Ποίηση - Σαντορίνη - Σκέψεις....

Διαβάζοντας το υπέροχο ποίημα του Σεφέρη " Όπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει" του Γ. Σεφέρη....στάθηκα και όχι άδικα στο παρακάτω

Στη Σαντορίνη αγγίζοντας νησιά που βουλιάζαν
ακούγοντας να παίζει ένα σουραύλι κάπου στις αλαφρόπετρες
μου κάρφωσε το χέρι στην κουπαστή μια σαΐτα τιναγμένη ξαφνικά
από τα πέρατα μιας νιότης βασιλεμένης.

Νομίζω ότι ο μεγας Ποιητής μας τα λέει και πάλιόλα.....

Εσείς τι σκέφτεστε????

Vinsanto Σαντορίνης

 άρθρο του Νικόλαου Βαρβαρήγου,

Το νησί Σαντορίνη ή Θήρα βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο του  Αιγαίου πελάγους, στο νησιωτικό σύμπλεγμα των Κυκλάδων. Απέχει από τον Πειραιά 128 ναυτικά μίλια και 63 ναυτικά μίλια από τη Κρήτη. Η έκταση της είναι 73 τετραγωνικά χιλιόμετρα.

Η Σαντορίνη θα παρέμενε αφανής και άσημη, όπως τόσα άλλα νησιά, αν η φύση δεν την προίκιζε με τα τόσο σπάνια και παράδοξα ηφαιστειακά φαινόμενα. Το ηφαίστειο είναι η συμφορά μα και η ευλογία της Σαντορίνης. Συμφορά γιατί το νησί άλλοτε ήταν στρογγυλό και είχε το όνομα «Στρογγύλη», κατάφυτο από ελαιώνες. 3.500 χρόνια πριν, μια τρομακτική έκρηξη βύθισε το μεγαλύτερο μέρος του νησιού σχηματίζοντας την ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους «Καλντέρα». Ό,τι απέμεινε χωρίστηκε σε τρία κομμάτια και απετέλεσε ένα μισοφέγγαρο, τη σημερινή Σαντορίνη, τη Θηρασιά και το Ασπρονήσι. Ανάμεσα στα τρία αυτά νησιά το ηφαίστειο σταδιακά δημιούργησε καινούρια νησάκια, την παλιά και τη Νέα Καμένη (όπου και ο κρατήρας), και άλλα μικρότερα. Όλο της το έδαφος είναι γέννημα του ηφαιστείου, γι’ αυτό και τα προϊόντα της έχουν εξαιρετική νοστιμιά, το κρασί, τα ντοματάκια, η φάβα, τα λιγοστά λαχανικά και χορταρικά. Αυτή είναι η ανταπόδοση για τις συμφορές που υπέφερε.

Ξεχωριστή θέση στα προϊόντα της Σαντορίνης κατέχει το κρασί της, και ιδιαίτερα το περίφημο γλυκό «Vinsanto». Λίγα κρασιά έχουν διατηρηθεί στην ίδια μορφή σήμερα σε σχέση με την μορφή και τον τρόπο παραγωγής τους στους αρχαίους ελληνικούς χρόνους. Με την γλυκιά γεύση στο στόμα ο Ησίοδος έγραφε τον 7^ο αιώνα π.Χ. «Άπλωσε τα σταφύλια δέκα μερόνυχτα στον ήλιο και πέντε στη σκιά» προδίδοντας την αρχαία συνταγή της οινοποίησης τους. Ο οίνος Vinsanto έρχεται να μας γλυκάνει με την ίδια αυτή γεύση των οίνων «πάσσο» των συμποσίων του Πλάτωνος και του Σωκράτη που έπιναν στην αρχή ως άκρατο οίνο.

Οι Ενετοί κατακτητές του νησιού τον 12^ο  αιώνα αναβάπτισαν τον οίνο αυτό αποδίδοντας με λατινικούς όρους την έκφραση "οίνος της Σαντορίνης" (vino di Santorini), ως vino santo και στη συνέχεια Vinsanto (vin-οίνος της santo-Σαντορίνης). Με το όνομα αυτό ο Vinsanto  ταξίδεψε στα λιμάνια της Κωνσταντινούπολης, της Ρωσίας, της Τεργέστης, της Αγκόνας, της Βενετίας. Το περίφημο αυτό γλυκό κρασί που εκδηλώνει τη μοναδικότητα της Σαντορίνης, συμπλήρωνε τις γευστικές πανδαισίες των αρχόντων του Μεσαίωνα και αποτελούσε για πολλούς αιώνες τη "θεία μετάληψη" σε όλα τα δισκοπότηρα της Ορθόδοξης εκκλησίας Πασών των Ρωσιών.

Πρώτη αναφορά του όρου Vinsanto έχουμε το έτος 1729, όταν σε επιστολή τους προς τον Καθολικό Επίσκοπο του νησιού, καραβοκύρηδες γράφουν ότι ένα πειρατικό καράβι κούρσεψε δυο σαντορινιά καΐκια και πήραν δέκα βαρέλες κρασί και πέντε βαρέλες Vinsanto.

Το Vinsanto παραδοσιακά μπορεί να είναι λευκό ή κόκκινο ανάλογα με την ποικιλιακή του σύσταση. ΟΠΑΠ όμως θεωρείται μόνο το λευκό Vinsanto για την παρασκευή του οποίου, επιλέγονται καλά ωριμασμένα σταφύλια της ποικιλίας Ασύρτικο (τουλάχιστον 51%), και των ποικιλιών Αηδάνι, Αθήρι και σε μικροποσότητες των λευκών «ξενόλογων» που καλλιεργούνται παραδοσιακά στο σύμπλεγμα των νησιών Θήρα και Θηρασία όπως Γαιδουριά, Κατσανό, Πλατάνι κ.α.. Στη συνέχεια για 7 με 10 ημέρες ακολουθεί η περίοδος του λιασίματος κάτω από τον ζεστό Αυγουστιάτικο ήλιο. Το γλεύκος των σταφυλιών πριν το λιάσιμο έχει ελάχιστη περιεκτικότητα σε σάκχαρα 260 gr/l, μετά δε το λιάσιμο 370 gr/l. Ακολουθεί προσεκτικό σπάσιμο και πίεση των σταφυλιών και ξεκινά η αργή ζύμωση που ελέγχεται καθημερινά. Λόγω της μεγάλης περιεκτικότητας σε σάκχαρα η ζύμωση σταματά πρόωρα και δίνει ένα φυσικώς γλυκό κρασί χωρίς προσθήκη αλκοόλης. Μετά τη διακοπή της ζύμωσης, ο οίνος έχει φυσικό αποκτημένο αλκοολικό τίτλο τουλάχιστον 9% vol και ολικό αλκοολικό τίτλο τουλάχιστον 21% vol. 

Σύμφωνα με την 235309/2002 απόφαση Υπ. Γεωργίας που έβαλε σε νέα βάση τους οίνους ΟΠΑΠ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ, το προαναφερθέν προϊόν είναι Οίνος Φυσικώς Γλυκύς Λιαστός. Το  Vinsanto όμως μπορεί να είναι και Οίνος Λικέρ από λιασμένα σταφύλια. Αυτός παράγεται από τον φυσικώς γλυκύ λιαστό οίνο με προσθήκη ουδέτερης αλκοόλης 96% vol ή αποστάγματος 52%-88% vol αμφοτέρων αμπελοοινικής προέλευσης. Η προσθήκη αυτή πρέπει να γίνει μέχρι την 31^η Μαΐου του αμέσως επόμενου της παραγωγής έτους. Ο κτηθείς αλκοολικός τίτλος του Vinsanto λικέρ πρέπει να είναι πάνω από 15% vol, ενώ ο ολικός πάνω από 21% vol.

 Στην συνέχεια το κρασί ωριμάζει σε δρύινα βαρέλια για τουλάχιστον 24 μήνες. Ο χρόνος μειλίχιος ευεργέτης του Vinsanto, του προσθέτει ανεκτίμητη αξία αρωμάτων και γεύσης καθώς αναπαύεται γαλήνια στις σκοτεινές κάβες των νησιών.

Οι ενδείξεις παλαίωσης των οίνων Vinsanto αναγράφονται ως εξής:

• Εσοδεία Υ, όταν πρόκειται για μια μόνο εσοδεία του Υ έτους και εφ’ όσον έχει συμπληρωθεί η διετία της ελάχιστης υποχρεωτικής οξειδωτικής παλαίωσης.
• Χ ετών παλαίωσης όπου Χ τα χρόνια της ελάχιστης προαιρετικής οξειδωτικής παλαίωσης, τα οποία ορίζονται σε 4, 8, 12, 16 και επόμενα, με διαφορά τεσσάρων ετών μεταξύ των.

Υποχρεωτική είναι και η αναγραφή του έτους εμφιάλωσης στην κύρια ή στη βοηθητική ετικέτα.

Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, στις ετικέτες και τα μέσα συσκευασίας, η ονομασία Vinsanto γράφεται πάντοτε με γράμματα του λατινικού αλφαβήτου του ιδίου τύπου και χρώματος, ώστε να αποτελούν ενιαίο σύνολο. Εντούτοις, στα δελτία προβολής και διαφήμισης που απευθύνονται στον Έλληνα καταναλωτή, η ονομασία αυτή μπορεί να γράφεται και με γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου, δηλαδή: Βινσάντο.

Ένα ποτήρι Vinsanto είναι το θησαύρισμα των χυμών μας ολόκληρης αμπελιάς, όπως λένε οι ντόπιοι, λόγω της μικρής απόδοσης των αμπελιών αλλά και της διαδικασίας του λιασίματος που συμπυκνώνει τα σταφύλια. Η επίδραση του ήλιου προσδίδει ευεργετικά αποτελέσματα και σ’ αυτόν οφείλεται κατά ένα μέρος η πολυπλοκότητα του Vinsanto.

  Το χρώμα του μοναδικού αυτού κρασιού στην αρχή είναι πορτοκαλοκίτρινο με χρυσαφί ανταύγειες και θυμίζει έντονα το χρώμα του ηλιοβασιλέματος από την Οία. Όσο περνούν τα χρόνια όμως στο βαρέλι, οι ανταύγειες γίνονται καφέ. Ένα Vinsanto βαθειάς παλαίωσης παίρνει βαθύ σκούρο χρώμα που ξεγελά πολλούς για την ποικιλιακή του σύνθεση, χαρακτηρίζοντάς το σαν ερυθρό οίνο.

Το άρωμά του πρωτόγνωρο, είναι έντονο και πολύπλοκο, με πρωτεύοντα τα χαρακτηριστικά της παλαίωσης, των μπαχαρικών, του μελιού και της σταφίδας ενώ δευτερευόντως συνοδεύουν λεμονανθή.

Η γλυκιά γεύση είναι καμιά φορά έντονη που όμως ισορροπείται επιτυχώς με την οξύτητα της ποικιλίας. Ένα κρασί στρογγυλό, βελούδινο, πλούσιο που προσπαθεί να ξεγελάσει τη γλώσσα μεταξύ μελιού και λεμονιού. Η επίγευσή του είναι ιδιαίτερα μακριά και αρωματική.

Σερβίρεται κρύο στους 10^ο C. Πίνεται ευχάριστα σαν απεριτίφ, μπορεί όμως κάλλιστα να συνοδεύσει δυνατά τυριά αλλά και το επιδόρπιό σας.

Το περίφημο αυτό γλυκό κρασί εκδηλώνει τη μοναδικότητα της Σαντορίνης. Σήμερα κάθε επισκέπτης του νησιού μένει έκπληκτος δοκιμάζοντας για πρώτη φορά αυτό το πληθωρικό, πολύπλοκο και αυθεντικό κρασί, γιατί όμοιό του δύσκολα μπορεί να βρει στον τόπο του.

Αφεθείτε λοιπόν και σεις χωρίς αναστολές στο γλυκό εθισμό της γεύσης του εξαίρετου Vinsanto που θα σας κυριεύσει.

Y.Γ Καλλιστορώντας: Ευχαριστούμε Θερμά τον κ. Νίκο Βαρβαρήγο για την παραχώρηση του άρθρου του

Μάνος Βακούσης ( Βαμβακούσης) - Πάμπλουτός από μνήμες και νιάτα

Απόσπασμα της συνέντευξης του ιδιαίτερου ηθοποιού Μάνου Βακούση με καταγωγή από το νησί που μιλάει για τις μνήμες στη Σαντορίνη. Όλη η υπόλοιπη συνέντευξη εδώ 

Μάνος Βακούσης, πάμπλουτος από μνήμες και νιάτα

Τετάρτη, 08 Δεκεμβρίου 2010 05:30 | |

Τον συνάντησα κάποιο απόγευμα σε μία από τις ευρύχωρες αίθουσες υποδοχής του Εθνικού Θεάτρου. Μετά την πρόβα του. Μπροστά σ’ ένα μοναστηριακό τραπέζι, ανάμεσα στο βουητό του κόσμου αλλά απολύτως μόνοι, μιλήσαμε για την τέχνη και τη ζωή. Ή για τη ζωή και την τέχνη. Δηλαδή για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Φιλικός, άμεσος, χειμαρρώδης, μιλάει γοργά, δυνατά, ως άλλος Στέντωρ, ήρωας της Ιλιάδας. Ο Μάνος Βακούσης είναι ένας δεινός συζητητής αλλά και αφηγητής που με μαεστρία οδηγεί τον συνομιλητή του σε μια γοητευτική περιπλάνηση του βίου του και στην αποκάλυψη πολλών μυστικών πτυχών του. Ανακαλύπτεις μαζί του ένα σύμπαν, που λίγοι γύρω μας γνωρίζουν, έναν μυστικό κήπο στον οποίο σου δίνει το δικαίωμα να εισέλθεις. ΄Ανθρωπος βαθυστόχαστος, από εκείνους που στέκονται ψηλά στην κλίμακα της τέχνης. Αντισυμβατικός Τειρεσίας, ψυχαναλυτικός Κρέων. Ηθοποιός πάμπλουτος από μνήμες, νιάτα, οράματα, αλήθειες. Αντικρίζει κατάματα το θαύμα της φύσης και της ύπαρξης. Επιλέγει να διδάσκεται από τη χαρά του, την απελπισία του, τον πόνο του, την αισιοδοξία του, τα όνειρά του, κυρίως όμως από την ήττα του. Αξία γι’ αυτόν έχουν η παρατήρηση, η «ιερή σιωπή», ο ερωτισμός για καθετί με το οποίο καταπιάνεται. Ξορκίζει την ασχήμια και τις ενοχές, σμιλεύει την ερμηνεία. Σαν παιδί που τρέχει να μαζέψει χρυσόμυγες. Από τους σπάνιους εκείνους καλλιτέχνες που σπουδάζουν αενάως και εξελίσσονται. Από τους σπάνιους εκείνους μύστες της υποκριτικής τέχνης. Μάνο, πρέπει να σε ξαναδώ. Αυτή τη φορά ως Ριχάρδο Γ΄ ή ως Έμπορο της Βενετίας. Μπορεί και ως Κουκ στο δικό σου, οικείο Όνειρο. Γιατί ξέρω, όπως ξέρεις κι εσύ, πως κάποια στιγμή θα συμβεί. Είναι νομοτελειακό.

Ακολουθεί ολόκληρη η συζήτησή μας. Διαβάστε τη.

*Tο cat is art ευχαριστεί τον Αντώνη Ψαρρά για τη φωτογράφιση.

Ατελεύτητες εικόνες από τη Σαντορίνη των παιδικών μου χρόνων

Αυτό που με επηρέασε πολύ είναι οι ατελεύτητες εικόνες της Σαντορίνης. Μ’ άρεσε να παίζω και να τρέχω. Το χειμώνα στη Σαντορίνη τα σύννεφα είναι κάτω από το βουνό. Δεν βλέπεις δηλαδή θάλασσα. Δεν βλέπεις καν το σπίτι σου τις περισσότερες φορές. Αυτό είναι ένα θαύμα σαν φυσικό φαινόμενο. H Σαντορίνη είναι άκρως μεταφυσικό νησί. Με την έννοια αυτού που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε αλλά είναι φυσικό φαινόμενο, άρα μεταφυσικό. Καθετί μεταφυσικό έχει φυσική δύναμη. Δύναμη που βοηθάει τη φαντασία μας να πλάσουμε κι εμείς το μύθο μας - όχι το παραμύθι μας, το μύθο μας. Έτσι λοιπόν σ’ αυτή την ιστορία της παιδικής διαδρομής μου πάντα ονειρευόμουνα να συλλάβω τις εναλλαγές των τοπίων. Όταν δεν μπορούσα, άλλοτε έκλαιγα, άλλοτε γέλαγα, άλλοτε έπαιζα, άλλοτε μάζευα χρυσόμυγες.

Η ιστορία ενός παιδιού που του άρεσε να παίζει

Μιλάμε για το 1965. Τότε ήμουν περίπου επτά - οκτώ χρόνων. ΄Ηταν ένας ανεμοστρόβιλος τα παιδικά μου χρόνια στο νησί. Οι γονείς μου καλλιεργούσαν στην άνυδρη γη της Σαντορίνης τα υπέροχα προϊόντα της, ντοματάκια, φάβα, τις μικρές χαρακτηριστικές μελιτζάνες της κι άλλα είδη. Ο παππούς μου ήταν ημιονηγός, είχε μουλάρια που μετέφεραν τους επισκέπτες και τα εμπορεύματα. Η ιστορία μου είναι η ιστορία ενός παιδιού που του άρεσε να παίζει. Και νομίζω πως αυτή είναι και η έννοια του θεάτρου. Παι - ζω. Το παιδί ζει. Επιστρέφουμε βέβαια πάντα στην παιδική ηλικία ως άχρονα όντα. Αλλιώτικα έχουμε τελειώσει. Αυτό νομίζω πως λένε κι όλοι οι ποιητές οι μεγάλοι, από τον Πλάτωνα, τον Ηράκλειτο, τον Ευριπίδη και τον Σαίξπηρ. Ναι μεν η λογική κυριαρχεί αλλά χωρίς το «παίζω» όλα χάνονται σε μια ψευτοδιανόηση η οποία είναι κατασκευή.

Χιούμορ βαθύ και σαρκαστικό

΄Εψαξα τις ρίζες μου και ανακάλυψα ότι οι προπαππούδες μου ήταν αρχικά πειρατές. Αργότερα εμπορεύονταν βαμβάκι, γι’ αυτό το οικογενειακό μου όνομα είναι Βαμβακούσης. Αγάπησαν τη Σαντορίνη. Δεν ήταν πλούσιοι, δεν ήταν φτωχοί. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν ένα χάρισμα, δεν ήταν μίζεροι. Τους αυθεντικούς Σαντορινιούς μπορείς να τους πεις σχιζοειδείς κι όχι σχιζοφρενείς. ΄Εχουν ένα φοβερά βαθύ και σαρκαστικό χιούμορ. Αυτό το πήρα εγώ, το έκλεψα. Επειδή δεν μπορούσα να εξηγήσω τα φαινόμενα που έβλεπα από μικρό παιδί, ήθελα να τα παραστήσω. Αυτή ήταν και η ανάγκη που με οδήγησε να γίνω ηθοποιός. ΄Ετσι λοιπόν ως παιδί ανέβαινα στις ελιές, ήθελα να ΄χω επαφή με τη γη και με τη φύση. Δεν ήμουν πάντα καλός μαθητής. Επειδή μου είπαν ότι για να γίνω ηθοποιός έπρεπε να τελειώσω το σχολείο, άρχισα να διαβάζω.

΄Ανθρωποι αρχετυπικοί

 Οι γονείς μου ήταν άνθρωποι αρχετυπικοί. Δεν ξέρανε από θέατρο. Ζούσαν το θέατρο. Δεν είχαν ανάγκη να κάνουν θέατρο. Γελούσαν, γλεντούσαν, έπιναν, έκαναν παιδιά και έτσι εμένα με άφησαν ελεύθερο να ακολουθήσω τις δικές μου επιλογές. Είχα την τύχη δηλαδή να μη μου πει ποτέ η μητέρα μου ή ο πατέρας μου όχι – αν και δεν ζήσαμε πολύ μαζί – στα δώδεκά μου χωρίσανε. Ο πατέρας μου ως αρχετυπικός βοσκός των βουνών της Σαντορίνης γρήγορα ερωτεύτηκε κάποια άλλη και όταν η μητέρα τον ρώτησε «πού πάς Γιώργη μου;». «Πάω μια βόλτα κι έρχομαι», είπε. Και δεν ξαναγύρισε ποτέ. Είδες, εδώ μιλάμε για έναν Μπέκετ. Και καθόμαστε και κοιτάγαμε τον μπαμπά που έφευγε. Θέλω να πω: Πάμε για μια αληθινή θεατρική πράξη ζωής. Τόσο απλά και τόσο τραγικά. Ήταν μεθοδικός άνθρωπος. Ήταν εργολάβος οικοδομών όταν ήρθαμε εδώ στην Αθήνα και μας έπαιρνε όλους τα καλοκαίρια και κουβαλάγαμε ντενεκέδες με λάσπη για να εκπαιδευτούμε και να σκληραγωγηθούμε. Ο τρόπος της διδασκαλίας του ήταν μαγικός. Ή ξύλο, ή κρέμασμα, όλα τα ωραία μεσαιωνικά πράγματα. Πα, πα, πα! Απανθρωπία! Απανθρωπία!

http://www.catisart.gr/index.php/2010-05-03-21-16-20/292-2010-12-08-04-05-42.html

Συμμετοχή της Περιβαλλοντικής Ομάδας Γυμνασίου - Λυκείου Θήρας στο Ευρωκοινοβούλιο

ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟ ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ
Ανέβηκε από neasantorinis. - Οι πιο φρέσκες video-ειδήσεις.

δείτε επίσης και εδώ ( http://kallistorwntas.blogspot.com/2010/11/blog-post_18.html) την προηγούμενη αναφορά μας

O Δράκος κάνει πως με χαιρετά μα δεν τον βλέπω.....

   Το παγκάκι ήταν ιδιαίτερα βολικό, μπορώ να πω, μετά από τόσες ώρες περπάτημα απέναντι από τον κοιμισμένο δράκο. Η θέα της θάλασσας και του δράκου μαζί ήταν μαγευτική. Δεξιά μου καθόταν ένα μικρό παιδί που τάχα κάτι αναζητούσε μέχρι που σκούντησε απαλά τον αριστερό ώμο του ενήλικα σιμά του και είπε "Μαμά, το ηφαίστειο δεν είναι απέναντι;" "ναι" απάντησε εκείνη. Η απορία είχε πλέον ανέβει στα μάτια του: "τότε γιατί έπρεπε να διανύσουμε τόσο πολύ περπάτημα στον ίδιο δρόμο για να το δούμε;". Η μητέρα κοίταξε το μικρό άνθρωπο απορημένα, σήκωσε το βλέμμα της στρέφοντας το αριστερά και δεξιά και είπε: "Μα επειδή υπάρχουν κτίρια μπροστά μας που μας χωρίζουν απ' τη θέα του." Η συζήτηση σταμάτησε εκεί. Το παιδάκι πείστηκε με μία σοκολάτα να αποχωρήσει από το μέρος και να ακολουθήσει τη μητέρα του, μα η ερώτησή του είχε ήδη στοιχειώσει το μυαλό μου.

                     Κατηφορίζοντας τον δρόμο των Φηρών, τα λόγια του κυρίευαν την σκέψη. Από τότε που το νησί γνώρισε τη μοναδικότητά του, άρχισε να χτίζει ολοένα και περισσότερες οικίες για τους ξένους,ολοένα και περισσότερα μαγαζάκια τουριστικών ειδών, εστιατόρια, ταβέρνες. Μαγαζιά διαφόρων ειδών συμπλήρωσαν το φυσικό τοπίο ή άραγε το κατέστρεψαν; Αρχικά, θεωρήθηκε ανάπττυξη. "Δεν είχαμε πολιτισμό και τον βρήκαμε" Δήλωσαν τότε μερικοί, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι όλο και πιο πολλοί άνθρωποι συσπειρώνονταν να κάνουν το δικό τους. 

              Σαν τα μυρμήγκια μαζεύονταν σιγά σιγά τα άτομα στο νησί κι έφτιαχναν τη δική τους μοναδική φωλιά που έλεγαν εκεί θα στέγαζαν πολλούς, μεγάλους και μικρούς. Και ξετυλίγοντας εσύ φωτογραφίες πριν τριάντα χρόνια, πίσω αν θες να αντικρίσεις, μην τρομάξεις για τη διαφορά. Καμία σχεσή. Τότε ένα με δύο κτίρια έξω από τα χωριά και τώρα δε διακρίνεις πια σχεδόν καθόλου συνοικίες μεταξύ τους. Όταν σε ένα οποιοδήποτε χωριό πλησιάσεις και έχει φτάσει καλοκαίρι όπου ο ήλιος καίει και κόσμος κατακλύζει την πολυβασανισμένη μας νήσο, θωρείς, πως είναι όλα τόσο οργανωμένα και φορτωμένα, δεξιά κι αριστερά γνωστές ταμπέλες προσέλκυσης μελισσών, οι οποίες αναζητούν την καλύτερη γύρη.

             " Η κατάσταση υποχρεώνει το δήμαρχο να την ελέγχξει ". Αναφώνησε κάποιος ενήλικας, καθώς κοίταζε επίμονα το κτίριο που εκείνη την στιγμή φτιαχνόταν. Τα λόγια του αντήχησαν τόσο πολύ στο χώρο, τόσο πολύ στο γύρω αέρα, που οι εργάτες του κτιρίου γύρισαν και τον κοίταξαν, βγάζοντας ένα απροσδόκητο αγαθό χαμόγελο. Ο άντρας αυτός κλώτσησε με το πόδι του κάτι πέτρες γύρω του επίτηδες και μουρμούρισε φανερώς λυπημένα, "Μήπως σε λίγο δε θα βλέπουμε και χόρτα;". Το κεφάλι του γύρισε από την άλλη, στρέφοντας  το σώμα του προς τον δρόμο και σιγά σιγά η λεπτή φιγούρα του χάθηκε πίσω από την ομίχλη. Ο μηχανικός απτόητος σκυμμένος πάνω από τα χαρτιά του συνέχιζε να κάνει τους απαραίτητους υπολογισμούς για το έργο και κατα διαστήματα φώναζε επιδεικτικά στους εργάτες " Πιο πολύ υλικό πάρε, πρέπει να το κάνουμε σωστά και γρήγορα. Το επόμενο καλοκαίρι αυτό το ξενοδοχείο πρέπει να λειτουργεί." Ο ήλιος κρύφτηκε πίσω απο τα λευκά σύννεφα που σχημάτιζαν κύκλους πάνω απο τις κοντές υπάρξεις μας.

                Παρακολουθούσα εκείνο το σκηνικό της οικοδομής, καθώς περίμενα το λεωφορείο να με μεταφέρει στο χωριό. Αρκετές σκέψεις τριγυρνούσαν στο δόλιο μου μυαλό καθώς προσπαθούσα να διακρίνω απ' τη μία τη θέα κι απ' την άλλη την καινούρια οικοδομή που οι μηχανικοί παρουσίαζαν με υπερηφάνεια. Το ζήτημα, λογίστηκα, θα ήταν να μπορούσε να υπάρχει ισορροπία μεταξύ του ''οικοδομείν'' και του ''αγαπάν'' το περιβάλλον. Ένας έλεγχος , δηλαδή, που θα μπορούσε να εξετάζει τα πόσα κτίρια μπορούν να γίνουν σε ένα συγκεκριμένο τόπο χωρίς να υπάρχει οποιαδήποτε παραμόρφωση του περιβάλλοντος. Δε θέλουμε, πιστεύω να προβάλλουμε ένα νησί υπερεμπλουτισμένο από τσιμεντένια υλικά, παρά μόνο να δείξουμε τη Σαντορίνη μας αγνή, όμορφη από τη φύση, αναλλοίωτη, αιώνια, Καλλίστη. Ποιός θα επιθυμούσε να καταρρεύσει η ομορφιά του τόπου του; Ακόμα και ο πιο μεγάλος κυνηγός του κέρδους αναλογικά αν το σκεφτεί θα δει πως αν τυχόν της φύσης η ομορφιά χαθεί, κέρδος δε θα υφίσταται κανένα. Υπεύθυνοι όλοι είμαστε για την κατάσταση αυτή και πρέπει να συμβάλλουμε να αλλάξει. Τα χέρια όλων μας ας ενωθούν και ας αφήσουμε τα στόματα να προβούν σε μία λύση μοναδική που μήτε τη μαγεία αυτής της νήσου θα πλήττει, μήτε την οικονομική και πολιτισμική ανάπτυξη που οι κάτοικοι επιθυμούν να αποκτήσουν. 

                 Ασφαλώς η ανάπτυξη αυτή είναι αναγκαία αλλά κανείς δε θα επιθυμούσε ""θύματα"" στην επιχείρηση κατάκτησής της. Κι αν κάποιος θεωρεί πως θύμα δεν υπάρχει, τότε είναι λες κι αρνείται το νησί του, λες και ανύπαρκτη του φαίνεται η Θήρα που πλήττεται συνεχώς από τη θέληση εκείνου που άκρως ψευδευσμένα ενισχύει την παρακάτω άποψη: "¨Θύματα όταν κάποιος οικοδομεί πολλά κτίρια, δεν υφίστανται μήτε το νησί βλάπτεται από αυτό εφόσον κόσμο γεμίζει".  Η φύση τον κόσμο δεν τον πολυεπιθυμεί μα εμείς εκείνη την έχουμε ανάγκη. Αυτό που η πλάση έντονα ποθεί από εμάς είναι φροντίδα. Και πως γίνεται τάχα αυτό εφικτό αν διόλου οι κάτοικοι δεν σκέφτονται για αυτήν και αν τα οικοδομήματα που πληθαίνουν συνεχώς κάποιοι νομίζουν πως σωστά ευεργετούνε το νησί μας;

                Μια μαχή έντονη υπάρχει διαρκώς σε ετούτον το ντουνιά, μια μάχη ανάμεσα στη φύση και το τσιμέντο, μια μάχη ανάμεσα στην αρμονία και την αταξία, μια μάχη ανάμεσα στο πριν και το μετά, μια μάχη ανάμεσα στο τότε και το τώρα, μια μάχη ανάμεσα στο δίκαιο και το άδικο. Μια μάχη ο κόσμος συνεχώς από καλά και άχρηστα υλικά και ποιοι υπερτερούν δε θες να ξέρεις.

                Βαρύς ήχος αυτοκινήτου ακούστηκε. Το λεωφορείο άδειασε τους πολίτες που μόλις είχαν φτάσει στα Φηρά και επιβιβάστηκα. Από το κάθισμα ψηλά του λεωφορείου πιο καθαρά τώρα διακρινόταν ο δράκος αλλά και το μάτι μάτι μου δεξιά στους εργάτες στάματησε που συνέχιζαν να υπηρετούν την απληστία, το χάος.

 της Θάλειας Καραμολέγκου.....

 

http://eulegein.blogspot.com/2010/12/blog-post_04.html


Υ.Γ. Kallistorwntas: Γλυκειά μου Θάλεια... Ας είχαν πολλοί τη δική ΣΟΥ οπτική για το νησάκι μας

Μνήμες του Χθές

Σάρωσε τα βραβεία ο Σύλλογος Κρητών Σαντορίνης «το Αρκάδι»

 ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΩΝ ΧΟΡΩΝ ΣΤΗΝ ΑΓ. ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ-ΡΩΣΙ

 

Ιδιαίτερη σημασία δίνουν οι Ρώσοι στην παράδοση

Πέμπτη, 09 Δεκεμβρίου 2010

Την ικανοποίησή τους εκφράζουν τα μέλη του Συλλόγου Κρητών Σαντορίνης «το Αρκάδι» από τη συμμετοχή τους στο παγκόσμιο φεστιβάλ παραδοσιακών χορών στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας. Οι εντυπώσεις τους που διατυπώνονται με τόσο γλαφυρό τρόπο σε δελτίο τύπου, μας μεταφέρουν κι εμάς νοερά στην πόλη που διακρίνεται για τον πολιτισμό της. Και η διάκρισή τους αποτελεί μια ακόμα απόδειξη ότι οι κρητικές παροικίες σε όποιο μέρος κι αν ανθούν στην ελληνική επικράτεια ή στο εξωτερικό συνεχίζουν τις παραδόσεις του νησιού μας.

Μια πόλη με παράδοση

Αγία Πετρούπολη (Saint Petersburg) 2010…Το να περιγράψει κανείς μια πόλη είναι εύκολο όταν τη γνωρίζει. Γνωρίζει την ιστορία, την αρχιτεκτονική, την τέχνη και τον πολιτισμό της. Είναι δύσκολο όμως να περιγράψεις μια τέχνη μέσα από μια πόλη με τόσο μεγάλη ιστορία στην παράδοση και ακόμα πιο δύσκολο να ξεχωρίσεις και να διακριθείς διαγωνιζόμενος με τα μεγαθήρια της παγκόσμιας χορευτικής παράδοσης σε μια τέτοια ιστορική πόλη όπως η Αγία Πετρούπολη. Κι όμως το όνειρο γίνεται πραγματικότητα…
Όταν η θέληση απογειώνεται και ο σφυγμός αγγίζει τα όρια της ευδαιμονίας μπορεί το απρόσμενο να γίνει εφικτό. Κι αν η συνειδητοποίηση του, φαντάζει δύσκολη τότε μπορούμε να παραδειγματιστούμε από τη μεγάλη επιτυχία του Συλλόγου Κρητών Σαντορίνης «το Αρκάδι», που πέτυχε μέγιστη διάκριση, στο διαγωνιστικό μέρος του φετινού παγκόσμιου φεστιβάλ παραδοσιακών χορών, που πραγματοποιήθηκε στη…συμπρωτεύουσα του Barock Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας.
Το παγκόσμιο φεστιβάλ παραδοσιακών χορών της Αγίας Πετρούπολης πραγματοποιήθηκε από 11 έως 16 Νοέμβρη. Στο παγκόσμιο αυτό πολιτιστικό κέντρο σύμφωνα με ανακήρυξη της Unesco, πολιτογραφημένη ως ρωσική ομοσπονδιακή πόλη, πλήθος φορέων ασχολούνται επί χρόνια με τη διοργάνωση, δίνοντας της ένα μοναδικά ξεχωριστό χαρακτήρα.
Ξεκινώντας, από το Ρωσικό Διεθνές Καλλιτεχνικό Κέντρο, το Εθνικό Πανεπιστήμιο Τεχνών και Πολιτισμού της Ρωσίας, την Ρωσική Ένωση Δημιουργών «Inter Aspect», το Πολιτιστικό Κέντρο Κουλτούρας «Kaskad» και συνδιοργανωτές του Φεστιβάλ την Πανευρωπαϊκή Ομοσπονδία Παραδοσιακών Φεστιβάλ, το Εθνικό Ακαδημαϊκό Πανεπιστήμιο της Ρωσίας, την Ρωσική Ένωση Νέων, το Δήμο Αγίας Πετρούπολης και την Ομοσπονδία Μοντέρνων Χορών της Ρωσίας.
Η διοργάνωση με λίγα λόγια περιγράφει το μέγεθος του φεστιβάλ και τη σημασία του στον παγκόσμιο χάρτη ερμηνεύει η παρουσία 50 χωρών με συνολικό αριθμό 90 συγκροτημάτων και σχημάτων που έλαβαν μέρος.

Το «Αρκάδι» σάρωσε στα βραβεία

Ο Σύλλογος Κρητών Σαντορίνης «το Αρκάδι» συμμετείχε στο Φεστιβάλ με το 14μελες χορευτικό συγκρότημα και τετραμελή μουσική ορχήστρα αποσπώντας τα περισσότερα χειροκροτήματα και επευφημίες των παρευρισκομένων. Στο διαγωνιστικό μέρος όπου συμμετείχε η ίδια ακάματη ομάδα, πέτυχε τη δεύτερη θέση στη γενική κατάταξη, την τρίτη διάκριση στην κατηγορία παραδοσιακών χορών, ενώ απέσπασε μεταξύ των άλλων 67 εθνικών σχημάτων το πρώτο βραβείο παραδοσιακής στολής, το οποίο και αφιέρωσε στην αείμνηστη Σοφία Ηλιάκη.
Οι χαμηλοί τόνοι σε μια τόσο μεγάλη επιτυχία με τις τρεις παγκόσμιες διακρίσεις του Συλλόγου Κρητών Σαντορίνης, δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο παρά μετριοφροσύνη για τον πρόεδρο του Συλλόγου, Μανόλη Ορφανό, ο οποίος σίγουρα πανηγύρισε για την τεράστιας σημασίας επιτυχία αλλά θέλησε να συγχαρεί, στην πρώτη του αποστροφή, τις άλλες εθνικές ομάδες που, όπως είπε, ήταν φανταστικές.
Όσο για τη βράβευση του χορευτικού συγκροτήματος του «Αρκαδίου» είπε ότι «αυτή ανήκει πρώτα στα παιδιά, με την μεγάλη θέληση και ψυχική δύναμη, και εν συνεχεία στη Σαντορίνη που φιλοξενεί αυτά τα ταλέντα».
Αφανής ήρωας του κορυφαίου αποτελέσματος είναι η δασκάλα χορού Ειρήνη Κουταλά που ηγείται του χορευτικού σχήματος του συλλόγου. Ήταν εμφανώς ικανοποιημένη και χαρούμενη ενώ παρότρυνε όσους παρακολουθούν τις προσπάθειες του συλλόγου να πιούν μια ρακή στην υγεία των άξιων παιδιών του «Αρκαδίου» για να γευτούν κι εκείνοι την μέθη της επιτυχίας με Κρητικό τρόπο.
Στην Αγία Πετρούπολη μετά τη λήξη του φεστιβάλ, για την αποστολή του Συλλόγου Κρητών, τον πρόεδρο και την αέναη συντροφιά του, ακολούθησαν οι συνεντεύξεις στα Ρωσικά ΜΜΕ και πρόσκληση σε εθνικό τηλεοπτικό δίκτυο καταδεικνύοντας την μεγάλη σημασία που δείχνουν στην παράδοση οι Ρώσοι.
Εκεί για ακόμη μια φορά πρωτοστάτησε το νησί της Σαντορίνης που είχε την τιμητική του τόσο στην προβολή, όσο και στη διαχρονική αξία της παράδοσης που δίνεται από τον Σύλλογο Κρητών Σαντορίνης «το Αρκάδι».

 http://www.rethnea.gr/news/index.php?mact=News,cntnt01,detail,0&cntnt01articleid=16473&cntnt01origid=15&cntnt01returnid=39

Ηλιοβασίλεμα Νοεμβρίου 2010 στη σαντορίνη

Σκέψεις και θέσεις του Χρίστου Ντούμα

ενα ιδιαίτερο αφιέρωμα στο διευθυντή των ανασκαφών του Ακρωτηρίου http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100068_05/12/2010_424619 Της Μαργαριτας Πουρναρα Το βράδυ ήταν γλυκό, σχεδόν καλοκαιρινό, παρότι ο Νοέμβριος κόντευε στα μέσα του. Επειτα από μια στροφή, τα φώτα του ταξί έπεσαν πάνω σε μια σιδερένια καγκελόπορτα. «Σίγουρα θα κατεβείτε εδώ; Η ανασκαφή του Ακρωτηρίου είναι κλειστή», μου είπε ευγενικά ο οδηγός. Ενα μικροσκοπικό σκυλάκι, που ανήκει στον φύλακα, ως σύγχρονος κέρβερος ήρθε να με υποδεχθεί με γαβγίσματα. Μετά δύο λεπτά, ο αρχαιολόγος Χρίστος Ντούμας, η «ψυχή» της ανασκαφής από το 1975, ήταν στο φυλάκιο της εισόδου. «Ακολουθήστε με» είπε και με τον φακό στο χέρι μού έδειχνε ιπποτικά τον δρόμο. Διασχίσαμε ένα μεγάλο μονοπάτι, περνώντας από τις παρυφές του εργοταξίου που κρύβει στα έγκατά του τον κυκλαδικό οικισμό του 17ου αιώνα π. Χ. Η νυχτερινή σιγαλιά διακοπτόταν από τα τριζόνια και από τον ήχο του κύματος που γινόταν ολοένα και πιο καθαρός. Από πάνω μας χιλιάδες αστέρια στον διαυγή ουρανό και ο σκοτεινός όγκος των μεγάλων γερανών που τοποθετούν το νέο στέγαστρο. Κλείσαμε πίσω μας τη νότια είσοδο της ανασκαφής και πήραμε την άσφαλτο που οδηγεί στη θάλασσα. Ο επίλογος της βόλτας ήταν η κοντινή ψαροταβέρνα «Δελφίνια», όπου ήμασταν οι μόνοι πελάτες. Δίπλα στην κουζίνα, η σύζυγος του ιδιοκτήτη σιδέρωνε τραπεζομάντιλα. Είχαν μείνει ανοικτοί για εμάς, καθώς ο Χρίστος Ντούμας είχε παραγγείλει από το πρωί ψαρόσουπα. Ηπιαμε την πρώτη γουλιά ενός ωραίου σαντορινιού κρασιού και έβαλα το κασετόφωνο να γράφει. «Mεγάλωσα στην Πάτρα. Ο πατέρας μου, τον οποίο έχασα πρόωρα, ήταν αγρότης. Νομίζω ότι μου κληροδότησε την αγάπη για τη γη, απαραίτητο εφόδιο για κάποιον που θέλει να γίνει αρχαιολόγος. Υπήρξα καλός μαθητής, με έφεση στα φιλολογικά μαθήματα. Ηθελα να σπουδάσω αρχαιολογία. Καθώς όμως προερχόμουν από φτωχή οικογένεια, η υποτροφία που μου προσεφέρθη από έναν δεσπότη για τη Θεολογική Σχολή, με έκανε να αλλάξω κατεύθυνση. Πρόσκαιρα. Εμεινα εκεί για έναν χρόνο, το 1951, και μετά πήγα στη Φιλοσοφική», λέει ο Χρίστος Ντούμας. Οι εικόνες της μετεμφυλιακής Ελλάδας των φοιτητικών του χρόνων είναι ακόμα εναργείς. «Είχε παντού φτώχεια και δυστυχία. Τη χώρα την είχαν ρημάξει η Κατοχή και ο Εμφύλιος. Θυμάμαι την Αθήνα γεμάτη ζητιάνους, τους νέους να μεταναστεύουν για να βρουν δουλειά. Ομως τότε, όσο δύσκολες και αν ήταν οι συνθήκες, ο κόσμος είχε αξιοπρέπεια. Ενας συμφοιτητής μου εργαζόταν ως σκουπιδιάρης τις νύχτες, έξω από το πανεπιστήμιο. Ούτε εκείνος το θεωρούσε ντροπή, ούτε και εμείς που τον κάναμε παρέα. Ολοι αγωνίζονταν για να βελτιώσουν τις συνθήκες της ζωής τους. Τίμια, με μπέσα. Αργότερα όλα αυτά εξατμίστηκαν. Ετσι, οδηγηθήκαμε σταδιακά στη σημερινή κατάσταση, σε αυτήν την άνευ προηγουμένου κρίση αξιών». Ο γνωστός αρχαιολόγος, ήπιος και ευγενής, έχει πάντα το θάρρος της γνώμης του και δεν διστάζει να βάλει το μαχαίρι στο κόκαλο. Αλλωστε, έχει ζήσει την ελληνική δημόσια διοίκηση τόσο από την πολυετή θητεία του στην Αρχαιολογική Υπηρεσία όσο και από τη θέση του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. «Φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού, διότι καταργήσαμε την αξιοκρατία και την αριστεία όπως την όριζαν οι αρχαίοι. Ετσι, η άμιλλα κατασυκοφαντήθηκε ως ελιτισμός. Γενικεύτηκε το σύνθημα «Ο λαός στην εξουσία». Στην Ευρώπη, η αριστοκρατία κρατούσε τις μεγάλες θέσεις στον στρατό, την εκκλησία και στην οικονομία. Εδώ δεν συνέβη ποτέ κάτι τέτοιο. Δεν είχαμε εύρωστη αστική τάξη. Στην ελληνική εκκλησία πηγαίνουν συνήθως παιδιά από την επαρχία και όταν βρίσκονται σε υψηλά πόστα δεν ξέρουν πώς να χειριστούν την ισχύ τους. Ποιος θα φανταζόταν σε άλλη χώρα έναν μητροπολίτη όπως ο Ανθιμος να ανακατεύεται με τέτοια ζέση στα θέματα των δημοτικών εκλογών, απειλώντας τον Μπουτάρη; Στην πολιτική και την οικονομία η εξουσία πέρασε στα χέρια του λαού με τη χούντα, όπου καραβανάδες από τα λαϊκά στρώματα μπορούσαν να διατάζουν. Η ζημιά ολοκληρώθηκε με το ΠΑΣΟΚ, όταν ισοπεδώθηκαν όλα, με τη μετριοκρατία να διαφεντεύει. Ημασταν αφελείς να μην καταλάβουμε τι σήμαινε η δέσμευση του Αντρέα Παπανδρέου να φτιάξει καινούργια τζάκια. Ξήλωσε την εναπομείνασα αστική τάξη και άρχισαν οι ρεμούλες για να φτιαχτεί η νέα. Κάποιοι λένε ότι το 1981 ήρθε η αναγκαία επούλωση των πληγών από τον διχασμό του Εμφυλίου. Είναι σωστό μέχρις ενός βαθμού. Δυστυχώς, ο Παπανδρέου πέταξε νωρίς έξω από την ηγετική του ομάδα ανθρώπους που είχαν διαφορετική άποψη και όραμα». «Πόθεν έσχες» για όλους, με έμφαση στο «πόθεν» «Στην Ελλάδα ζούμε το παρατεταμένο τέλος της τουρκοκρατίας, δηλαδή της συνέχισης των πελατειακών σχέσεων» συνεχίζει ο Χρίστος Ντούμας. «Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι είναι στην κουλτούρα μας, στο αίμα μας, να κατηγορούμε τους άλλους για όσα συμβαίνουν. Ακόμα και εκφράσεις στη γλώσσα μας το μαρτυρούν αυτό. Οι Αγγλοι λένε λ. χ. «I drop the glass». Εμείς καταφεύγουμε στο «Μου έπεσε το ποτήρι» λες και φταίει εκείνο που έσπασε. Για να μπορέσουμε να βγούμε από την κρίση, πρέπει να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας, να γίνουμε ενεργοί πολίτες, να ξεφύγουμε από την αδράνεια και την αποχή. Για να φτιαχτεί η νέα Ελλάδα, χρειάζεται πρώτα απ' όλα να φτιάξουμε την εκπαίδευσή μας, η οποία πάσχει από την πελατειακή νοοτροπία σε όλες τις βαθμίδες. Εκεί είναι η βαθύτερή μας πληγή», λέει ο αρχαιολόγος, προτείνοντας και κάτι πιο τολμηρό. «Ας καταργήσουμε εντελώς τα κόμματα για ένα χρονικό διάστημα. Τα αξιώματα να τα παίρνουν οι πολίτες με κλήρο, όπως στην ακμή της αθηναϊκής δημοκρατίας. Μιλάμε βεβαίως για πολίτες που έχουν μόρφωση, πνευματική και ψυχική υγεία και ανήκουν σε μια συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα. Να έχουν μία μόνο θητεία χωρίς δυνατότητα ανανέωσης. Για να έχουν δικαίωμα εξάντλησής της, να κρίνονται κάθε έτος. Μόνο έτσι θα γλιτώσουμε και από τα τζάκια και από τις πολιτικές δυναστείες. Σήμερα είμαστε σε ένα αδιέξοδο, όπου πολιτικοί και άλλοι κρατικοί λειτουργοί βγάζουν ολόκληρες περιουσίες σε μερικές θητείες ενώ κάποτε πέθαιναν στην ψάθα. Πρέπει να εφαρμοστεί το πόθεν έσχες για όλους τους Ελληνες πολίτες με έμφαση όχι στο «έσχες» αλλά στο «πόθεν». Σε όποιον δεν μπορεί να αποδείξει το «πόθεν» να δημεύονται τα υπάρχοντά του. Χρειάστηκαν οι 300 του Λεωνίδα για να εμποδίσουν τους Βαρβάρους να μπουν στην Ελλάδα και άλλοι 300 σήμερα στη Βουλή για να μας στείλουν στους Βαρβάρους». «Δεν είναι τυχαίο ότι βλέπουμε πολλούς τρομοκράτες νέας γενιάς να είναι νεαροί από καλά σπίτια. Η νεολαία είναι αγανακτισμένη. Κάποιοι πιστεύουν, πολύ κακώς, ότι αυτή είναι η διέξοδος. Είναι μια μορφή διαμαρτυρίας με την οποία δεν συμφωνώ καθόλου. Εγώ βέβαια είμαι πια 77 χρόνων. Δεν ξέρω πώς θα σκεφτόμουν αν ήμουν εικοσάρης. Πολλοί λένε ότι ακριβώς αυτή η γενιά των είκοσι και κάτι είναι κακομαθημένη. Δεν μπορώ να ρίξω τις ευθύνες στα παιδιά. Η κοινωνία είναι φυτώριο και η εκπαίδευση είναι το λίπασμα. Πώς θα μπορούσαν να βγουν αλλιώς όταν αυτό το πνεύμα τους εμφυσήσαμε στο σπίτι και το σχολείο;». Το ελληνικό δαιμόνιο δημιουργήθηκε στο Αιγαίο Πέλαγος Η έλευση της σούπας που μοσχοβολάει Αιγαίο προκαλεί μια μικρή παύση στη συζήτηση. Τη φέρνει στο τραπέζι η ευγενέσταση ιδιοκτήτρια. Ρίχνουμε μέσα μπουκίτσες από χωριάτικο ψωμί, σχηματίζοντας ένα μικρό «νησιωτικό σύμπλεγμα» στο πιάτο. Και η κουβέντα πάει αυτομάτως στο ελληνικό αρχιπέλαγος που δημιούργησε το θαύμα του Κυκλαδικού Πολιτισμού. «Πολιτισμός δεν είναι τίποτα άλλο από τον διάλογο ανάμεσα στον άνθρωπο και το περιβάλλον του. Δεν είμαστε προνομιούχος λαός για κανέναν άλλο λόγο, παρά για το ότι βρεθήκαμε να αναπτύξουμε τον πολιτισμό μας στις συνθήκες αυτής της μικρής θαυματουργής γωνιάς του πλανήτη. Το Αιγαίο είναι κλειστό πέλαγος με χιλιάδες νησιά. Το πλεονέκτημά του είναι ότι η θάλασσα μετατράπηκε πιο γρήγορα και εύκολα σε «δρόμο», σε σχέση με την ηπειρωτική χώρα όπου κάποιος έπρεπε να διαβεί φαράγγια και χαράδρες. Ετσι, οι νησιώτες μετέφεραν μεγαλύτερα φορτία σε μεγάλες αποστάσεις. Οι αρχαίοι κωπηλάτες, δεν έχαναν από τα μάτια τους τη στεριά και έτσι ένιωθαν ασφάλεια στο ταξίδι. Ο πολιτισμός του Αιγαίου διαμορφώθηκε από τους κατοίκους των νησιών που αφιερώθηκαν στο μεταπρατικό εμπόριο. Ετσι, οι πιο άξιοι, θαρραλέοι και περιπετειώδεις από αυτούς, μπήκαν στα πλοία γυρίζοντας πίσω με κέρδη και καταξίωση», υπογραμμίζει ο διευθυντής των ανασκαφών του Ακρωτηρίου. «Λόγω της γεωμορφολογίας της ελληνικής φύσης, των αναγκών προσαρμογής σε αυτό το περιβάλλον, έχουμε μάθει να λειτουργούμε ατομικιστικά. Ο ψαράς του Αιγαίου αλλά και ο βοσκός σε κάποιο ελληνικό βουνό ξέρουν ότι αν δεν φροντίσουν τον εαυτό τους και τα υπάρχοντά τους, αν δεν προνοήσουν, κανείς δεν θα προστρέξει σε βοήθεια. Ετσι, έχουμε αναπτύξει την αυτοσυντήρηση αλλά και το λεγόμενο ελληνικό δαιμόνιο. Οι Ελληνες είναι κάκιστοι στον προγραμματισμό και άπιαστοι στον αυτοσχεδιασμό. Αυτή την αρετή μάς την δίδαξε το ελληνικό τοπίο. Είμαστε μια κουτσουλιά στον παγκόσμιο χάρτη, με αφάνταστη ποικιλία στο υψόμετρο, στα οικοσυστήματα, στις θερμοκρασίες, στη μορφολογία. Ο ταξιδιώτης που έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα εντυπωσιάζεται, γιατί μετά το βουνό έχει γκρεμό, νερό ή κάμπους. Δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Οι καιρικές συνθήκες είναι απρόβλεπτες, το ίδιο και οι θάλασσές μας. Χωρίς αυτοσχεδιασμό δεν υπάρχει επιβίωση». Ζητάμε από τον Χρίστο Ντούμα να μας σχολιάσει τον αυτοσχεδιασμό των συμβασιούχων που σκαρφάλωσαν πάνω στα Μάρμαρα του Παρθενώνα για να απαιτήσουν τα δεδουλευμένα τους. «Αντιλαμβάνομαι τι σημαίνει να μην έχεις πληρωθεί για τόσο καιρό και είναι κατάπτυστη η ελληνική πολιτεία που δεν τους δίνει τα χρήματά τους», απαντά. «Από την άλλη δεν καταλαβαίνω γιατί βεβηλώνουν το μνημείο για να διαμαρτυρηθούν. Η Ακρόπολη τους χρωστάει και δεν τους δίνει; Αν είχαν αποφασίσει να αποκλείσουν το σπίτι του αρμόδιου υπουργού θα τους είχα συμπαρασταθεί. Αν είχαν απαιτήσει να μείνουν οι βουλευτές απλήρωτοι για αντίστοιχο χρονικό διάστημα, επίσης θα ήμουν στο πλευρό τους. Δυστυχώς δεν χτυπούν τον εργοδότη τους, αλλά το μνημείο. Ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση έχουν επικρατήσει τα παπανδρεϊκά λαϊκίστικα πρότυπα. Το περιστατικό αυτό με κάνει να δω καθαρά και την υποκρισία της πολιτείας. Καταδικάζει τους καταληψίες της Ακρόπολης και κλείνει τα μάτια στο τι συμβαίνει γύρω από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, το πιο σημαντικό μουσείο της χώρας, του οποίου η γειτονιά έχει καταντήσει απόπατος. Απορώ με τον υπουργό Πολιτισμού που πηγαίνει κάθε μέρα στο γραφείο του που βρίσκεται ακριβώς δίπλα και δεν έχει ακόμα ενοχληθεί τόσο από όσα συμβαίνουν, ώστε να αναλάβει δράση». Η συζήτηση έχει ήδη κρατήσει αρκετή ώρα και φοβάμαι ότι κάνω κατάχρηση των λίγων ωρών που διαθέτει για ύπνο ο αρχαιολόγος, ο οποίος διαμένει μέσα στον ανασκαφικό χώρο. Ξυπνάει πολύ πρωί για να επιβλέψει ο ίδιος τις εργασίες αποκατάστασης του στεγάστρου, τμήμα του οποίου κατέπεσε τον Σεπτέμβριο του 2005, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του ένας Βρετανός τουρίστας. Ακολούθησαν ειδικές μελέτες από ξένους ειδικούς. Το παλαιό στέγαστρο (που μόλις είχε τελειώσει όταν συνέβη το δυστύχημα) ξηλώθηκε και τώρα τοποθετείται άλλο στη θέση του. Επειτα από πολλά εμπόδια, εδώ και μερικούς μήνες το προσωπικό της εργολήπτριας εταιρείας είναι στον χώρο και κάνει όλες τις απαραίτητες εργασίες ώστε το έργο να παραδοθεί το συντομότερο δυνατόν. «Οι εργολάβοι λένε ότι θα είναι έτοιμο την άνοιξη του 2011. Εγώ θα είμαι πολύ ευχαριστημένος αν οι επισκέπτες μπορούν να μπουν μέσα στο τέλος της ίδιας χρονιάς», λέει ο αρχαιολόγος που έχει ταυτίσει το όνομά του με το Ακρωτήρι. Το στέγαστρο θα είναι βιοκλιματικό, με ειδικό αντισεισμικό σύστημα και διάρκεια ζωής 300 χρόνια. Το δείπνο τελειώνει. Εκείνος ξαναπαίρνει το μονοπάτι για την ανασκαφή και εγώ το ταξί για το ξενοδοχείο στα Φηρά. Φεύγω με ένα αίσθημα ανακούφισης, ότι ο σπουδαίος προϊστορικός οικισμός έχει τη φροντίδα ενός απόλυτα ευσυνείδητου δημόσιου λειτουργού, που τον παρέλαβε από τους αρχαίους και θα τον παραδώσει στους Ελληνες των επόμενων γενεών. Oι σταθμοί του 1933 Γεννιέται στην Πάτρα. 1951 Εγγράφεται ως φοιτητής στο πανεπιστήμιο. 1960 Αρχίζει να εργάζεται στην Αρχαιολογική Υπηρεσία. 1966 Μεταβαίνει στο Λονδίνο για τις μεταπτυχιακές του σπουδές. 1968 Εργάζεται για πρώτη φορά στην ανασκαφή του Ακρωτηρίου κοντά στον Μαρινάτο. 1975 Αναλαμβάνει τη διεύθυνση των ανασκαφών. 1980 Αρχίζει να διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η συνάντηση Δειπνήσαμε στην ψαροταβέρνα Δελφίνια στο Ακρωτήρι Σαντορίνης. Ο συμπαθέστατος ιδιοκτήτης έχει κρεμάσει στους τοίχους εκατοντάδες κοχύλια που έχουν πιαστεί στα δίχτυα του. Φάγαμε μια φρεσκότατη ψαρόσουπα και ήπιαμε ντόπιο κρασί. Το δείπνο κόστισε 40 ευρώ.