δηλαδή το ακορντεόν. Τότε σιγοτραγουδούν όλοι μαζί τα νοσταλγικά δίστιχα ήταν παλιά ρομαντικά τραγούδια. Τέτοιες ώρες θαρρείς και ο χρόνος σταματά να μετρά και παρακαλάς να μην τελείωσει η βραδυά. Ξεχωριστή θέση σ’ αυτή την ωραία κοινωνική εκδήλωση κατέχει και ο τύπος του χωρατατζή, αυτού δηλαδή που περγελά το κάθετι, χωρίς κακία, προσδίδοντας στη συντροφιά την ευθυμία και το γέλιο.
Το ίδιο ισχύει και για τις βεγγέρες του χειμώνα που ο κύκλος είναι πιο περιορισμένος και αν θέλεις η ανάγκη της επικοινωνίας μεγαλύτερη.
Και όταν αποσπερίσεις και έλθει η ώρα να πας να γείρεις στο κρεββάτι σου, ο ύπνος που θα κάνεις θα είναι σίγουρα γλυκός και ονειρεμένος




Γουλιελμία Μονιούδη Συριγου

Η Καλντέρα της Θηρασιάς

Το παρακάτω ποίημα είναι ενός τόσο ιδιαίτερου Ανθρώπου που έχω την μεγάλη χαρά και τιμή να τον γνωρίζω και από κοντά, του καπετάνιου Βάλσαμου Πιτσικάλη, μπορεί κάποιοι να τον γνωρίζουν ως Απλά Αντιπρόεδρο της Κοινότητας Οίας - Θηρασιάς αλλά η δύναμη της ψυχής του, η αγάπη του για τον τόπο του, η φροντίδα για τη Σαντορίνη, είναι εξίσου σημαντικά στοιχεία της προσωπικότητας του. Το τελευταίο του βιβλίο λέγεται : " Των ανθρώπων και του Τόπου", απ όπου και το ποίημα. Περιττό να σας πω ότι το προτείνω σε όλους: Ποίηματα για την Αγάπη, τη Θάλασσα, τη Σαντορίνη ( Χαρακτηριστικό το ποίημα : Προσκύνημα στις Εκκλησίες) κείμενα για τη βεντέμα και για παλιούς χαρακτηριστικούς ανθρώπους. Καπτα Βάλσαμε είσαι Πηγή Ζωής - Αγάπης - Στοργής- Γνώσης για όλους τους νεότερους και μη!! Να σαι πάντα καλά!!

Η Καλντέρα της Θηρασιάς

Πόσες φορές νοστάλγησα στου ωκεανού τη δίνη,

να έβλεπα μπρος μου ξαφνικά Θηρασιά και Σαντορίνη.

Κοντά σου νησί μου έζησα τα πιο όμορφα μου χρόνια,

εσύ τον ήλιο μου ’δειξες, θα σε αγαπώ αιώνια .

Μακριά σου ονειρευόμουνα, κοντά σου ήθελα να `μαι ,

και όχι στων τρανών ωκεανών το κύμα να κοιμάμαι.

Πόσες φορές ερχότανε η εικόνα σου μπροστά μου,

μεσ’ την πυξίδα σ’ έβλεπα ή και στα όνειρά μου.

Από την Ρίβα, Ποταμό, Αγριλιά, Κερά και Βίγλα,

να πιω νερό απ΄ τη δροσερή τη στέρνα με την σίγλα.

Και άλλοτε από τα Ξώπετρα μ’ ένα μακρύ καλάμι,

να ψάχνω με μικρό γυαλί για χταποδιού θαλάμι.

Και όταν βουτούσα στο Γιαλό, τύχη μου καλομοίρα,

πλημμύριζε το είναι μου η γλυκερή σου αλμύρα.

Ποιός καλλιτέχνης να μπορεί πιστά να ζωγραφίσει,

αυτή την άγρια ομορφιά, που η φύση έχει χτίσει.

Τεχνίτης ποιός να σμίλεψε του Κόρφου την Καλντέρα,

λιμάνι απάγκιο, φυσικό και άνετο στο βορινό αγέρα .

Βλέποντας προς την άβυσσο της τρομερής Καλντέρας,

θαρρείς πως ζεις σε όνειρο, καθώς φυσά ο αγέρας.

Και απ’ του Προφήτη το βουνό, βλέποντας προς την Θήρα,

παιδί σου είμαι και προσκυνώ της γης σου τη αλμύρα.

Μία Καλντέρα τρομερή που όταν την αντικρίζεις,

πολλά τα ενθυμήματα και τότε απλά δακρύζεις.

Δεν ξέρω αν από του Ήφαιστου το θεϊκό καμίνι,

οι στάχτες, οι πολύχρωμες εδώ έχουνε μείνει.

Και απ’ την πεζούλα την τρανή όταν την αντικρίζεις,

αναγαλλιάζει σου η καρδιά και αγάπη της χαρίζεις.

Από εδώ αν δεις τον Κόρφο μας, πριν σκοτεινιάσει η μέρα,

που οι εικόνες εναλλάσσονται του βυθού με την Καλντέρα.

Με χίλια δυο πετρώματα και χίλιες αποχρώσεις,

συναίσθημα αγαλλίασης θαρρώ μόνο θα νοιώσεις.

Γιατί αυτή η ομορφιά, η μοναδική σ’ όλη την Οικουμένη,

εικόνισμα και φυλαχτό μες στην καρδιά μας μένει.

Και αν θες, έλα στης Μότενας να κάτσεις στα πεζούλια,

την εποχή που ανθίζουνε τα όμορφα Βαρδακούλια.

Και ακλούθα ονειροπολιτά του φεγγαριού το δρόμο,

κρατώντας την αγάπη σου απ’ τον τρυφερό της ώμο.

Θα νοιώσεις μέσα στην καρδιά, τη θεία μοσχοβόλια,

που εκπέμπουν της Παράδεισος τα θεία περιβόλια.

Το φίλημα του φεγγαριού την θάλασσα ριπίζει,

ανατριχιάζει, τρέμοντας, το βάθος που αντικρίζει.

Λες το φεγγάρι άναψε τρανή φωτιά φλογάτη,

και άπλωσε τα ασήμια του στης θάλασσας την πλάτη.

Τη στρώνει όλη μάλαμα και ασήμια την σκεπάζει,

και ο δαντελωτός αφρός με άσπρο ατλάζι μοιάζει.

Στα χωριουδάκια μας λιτά, απέριττα σπιτάκια, ταιριασμένα,

πολλά στη ράχη του γκρεμού, λες κι είναι καρφωμένα.

Όλα μικρά, μα άνετα, χωρίς πολλά στολίδια,

ολόλευκα δαντελωτά, με θαλασσιά κεντίδια.

Όλα τους πεντακάθαρα, λάμπουνε με νοικοκυροσύνη,

και κάθε Θηρασιώτισσα, αστραφτερή και εκείνη.