Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Όσιος Αβέρκιος ο Ισαπόστολος και θαυματουργός επίσκοπος Ιεράπολης (22 Οκτωβρίου)


Ο Όσιος Αβέρκιος έζησε στα τέλη του 2ου αιώνα μ.Χ. Η άμεπτη ζωή του και η καρποφορία της διδασκαλίας του, παρακίνησαν το ποίμνιο να τον αναγκάσει να γίνει επίσκοπος Ιεραπόλεως στη Φρυγία. Το αξίωμα δε μείωσε το ζήλο του Αβερκίου. Έλεγε, μάλιστα, ότι δεν αρκεί κάποιος να φαίνεται άρχων, αλλά και να είναι πραγματικά.Δηλαδή να αυξάνει τη διακονία και τους κόπους του. Διότι κατά το Ευαγγέλιο, «ε τις θέλει πρτος εναι, σται πάντων σχατος κα πάντων διάκονος» (Ευαγγέλιο Μάρκου, θ’ 35), που σημαίνει, αν κανείς θέλει να είναι πρώτος κατά την τιμή, οφείλει με την ταπείνωση του απέναντι στους άλλους, να γίνει τελευταίος από όλους και υπηρέτης όλων με την άσκηση της αγάπης. Και ο Αβέρκιος την εντολή αυτή έκανε πράξη στη ζωή του. Γι’ αυτό και ο Θεός του έδωσε το χάρισμα να κάνει πολλά θαύματα. Θεράπευσε την κόρη του βασιλιά της Ρώμης, από πονηρό δαιμόνιο. Θερμά νερά από τη γη εξέβαλε και άλλα πολλά θαύματα έκανε. Επίσης, ο Αβέρκιος κήρυξε σε όλες τις πόλεις της Συρίας και Μεσοποταμίας. Έπειτα πήγε στη Λυκαονία, την Πισιδία και στην επαρχία των Φρυγών. Ονομάστηκε ισαπόστολος, διότι περιόδευσε και κήρυξε όπως οι κορυφαίοι Απόστολοι του Χριστού. Πέθανε ειρηνικά, 72 χρονών.
πολυτίκιον
χος πλ. α’. Τν συνάναρχον Λόγον.
ποστόλων τν ζλον κμιμησάμενος, τ κκλησία κλάμπεις ς ωσφόρος στήρ, τν θεόσδοτον σχν φαίνων τος ργοις σοί, σ γρ θαυμάτων ερν, τς δυνάμεις νεργν, βέρκιε εράρχα, πρς εσέβειας εσόδους, τος πλανωμένους καθωδήγησας.
τερον πολυτίκιον
χος δ’.
Κανόνα πίστεως, κα εκόνα πραότητος, γκρατείας διδάσκαλον, νέδειξε σε τ ποίμν σου, τν πραγμάτων λήθεια· δι τοτο κτήσω τ ταπεινώσει τ ψηλά, τ πτωχεί τ πλούσια. Πάτερ εράρχα βέρκιε, πρέσβευε Χριστ τ θε, σωθναι τς ψυχς μν.
Κοντάκιον
χος δ’. ς παρχς.
ς ερέα μέγιστον, κα ποστόλωv σύσκηvοv, κκλησία γεραίρει σε πασα, τν πιστv βέρκιε, v τας σας κεσίαις περιφύλαττε μάκαρ, καταγώvιστον, ξ αρέσεως πάσης, κα σειστοv πολυθαύμαστε.
Οκος
ς πολύς σου πλοτος τς χάριτος! ριθμς δ οκ στι τς δόξης σου· κ μ ντων γρ πάντα παρήγαγες,ρατ κα όρατα Κύριε. Ατς ον φιλάνθρωπε, δώρησαι τ βεβήλ καρδί μου ανεσιν θείαν, π’ γγέλων παύστως μνούμενος, να τν εράρχην τιμήσω, τν ς ληθς πολυθαύμαστον.
Κάθισμα
χος πλ. δ’. Τν Σοφίαν κα Λόγον.
εράρχης δείχθης χρσμα σεπτόν, περικείμενος Πάτερ θεουργικς, κα πάντας ν χάριτι, τελειν ερώτατε, δωρεας δ θείων, θαυμάτων κοσμούμενος, νεργες σημεα, κα θαύματα πειρα, νόσους θεραπεύων, κα τος δαίμονας φλέγων, κα πλήθη πλανώμενα, πιστρέφων βέρκιε· δι τοτο βομέν σοι· Πρέσβευε Χριστ τ Θε, τν πταισμάτων φεσιν δωρήσασθαι, τος ορτάζουσι πόθ, τν γίαν μνήμην σου.



από το βιβλίο του Μάρκου Αβέρκιου Ρούσσου: Σαντορίνη - Ήθη Έθιμα και Παραδόσεις.....:

" [...] Στις 22 Οκτωβρίου, εορτή του Αγίου Αβερκίου, τα αφεντικά πήγαιναν στις κάναβες και σταύρωναν με βασιλικό που έπαιρναν από την εκκλησία, τα βουτσά και τις άφουρες και ψάλλοντας το απολυτίκιο του Αγίου, άνοιγαν τη σφήνα και δοκίμαζαν τα νέα κρασιά. Κατόπιν έστρωναν τραπέζι με κάθε λογής μεζέδες και ιδιαιτέρως ορτύκια και με τις παρέες των έτρωγαν, χόρευαν, και τραγουδούσαν όλη την ημέρα με λύρες και βιολιά και τσαμπούνες. Ήταν μια μέρα γεμάτη κέφι, πιοτό και τραγούδι. Όλοι ΕΠΡΕΠΕ να γλεντύσουν, να μεθύσουν με τα νέα κρασιά, να τραγουδήσουν, να χορέψουν, να ξεχάσουν τους καημούς και τα βάσανα για να ξαναρχίσουν πάλι τη δουλειά στο αμπέλι, το κλάδεμα το τύλιγμα το λάκισμα και το θειάφισμα μέχρι να ρθει πάλι η νέα βεντέμα..... η μεγάλη αυτή γιορτή της Σαντορίνης"

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Καλλιστορώντας....παραδοσιακά!

Σαντορίνη, Αντώνης Αρβανίτης - Παραδοσιακό Βιολί


Το επάγγελμά μου είναι οικοδόμος, ωστόσο το μεράκι μου και μεγάλη μου αγάπη είναι το βιολί. Άρχισα να ασχολούμαι με το βιολί το 1976, όταν ένας γέροντας από τη Σαντορίνη προσφέρθηκε να μου δείξει τα μυστικά του λαϊκού βιολιού. Με εκείνον έκανα τα πρώτα μου βήματα... Κάθε μέρα ξεκινούσα από το Μεγαλοχώρι και περπατούσα μέχρι την Μεσσαριά για να τον συναντήσω!

Όταν εξοικειώθηκα λίγο με το όργανο, άρχισα να μιμούμαι παραδοσιακά τραγούδια και να τα μαθαίνω μόνο με τη βοήθεια της ακοής μου, καθώς παρτιτούρες ακόμα και σήμερα δεν ξέρω να διαβάζω. Σε ηλικία 15 χρονών άρχισα δειλά – δειλά να παίζω σε γάμους και σε τοπικά πανηγύρια μαζί με τον αδερφό μου, ο οποίος έπαιζε λαούτο. Θυμάμαι ήταν τόσο μικρός, μόλις 11 χρονών, που το χέρι του δεν έφτανε καλά-καλά γύρω από το λαούτο! Όσο περνούσε ο καιρός, τόσο καλύτερος γινόμουνα και τόσο το πάθος μου και η αγάπη μου για το βιολί μεγάλωνε. 

Σήμερα, 35 χρόνια μετά, τα επιτεύγματά μου είναι πολλά... Έχω παίξει σε πάνω από 800 γάμους, στην ταινία της Lara Croft, μέρος της οποίας γυρίστηκε στη Σαντορίνη, αλλά και σε διάφορες σαπουνόπερες της Λατινικής Αμερικής. Η μεγαλύτερή μου επιβράβευση και ικανοποίηση ωστόσο είναι όταν βλέπω την ευχαρίστηση στα μάτια των πελατών μου.

Στη Σαντορίνη έχουμε απομείνει μόνο 5 παραδοσιακοί οργανοπαίκτες στο βιολί. Εμείς οι παλιότεροι προσπαθούμε να κρατήσουμε τα έθιμα και τις παραδόσεις μας και όχι να τις εκμεταλλευτούμε. Η σημερινή γενιά δεν αντιμετωπίζει έτσι τα πράγματα. Είμαι περήφανος που ο γιος μου, 17 ετών, έχει μάθει την τέχνη του βιολιού και συνεχίζει μία παράδοση, η οποία δυστυχώς χάνεται τα τελευταία χρόνια.


Σαντορίνη, Κυριακή Αρβανίτη - Πασχαλινά Μελιτίνια


Ένα από τα πιο γνωστά τοπικά εδέσματα της Σαντορίνης είναι τα Πασχαλινά μελιτίνια. Η κυρία Κυριακή Αρβανίτη από το Μεγαλοχώρι της Σαντορίνης θυμάται όλη της τη ζωή να πλάθει με τα χέρια της αυτό το ιδιαίτερο γλύκισμα, το οποίο παρασκευάζεται κυρίως την εβδομάδα του Πάσχα εν όψει της Ανάστασης.

Η συνταγή που χρησιμοποιεί μετράει τουλάχιστον 70 χρόνια παράδοσης, μας λέει με περηφάνια, ενώ η τεχνογνωσία περνάει από γενιά σε γενιά και από μάνα σε κόρη. Αυτό που κάνει αυτά τα γλυκά να ξεχωρίζουν, είναι η γέμισή τους από ανθότυρο, το οποίο προμηθεύονται κυρίως από την Ίο αλλά και από την Κρήτη. Το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό τους ωστόσο είναι οι δαντελωτές άκρες τους, οι λεγόμενες τσιμπιές, οι οποίες είναι καθοριστικής σημασίας για το αποτέλεσμα ενώ ταυτόχρονα απαιτούν ιδιαίτερη τέχνη. «Ένα μελιτίνι μπορεί να έχει μέχρι και 80 τσιμπιές», μας λέει με ενθουσιασμό ενώ «τα παλιότερα χρόνια οι παραδοσιακές νοικοκυρές συναγωνίζονταν μεταξύ τους για το ποια θα κάνει τα περισσότερα τσιμπήματα»! Εκείνα τα χρόνια μαζευόταν ολόκληρο το χωριό για να βοηθήσει στην παρασκευή των μελιτινιών, αναλαμβάνοντας ο καθένας και μία εργασία, κάποιος άνοιγε το φύλλο, άλλος ζύμωνε και ούτω κάθε εξής.


Σήμερα η κυρία Κυριακή συνεχίζει με την ίδια αφοσίωση και αγάπη την τέχνη που έμαθε από την μητέρα της. Κάθε φορά προσπαθεί να τα κάνει ακόμη πιο περίτεχνα και δαντελωτά, γιατί όπως λέει και ίδια «έτσι είναι το παραδοσιακό μελιτίνι, ένα στολίδι, ένα κόσμημα».  Η μεγαλύτερή της επιβράβευση έρχεται λίγο πριν την Μεγάλη Εβδομάδα, όταν δέχεται παραγγελίες από όλο το νησί. Κάτοικοι από όλα τα χωριά σπεύδουν για να προλάβουν να έχουν λίγα από τα διάσημα μελιτίνια της κυρίας Κυριακής στο Πασχαλινό τους τραπέζι.
 


Σαντορίνη, Αντώνης Αρβανίτης - Παραδοσιακή Οινοποιία


Από την ηλικία των 5 χρονών θυμάμαι να με παίρνει ο πατέρας μου την περίοδο του τρύγου και να τον βοηθάω με τη διαδικασία παραγωγής του κρασιού, αναλαμβάνοντας το «πάτημα» των σταφυλιών. Σήμερα, 45 χρόνια μετά, συνεχίζω να καλλιεργώ το αμπέλι που κληρονόμησα από τον πατέρα μου,  παράγοντας κρασί, τσικουδιά και βινσάντο το παραδοσιακό γλυκό κρασί της Σαντορίνης. Πάνω από όλα όμως συνεχίζω μία παράδοση, η οποία διατηρείται στην οικογένειά μας επί τρεις γενιές.


Η παραγωγή κρασιού με τον παραδοσιακό τρόπο, χωρίς χημικά δηλαδή, απαιτεί πολύ χρόνο, φροντίδα αλλά και τεχνογνωσία... Η όλη διαδικασία αρχίζει από το πάστρεμα, όπου το αμπέλι καθαρίζεται από τα μικρά κλαράκια, συνεχίζει με το κουλούριασμα της αμπελιάς, το οποίο είναι πολύ σημαντικό για το νησί μας, γιατί έτσι προστατεύονται τα αμπέλια από τους δυνατούς ανέμους, και τελειώνει στις αρχές του Μάη με το θειάφισμα. Οι δουλειές του τρύγου αρχίζουν να προετοιμάζονται από το τρίτο δεκαήμερο του Αυγούστου και διαρκούν σχεδόν ολόκληρο το Σεπτέμβριο.

Τα παλαιότερα χρόνια θυμάμαι ότι η περίοδος του τρύγου είχε μία πολυσήμαντη, κοινωνική βαρύτητα για τα χωριά της Σαντορίνης.  Μόνο στο Μεγαλοχώρι υπήρχαν πάνω από 30 κάναβες, οι οποίες αλληλοβοηθιόντουσαν σε αυτή την επίπονη γεωργική εργασία ενώ ταυτόχρονα αποτελούσε μία γιορτή, ένα πανηγύρι στο οποίο συμμετείχε ολόκληρο το χωριό.

Σήμερα οι περισσότερες κάναβες έχουν κλείσει ενώ αυτές που έχουν απομείνει έχουν εκβιομηχανιστεί. Οι παραδοσιακοί οινοποιοί σιγά-σιγά χάνονται και αυτό που με θλίβει, είναι πως η σημερινή γενιά δεν έχει το μεράκι να συνεχίσει τις παραδόσεις που με τόσο κόπο διατηρήθηκαν στο χρόνο.

 

Σαντορίνη, Ραφαήλ Αρβανίτης - Οργανοπαίκτης Τσαμπούνας

Ο Ραφαήλ είναι 16 χρονών και εγγονός του αείμνηστου Μιχαήλ Αρβανίτη, ενός  από τους πιο διασημότερους οργανοπαίκτες τσαμπούνας, ο οποίος έφυγε από τη ζωή πριν από 4 χρόνια. Εκείνη τη χρονιά, μας εξιστορεί ο Ραφαήλ, είχε έρθει ένα παιδί από τα Γρεβενά για να παίξει τσαμπούνα σε ένα τοπικό πανηγύρι. Η οικογένειά του συγκινήθηκε, καθότι τους θύμισε τις ένδοξες εποχές όταν ακόμα ο κύριος Μιχαήλ έπαιζε στις γιορτές του χωριού. Το περιστατικό αυτό ήταν που του γέννησε την επιθυμία να ακολουθήσει τα χνάρια του παππού του και να μάθει το παραδοσιακό όργανο.

Στην αρχή έκανε μερικά μαθήματα για να εξοικειωθεί με το όργανο, σύντομα όμως άρχισε να παίζει μόνος του παραδοσιακά τραγούδια, τα οποία μάθαινε χάρη στην ακοή του. Στην αρχή πέρασε δύσκολα καθώς οι συμμαθητές του στο σχολείο τον κορόιδευαν που έπαιζε αυτό το ξεχασμένο όργανο. Τα σχόλια αυτά δεν τον πτόησαν όμως... Συνέχισε ακάθεκτος να παίζει το αγαπημένο του όργανο ενώ πρόσφατα άρχισε να μαθαίνει και την κατασκευή του, η οποία είναι περίτεχνη και δύσκολη. Η τσαμπούνα αποτελείται από τα εξής βασικά μέρη: ένα ασκί, το οποίο είναι φτιαγμένο από το δέρμα ενός κατσικιού, ένα  επιστόμιο και ένα σύστημα καλαμένιων αυλών.

Σήμερα ο Ραφαήλ έχει συμμετάσχει σε διάφορες μουσικές εκδηλώσεις, οι οποίες διοργανώνονται από την Περιφέρεια της Σύρου, εντός και εκτός Ελλάδας, ενώ οι  φίλοι του στο σχολείο πλέον τον θαυμάζουν και του ζητούν να τους μάθει τα μυστικά της τσαμπούνας. Ταυτόχρονα προετοιμάζεται πυρετωδώς για να μπει στην ποδοσφαιρική ακαδημία του Πανιωνίου, μας εκμυστηρεύεται όμως πως δεν πρόκειται να σταματήσει να παίζει το όργανο του παππού του... Όταν αγαπάς κάτι δεν το σταματάς!



Σαντορίνη, Μιχάλης και Ιωάννα Αρβανίτη - Παρασκευή παραδοσιακής Φάβας

Ο Μιχάλης και η Ιωάννα Αρβανίτη είναι παντρεμένοι 63 χρόνια!!! Περάσανε πολλές δυσκολίες και στερήθηκαν πολλά για να καταφέρουν να μεγαλώσουν τα επτά παιδιά τους.

Ξεκίνησαν να φτιάχνουν παραδοσιακή φάβα στην ηλικία των 16 χρονών, όταν ακόμη η μέθοδος επεξεργασίας της γινόταν με χειρόμυλους και η ωρίμανση σε υπόσκαφες κάναβες. Η δουλειά ήταν δύσκολη και χρονοβόρα όπως μας λεει η κυρία Ιωάννα, η οποία αναλάμβανε το κοσκίνισμα (ή αλλιώς τουμπάνιασμα), το άλεσμα και το πάστρεμα της φάβας.  Ο κύριος Μιχάλης από την άλλη ήταν όλη μέρα στα αμπέλια καλλιεργώντας και φροντίζοντας τον αρακά, όπως λένε οι Σαντορινιοί τη φάβα, αλλά και άλλα προϊόντα, όπως πατάτες και ντομάτες, για να καταφέρουν να βγάλουν τα προς το ζην.

Όταν μεγάλωσαν λίγο τα παιδιά, μας λέει γεμάτη περηφάνια η κυρία Ιωάννα, έβγαιναν κι εκείνα στα χωράφια, για να βοηθήσουν τον πατέρα τους και να μάθουν με τη σειρά τους την τελετουργία παρασκευής της απλής αλλά αξεπέραστης Σαντορινιάς φάβας: από τη σπορά στα άνυδρα χωράφια της Σαντορίνης, η οποία ξεκινά το Δεκέμβριο και συγκεκριμένα του Αγίου Νικολάου, στο αλώνισμα και τέλος στην ξήρανσή της στον ήλιο για να ξεφλουδίσει.

Πλέον, μας λένε και οι δύο με πικρία, δεν ασχολούνται πολλοί άνθρωποι με την παρασκευή της φάβας, καθώς είναι πολύ κουραστική και απαιτητική δουλειά... έχουν καταπιαστεί με άλλα επαγγέλματα και όσο περνάνε τα χρόνια οι παραδόσεις χάνονται.

 
http://www.bluestarferries.gr/site/content.asp?sel=867&loc=1&query=

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Ήταν 18 Οκτωβρίου του 1944: Ημέρα της απελευθέρωσης της Σαντορίνης


Γράφει ο Γιάννης Κοκκαλάκης[1]:
Και η μεγάλη μέρα έφθασε:
Με το ξημέρωμα στις 7 το πρωί, είδαμε ένα μεγαλοπρεπές πολεμικό σκάφος να κάνει την εμφάνισή του στην ακρη, στο φάρο του Ακρωτηρίου.  Ήταν το βρετανικό καταδρομικό « ΑΙΑΣ».  [..]
Οι Γερμανοί μόλις είδαν το βρετανικό καταδρομικό , ύψωσαν την λευκή σημαία. Ο Γερμανός Διοικητής με μεγάλη  στολή άρχισε να κατεβαίνει με τα πόδια τις σκάλες του γυαλού. Συγχρόνως έφθασε και η βενζινάκατος του  «Αίαντα»……
[..]όταν έφθασαν στο « φανάρι» (τελευταία στροφή στις σκάλες του γυαλού)  οι καμπάνες όλων των εκκλησιών άρχισαν να χτυπουν χαρμόσυνα και όλοι αγκάλιαζαν τον Άγγλο Αξιωματικό. …. 
Όταν έφθασαν στην Γερμανική Διοίκηση, ο Γερμανός Διοικητής προχώρησε στο κτήριο  ενώ ο Αγγλος αξιωματικός, πήρε το όπλο του γερμανου φρουρού και το πέταξε…… Φαντάζεστε τον ενθουσιασμό των Άγγλων  αιχμαλώτων;
[…] Σε μισή ώρα ο κυβερνήτης με την ακολουθία του τον Έπαρχο και τους Αστυνομους και  πλήθος κόσμου κατευθύνθηκαν στην πλατεία Σαρπάκη όπου τους περίμεναν οι δύο Επίσκοποι Ορθόξοξοι και Καθολικοί, ο Αρτέμης Δεναξάς ο οποίος έκανε τον διερμηνέα και πολυς κόσμος. Πρώτος μίλησε ο Ορθόδοξος Μητροπολίτης και ευχαρίστησε τους Άγγλους  για την απελευθέρωση. Κατόπιν μίλησε  στα αγγλικά ο Αρτέμης Δεναξάς και ακολούθησαν « Ζήτω το έθνος» « Ζήτω η Ελλάς», « Ζήτω η Μεγάλη βρεττανία»… Μετά πήρε το λόγο ο Κυβερνήτης του Αίαντος στα αγγλικά με διερμηνέα τον Δεναξά: « Με θαυμασμό παρακολουθήσαμε τον αγώνα των Ελλήνων στην Αλβανία και μετ έπειτα εις τον κατά της Γερμανίας αγώνα,α λλά ο αγών ήταν μάταιος τη βοήθεια τότε των ελλήνων αποφύγαμε την αιχμαλωσία και φύγαμε, αλλά είπαμε ότι θα επανέλθουμε και τώρα εκπληρώνουμε  την υπόσχεση της απελευθέρωσης της Ελλάδος». ….[2]
Στις 3 μ.μ. έγινε δοξολογία στην Μητρόπολη ο Έπαρχος έκανε αναδρομή στα 4 χρόνια δουλείας, στη βαρβαρότητα των Γερμανών  και των Βουλγάρων και την υπουλότητα των Ιταλών . Εξήρε την μνήμη των υπερ της ελευθερίας αθώων θυμάτων, ιδιαίτερα δε των 5 κατοίκων του Βουρβούλου, κατηγόρησε τους συνεργάτες των Γερμανών. Στο τέλος εψάλη ο Ελληνικός και ο Αγγλικός Ύμνος. Μετά άρχισε να ομιλεί ο δικηγόρος και πρώην Πρόεδρος της Κοινότητας Κάτωνας Ασιμής. Τότε οι Άγγλοι αξιωματικοί σηκώθηκαν και έφυγαν γιατί ήταν ήδη αργά….
Η ημέρα έκλεισε με λαμπαδηδρομία σε όλη τη Σαντορίνη. Η Θηρασιά ήταν ένα πανόραμα με τις φωτιές. Μετά από 3 χρόνια και 5 μήνες είμαστε και πάλι ελεύθεροι…..



[1] Γ. Κοκκαλάκης: « Η Σαντορίνη στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο» Εκδοτικός Οίκος Σταμούλης

[2] Σαν ξεχωριστή αναφορά παραπέμπω το επικριτικό¨ σχόλιο του κ. Κοκκαλάκη για τη στάση των Σαντορινιών απέναντι στους δυνάστες, το οποίο θα πρέπει να μας κάνει να αναλογιστούμε όχι μόνο σαν νησί –ίσως να έχει δίκιο ίσως να οφειλει να εντάξει και την άλλη οπτική- « Εκείνοι που έδειξαν  χείριστη διαγωγή ήταν οι Σαντορινιοί. Όταν έφυγαν οι Γερμανοί, οι Άγγλοι είπαν στους εκεί παρευρισκόμενους ότιμπορούν να μπουν και να πάρουν τα τρόφιμα που άφησαν οι Γερμανοί. Δεν πήραν όμως μόνο τρόφιμα. Λεηλάτησαν τα πάντα.: έπιπλα, σκεύη, πυρομαχικά, όπλα, ασυρμάτους,……γίναμε ρεζίλι στους Άγγλους»! 


η φωτογραφία αποτυπώνει τη συγκέντρωση της Αθήνας λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 12 Οκτωβρίου μόλις απελευθερώθηκε και η Αθήνα



Ανασκαφές του Χίλλερ ή Ποιός ήταν τελικά ο Αβέρωφ της Σαντορίνης

Αι ανασκαφαί του κ. Χίλλερ.-Επιγραφαί αρχαιόταται.-Άλλα ευρήματα.  Ο εν Θήρα ιδιαίτερος ημών ανταποκριτής και διευθυντής της εκεί εκδιδομέ...