To ηλιοβασίλεμα...της Σαντορινης

To ηλιοβασίλεμα...της Σαντορινης... from thiraios on Vimeo.

" Το νησί κάτω από την Ομίχλη"..η " Σαντορίνη κάτω από την Ομίχλη"

To νησί κάτω από την Ομίχλη

του Αλέξανδρου Ντερπούλη

Με ιδιαίτερα μεγάλη χαρά σας παρουσιάζω ένα άκρως ενδιαφέρον μυθιστόρημα  του οποίου  η πλοκή γίνεται… « στο νησί κάτω από την Ομίχλη».

Ο αρχίμανδρίτης της Αρχιεπισκοπής Αθηνών  Δανιήλ καταφθάνει στη Σαντορίνη ύστερα από απαίτηση του Αρχιεπισκοπου για να ερευνήσει τον τρόπο μεταβίβασης της Μητρόπολης από το παλιό στο νέο Ημερολόγιο. Στην ιστορία  εμπλέκονται κάποιοι απροσδόκητοι θάνατοι, εξορκισμοί και βασκανίες, συνυπάρχουν στοιχεία κοινωνικής – θεολογικής « πρόσκτησης»  της πίστης των Σαντορινιών και όχι μόνο.

Ο Δανιήλ ένας Ιερωμένος γεμάτος φιλοδοξίες γεμάτος Πάθη,Βλέψεις…. Καταλήγει στην Αυτοκάθαρση του … Γνωρίζει το παρελθόν…βιώνει το μέλλον στο νησί… και προσπαθεί να συνυπάρχει της Κοινωνίας της Σαντορίνης…

Κρίνει την Πίστη του στη Θρησκεία και προσπαθεί μέσα από όσα του συμβαίνουν να βιώσει το αν και πόσο τελικά πιστεύει… Ο Πνευματικός του πατέρας  βρίσκεται εκεί… ο πρώην φίλος του  που είχε εμπλακεί σε ένα φονικό … και αυτός εκεί…. Προσεγγίζει και προσεγγίζεται από μία γυναίκα γνωρίζοντας το ότι δεν έχει « όρια» προσωπικά… Προσπαθει να γνωρίσει « τις κλειστές κοινωνίες με ό, τι αυτό συνεπάγεται.».. Οι κάτοικοι όμως φοβούνται πολύ περισσότερο με την παρουσία του στο νησί παρά με την μετάβαση στο νέο Ημερολόγιο. ..του παρουσιάζονται οι φήμες περί βρυκολάκων στο νησί, οι οποίες εμπλέκονται πολύ με τους πρωταγωνιστές της ιστορίας , Λίγο πριν τη Λύτρωση…βιώνει το « Σταυρό του» απογυμνώνεται από τα πάθη του  και ταξιδεύει… με βοηθό έναν… « Λάζαρο»… έναν Λάζαρο προφήτη… ένα παιδί  που τον συνδέει με το όσα προηγήθηκαν της άφιξής του στο νησί και όλα τα μελλούμενα…που ο μικρός « Λάζαρος» τα ξέρει, τα βλέπει..τα προβλέπει…

«θα τον εμπλέξουν σε μια περιπέτεια μυστηρίου, σε ένα ταξίδι στο χρόνο χωρίς γυρισμό, σε μια καταβύθιση στα άδυτα της εκκλησιαστικής ιστορίας, όπου όλα φαντάζουν δεδομένα μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο...
Ένα θρησκευτικό θρίλερ για την προαιώνια διαπάλη μεταξύ της έρευνας και της πίστης, μεταξύ της αλήθειας και της ομίχλης που συχνά την περιβάλλει.» αναφέρεται στην εισαγωγή και όχι αδίκως…

Ο Αλέξανδρος Ντερπούλης με εντυπωσίασε με τη γραφή του για τους εξής λόγους: Περιπλέκεται μ ένα τόσο δύσκολο θέμα όπως είναι αυτό της σχέσης μεταξύ έρευνας και πίστης, της Πίστης και της « Πίστης» των κατοίκων, μ έναν άριστο τρόπο. Εχει διαβάσει πολύ την ιστορία του νησιού, τη λαογραφία, την παράδοση,,,, Σίγουρα χρησιμοποίησε πολλες αφηγήσεις ζωής για να μπορέσει να συλλέξει στοιχεία και να γνωρίσει μια διαφορετική Σαντορίνη… μία Σαντορίνη κάτω από το πέπλο της « Ανεδοσας» και της Κάπνας του Ηφαιστείου. … Ένοιωσα διαβάζοντας το ότι στη σκέψη του συγγραφέα, υπήρχαν προσωπικότητες όπως ο Ιωσήφ Δε-κιγάλλας, ο αρχιμανδρίτης Δανιήλ Δεναξάς της Σαντορίνης και όχι ο Δανιήλ της Αθήνας, η Σχέση των Καθολικών στη Σαντορίνη όπως υφίσταται πια, το Χριστόφορο Ασιμή, το Βικέντιο Πίντο, το Χαράλαμπο Σιγάλα ( αρχαιολόγο των ανασκαφών στην Αρχαία Θήρα). Γνώρισε πολύ τη λαογραφία της Σαντορίνης ( μαγειρική, « ήθη και έθιμα για το Πάσχα -[ ο « Λάτζαρος» των εκκλησιών και η σύνδεσή του με τον μικρό βοήθό του « Λάζαρο» κ.α., αναδεικνύει περίτεχνα την άποψη των κατοίκων του νησιού για διάφορα ζητήματα…Με άκρως προσωπικό τρόπο παρουσιάζει τη σύνδεση των εκκλησιών του νησιού με τη Σαντορίνη….και τη Θηρασιά.

Ένοιωσα ειλικρινά ότι το « Νησί κάτω από την Ομίχλη» είναι μια γέφυρα σύνδεσης της         « Ρότας περ Όστρια» με το σήμερα… το πραγματικό σήμερα των Κατοίκων…μιας Άλλης Σαντορίνης… μιας Σαντορίνης αγνής,… μιας Σαντορίνης αρκετά χρόνια πριν το μεγάλο σεισμό του 1956 που νοιώθει, βιώνει το κάθε τι… Επιζητάει ο κάτοικος της Σαντορίνης την Πίστη του, ανατρέχει στα Έθιμα και στις «βεγγέρες» …και ευελπιστεί…για το Αύριο… της Σαντορίνης…που συμβαδίζει με το « Αύριο» των κατοίκων…

Αξίζουν πολλοί έπαινοι στο Συγγραφέα, και ευελπιστώ και θα περιμένω νέο συγγραφικό του ταξίδι είτε αφορά είτε όχι και το νησί της Σαντορίνης

Tο πρώτο «παθητικό σπίτι» στην Ελλάδα

Περιβάλλον Ενέργεια Οικολογία:

Το πρώτο “παθητικό σπίτι” – “Passive house” στην Ελλάδα και στη Ν.Α. Μεσόγειο κατασκευάζεται από την εταιρεία  Project15.

Ως «παθητικό σπίτι» προσδιορίζεται ένα κτήριο, που θερμαίνεται κυρίως από τον ήλιο και το οποίο καταναλώνει 90% λιγότερη ενέργεια, από ένα αντίστοιχο συμβατικό κτήριο. Ένα – καινούργιο ή υφιστάμενο – άριστα μονωμένο κτήριο με εξαιρετική εσωτερική ατμόσφαιρα, άπλετο φυσικό φωτισμό και σχεδόν μηδενικές εκπομπές άνθρακα.

Η ιδέα του παθητικού σπιτιού ξεκίνησε πριν από περίπου 20 χρόνια στη Γερμανία και εξαπλώθηκε αργότερα στην Αμερική και τις βόρειες χώρες και, βασίζεται στη μελέτη των υπόσκαφων κτισμάτων της Σαντορίνης και των πέτρινων της Μάνης, που αποτελούν τα πρώτα αντιπροσωπευτικά παραδείγματα παθητικών σπιτιών στον κόσμο. Ξεκίνησαν να μελετώνται από τον Γερμανό φυσικό Βόλφγκανγκ Φάιστ, ο οποίος κατασκεύασε το πρώτο σπίτι στο Ντάρμαστ, νοτιοδυτικά της Φρανκφούρτης, και αργότερα ίδρυσε το Passivhaus Institut, το οποίο πιστοποιεί και όλα τα passive κτίρια διεθνώς.

Το Passive House έχει σχεδιαστεί για να είναι οικονομικά προσιτό και να απευθύνεται σε όλους. Η χρήση των προτύπων του Passive House αυξάνει το κόστος κατασκευής μεταξύ 5 και 10%, κατά μέσο όρο, σε σύγκριση με ένα αντίστοιχο συμβατικό σπίτι, ενώ μπορεί να ικανοποιήσει μία ευρεία γκάμα προϋπολογισμών κατασκευής ανάλογα με τις απαιτήσεις του εκάστοτε πελάτη.

Το κυριότερο όφελος του Passive House είναι η οικονομία στην ενέργεια. Το Passive House μπορεί να επιτύχει μείωση της τάξης του 90% στην κατανάλωση ενέργειας για θέρμανση και ψύξη, σε σύγκριση με ένα συμβατικό κτήριο. Οι ενεργειακές απαιτήσεις του Passive House είναι τόσο μικρές, που η προσθήκη ενός μικρού ηλιακού ή αιολικού συστήματος μετατρέπει το κτήριο σε μια κατασκευή ενεργειακά αυτοδύναμη και καθαρή όσον αφορά τις εκπομπές ρύπων.

Η ποιότητα του εσωτερικού αέρα και η ευχάριστη και άνετη εσωτερική θερμοκρασία είναι επίσης σημαντικά οφέλη του Passive House. Η εσωτερική ατμόσφαιρα είναι υψηλού επιπέδου, διότι ο αέρας ανανεώνεται αυτόματα σε σταθερή βάση από το έξυπνο σύστημα αερισμού, ενώ τα σύγχρονα πλήρως λειτουργικά κουφώματα δίνουν τη δυνατότητα για φυσικό αερισμό του κτηρίου.

Το παθητικό κτήριο μπορεί να κατασκευαστεί έτσι ώστε να ταιριάζει σε όλα τα γούστα και να ικανοποιεί όλα τα μεγέθη, χωρίς συμβιβασμούς σε υλικά και εσωτερική διαρρύθμιση. Κάθε κτήριο έχει τη δική του ξεχωριστή προσωπικότητα και μπορεί να υιοθετήσει οποιαδήποτε τεχνοτροπία κατασκευής, παραδοσιακή ή σύγχρονη, χωρίς εκπτώσεις στην ποιότητα και την αισθητική. Το πρότυπο “Passive House” δεν εφαρμόζεται επιτυχώς μόνο σε κατοικίες, αλλά και σε κάθε είδους εμπορικό και δημόσιο κτήριο.

Το πρότυπο “Passive House” είναι το πιο αξιόπιστο πρότυπο για την κατασκευή σύγχρονων, άνετων, υγιεινών, στιβαρών, αειφόρων και ενεργειακά οικονομικών κτηρίων με προσιτό κόστος. Υφιστάμενα κτήρια μπορούν επίσης να αναβαθμιστούν ώστε να ανταποκρίνονται στο πρότυπο “Passive House”. Είτε στόχος είναι η προστασία του περιβάλλοντος και η σημαντική οικονομία στους λογαριασμούς ενέργειας είτε η κατασκευή ενός κτηρίου υψηλής ποιότητας, η επιλογή του προτύπου “Passive House” υποδηλώνει πρωτοπορία.

Η κατασκευή του πρώτου ελληνικού παθητικού σπιτιού πήρε κάτι λιγότερο από έναν χρόνο και η παράδοσή του υπολογίζεται να γίνει στα τέλη Μαρτίου. Το κτήριο έχει κατασκευαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να περιορίζει εντυπωσιακά το ενεργειακό αποτύπωμα του άνθρακα, χωρίς να εξαρτάται από τη χρήση ηλεκτρικών συσκευών που θα παράγουν θερμότητα, ψύξη και ζεστό νερό.

http://www.econews.gr/2011/02/08/passive-house-project-15/

υ,γ. Δεν τολμάω να φανταστώ τι ευεργετικές συνέπειες θα είχε ενα τέτοιο σπίτι στη Σαντορίνη , ένα "¨κτιστό" παθητικό σπίτι στη Σαντορίνη μιας και είμαι σίγουρος οτι δεν πρόκειται να γίνει ποτέ!!

H Σαντορίνη αλλιώς.....

"Σαντορίνη"

Σκύψε αν μπορείς στη θάλασσα τη σκοτεινή,
ξεχνώντας τον ήχο μιας φλογέρας πάνω σε πόδια γυμνά
που πάτησαν τον ύπνο σου
στην άλλη ζωή, στην άλλη ζωή, τη βυθισμένη,
που πάτησαν τον ύπνο σου
στην άλλη ζωή, στην άλλη ζωή, τη βυθισμένη.

Γράψε, αν μπορείς, το τελευταίο σου όστρακο,
τη μέρα, τ' όνομα, τον τόπο,
και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιά-, για να βουλιάξει,
και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιά-, για να βουλιάξει.

Σκύψε αν μπορείς στη θάλασσα τη σκοτεινή,
ξεχνώντας τον ήχο μιας φλογέρας πάνω σε πόδια γυμνά
που πάτησαν τον ύπνο σου
στην άλλη ζωή, στην άλλη ζωή, τη βυθισμένη,
που πάτησαν τον ύπνο σου
στην άλλη ζωή, στην άλλη ζωή, τη βυθισμένη.

"Σαντορίνη"
Μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος
["ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ", 1998]



Η Σαντορίνη αλλιώς... from thiraios on Vimeo.
 

ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ Η σύλληψη και ο πνιγμός των Εβραίων των Χανίων

Ηταν η 20ή Μαΐου 1944, όταν οι Χανιώτες πληροφορηθήκαμε το αναμενόμενο γεγονός 'έπιασαν όλους τους Εβραίους οι Γερμανοί'. Το νέο αυτό ξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη την πόλη και ο ντόπιος πληθυσμός σχολίαζε, καθένας με τον δικό του τρόπο, το γεγονός, που έγινε τα ξημερώματα, χωρίς να το πάρουμε είδηση.
Το μάθαμε τότε που οι Εβραίοι βρίσκονταν ήδη στον δρόμο για το Ηράκλειο. Το φρικτό θέαμα δεν το είδαμε, επειδή δεν είχαμε ξυπνήσει ακόμα. Στο Ηράκλειο συγκεντρώθηκαν όλοι οι Εβραίοι της Κρήτης. Στις αρχές του Ιουνίου 1944 οι Εβραίοι βρίσκονταν συγκεντρωμένοι πάνω στα τείχη του Ηρακλείου, ίσως στον ευρύχωρο προμαχώνα του Μαρτινέγκο, εκεί που βρίσκεται σήμερα ο τάφος του Καζαντζάκη, με ισχυρή φρούρηση, στερούμενοι των πάντων. Μαζί τους ήταν και 250 Κρητικοί όμηροι, που τους είχαν πάρει από την Αγιά. Από τις φυλακές της Αγιάς είχαν πάρει δεν ξέρουμε ακριβώς πότε και 30 περίπου Καμπιανούς, που είχαν συλλάβει σε μια επιδρομή στο χωριό Κάμπους, στην οποία είχαν αρκετές απώλειες. Τότε ένας Καμπιανός -o γέρος Ξηρομιχάλης- σκότωσε τρεις Γερμανούς, από αυτούς που είχαν περικυκλώσει το σπίτι του, μέσα στο οποίο είχε ταμπουρωθεί. Μένεα πνέοντες οι Γερμανοί, εγκαταλείποντας το χωριό πήραν μαζί τους όλους τους άνδρες του χωριού, που βρήκαν και αλυσοδεμένους τους μετέφεραν στα Χανιά και τους έκλεισαν στις φυλακές της Αγιάς. Από εκεί τους πήραν, τους έβαλαν, ίσως από τη Σούδα, στο πλοίο «Δανάη», με κατεύθυνση το Ηράκλειο, από όπου πήραν και τους Εβραίους όλης της Κρήτης. Ολοι σχεδόν είχαν τραγικό τέλος με την αυτοβύθιση του πλοίου.
Τον Μάιο του 1944 υπηρετούσα στο γραφείο Εκπαίδευσης της Γενικής Διοίκησης Κρήτης. Είχαμε συχνές μετακινήσεις γραφείων διότι οι Γερμανοί έπαιρναν το γραφείο μας και εμείς μετακινούμαστε στο γραφείο που αυτοί άφηναν σε μια τέτοια μετακίνηση, ενώ  τακτοποιούσαμε ένα γραφείο, που μόλις είχαν αφήσει οι Γερμανοί σε κάτι χαρτιά πεταμένα, βρήκα ένα τσαλακωμένο χαρτί με ένα πολυγραφημένο κείμενο. Το διάβασα και έφριξα. Μου έφερε αμέσως στον νου την τραγική στιγμή, τότε που ο Γερμανός θα το έδωσε σε ένα αγουροξυπνημένο Εβραίο. Το χαρτί έγραφε: «Διά την μεταφορά σας πρέπει μαζί με τους εις την οικογένειαν συγκαταλέγοντες (sic) Εβραϊκής φυλής να ετοιμασθήτε αμέσως προς αναχώρησιν. Εχετε 45 λεπτά να ετοιμασθήτε. Εσείς και οι δικοί σας πρέπει να πάρετε μαζί σας α) όλα τα προσωπικά χαρτιά, β) όλα τα κοσμήματα και άλλα πράγματά σας αξίας, γ) σημειώσεις περί τραπεζιτικών πιστώσεων συμμετοχής εις οικονομικές επιχειρήσεις, περί γαιοκτησίας κ.λπ., δ) κουβέρτες, φορέματα και ρούχα καθώς και πρόχειρα τρόφιμα διά 8 ημέρες. Το συνολικό βάρος αυτών των πραγμάτων οφείλει 50 κιλά να μην υπερβαίνη (sic)». Από τη σύνταξή του φαίνεται πως δεν γράφτηκε από Ελληνα. Οι Γερανοί δεν είχαν εμπιστοσύνη στους διερμηνείς των. Επρεπε η απαγωγή να μείνει μυστική, όπως και έγινε. Ο Ι.Δ. Μουρέλλος στο βιβλίο του «Η Μάχη της Κρήτης», Ηράκλειο 1946, σελίδα 608 κ.ε.), στο οποίο είναι καταχωρισμένο το παραπάνω σημείωμα που του είχα στείλει, γράφει ακόμα λεπτομέρειες για την εξέλιξη του δράματος. Τις πληροφορίες του έδωσε ένα κορίτσι του Ερυθρού Σταυρού, που μαζί με άλλες, με ψεύτικα χαρτιά, Ερυθροσταυρίτισσες, προσπαθούσαν να βοηθήσουν όσο ήταν δυνατό, τους κατατρεγμένους Εβραίους και Ελληνες ομήρους. Η κοπέλα, λοιπόν, αυτή, η Ελεονώρα Δημάκη, γράφει «Και το μπουλούκι αυτό, που προκαλούσε τη φρίκη και τον πόνο κάθε στιγμή μεγάλωνε και πλήθαινε. Ερχονταν και άλλοι και άλλοι, όλοι οι Εβραίοι της Κρήτης, γέροι, γυναίκες, παιδιά, μωρά άρρωστοι από τα Νοσοκομεία, παράλυτοι επάνω σε φορεία. Διέσχισαν την Κρήτη σχεδόν με τα πόδια. Τραβούσαν μαζί τους από όλη την περιουσία τους που μπορούσε να μεταφερθεί ένα σακούλι στην πλάτη. Φορτωμένοι σαν ζώα, νηστικοί και διψασμένοι. Περπάτησαν ώρες και ώρες. Στον δρόμο άφησαν τα παπούτσια τους, στις πέτρες των δρόμων μάτωσαν τα πόδια τους και σαν έφτασαν εδώ και μας αντίκρυσαν, σαν είδαν πως μπορεί να υπάρξει γι’ αυτούς ακόμα μια ματιά στοργική σ’ αυτή τη γη, άφησαν τις ψυχές των στα χέρια μας κυλίστηκαν άδεια σακιά τα σώματά των κάτω στη σκληρή γη. Και ενώ εμείς με δακρυσμένα μάτια αντικρίζαμε την κατάντια των, αυτοί βρήκαν τη γη μας αναπαυτική, το λίγο γάλα που έφθασε νέκταρ και το νερό σαν το πολυτιμότερο αγαθό… Μας ρωτούσαν με αγωνία τι ξέρομε, τι μάθαμε. Μας γέμιζαν φιλιά και χάδια και ευχές. Επεφταν στην αγκαλιά μας και μας εκλιπαρούσαν να τους πάρουμε κοντά μας. Οι γυναίκες ξεμαλλιασμένες με τα μωρά στην αγκαλιά, φώναζαν, θρηνούσαν. Τα παιδιά κρεμασμένα από το φουστάνι της μάνας των φώναζαν και έκλαιγαν. Εχετε για, πάρτε τα παιδιά μας, βαφτίστε τα, κάμετέ τα δικά σας, μη τα αφήνετε να χαθούν μαζί μας… Το δράμα τους τέλεψε την άλλη μέρα, έξω από τη Σαντορίνη, στις 7 Ιουνίου 1944, που οι δολοφόνοι βούλιαξαν το ελληνικό πλοίο 'Δανάη' που έφερε μέσα στα αμπάρια του 250 κρητικά παλικάρια και τους Εβραίους της Κρήτης». Οι Εβραίοι ήταν 350 στο πλοίο 'Δανάη' λέγεται ότι οι Γερμανοί είχαν βάλει από τη Σούδα μαζί με τους Καμπιανούς και Ιταλούς αιχμαλώτους οπαδούς του Μπαντόλιο. Ετσι εξηγείται και η παρουσία πτωμάτων Ιταλών στο δημοσίευμα του κ. Μανούσακα.      
Το σημείωμα που βρήκα και αποτέλεσε θέμα του σημερινού μου δημοσιεύματος το κατέθεσα στο Εβραϊκό Μουσείο της Ελλάδος. Στο απαντητικό ευχαριστήριο γράμμα του το Δ.Σ. της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών γράφουν «Σας ευχαριστούμε για την ευαισθησία και τα φιλικά σας αισθήματα. Στις 9 Ιουνίου 2001, κλείνουν 57 χρόνια από τη βύθιση του πλοίου 'Ταναΐς' με το τραγικό ανθρώπινο φορτίο του, οι μνήμες όμως παραμένουν νωπές και οι σκέψεις όλων μας στρέφονται στα αθώα θύματα του πολέμου, που θα αποτελούν στο διηνεκές το μεγαλύτερο στίγμα του ονομαζόμενου 'πολιτισμένου' κόσμου μας». Στο έγγραφο αυτό γίνεται μνεία για το όνομα του πλοίου 'Ταναΐς', ασφαλώς η λέξη αυτή είναι η ξενική προφορά του ελληνικού ονόματος 'Δανάη'.

Στις 7 Ιουνίου 1944 οι Γερμανοί φόρτωσαν στο ατμόπλοιο «Δανάη» 250 αντιστασιακούς Κρητικούς και 350 Εβραίους και όταν έφτασαν κοντά στη Σαντορίνη τους έπνιξαν βουλιάζοντας το πλοίο. Λίγο πριν είχαν εγκαταλείψει το πλήρωμα οι ΓερμανοΙταλοί στρατιώτες, οι οποίοι οδήγησαν στο θάνατο το ανθρώπινο φορτίο τους.



«Ανάμεσα στους τελευταίους ήσαν και 6 Σκουλάδες[1] που είναι οι επόμενοι: Σκουλάς Χαράλαμπος του Ιωάννη (Πετοπούλιου), Σκουλάς Μύρων του Γεωργίου (Παπά), Σκουλάς Χαράλαμπος του Γεωργίου (Παπά), Σκουλάς Κων/νος του Ιωάννη (Ασκούτση), Σκουλάς Σόλων του Μιλτιάδη και Σκουλάς Ευάγγελος του Κων/νου (Κιτσοβαγγέλης). Στην δραματική αυτή ιστορία υπάρχει ένα τραγικότατο συμβάν, που αναδεικνύει ένα τραγικό πατέρα και την γονική προσπάθεια και αγωνία του να σώσει τον μοναχογιό του, προστάτη και αποκούμπι για τον ίδιο και τις επτά θυγατέρες του.
Ο Ιωάννης Σκουλάς (Πετοπούλιος), υπήρξε συμπολεμιστής στην Μικρασία του Τζουλιά του Νικόλα, περιβόητου συνεργάτη των Γερμανών και εκτίμησε ότι μια προσπάθεια διάσωσης του γιου του προς τον Τζουλιαδονικόλα, γνωστό του από την Μικρασιατική εκστρατεία, ίσως να έφερνε το ποθητό αποτέλεσμα.
Αλίμονο όμως, ο Τζουλιάς προκειμένου να αφήσει ελεύθερο τον Χαραλάμπη και τους άλλους (5) Σκουλάδες αξίωσε από τον Πετοπούλιο ή να προσκομίσει στους Γερμανούς κομμένη την κεφαλή του Παπαγιάννη Σκουλά, στενού συγγενή του και πρωτεργάτη της Εθνικής Αντίστασης ή να «γράψει» τον γιο του Χαραλάμπη, στο νεοσχηματισμένο τάγμα του αρχηγού της Γερμανικής αντικατασκοπίας Σούμπερτ, μονάδα που φορούσε στολές της Βέρμαχτ, που οι Κρητικοί είχαν δώσει στα μέλη της το παρατσούκλι «οι Σουμπερίτες», που αποδείχθησαν οι χειρότεροι διώκτες των πατριωτών, αφού, ανάμεσα σ' άλλα κακουργήματα που διέπραξαν, κατέστρεψαν το Ροδάκινο, τον Καλλικράτη και τη Καλή Συκιά, όπου γριές κάηκαν ζωντανές στα σπίτια τους και εκτελέστηκαν τριάντα πατριώτες στον Καλλικράτη.
Ήταν η ώρα της δοκιμασίας του Ιωάννη Σκουλά (Πετοπούλιου).
Στιγμή δύσκολη, στιγμή τραγική, στιγμή βαθιά ανθρώπινη και πατρική.
Μπαίνει στο μοιραίο διαλεγώνα ζωής ή θανάτου, ντροπής ή τιμής.
Στη ζυγαριά της συνείδησης του Πετοπούλιου μπήκαν δυο μεγάλες έννοιες, δυο μεγάλες αξίες.
Η σωτηρία του μονάκριβου γιο, από τη μια και από την άλλη, η κοινή τιμή πατέρα και γιου και το χρέος τους απέναντι στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την πανάκριβη λευτεριά και την πολυματωμένη γενιά μας.
Στάθηκε ορθός γερά στα δυο του πόδια.
Μεγάλωσε το μπόι του ανθρώπου και είπε το μεγάλο "όχι στον χάρο που τον λέγανε Τζουλιαδονικόλα λέγοντας του:
«Αυτά δεν γίνονται. Αστον έκεια πούναι και άμα θες άμε να πάρεις και τσοι επτά θυγατέρες να πάνε όλοι μαζί».
Ο Πετοπούλιος δεν έχασε τον Χαραλάμπη του.
Τον κράτησε ζωντανό στη ζεστή και αρχοντική καρδιά του.

Και έτσι ζωντανό τον παρέδωσε στην ιστορία και στη μνήμη μας»

http://www.haniotika-nea.gr/60578-%CE%97%20%CF%83%CF%8D%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CF%88%CE%B7%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%BF%20%CF%80%CE%BD%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CF%8C%CF%82%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%95%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BD%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD%20.html

http://papayiannis-skoulas.blogspot.com/2008/01/blog-post_03.html

Ακρωτήρι Θήρας . Ενδείξεις για μαγειρεία και φούρνους στον οικισμό της 2ης χιλ. π.Χ.

των Κική Μπίρταχα και Τάνιας Δεβετζή

 στο  «Φούρνοι και Παραδοσιακά ζυμώματα στη Θράκη, το Αιγαίο, την Κύπρο»   Θήρα 2007 ( διασκευασμένο άρθρο)

Οι ενδείξεις για την ύπαρξη μαγειρείων και φούρνων στο προιστοικό Αιγαίο είναι σχετικά περιορισμένες. Εστίες, φορητές ή σταθερές έχουν βρεθεί και στις δύο πλευρές του Αιγαίου, από τα πρώτα στάδια μόνιμης εγκατάστασης του ανθρώπου, την 7^η χιλιετία π.Χ. σε αυτή την περιοχή. Οι μόνιμες εστίες οικιακής χρήσης βρίσκονταν μέσα στα σπίτια ή σε υπαίθριους χώρους. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για λάκους ή χαμηλες κατασκευές στο δάπεδο χώρων, υπαίθριων ή στεγασμέων.

Τα κτήρια στο Ακρωτήρι Θήρας εφάπτονται μεταξύ τους σχηματίζοντας οικοδομικά συγκροτήματα. Είναι μεγάλα και συνήθως πολυώροφα και πολύχωρα. Το δίκτυο των κεντρικών και των δευτερευόντων δρόμων και οι μικρές  πλατείες αποτελούν τους χώρους δημόσιας χρήσης, ενώ χαρακτηριστική είναι η απουσία αυλών. Ως προς τη λειτουργία των χώρων μέσα στις οικίες θα μπορούσαμε να διακρίνουμε αποθήκες χώρους διαμονής και χώρους εργαστηριακούς, όπως υφαντικά εργαστήρια και μυλώνες.

Στο Ακρωτήρι Θήρας, οι ενδείξεις για την ύπαρξη μαγειρίων είναι λιγοστές. Ασφαλή κριτήρια για να θεωρήσουμε ένα χώρο μαγειρίο είναι οι μόνιμες κατασκευές όπως οι εστίες, οι αποθέσεις στάχτης  και τα μαγειρικά σκεύη. Μαγειρικά σκεύη έχουν βρεθεί στον οικισμό σε μεγάλες ποσότητες όχι όμως σε χρήση, αλλά αποθηκευμένα μαζί με άλλα σκεύη στα δωμάτια των κτηρίων. .

Η μαγειρική εστία, για λόγους υγιεινής και ασφάλειας από πυργκαγιά κατά κανόνα δεν βρίσκεται στον ίδιο χώρο με το κελάρι. Επίσης η συντήρηση τροφίμων απαιτεί σταθερές συνθήκες υγρασίας και θερμοκρασίας. Έτσι θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι οι εστίες αυτές χρησιμοποιούνταν μάλλον περισταστιακά και ίσως υποστηρικτικά της αποθήκευσης τροφίμων π.χ. για τον εξαγνισμό του χώρου, τη θέρμανση ή την επεξεργασία τροφίμων πριν την αποθήκευσή τους.

Έχουν βρεθεί χώροι με ψηλές κτιστές κατασκευές. Το μέγεθος, η μορφή και τα ευρήματά οδηγούν στην υπόθεση ότι λειτουργούσαν ως φούρνοι. Η επάνω επιφάνεια τους που ειχε στρώση πηλού, δεν αποκλείεται να λειτουργούσε συμπληρωματικά ως εστία, όπως υποδεικνύουν τα ίχνη φωτιάς στον πηλό και στα πήλινα μεγάλα πεταλόσχημα σκέυη που ήταν τοποθετημένα επάνω. Τα σκεύη αυτά προορίζονταν μάλλον για ψήσιμο. …. Ένας πρόιμος φούρνος…