Εκτέλεση Βουρβουλιανών 29.4.1944 στη Σαντορίνη

Με ιδιαίτερη συγκίνηση  και τιμή εντόπισα την παρακάτω αφήγηση για τις εκτελέσεις των Γερμανών στο Βουρβούλο





http://giannisargyros.blogspot.com/


Σας μεταφέρω μέρος παλαιότερης ανάρτησης και παραπομπές

Οι επιδρομείς ξεκίνησαν την πορεία τους προς τα Φηρά ακολουθώντας κάποιους έλληνες οδηγούς, μεταξύ αυτών και τον Ιατρό Γεώργιο Κωβαίο. Ο κύριος στόχος ήταν η τράπεζα. Παρά την ανησυχία των σκυλιών που αντιλήφθησαν την προσέγγιση των επιδρομέωψν, οι σκοποί δεν ανέδειξαν κανένα σημάδι ανησυχίας. Σύντομα, οι επιδρομείς είχαν εισέλθει στο κτήριο.
Αφού έριξαν χειρομβοβίδες, καταλαβαίνουν ότι ο Καζούλςη έχει χτυπηθεί από πυρά από μία πόρτα που δεν είχαν δει. «Ο Ανθυπολοχαγός Καζούλης σκοτώθηκε σχεδόν ακαριαία, γράφει η επίσημη αναφορά». Η αντίδραση του εχθρού και οι απώλειές υποχρεώνουν τους επιδρομείς να βγουν στην ταράτσα. Σε αυτή τη δύσκολη στιγμή φάνηκαν οι ικανότητες του Λάρσεν. Ανασυνέταξε ταχύτατα τους άνδρες που εισήλθαν αυτή τη φορά από τα παράθυρα της πίσω πλευράς του κτιρίου.. Οι αντίπαλοι δεν είχαν προλάβει να συνέλθουν. Μέσα στη γενική σύγχυση η διαδικασία δεν εξελίχθηκε τόσο οργανωμένα αφού έριχναν ριπές στις κλειδαριές και άλλοι πετούσαν χειρομβοβίδες.
Εκείνη την ώρα μια γερμανική περίπολος άνοιξε πυρ εναντίον των επιδρομέων Ενώ ο Λοχίας Νίκολσον εμφανίστηκε στην κύρια είσοδο και άνοιξε πυρ εναντίον των Γερμανών. Στο μεταξύ περί τις 02.45 ο Λάσσεν αφού εκτίμησε ότι άπαντες οι αντίπαλοί του είχαν εξουδετερωθεί έδωσε το σήμα της αποχωρήσεως. Προηγουμένως είχε αποσπάσει από τον Καζούλη μια χρυσή αλυσίδα τη μεταλλική του ταυτότητα και ένα ημερολόγιο του προκειμένου να τα παράδωσει στη χήρα του. 

Καθώς η παρουσία των επιδρομέων στη σπηλιά είχε αρχίσει να γίνεται γνωστή στους ντόπιους, μετακινήθηκαν για λόγους ασφαλείας σε μία οικεία περί τα 3 χλμ πιο πέρα. Οι Γερμανοί μπορούσαν να διακρίνουν καθαρά την κίνησή τους πλην όμως δεν είχαν ισχύ ούτε να τους κυνηγήσουν. Το ευτύχημα ήταν ότι ο ασύρματος είχε καταστραφεί οπότε δεν ήταν δυνατή η άμεση ενίσχυση της αποδεκατισμένης φρουράς από την γειτονική Μήλο.
Παράλληλα γίνεται και η επίθεση στο σταθμό του ασυρμάτου στην οικία του Ερμήλου Μπελλώνια στο Μερεβίγλι με απόλυτη επιτυχία σε αντίθεση με το διοικητήριο, όπου ο Γερμανός διοικητής μαζί με τους υπολοίπους αντελήφθηκε την επιδρομή και απομακρύθηκε τροχάδην από το διοικητήριο. Ο Ασύρματος αυτός είχε ισχυρή εμβέλεια, μέσω του οποίου η αθήνα επικοινωνούσε με την Κρήτη. Στο κτήριο του ασυρμάτου, αιφνιδίασαν τους Γερμανούς τους οποίους εφίμωσαν, εισέβαλαν μέσα και πήραν αιχμαλώτους τους Στρατιώτες, ενώ για να καταστρέψουν τον ασύρματο έβαλαν παντού στο χώρο βόμβες. Πριν φύγουν ανήρτησαν προειδοποίηση στ Αγγλικά ότι υπήρχε κίνδυνος – Θάνατος. Πολλοί κάτοικοι όμως του χωριού μη γνωρίζοντας αγγλικά εισέβαλαν στο κτήρια και άρχιζαν να αρπάζουν τα εκεί αποθηκευμένα τρόφιμα. Όμως εξερράγησαν οι βόμβες η οικία Ερμήλου Μπελλώνια κατέρρευσε και βρήκαν σε αυτή θάνατο 13 Μερεβιγλιανοί.( Λοίζος Σωρότος, τα παιδιά του Μαρίνος και η θεία τους Μαρίκα Ρούσσου, Μαρκιανή Καρβούνη, Αντωνιώ Σορώτου, Μάρκος Σορώτος, Σεβαστή Βαλσαμάκη, Δημήτριος Τζάννες Ρούσσος, Λευτέρης Καρβούνης, Γεώργιος Δρακουτός, Περής Πελεκάνος και Ιωάννης Σορώτος). Στο μεταξύ περί τις 02.45 ο Λάσσεν αφού εκτίμησε ότι άπαντες οι αντίπαλοί του είχαν εξουδετερωθεί έδωσε το σήμα της αποχωρήσεως. Προηγουμένως είχε αποσπάσει από τον Καζούλη μια χρυσή αλυσίδα τη μεταλλική του ταυτότητα και ένα ημερολόγιο του προκειμένου να τα παραδώσει στη χήρα του.
Καθώς η παρουσία των επιδρομέων στη σπηλιά είχε αρχίσει να γίνεται γνωστή στους ντόπιους, μετακινήθηκαν για λόγους ασφαλείας σε μία οικεία περί τα 3 χλμ πιο πέρα. Οι Γερμανοί μπορούσαν να διακρίνουν καθαρά την κίνησή τους πλην όμως δεν είχαν ισχύ ούτε να τους κυνηγήσουν. Το ευτύχημα ήταν ότι ο ασύρματος είχε καταστραφεί οπότε δεν ήταν δυνατή η άμεση ενίσχυση της αποδεκατισμένης φρουράς από την γειτονική Μήλο. Καθώς ο ασύρματος όμως εσίγισε και διακόπηκε κάθε επαφή της Σαντορίνης με την Αθήνα και την Κρήτη, η κεντρική κατοχική διοίκηση εύλογα ανησύχησε. Έστειλε γι αυτό νωρίς το απόγευμα της ίδιας μέρας εροπλάνα για να διαπιστώσουν αν η Σαντορίνη είχε δεχθεί αγλλική απόβαση. Την επόμενη ημέρα της επιδρομής οι Σοροί του Στέφανου Καζούλη και Κινγκστον μεταφέρονται στο νεκροταφείο Αγίου Γερασίμου Κοντοχωρίου όπου ετάφησαν από έναν ιερέα δίχως να επιτραπεί η παρουσία κατοίκων. Οι Γερμανοί με άγημα απέδωσαν τις δέουσες στρατιωτικές τιμές. Επακολούθησε άφιξη μεγάλου αριθμού Γερμανών του φοβερού τάγματος SS που ήταν αποφασισμένοι για όλα. Το τάγμα θανάτου, αφού πληροφορήθηκε ότι οι οδηγοί των Κομάντος ήταν κάτοικοι του Βουρβούλου, μετέβησαν σε αυτό το χωριό, συγκέντρωσαν στην αυλή της κάναβας του Προέδρου Νικήτα Χάλαρη όλους τους κατοίκους και τους πίεσαν να καταδώσουν τους συνεργασθέσντες με τους κομάντος με την απειλή αν σιωπήσουν θα τους σκοτώσουν όλους. Τελικά δύο Βουρβουλιανοί λιποψύχησαν και κατέδωσαν τους συνεργασθέντες με τους Άγγλους. Οι Γερμανοί επέλεξαν έξι από αυτούς τους έστησαν στον τοίχο και στρατιωτικό απόσπασμα εξετέλεσε τους πέντε ενώ ο έκτος Μιχάλης Δρακωτός κατάφερε να το σκάσει. Οι εκτελεσθέντες ήταν οι Μάρκος Καφούρος ( Φακίνος), Δημήτρης Δαμίγος ( της μαμής), Νικήτας Χάλαρης (Πρόεδρος της Κοινότητας), Μάρκος Καφούρος ( Ντανάς) και Νικόλαος Δαμίγος. Πέραν των εκτελέσεων υπήρξαν και συλλήψεις του γιατρού Γεώργιου Κωβαίου και του γιου του, αλλά και του Ευστάθιου Κανακάρη. Η αγωνία για τη τύχη των δύο Κωβαίων και του Κανακάρη είχε φθάσει στο κατακόρυφο. Καθώς οι Γερμανοί φαίνονταν αποφασισμένοι να φτάσουν στα άκρα, η σύζυγος του γιατρού κατέφυγε στον τότε Μητροπολίτη Σπυρίδωνα, ζητώντας τη παρέμβασή του προς τους Γερμανούς. Φαίνεται ότι το διάβημα αυτό μαζί με άλλα ανάλογα άλλων προχούντων έκαμψε τη σκληρότητα των SS που αποφάσισαν για περαιτέρω ανακρίσεις στην Αθήνα. 

και http://kallistorwntas.blogspot.com/2009/12/blog-post_9193.html

Ω Παναγία Δέσποινα ( Πύργος Σαντορίνης)

«Ω Παναγία Δέσποινα», τραγουδάει η κ. Αυγουστίνα Νομικού, παραμονή της εορτής του Ευαγγελισμού στον φερώνυμο ναό στον Πύργο Σαντορίνης. Σιγοτραγουδάνε και κυρίες που βρέθηκαν εκείνη τη στιγμή .
Η Μάγχη Φύτρου, την οποία για άλλη μια φορά ευχαριστούμε θερμά, χωρίς την οργάνωσή και βοήθεια της οποίας δεν θα είχαμε το βίντεο αυτό, μας ανέφερε ότι το τραγούδι αυτό το λένε πάρα πολλά χρόνια στον Πύργο- Προσωπικά δεν το έχω εντοπίσει σε άλλο χωριό. Νομίζω ότι είναι συγκλονιστική η κερα -- Αυγουστινά. Το λόγο το καταλαβαίνετε παρακολουθώντας το βίντεο.... Το ιδιαίτερο βίντεο ανεβαίνει με προοπτική περισσότερης μελλοντικής έρευνας.
Βιντεοσκόπηση: Αρτεμία Αργυρού


Ω Παναγία Δέσποινα, και του Χριστού Μητέρα, εσένα έχω βοηθό νύχτα και την ημέρα,
Για τρέξε και βοήθησε, και στα νοσοκομεία, θεράπευσε τους άσθενείς, γλυκειά μου Παναγία.
Εσύ είσαι η Βασίλισσα, Παντοτινή Κυρία, Βοήθησε τον κόσμο σου , γλυκειά μου Παναγία.
Όταν κοντύνει η γλώσσα μου και θαμπωθεί το φώς μου, τότε Κυρία Δέσποινα, θέλω να είσαι μπρός μου.
Ω Παναγία Δέσποινα, εσύ να μας λυτρώσεις και από τους ανθρώπους τους κακούς, να μας ελεύθερωσεις.

Πλησιάζουμε τις 1000 αναρτήσεις.....

Σε λίγες αναρτήσεις φτάνουμε τον μαγικό αριθμό 1000. Αποφασίσαμε η 1000η ανάρτηση να είναι αφιερωμένη από εσάς για εμάς..... όσοι επιθυμείτε λοιπόν να αναφερθείτε με τον τρόπο σας στο καλλιστορώντας( τι δεν σας αρέσει, τι πρέπει να βελτιώσουμε, τι θέλετε να μάθετε, πως θα μπορούσατε να βοηθήσετε εσείς, ) οποιαδήποτε σκέψη, κρίση, θέση,σχόλιο φωτογραφία, κρίνετε ότι μπορεί να μπει στην 1000η ανάρτηση το mail μας είναι kallistorwntas@gmail.com. Σας περιμένουμε....


Τους σκοπούς του καλλιστορώντας τους έχετε καταλάβει...Θέλουμε να βοηθήσουμε στο να ξύσουμε πληγές και να προβάλλουμε μια άλλου είδους Σαντορίνη....!!


Φανταστείτε λοιπόν σαν ένα τετράδιο εντυπώσεων.... Ειμαστε μια μικρή ομάδα και προσπαθουμε να πετύχουμε κάποια....!! Είμαστε εδώ και περιμένουμε οτιδήποτε πιστεύετε οτι μπορεί να μπει σαν 1000η ανάρτηση.

Ακρωτήρι: Άνοιξαν οι πύλες και πάλι στην μηχανή του χρόνου

της Θάλειας Καραμολέγκου 

Οι σποραδικά παρατεταμένες πέτρες εμπόδιζαν το ταχύ βήμα του Ουαλλού τουρίστα καθώς έμπαινε στον αρχαιολογικό χώρο του Ακρωτηρίου. Το βλέμμα του πότε δεξιά , πότε αριστερά εξέταζε το κάθε διαφορετικό σημείο λες και θα ανακάλυπτε εκείνος κανένα νέο αρχαιολογικό εύρημα. "Ευτυχώς δεν έχουν έρθει ακόμα πούλμαν κι είμαστε ήρεμα" ακούστηκε μία φωνή μέσα από το φυλάκιο, που έβγαζαν τα εισιτήρια οι τουρίστες. Το πρόσωπο του φύλακα έστρεψε στα δεξιά και αφού κάρφωσε τον Ουαλλό τουρίστα στα μάτια άπλωσε το χέρι του δεξιά και είπε " Τhere is the tomb of Marinatos, who discovered this prehistoric settlement" με καμάρι και αυτοπεποίθηση. Ο συνομιλητής του χαμογέλασε με ικανοποίηση και έριξε μια θολή ματιά δεξιά ίσα ίσα να δει αυτό που του 'δειχνε πριν εισέλθει στον στεγασμένο χώρο.

Αρώματα, εικόνες, αισθήσεις μιας άλλης εποχής γέμιζαν τα μάτια του από χρώματα... Το μυαλό του κατέκλυζε από ιστορίες και η καρδιά του από συναισθήματα... Όλα γύρω του τόσο παλιά μα και τόσο σύγχρονα συμπλήρωναν ένα μαγικό τοπίο, μια υπέροχη εικόνα και τα πόδια του απλά μηχανικά κινούνταν ανάμεσα στην προϊστορική αυτή συνοικία. Μπροστά του πλέον απλωνόταν μία πλατεία, απέναντί του ένα διώροφο σπίτι και πιο δίπλα άλλα, το κεντρικότερο μέρος της ανευρεθείσης αυτής πολιτείας. Για δέκα δευτερόλεπτα οι οφθαλμοί του περιπλανήθηκαν στο χώρο, θαύμασαν τις ομορφιές του.

Ένας δυνατός κρότος ,όμως, και σε ανύποπτο χρόνο μία κραυγή και δύο καρφωμένα πόδια στο έδαφος , ανίκανα να αντιδράσουν να κουνηθούν να απομακρυνθούν, να σωθούν, να ζήσουν. Δυό μάτια ,που σε δευτερόλεπτα έζησαν μπροστά όλη τη ζωή του άντρα και ένα ξεψύχισμα, μία εκπνοή ήταν ικανή να αντικατοπτρίσει το φρικτό αυτό τοπίο, ένα σώμα ξαπλωμένο στο έδαφος καταπλακωμένο με ένα ογκώδες στέγαστρο, με κολόνες και σίδερα και μία ψυχή , μία πνοή, μία ζωή περιπλανιόταν πλέον στο χώρο....  Ένα μεγάλο μέρος του στεγάστρου ίσα με ένα γήπεδο μπάσκετ είχε πέσει κι είχε προσγειωθεί στον κεντρικότερο χώρο της συνοικίας, στο κεντρικότερο σημείο ενός ανθρώπου, στην καρδιά του. Τίποτα όμως δεν σταματούσε τον χρόνο να κυλά, ανέπαφος συνέχιζε της ζωής τον τροχό για τους γύρω, κραυγές, βογγητά, παρακάλια, ουρλιαχτά από δύο γυναίκες που είχαν εγκλωβιστεί στα συντρίμμια ξεπερνούσαν τη δύναμη του αέρα σε δυνατό βοριά... Τρεχαλητά και δυνατές φωνές κύκλωναν το πεσμένο στέγαστρο, οι φύλακες πανικόβλητοι προσπαθούσαν με κάθε δύναμη να βοηθήσουν τις δύο εγκλωβισμένες γυναίκες. Και όλο περισσότερο μαύριζε ο ουρανός  τους, η όρασή τους και πρώτα η μία έχασε τα χρώματα της ζωής και λιποθύμησε απ' τον πόνο.... Βήματα ακούγονταν μονάχα , βήματα από κάθε και προς κάθε κατεύθυνση όλη εκείνη τη μέρα, βήματα που σηματοδοτούσαν το χάος.

Σουρουπώνει... Η πτώση του στεγάστρου, ο τραυματισμός των γυναικών , ο θάνατος του άντρα έγιναν πρώτη είδηση, το κλείσιμο του αρχαιολογικού χώρου γεγονός και το μετέπειτα άνοιγμα του μετέωρο... Αβέβαιο για τον χρόνο που θα χρειαστεί στην αποκατάσταση του... Ένας άνθρωπος πέθανε και άλλοι τραυματίστηκαν σοβαρά... Οι υπεύθυνοι ανεύθυνοι κι οι αφελείς υπεύθυνοι και ποιόν πλέον ενδιαφέρει τις πταίει; Πολλούς, έναν  ή δύο... Πού να ακουστεί φωνή μέσα στον θρήνο, πού να βγει χροιά μες στην απελπισία; Βουβοί ένας ένας απ' αυτούς που έμειναν και τίμησαν και βοήθησαν μέχρι την τελευταία στιγμή εκείνη τη μέρα τον τόπο έφευγαν και αποχαιρετούσαν ποιός ξέρει για πόσο αυτό το αρχαιολογικό αριστούργημα... Μονάχα ένας ψίθυρος ακούστηκε πίσω απ' όλους "... Και είναι 23/9/2005"...

Ακόμα και αν υπήρχε στοίχημα για το πότε θα άνοιγαν τις πύλες στο κοινό για το Ακρωτήρι η επιλογή 7 χρόνια θα ήταν σίγουρα η λιγότερο πιθανή, ένα outsider το οποίο όποιος το στοιχημάτιζε όμως θα γινόταν πάμπλουτος.... Και ναι, 7 ολόκληρα χρόνια για να μπει σε 1 τελική μορφή ένα στέγαστρο που καλύπτει το μυστήριο τούτο τόπο... Για να αναζωογονηθούν όλες οι αισθήσεις μας με τη μαγεία αυτού του χώρου... Για να ξαναντικρίσουμε περήφανοι το ένδοξο παρελθόν μας...

Oι μέρες πέρασαν οι μήνες τα χρόνια.................................

Ένας χαλαρός αέρας ανέμιζε τα φύλλα των δέντρων εκείνο το βράδυ , ένα παγκόσμιας πρωτοτυπίας βιοκλιματικό στέγαστρο υψωνόταν πάνω από τα αρχαιολογικά ευρήματα, μία απίστευτη ηρεμία χαλάρωνε την αύρα ενός μυστήριου όντος, που καθόταν δίπλα σ' έναν τάφο..

Εκείνο σκυμμένο, σα να ψιθύριζε σε κάποιον δίπλα του τρεις λέξεις "Σπύρο, ανοίγουμε ακούς;" Μιλούσε μια περίεργη διαφορετική από μας γλώσσα αλλά φαινόταν να συνεννοείται άνετα με κάποιον δίπλα του... Η απάντηση δεν άργησε να έρθει. Μία κάπως πιο βαριά φωνή ίσα ίσα που γαργαλούσε το αυτί σου όταν τα μάτια σου κρατούσες ορμητικά κλειστά " Να θυμάσαι Richard εμείς πλέον είμαστε αυτοί που θα φυλάμε αυτόν τον τόπο, εμείς οι πιο πρόσφατοι γιατί, το λατρεύουμε τόσο...." Ένα δυνατό βουητό ανέμου ανάγκασε τα μάτια μου να ανοίξουν...

Είναι βέβαιο πως η συζήτηση συνεχίστηκε και συνεχίζεται, το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στο χώρο ο αέρας ανέμιζε τα μαλλιά μου, ήταν εκεί -το ένιωθα- και οι δύο, έστρεψα το κεφάλι δεξιά και τα μάτια μου καρφώθηκαν πάνω σε ένα απλό μνήμα ενός τεράστιου Έλληνα.. Πάνω έγραφε Σπυρίδων Μαρινάτος αρχαιολόγος. Εκείνος ο άνθρωπος, που ανακάλυψε αυτόν τον αρχαίο παράδεισο... Λίγο πιο δεξιά μια ελιά μες στον αρχαιολογικό χώρο, την κοίταξα έντονα μα σαν κάποιος να μου έγνεφε από κει...

Ηταν εκείνη η ελιά, που φύτεψε η οικογένεια του θανόντα Ουαλλού προς μνήμη του. Εκεί...."Μ' ακούς εσύ;" ακούστηκε μία φωνή από πίσω της "Σαν αύριο ξημερώσει η μέρα και πάλι κόσμος έρχεται να απολαύσει μία άλλη εποχή, να μπει στη μηχανή του χρόνου, μη μας ξεχάσουν, να μας θυμούνται , εμένα και το φίλο μου τον Σπύρο και να ξέρουν πως θα τους προσέχουμε όλους από δω, φύλακες νύχτα μέρα. Ακούς; νύχτα μέρα! Θα φροντίζουμε εμείς για τούτο τον παράδεισο! Μη μας ξεχνάτε και να τον τιμάτε εκείνον όχι εμένα" και ένα απαλό αεράκι φύσηξε προς τη μεριά του φτωχού τάφου του Σπουδαιοτάτου Έλληνα Μαρινάτου... "Να απολαύσετε το μέρος κάθε στιγμή, με ασφάλεια και να μας θυμάστε μ' ακούς;" Η νύχτα άπλωσε τα πέπλα της και ένα απαλό αεράκι διέκοψε το άκουσμα αυτής της φωνής....

Το επόμενο χάραμα υποδέχτηκε με πλείστο ενθουσιασμό εκείνο το βράδυ.... Η ατμόσφαιρα μύριζε εορταστικά, όλοι ήταν κατενθουσιασμένοι... Επιτέλους ο αρχαιολογικός χώρος άνοιγε ξανά να υποδεχτεί τους εκατομμύριους θαυμαστές του... Όλοι ανυπόμονα βάδιζαν προς το στεγασμένο "χωριό", μα τα πόδια και η καρδιά μου είχαν άλλη κατεύθυνση... Με δυο λουλούδια σφιχτά οι παλάμες μου να βαστάνε, πλησίασα το μνήμα του Μαρινάτου και με μια βαθιά υπόκλιση του τα προσέφερα εγκαρδίως.

Εκείνη την στιγμή ένα απαλό αεράκι χάιδεψε τα μαλλιά μου σαν κάποιος να μου έλεγε ευχαριστώ... Έμεινα κάτω απ' την ελιά για ώρες και κοιτούσα τον κόσμο να περνά, μα τα μάτια μου έκλεισαν για λίγο απολαμβάνοντας... Κι ήταν εκεί που μια φωνή πάλι γλυκά μιλούσε. Ήταν εκείνος ο Richard - George Beunion, Ουαλλός τουρίστας, θανών στις 13:00 περίπου το μεσημέρι με την πτώση του στεγάστρου .... "Ανοίξαμε λοιπόν σήμερα 11/4/2012, άντε καλή μας τύχη, καλό ταξίδι σας και πάλι στον κόσμο των ονείρων"... μου ψιθύρισε..... 

http://eulegein.blogspot.com/2012/04/blog-post_25.html

Οι σημαίες του Αγίου Γεωργίου του Απανωμερίτη

Εορτή του Αγίου Γεωργίου του Απανωμερίτη (Αγίου Γεωργίου της Απάνω Μεριάς) χωρίς το απαιτούμενο έθιμο του " γκραξίματος" των σημαίων της εκκλησίας είναι σαν να έχουμε Πάσχα στη Σαντορίνη χωρίς μελιτίνια. 
Και εφέτος "το σινάφι έγκραξε τις σημαίες του Αγίου", δηλαδη ο κόσμος με τη συνοδεια των βιολιών συνόδευσε τιμητικά στο πανηγύρι τις σημαίες του Αγίου: την σημαία του Συλλόγου Οιατών (ο οποίος ιδρύθηκε το 1919 στο Πειραιά από τον Οιάτη εφοπλιστή Λουκά Νομικό) και την σημαία της εκκλησίας με έμβλημα τη μορφή του Αγίου Γεωργίου. 

Το έθιμο των σημαιών του Αγίου Γεωργίου καθιερώθηκε από τους Οιάτες του Πειραιά στις αρχές του 20ου αιώνα και συγκεκριμένα από τον ιδρυτή του συλλόγου Οιατών, τον Οιάτη εφοπλιστή Λουκά Νομικό. Όπως αναφέρει η Καδιώ Κολυμβα στο βιβλίο της "Οία, τόπος και ιστορία", η σημαία του συλλόγου των Οιατών φυλασσόταν όλο το χρόνο σε εκκλησία του Πειραιά. Την παραμονή της εορτής του Αγίου Γεωργίου έφτανε με το βαπόρι στο λιμάνι της Αρμένης την οποία μετέφεραν οι Οιάτες του Πειραιά με το Δ.Σ. του συλλόγου Οιατών. Όλο το χωριό κατέβαινε στην Αρμένη για να υποδεχτεί τη σημαία και τους "ξενιτεμένους" Οιάτες και με τιμές συνοδείας βιολιών να την συνοδέψουν μέχρι το ναό για το πανηγύρι. Όταν τελείωνε η γιορτή, έπαιρνε πάλι το δρόμο της επιστροφή για τον Πειραιά για να φυλαχτεί μέχρι τον επόμενο χρόνο, στο επόμενο πανηγύρι του Αγίου. Το έθιμο συνεχίζεται μέχρι σήμερα...δυστυχώς με μεταβολές.Η μια αλλαγή ειναι ότι πια η σημαία του συλλόγου Οιατών δεν μεταφέρεται στον Πειραιά, αλλά παραμένει πλεον μονιμα στην Οια, μέσα στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και το "γκράξιμο" της γίνεται με τη μορφή περιφοράς στο χωριό το απόγευμα της παραμονής.

Δυστυχώς η άλλη αλλαγή στο έθιμο είναι εκείνη που προσωπικά με προβληματίζει και με στεναχωρεί παράλληλα. Απ’ όσο ξέρω, δεν ήταν ο σκοπός του γάμου ή το λεγόμενο « μαρς της νύφης», εκείνος ο σκοπός που συνόδευε τις σημαίες. Δεν υπήρχε λόγος...Υπηρχε ειδικός σκοπός που συνοδεύε τις σημαίες. Με το πέρασμα των χρόνων, για πολλούς λόγους, ερευνητικούς αλλά και τοπικούς ( διαχείρισης και μη) εκείνος ο σκοπός χάθηκε… Επειδή είναι ένα πολύ ωραίο έθιμο που γίνεται αποκλειστικά στην Οία, και επειδή η ομάδα του kallistorwntas έχει την όρεξη και το μεράκι της ανάδειξης της ιστορίας του τόπου μας με βασικό σκοπό το σεβασμό, Αν κάποιοι από τους αναγνώστες έχουν σε παλαιό προσωπικό τους αρχείο, εκείνη τη μουσική συνοδεία για τις σημαίες του Αγίου Γεωργίου, και κρίνουν ότι ήρθε η ώρα να το μοιραστουν …..εμείς είμαστε εδώ…. Μήπως αν ακούγαμε πάλι εκείνο το σκοπό δεν θα χαιρόντουσαν πρώτα οι Οιάτες που ευλαβούνται τον Άγιο Γεώργιο και μετά όλοι εμείς?

Του Αγίου Γεωργίου στη Σαντορίνη

Του Αγίου Γεωργίου στη Σαντορίνη

Από τον Άγιο Γεώργη τον Απανωμερίτη, στον  Άγιο Γεώργιο τον φτωχό, και από τον Άγιο Γεώργιο τον Ξεχρεωτή στον Άγιο Γεώργιο το Θαλασσίτη

Ιδιαίτερη τιμή και στον Άγιο Γεώργιο γίνεται στη Σαντορίνη. Από την Απάνω Μεριά και την εικόνα με τις σημαίες μέχρι και το θαύμα του Αγίου στο Σκάρο, μέχρι και τον Άγιο Γεώργιο το Θαλασσίτη….. Μικρές σταχυολογήσεις λοιπόν από παλαιότερες αναρτήσεις και όχι μόνο:

Άγιος Γεώργιος Οίας

Η μεγαλοπρεπής εκκλησία του Αγ.Γεωργίου είναι ο δεύτερος ενοριακός ναός της Οίας μετά τον Καθεδρικό ναό "Παναγία Πλατσανή (Ακάθιστος Ύμνος)".

Είναι πολιούχος άγιος του χωριού και δεν είναι τυχαίο ότι ένα από τα επικρατέστερα αντρικά ονόματα στην Οία είναι Γιώργος και Τζώρτζης προς τιμή του Αγίου!

Το πανηγύρι γίνεται ανήμερα της εορτής του μετά το τέλος της πανηγυρικής θείας λειτουργίας και είναι ένα από μεγαλύτερα παραδοσιακά πανηγύρια της Οίας με πολύ φαγητό και κρασί. 

Την παραμονή της εορτής το απόγευμα, ομάδα από άνδρες του χωριού, παίρνουν τα δύο λάβαρα της εκκλησίας: α) την ελληνική σημαία με αποτυπωμένη πάνω τη μορφή του Αγίου και β) τη σημαία του συλλόγου Οιατών εν Αθήναις «Αγ.Γεώργιος» και με την συνοδεία νησιώτικων οργάνων να παίζουν σαντορινιούς σκοπούς, καταλήγουν στη κεντρική πλατεία. Εκεί τους περιμένει συγκεντρωμένος ο κόσμος με τον ιερέα και τους ψαλτάδες. Ουσιαστικά «το γκράξιμο της σημαίας του Αγίου» όπως το αποκαλούν οι Απανωμερίτες πρόκειται μια μορφή "καλέσματος". Οι καμπάνες της Πλατσανής χτυπούν ασταμάτητα καθώς πλησιάζουν οι σημαίες ενώ τα βαρελότα πέφτουν …με το τσουβάλι!! Αφού φτάσουν στην πλατεία, παραμένουν εκεί για ένα 5λεπτο και ξεκινάνε πάλι αυτή τη φορά όλοι μαζί με πομπή προς την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου για να γίνει ο καθιερωμένος εσπερινός. Της πομπής προπορεύονται τα βιολιά, πίσω ακολουθεί ο παπάς με τους ψαλτάδες, οι σημαίες και τελευταίος ο κόσμος. Μετά το τέλος του εσπερινού, σερβίρονται γλυκά και αναψυκτικά, για "συχώριο" των Γιώργων που έχουν φύγει από τη ζωή.

Την επόμενη μέρα, ανήμερα της εορτής, μετά το τέλος της θείας λειτουργίας και αφού ολοκληρωθεί η λιτανεία της εικόνας του Αγίου στα στενά του χωριού, μεταφέρεται στο "πανηγυρόσπιτο" (ειδικό δωμάτιο όπου σερβίρεται το φαγητό), γίνεται δέηση για να "το ευλογήσει ο Άγιος" και αρχίζει να σερβίρεται στους παρευρισκόμενους. Το γλέντι κρατάει μέχρι αργά το απόγευμα.

Να πούμε ότι η προετοιμασία για το πανηγύρι, αρχίζει από μέρες πριν και συμμετέχει σχεδόν όλοι εθελοντικά, άλλοι στο καθάρισμα της εκκλησίας και άλλοι στην προετοιμασία του φαγητού.

Οι Απανωμερίτες ευλάβονται πολύ τον Αγ.Γεώργιο για αυτό εκτός από τον μεγάλο ενοριακό ναό, υπάρχουν σε όλους τους οικισμούς της Οίας διάσπαρτα μικρά εξωκλήσια αφιερωμένα στο όνομα του.Οι 3 σημαίες που κρατούν είναι:1) η ελληνική σημαία με αποτυπωμένη πάνω τη μορφή του Αγίου2) η σημαία του συλλόγου Οιατών 3) η παλιά σημαία της ακτοπλοίας του Λουκά Νομικού (γιατί ο Νομικός είχε χτίσει τον Άγιο Γεώργιο και είχε ιδρύσει και το σύλλογο των Οιατων...ο γέρο-Νομικός λέμε, ο πατέρας του Λουκά, ο Νίκος!!!..τον έχουν και άγαλμα στο προαύλιο της εκκλησίας)

Άγιος Γεώργης ο Ξεχρεωτής

Πριν από 150 χρόνια υπήρχε ένας καλλιεργητής από το Ημεροβίγλι, ο οποίος είχε δανεισθεί από τα "αφεντικά τους" και επειδή δεν μπορούσε να πληρώσει τα χρέη του, διότη την χρονιά εκείνη το νησί είχε μια φοβερή ανομβρία και οι σοδιές είχαν πρόβλημα. Εκτός των άλλων τα πολλά μέλη της οικογένειάς του, άρα και τα πολλά έξοδα, τον είχαν οδηγήσει στο να κινδυνεύει να χάσει τα χωράφια του και τα αμπέλια του. 

Όλη τη νύχτα σκεφτότανε, μα είδε πως τπτ δεν μπορούσε να τον σώσει. Την άλλη  μέρα ξεκίνησε με την "πετσέτα του" ( το σημερινό δεκατιανό του....) για τα χωράφια του. Περνούσε απ έξω από τον Άγιο Γεώργη και λέει : " Ας έμπω να πω του Αγίου τι μου συμβαίνει ίσως εκείνος με βοηθήσει."

Πράγματι μπήκε, άναψε το καντήλι και προσευχήθηκε στον Άγιο, τάζοντας οτι άμα του κάνει το θαύμα και σώσει τα αμπέλια του και θα κάνει στη γιορτή του την "Πανήγυρη" με κρέας και πατάτες.  Μα δεν ηπρόκαμε να κάμει λίγα βήματα και άρχισε να βρέχει ασταμάτητα για πολλές ημέρες. Οπότε σώθηκε η σοδειά του και κατάφερε να ξεχρεώσει τα χρωστούμενά του. Απ αυτό το περιστατικό ο Άγιος Γεώργης ονομάζεται " Ξεχρεωτής"

Στο νησί αξιοσημείωτη μπορεί να θεωρηθεί η σύνδεση του Αγιου Γεωργίου με τα ξόρκια. Στο Εμπορείο λένε: « Αη Γιώργη Καβαλάρη, με σπαθί και με κοντάρι, δος μου το κλειδάκι σου, ν ανοίξω το ματάκι μου, να δω τι έχει μέσα κριθάρι ή σιτάρι ή μαργαριτάρι» ( Γεώργιος Βενετσάνος: Λαογραφικά Σαντορίνης, ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ τόμος Β)

Ο Μάρκος Αβ. Ρούσσος ( Σαντορίνη Ήθη Έθιμα και Παραδόσεις) καταγράφει ένα είδος από τις ρίμες προς τιμή του Αη Γιώργη:

«Άγιε μου Γιώργη ξακουστέ και αφέντη καβαλλάρη,
αρματωμένος με σπαθί και με αργυρό κοντάρι.
Θεριό είναι στον τόπο μας σ ένα βαθύ πηγάδι,
ανθρώπους το ταϊζανε κάθε πρωϊ και βράδυ.
Μια μέρα δεν του δώσανε άνθρωπο να δειπνήσει,
Σταλιά νερό δεν άφησε τη χώρα να δροσίσει.
Ας βάλουμε τα μπουλετιά, κι ότινος μέλλει ας πέσει,
Να πάει το παιδάκι του του λιονταριου πεσκέσι.
Τα μπουλετιά ηπέσανε σε μια βασιλοπούλα,
Όπου την είχε ο βασιλιάς μόνη κι αμοναχούλα.
Ο βασιλιάς σαν τ’ άκουσε, αυτό το λόγο είπε:
«πάρτε το βασίλειοο και το παιδί μου αφήστε»
Μα ολαος σαν τοκουσε τρέχει στον βασιλέα:
«δεν φήνεις το παιδάκι σου σε παίρνουμε εσένα».
- Επάρετο κι αμέτετο και ντύσετε το νύφη,
κι άμετετε το του λιονταριού γλυκά να το μασήσει.
Κι άμετετε και στο χρυσοχό να κάμει αλυσίδα,
Να πάτε να το δέσετε στου πηγαδιού τα χείλια.
Κι όταν το πηγαίνανε, όλα τα δέντρα σειόταν,
Και τα πουλάκια στις κορφές πικρά εκελαδούσαν.
Καιόταν την εκρεμούσανε όλα ταόρη τρέμαν,
Κι η κόρη Πάντα έλεγε: « Αλοίμονο σε μένα».
Ξένος κι αγνώριστος περνά τηνκόρη εχαιρέτα,
Κι η κόρη τα αποκρίνεται κι η κόρη του μιλάει.
«Τράβηξε ξένε από δω, τραβήξου παραπέρα,
Γιατί θα βγει το θεριοό να φάει εσέ και μένα

- Στρώσε τα γονατίκια σου για να ακουμπήσω επάνω,
- Κι όταν θα βγει το θεριό, σκούντα με σήκω, επάνω..
Σήκω Ξένε να χαρείς και το νερό αφρίζει,
Κι ο άγριος ο λέντας τα δόντια ακονίζει.
Δράκυ της έπεσε ευθύς, επάν στο μάγουλό του,
Σηκώνεται ανατολικά, και κάνει το σταυρό του.,
Και βγάζει το σπαθάκι του και κόβει το λαιμό του.

Πάλι ξαναδευτέρωσε την παίρνει μές στο στόμα,
Μεγάλη τάραξη έγινε σε όλο της το σώμα.

Πες μου Ξένε να χαρείς πως λένε τ’ όνομά σου;
Κι εγώ θα κάνω χάρισμα διπλό στο θέλημά σου.

Γιώργης στρατιώτης λέγομαι, απ την Καπαδοκία,
Κι αν θέλεις να κάμεις χάρισμα, κτίσε μια εκκλησία,
Και πιάσε και ζωγράφισε Χριστό και Παναγία,
Κι από μεριά της Παναγιάς γράψε ένα καβαλάρη,
Αρματωμένο με σπαθί και μ αργυρό κοντάρι.

Ξένε μου όταν κοιμόσουνα περνά μια περιστέρα,
Που κράτα Τίμιο Σταυρό εις τη δεξά τη χέρα,
Στον Άγιο πάλιέγραφε, ζήτω μου ευλαβεία:
«Αγιε Γιώργη που γλύτωσες την κοπελιά την εμοναχορη»|

Αλλή μία ρίμα του Αη Γιώργη μέσα από το αρχείο της λαογράφου - ερευνήτριας Στέλλας Κοντογιάννη

Ρίμα του Αη Γιώργη, (από: Καλλιόπη Νομικού)

«Ένα θεριό στον τόπο μας
σ’ ένα βαθύ πηγάδι
ανθρώπους το ταϊζανε
κάθε πρωί και βράδυ
μια μέρα δε ντου δώσανε
άνθρωπο να δειπνίσει
σταλιά νερό δεν ήφησε
τη χώρα να δροσίσει
να βάλουμε τα μπουλεθιά
να δούμε τίνος πέφτει
να πάμε τ’ άγριου θεριού
ένα παιδί πεστστσέσι
τα μπουλεθιά ηπέσανε
εις τη βασιλιοπούλα
οπού την είχε ο βασιλιάς
μόνια κι αμοναχούλα
ο βασιλιάς ως τόκουσε
πολύ του βαροφάνη
πάρτε το βίο μου όλο
και το παιδί μου αφήστε
εάν δε θες με το καλό
σε παίρνομε κι εσένα
κι αμέσως την επήγανε
πλησίον εις το πηγάδι
…………………
κι ο Αης Γιώργης ήρχουντα
στον κάμπο ο καβαλάρης
- Φύε μου ξένε απ’ εδώ
ξένε μου απ’ τα ξένα
για θάρθει τ’ άγριο θεριό
να φάει εμέ κι εσένα.
Πλώσε το ποδαράκι σου
απάνω ν’ ακουμπήσω
κι αν έρθει τ’ άγριο θεριό
σκούντα με να ξυπνήσω.
Τρέμαν τα όρη τρέμανε
και το θεριό ηρχούντας
κι η κόρη πάντα έλεγε
- Αλλοίμονο σε μένα.
Τα δάκρυά της πέφτανε
απά στον Άη Γιώργη.
κι ο Άης Γιώργης ξύπνησε
με όλη του την τόλμη.
Γυρίζει ανατολικά
και κάνει το σταυρό ντου.
Μια κονταρκιά του έδωσε
του ‘κοψε το λαιμό ντου.
Πάλι ξαναδευτέρωσε
τη ντρώει μες το στόμα.
Μεγάλη αναταραχή έγινε
στις πέτρες και στο χώμα.
Πες μου ξένε το μέρος σου
πες μου και τ’ όνομά σου.
Να πω εις το bατέρα μου
να κάμει θέλημά σου.
Ο Άης Γιώργης λέγομαι
απ’ τη Μακεδονία
κι αν έχεις ευχαρίστηση
χτίσε μιαν εκκλησία.»

Φυσικά η Μαρίζα μας με τη Ρίμα του Αγίου Γεωργίου

Ο Μεγαλοχωριανός λαογράφος Οινολόγος στο βιβλίο του " Λαογραφικά Σαντορίνης - Παραδόσεις" αναφέρει την Ιστορία τ Άη Γιώργη της Λαγκαδιώτισσας στον Πύργο.: "Εκεί υπάρχει μια εικόνα που παριστάνει τον Άγιο καβαλλάρη, να σκοτώνει το δράκο και από πίσω να είναι ένα παιδί. Αυτό είναι ντυμένο σαν τουρκάκι.. Η παράδοση λέει ότι στα χρόνια τση σκλαβιάς μια μητέρα ξαφνικά έχασε το παιδί τζη. Άφού ήψαξε παντού κατάφυγε στον Άη Γιώργη που ήτανε στη γειτονιά τζη. Κάθε μέρα η καμένη ημπροσεύχουνταν στον Άγιο να τση φέρει το παιδί της. Ίσαμε που ο Άη Γιώργης τη λυπήθηκε και ηποοφάσισε να τση το πάει. Ανήμερα λοιπός, τ Άη Γιώργιου, εκειδά που ηλουτρουούσανε ήκουσε ο κόσμος χλοπατα τ αλόγου. Βγαίνουν ίξω και τι να δουν το χαμένο παιδί της κερα Θολοϊνης. και να βαστά στα χέρια του ένα κανάτι και μια νυφτομαντήλα. Περίεργος ο κόσμος των ρώτησε πως βρέθηκε ξανα εδώ: Μια μέρα που ήπαιζα στην αυλή λέει το παιδί μου ρθε στο νου να μην βγω όξω στο δρόμο. Εκείνη την ώρα περνούσανε κάτι αράπηδες , μ αρπούνε, και μονομιας μου βουλώνουν το στόμα μου και φορθωθηκε ένας από αυτούς και με πάει στο καϊκι. Έπειτα μ αφήσανε σε έναν αγριάνθρωπο, όποοιος ήθελε συνέχεια να τον βοηθάω να πλένεται... Εγώ όμως έκλαιγα και παρακολούσα τον Αη Γιώργη που είναι στο Λαγκάδι ( Λαγκαδιώτισσα), να με πάρει απο εκει. Μια μέρα εμφανίστηκε μπροστά μου ο Άγιος και μου λέει:- Καλλίκεψε τ άλογο.... -Δεν ξέρω κι εγώ πως τα κατάφερα και τελικά το καλλίκεψα και μ έφερε ως εδώ  ….Η εικόνα του Αγίου υπάρχει ακόμα στο Ναό!

Άγιος Γεώργιος Μεγαλοχωρίου

(Αφιερωμένο στον αδερφό " Πρόδρομο"),

Γράφει η Γουλιελμία Συρίγου Μονιούδη στο βιβλίο της " Η Σαντορίνη μου"

[....] ανεβαίνοντας τα λιθόκτιστα σκαλοπάθια του, μοσχοβολούσε το αλισμαρί, που ήτανε σκορπισμένο κι από την ορθάνοιχτη θύρα του αντηχούσαν οι αναστάσιμοι ύμνοι που έψαλλαν οι χωριανοί ψαλτάδες ( αιωνία τους η μνήμη): Αντώνης Σιγάλας - Πέρακας, Γουλιέλμος Αργυρός, Ευάγγελος Νομικός- Μπαχάς, Γιώργης Σιγάλας -Μπαλής, κι από κοντά το Νικολέττι του Καφούρου - Χλαπί, βαστούσε πάντα το ίσο πιστη στην οικογενειακή παράρδοση της.

Ασάλευτοι οι αιώνες μέσα στη δίκλιτη καμαρόσκεπη εκκλησιά. το Μελιχρό φως των κεριών στο πολυέλαιο και στα μανουάλια τρεμόπαιζε αναδεύοντας την πανάρχαιη ιστορία της. Έξω στον Αυλόγυρο οι χωριανοί, μελίσσι, αφού το εκκλησιδάκι χωρούσε ίσα με είκοσι νομάτους. Τους φευγάτους εκείνους συγχωριανούς όσους θυμάμαι θα μνημονεύσω που για το συγχώριο τους οι καλοσυνάτες Μεγαλοχωριανές θυατέρες προσφέρουν κονιάκ, και γλεούδια: Τζώρτζη Σαλίβερο- Μπατζάνη, Γιώργη Νομικό ( Αούστριας), Γιώργη Γιακουμέλη, Γιώργη Αλιφραγκή - Μαρκούτσο, Γιώργη Δαμασκηνό - Φούρναρη....[...]

Άγιος Γεώργιος ο Σφουγγατάς (Κοντοχώρι) 

Αη- Γιώργης ο Σφουγγατάς, μια ερμηνεία για το προσωνύμιο: «Ένα παιδί για να ευχαριστήσει τον άγιο για τη βοήθεια που του είχε δώσει, του χάρισε ένα σφουγγάτο. Κάποιοι ναυτικοί, οδηγημένοι από το φως του αγίου Γεωργίου βγήκαν στη στεριά και για να ευχαριστήσουν τον άγιο πήγαν να του ανάψουν κερί. Βρήκαν το σφουγγάτο και το έφαγαν. Η πόρτα της εκκλησίας δεν άνοιγε όμως. Κατάλαβαν πως ήταν για το σφουγγάτο, πλήρωσαν και τότε η πόρτα άνοιξε. Και τότε είπαν: Καλό ήταν το σφουγγάτο σου Αη- Γιώργη μου, αλλά ακριβό». («Θρησκευτικός Τουρισμός, η περίπτωση της σαντορίνης», πτυχιακή εργασία Μαρία Καραμολέγκου, Μιχαλακάκου Σταυρούλα, επιβλέπων Καθηγητής Τερζάκης δημήτριος, Τει Κρήτης).

 

Αγιος Γεώργιος το Κατιφιό

Η Εκκλησία του Αϊ Γιώργη στον Πύργο Σαντορίνης λέγεται ότι κτίσθηκε το 1754.

Την ονομασία κατιφιό το πήρε σίγουρα από το σπήλαιο το οποίο βρίσκεται δίπλα στην εκκλησία. Ιδιοκτήτης της είναι η Μάρθα Καταβάτη Κουτσογιαννοπούλου από τον Πύργο Καλλίστης κόρη του Γεωργίου Καταβάτη από όπου και την κληρονόμησε.    Η εικόνα του ναού φυλάσσεται στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα στον Πύργο και μόνον την ημέρα που γιορτάζει ο Άγιος 23 Απριλίου και πάντα μετά το Πάσχα παίρνει την θέση της μέσα στο ξωκλήσι. Λέγεται επίσης ότι έχει κάνει θαύματα.
Όπως μου εξιστόρησε ο κος Γιώργος Καταβάτης ο παππούς του του μίλησε κάποτε για ένα Καΐκι φορτωμένο με ασβέστη που προσέγγιζε το νησί μέσα σε σφοδρή θαλασσοταραχή, και κινδύνευε να καεί (λόγω του φορτίου) καίγοντας μαζί και το πλήρωμα. Ο Καπετάνιος Σαντορινιός στην καταγωγή ο Απόστολος Μουσούρης βλέποντας μπροστά από την πρύμνη του καϊκιού το ξωκλήσι του Αγίου προσευχήθηκε στην χάρη του να γαληνέψει η θάλασσα για να φτάσουν σώοι στο νησί. Έτσι και έγινε. Ο ίδιος και η μετέπειτα φαμίλια του την ημέρα της γιορτής του Αγίου ακόμα και σήμερα επισκέπτονται την εκκλησία και συμμετέχουν στην  πανήγυρη .
Η λαογραφία αναφέρεται, όσον αφορά το Σπήλαιο του Κατιφιού ,ή κατεφιού ,ή βασίλειο σε θρύλους.Λέγεται ότι ένας βασιλιάς θέλοντας να τιμωρήσει την κόρη του την έβαλε σε ένα πλοίο για να την εξορίσει μακριά. Ενώ ταξίδευαν και βρίσκονταν έξω από το Καμάρι η βασιλοπούλα παρακάλεσε τον καπετάνιο να την αφήσει ελεύθερη εφ’ όσον του υποσχέθηκε ότι θα κρυφτεί και κανένας δεν θα μάθει που βρίσκεται. Έτσι και έγινε . Την αποβίβασαν στο Καμάρι και η πριγκίπισσα βλέποντας το εκκλησάκι του Άι Γιώργη στο απρόσιτο σημείο που βρισκόταν αποφάσισε να πάει να κρυφτεί εκεί. Εκεί συνάντησε ένα καλόγερο του οποίου του εξήγησε τι της είχε συμβεί και τον παρακάλεσε να την κρύψει κάπου που κανείς δεν πρόκειται να την ανακαλύψει. Ο καλόγερος λοιπόν της έδειξε το σπήλαιο της εξήγησε ότι είναι απρόσιτο ότι δεν θα ήταν δυνατόν να κατεβαίνει από εκεί και ότι θα έπρεπε να ανεβάζει με καλάθι τις τροφές που αυτός θα τις έφερνε .Έτσι και έγινε ώσπου μια μέρα μετανιωμένος ο Βασιλιάς ψάχνοντας την κόρη του έφτασε εκεί όπου και την βρήκε και την πήρε πίσω στο βασίλειό του.
Άλλοι λένε ότι ήταν τόπος τιμωρίας μιας άπιστης βασίλισσας.
Η λέξη κατιφιό σημαίνει καταφύγιο ή κατίφια μέρος που δεν το βλέπει ο ήλιος και βασίλειο γιατί έμεινε εκεί η βασιλοπούλα.Πολλοί πιστεύουν ότι η είσοδος του σπηλαίου χτίστηκε για να κρύβονται οι κάτοικοι της περιοχής από τους πειρατές και έτσι δικαιολογείται και η ύπαρξη των τριών οπών που είναι σαν πολεμίστρες στον τοίχο που κλείνει την είσοδο του σπηλαίου.Το σπήλαιο Κατηφιό το συνδέουν επίσης με το «Βασίλειο» όπως ονομάζουν την Αρχαία Πόλη της Θήρας. Το σπήλαιο είναι μικρό σε μέγεθος και το σπηλαιολογικό του ενδιαφέρον του είναι ακριβώς η διάνοιξή του σε ασβεστόλιθο ενώ ο κύριος όγκος του ασβεστόλιθου της Θήρας έχει καλυφθεί από τα υλικά του ηφαιστείου. Η είσοδός του έχει άνοιγμα 4,5 μ και ύψος 8 μ. Την είσοδο κλείνει τοίχος που σώζεται προς τα αριστερά 3 μ. , έχει ύψος 3,5 και πάχος 1μ. Στην βάση του σχηματίζεται καμάρα και στερεώνεται σε ογκόλιθο. Σώζονται τρείς τρύπες στον τοίχο που φαίνεται ότι χρησίμευαν για πολεμίστρες. Όλη η είσοδος του σπηλαίου ήταν κτισμένη . Εξωτερικά επικοινωνούσαν με ξύλινη σκάλα που την τοποθετούσαν στην καμάρα και την κατέβαζαν από το σπήλαιο. Το μήκος του είναι 12 μ. και κλείνει σε γωνία. Το ύψος του της εισόδου είναι 8 μ., στο κέντρο 4μ. και στο τέλος 2,2μ. Το κατ’ ευθείαν γραμμή μήκος του 12μ. το δε μεγαλύτερο ύψος της οροφής του 8 μ. και έχει διαφορά δαπέδου από την είσοδο 1,2μ. βάθος στο τέλος του σπηλαίου. Το κτίσιμο του τοίχου στην είσοδο είναι μεσαιωνικό.
Τα λεπτομερή στοιχεία για το σπήλαιο τα ξεσήκωσα από παλαιότερη αναφορά του Ι. Ιωάννου ο οποίος το 1970 ηγήθηκε ομάδας σπηλαιολόγων και μελέτησε το σπήλαιο με συνεργάτες τους Θ. Πίτσιο, Α. Αρώνη, Α. Οικονομάκη και με την συμμετοχή επίσης & η Α. Πετροχείλου.Σίγουρα ο ΄Αϊ Γιώργης και το σπήλαιο του κατεφιού χρειάζονται περισσότερα λαογραφικά και ιστορικά στοιχεία για να ολοκληρωθεί αυτή η μικρή αναφορά στα δύο αυτά όμορφα ,απρόσιτα και παραμελημένα όσων αφορά την αισθητική άποψη του τοπίου από την πολιτεία, μνημεία.
Η επιστροφή στο χωριό είναι πιο εύκολη εφ’ όσον έχεις πλέον συνηθίσει το ύψος και στο μυαλό σου δεν τριγυρνούν άσχημες σκέψεις παρά μόνο το μυστήριο που ξεδιπλώνεται μέσα από την λαογραφία. Υπάρχει και άλλο μονοπάτι 50 μ. περίπου αριστερά μετά τον Άϊ Γιώργη που σε οδηγεί επάνω στον Προφήτη Ηλία. Μου φάνηκε δύσβατο και δεν νομίζω ότι παρέχει καμία ασφάλεια.
Εγώ πάντως επέστρεψα από κει που ήρθα για σιγουριά και για να συναντήσω τον κο Γ. Καταβάτη και την κόρη του Μάρθα οι οποίοι με βοήθησαν πολύ για να μαζέψω αυτό το λίγο αλλά πολύτιμο υλικό. Τους ευχαριστώ πολύ.

http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:pskYOrKtoswJ:www.tournews.gr/en/churchemonastry/aggiorgiskatifio.html+&cd=3&hl=el&ct=clnk&gl=gr&lr=lang_el&client=firefox-a

Παλαιά Μονή Αγίου Γεωργίου Πύργος

῞Αγιος Γεώργιος

Πρόκειται γιά μονόκλιτη βασιλική, πού ἐφάπτεται μέ τή βόρεια πλευρά τοῦ ναοῦ τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου. Κτίσθηκε ἀπό τόν ἱεροδιάκονο Παρθένιο Σιγάλα καί ἀφιερώθηκε στή Μονή τό 1725. Σύμφωνα μέ τό σχετικό ἀφιερωτικό γράμμα ἔπρεπε νά τελοῦνται «τρεῖς λειτουργίαι τὴν ἑβδομάδα καὶ νὰ ἔχῃ ἐφημέριον διαρκῶς». Μεταξύ τῶν ἄλλων ὑποχρεώσεων, πού ἀναλάμβανε ἡ Μονή ἔναντι τοῦ μετοχίου ἦταν «νὰ ἀνάπτεται ἀκοίμητος κανδήλα ἐμπρὸς τῆς Εἰκόνος, νὰ καίεται μία λαμπὰς κατὰ τὰς καθ’ ἑβδομάδα γενομένας παρακλήσεις, τὴν Παρασκευὴν ἢ Κυριακὴν ἑσπέρας ὑπὸ τοῦ ἐφημερεύοντος ἱερέως...». Τούς ὅρους αὐτούς ἐκπλήρωσε ἡ Μονή μέχρι τό 1935. ᾿Από τό 1735 ἕως τό 1830 λειτούργησε ὡς γυναικεῖο μοναστήρι (σώζεται κτηριακό συγκρότημα μέ κελιά). Σύμφωνα μέ τό σχετικό ἐπισκοπικό Γράμμα τοῦ Ζαχαρία Γύζη (8 Φεβρουαρίου 1735), οἱ κάτοικοι τοῦ Πύργου ἀποφάσισαν «νὰ κτίσουν σεβάσμιον μοναστήριον μὲ ἔξοδα τῶν χριστιανῶν... εἰς τὸ ὄνομα τοῦ ῾Αγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου». Τό μοναστήρι ἦταν κοινόβιο, μέ ἐντολή ὥστε «αἱ καλογραῖαι νὰ μὴν ἠμποροῦν νὰ εὐγαίνουν ἔξω ἀπὸ τὴν πόρταν, μήτε ἄλλος τινὰς νὰ ἐμβαίνῃ μέσα, οὔτε ἡγούμενος, οὔτε ἱερομόναχος, οὔτε λαϊκός, οὔτε γυναῖκα, οὔτε παιδί, οὔτε αὐτὸς ὁ ἀρχιερεύς, πάρεξ διὰ μεγάλην ἀνάγκην».῾Η λειτουργία τῆς Μονῆς σταμάτησε τό 1839, ὅταν διαλύθηκε ἐξαιτίας τοῦ ᾿Οθωνικοῦ διατάγματος ἀρ. 30. Οἱ μοναχές ἐγκαταβίωσαν στή μονή τοῦ ῾Αγίου Νικολάου, λίγο ἔξω ἀπό τά Φηρά. Μέ τούς σεισμούς τοῦ 1856 τό ἐναπομείναν μοναστηριακό συγκρότημα κατέστη σχεδόν ἀκατοίκητο, ἐνῶ οἱ σεισμοί τοῦ 1956 ἐπέφεραν ἐπιπλέον καταστροφές.

Ιερό Ησυχαστήριο Αγίου Γεωργίου Θαλασσίτη

Βρίσκεται στήν περιοχή τοῦ ᾿Εμπορείου, μεταξύ Περίσσας καί ᾿Εξωμύτη, κοντά στή θάλασσα. ᾿Αρχικά βρισκόταν μέσα σέ ἕναν μικρό ἀμπελώνα τῆς Μονῆς. ᾿Αργότερα, μέ αἴτηση τῶν κατοίκων τοῦ ᾿Εμπορείου, σύμφωνα μέ τήν παράδοση, δόθηκε ἄδεια νά χρησιμοποιηθεῖ ἕνα μέρος τοῦ ἀμπελώνα ὥστε νά ἐπεκταθεῖ ὁ ναός καί νά μείνει ἐφεξῆς ἀνεξάρτητος. ῎Εγινε λοιπόν ἡ ἐπέκταση, μέ ἕναν πλέον τρισυπόστατο ναό μέ τροῦλο, μέ κυκλοειδῆ αὐλή, μέ δύο τραπεζαρίες (μεγάλη καί μικρή), μέ μαγειρεῖο καί δεξαμενή. ῎Εχει κωδωνοστάσιο πρός τό ἄκρο τῆς αὐλῆς, τό ὁποῖο ἀνακαινίσθηκε, λόγω τοῦ κινδύνου κατάρρευσης τοῦ παλαιοῦ ἀπό τό σεισμό τοῦ 1956. Γύρω στό 1970 ἀνακαινίσθηκαν καί τά δύο πλάγια κλίτη καί μετατράπηκαν σέ παρεκκλήσια (νότιο· ἅγιος ᾿Ελευθέριος, βόρειο· εὐαγγελιστής Μάρκος), ὅλα τά ἱερά σκεύη, καθώς καί ξυλόγλυπτο ἐπίχρυσο τέμπλο.῞Ολα ἔγιναν μέ τήν συνδρομή τῶν κατοίκων τοῦ ᾿Εμπορείου, ἰδιαιτέρως ἐκείνων πού ἔμεναν στή Ρωσία, μέ τήν ἀκάματη φροντίδα καί ἐπιστασία τοῦ Νικολάου Μαυρομμάτη, ὁ ὁποῖος ἔφερε ἀπό τήν Ρωσία εἰκόνες, σκεύη καί ἄμφια. Σήμερα, μετά ἀπό τή φροντίδα τῆς ἀδελφότητας τοῦ Προφήτη ᾿Ηλία, ἡ ἐκκλησία συντηρήθηκε καί ἀναπαλαιώθηκε ἐκ νέου, κτίστηκαν κελλιά και βοηθητικοί χώροι και ὁ Ἅγιος Γεώργιος λειτουργεῖ ἀπό τό 2005 ὡς γυναικεῖο ἠσυχαστήριο (2 μοναχές).

 Πηγή: http://thesvitis.blogspot.com/p/blog-page_22.html