Αγαμέμνων Τσελίκας....Ο Ιστοριοδίφης και της Σαντορίνης

 Μια ιδιαίτερα ξεχωριστή ΚΡΥΦΗ ιστορική παρουσία τιμησε το χθεσινό Έθνος ( 26-11). Τον κ. Αγαμέμνωνα Τσελίkα. Φίλος πολύ της Σαντορίνης, είναι υπεύθυνος του Ιστορικού και Παλαιογραφικού Αρχείου του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τράπεζας καθώς και συγγραφέας ενος εξαίρετου βιβλίου με θέμα τη Σαντορίνη: " Μαρτυρίες από την Σαντορίνη (1573 - 1819)" . Το βιβλίο αυτό εκδόθηκε το 1985 (112 σελ.) και αποτελεί έναν περιληπτικό κατάλογο της αντιπροσωπευτικής μόνιμης έκθεσης παλαιών θηραϊκών εγγράφων του Μεγάρου Γκύζη και της Καθολικής Εκκλησίας .Το βιβλίο αυτό όποιος μπορεί να το προμηθεύτει αξίζει τονκόπο να το έχει στη βιβλιοθήκη του. Το αφιέρωμα του Έθνους εδώ

Τα Λουβιάρικα της Σαντορίνης

Τα Λουβιάρικα της Σαντορίνης είναι το μοναδικό στον κόσμο υπόσκαφο Λεπροκομείο και λειτούργησε μέχρι το 1930 σε υπόσκαφα χτίσματα στην Καλντέρα κάτω από το ξωκλήσι του αη Γιάννη του Ελεήμονα.*

Η ιδιαιτερότητα των καταλυμάτων δεν πήγαζε από προκατάληψη κατά των ασθενών, αφού η αρχιτεκτονική του νησιού στηρίζεται στα υπόσκαφα κτίσματα και επειδή την ίδια εποχή η κοινωνική κατάσταση ήταν φεουδαρχικής δομής, δηλαδή όλοι οι άκληροι αγρότες ζούσαν σε υπόσκαφα με μόνο εισόδημα ότι η φιλανθρωπία του αφεντικού προσέφερε.

Τα λεπροκομεία ιδρύθηκαν στην Ευρώπη από το 12ο αιώνα και πήραν στη μεν Δύση τη μορφή απάνθρωπων γκέτο, στο δε Βυζάντιο λειτούργησαν μεν σαν χώροι απομόνωσης αλλά παρείχαν στοιχειώδη περίθαλψη πχ Βασιλειάδα. Τα Λουβιάρικα της Σαντορίνης ιδρύθηκαν πριν από τον 18ο αιώνα κατά τα Βυζαντινά πρότυπα, διότι αφ’ ενός μεν τα αρχεία της καθολικής παροικίας του νησιού δεν αναφέρουν κάτι σχετικό κατα την περίοδο της Φραγκοκρατίας και αφ’ ετέρου διότι όπως φαίνεται από τα έγγραφα της Σταυροπηγιακής Μονής του Προφήτου Ηλιού και από προφορικές μαρτυρίες η σχέση της Μονής με το Λεπροκομείο θυμίζει την οργάνωση άλλων τέτοιων Βυζαντινών λεπροκομείων πχ της Μονής Ιβήρων. Από έγγραφα της Μονής Προφήτη Ηλία φαίνεται ότι το Λεπροκομείο λειτουργούσε σαν ίδρυμα που «παρείχε διατροφή και λοιπήν οικονομία προς τους εν αυτώ λεπρούς».

Από το 1840 αμέσως μετά την Απελευθέρωση σώζεται έγγραφο, όπου ο πρώτος Διοικητής Θήρας Ν. Α. Τσαμαδός συγχαίρει τη Μονή για «το φιλάνθρωπον υπέρ του Λεπροκομείου ζήλον της». Από τον ίδιο χρόνο φαίνεται σε έγγραφα ότι η Μονή κατέβαλε στο Ελληνικό Δημόσιο κατ’ έτος 300 δρχ από το 1840 για τα έξοδα λειτουργίας του Λεπροκομείου.

Από την εποχή της Τουρκοκρατίας ήδη υπάρχουν έγγραφα που αποδεικνύουν ότι κάθε δήμος ψήφιζε ιδιαίτερο κονδύλι για το Λεπροκομείο, ενώ από το Ληξιαρχείο βλέπουμε ότι πολλοί πλούσιοι στις διαθήκες τους κληροδοτούσαν ποσά για τη λειτουργία του. Σημαντικό παράδειγμα ο έμπορος Ιωάννης Αλεξάκης, ο οποίος όχι μόνο κληροδότησε, αλλά και όπως φαίνεται από τα έντυπα της εποχής «αυτός διηύθυνε, αυτός κατά το πλείστον συνετήρει και κατά τα περισσότερα έτη συνετήρει εξ ιδίων και παρείχεν πάντα όλα τα δυνατά μέσα εις τους δύσμοιρους τροφίμους.»

Όπως φαίνεται σε στατιστική του 1850, που συνέταξε κατ’ εντολή της κυβέρνησης ο ιατροφιλόσοφος Ιωσήφ Δεκιγάλλας, το Λεπροκομείο είναι το μόνο κοινωφελές Ίδρυμα της νήσου. Ο Δεκιγαλλας σαν γιατρός έκρινε απαράδεκτες τις συνθήκες διαβίωσης των λεπρών και προσπάθησε να το οργανώσει. Για το σκοπό αυτό πούλησε τα νησιά Χριστιανά, που ήταν ιδιοκτησία του και ίδρυσε κληροδότημα με 3000 δρχ «υπέρ του αναγερθησομένου Λεπροκομείου Θήρας». Μετά τις προσπάθειές του το 1868 εμφανίζεται η ακμή του λεπροκομείου. Τη χρονιά αυτή γνωρίζουμε ότι ο Δεκιγάλλας είχε θέσει σε λειτουργία δυο λοιμοκαθαρτήρια (Λαζαρέττα) ένα στον όρμο Φηρών του οποίου τα ερείπια διασώζονται και ένα άλλο στη Απάνω Μεριά, το οποίο ανήκει στην Κοινόνητα Οίας και είχε μετατραπεί σε τουριστικό κέντρο. Σε αυτά εξέταζε ναυτικούς, μετανάστες και κατοίκους γειτονικών νησιών που μετά τη διάγνωση διακομιζόντουσαν στο Λεπροκομείο. Συνεργάτρια του Δεκιγάλλα αναφέρεται η καθολική αδελφή Θηρεσία του Τάγματος του αγίου Βικεντίου, η οποία νοσήλευε τους λεπρούς και έμενε στα Σπιτάλια (νοσοκομείο) των Φηρών.

Ο Δεκιγάλλας προσπάθησε ακόμη να κινητοποιήσει τους περιηγητές της εποχής. Στο βιβλίο «Η ζωή στον παλιό κόσμο» της σουηδής φεμινίστριας Φρεντερίκα Μπρέμερ που επισκέφθηκε το Λεπροκομείο το 1860 σώζεται μια πολύ ζωντανή περιγραφή του χώρου και των συνθηκών ζωής των λεπρών. Γράφει: «Μετά μισή ώρα δρόμο από τα Φηρά είδαμε ένα γκρουπ 8-10 ατόμων που κρατούσαν ένα δοχείο για ελεημοσύνη. ¨ηταν καλά ντυμένοι και όχι παραμορφωμένοι. Ήταν άρρωστοι στο 1ο στάδιο. Η εμφάνισή τους δείχνει τα μεγάλα βήματα της Ιατρικής σε αυτό τον τομέα. Μπήκαν στις σπηλιές τους όταν μας είδαν. Κοιτάξαμε μέσα όπου οι πόρτες ήταν ανοιχτές. Ήταν Ιούλιος και τα δωμάτια είχαν υγρασία, όμως ήταν όλα περιποιημένα με κρεβάτια στρωμένα με σεντόνια καθαρά. Σε ένα δωμάτιο μας είπαν να μη πάμε γιατί ήταν ένας λεπρός στο τελευταίο στάδιο. Πήγα και αντίκρυσα ένα λεπρό χωρίς μάτια, μύτη ή χείλια. Όταν κατάλαβα ότι αυτός ο σκελετός ακόμη ζούσε, παρακάλεσα το γιατρό C που στεκόταν στη πόρτα να του πει ότι «Ο Χριστός θα σε αναστήσει στην άλλη ζωή». Όταν το άκουσε αυτό ο λεπρός κινήθηκε, σήκωσε τα χέρια του, που ήταν όλο αίμα και τα έβαλε στο στήθος του σταυρωμένα. Αυτή ήταν η απάντησή του επειδή δε μπορούσε να μιλήσει. Επειδή κατάλαβα ότι με άκουγε είπα στο γιατρό να τον ρωτήσει μήπως ήθελε να του προσφέρω κάτι και κείνος απάντησε με μεγάλη δυσκολία «λουκούμι». Ρώτησα και τους άλλους λεπρούς γι αυτόν και μου είπαν ότι είναι άγιος άνθρωπος, αλλά ότι θέλει να πεθάνει, ενώ είναι ευχαριστημένος που είναι έτσι, όσο το επιτρέπει ο Θεός. Το δωμάτιό του ήταν πιο άδειο και πιο φτωχικό από των άλλων και είχε μόνο ένα μπουκάλι νερό. Ο γιατρός μου είπε ότι αυτός ο άνθρωπος μπορούσε να ζήσει έτσι για ένα χρόνο ή και περισσότερο.

Στις σπηλιές ζούσαν 14 λεπροί άνδρες και γυναίκες σαν χελιδόνια. Οι πιο πολλοί δε μπορούσες να διακρίσνεις ότι ήταν άρρωστοι εκτός από το ότι είχαν παραμορφωμένα χέρια. Δυο από αυτούς, ένας άνδρας και μια γυναίκα ήταν μόνο 20 ετών. Το μέλλον τους όπως και των υπόλοιπων ήταν να καταλήξουν σε ένα ζωντανό σκελετό. Αλλά κανείς δε φοβόταν για το μέλλον του ούτε παραπονιόταν για την κατάσταση. Το μόνο τους παράπονο ήταν το φαγητό που δεν ήξεραν αν θα υπάρχει κάθε μέρα ή όχι, γιατί μερικές φορές οι άνθρωποι τους ξεχνούσαν και για δυο μέρες μπορούσε να μείνουν μόνο με ψωμί. Μου διηγήθηκαν μια φορά που φυσούσε πολύ και ανέβηκαν όλοι οι λεπροί στα Φηρά πεινασμένοι και παγωμένοι γιατί για δυο μέρες δεν είχαν φάει τίποτε. Μου είπαν ότι έπαιρναν λεφτά από μιαν επιτροπή στα Φηρά, αλλά πως ήταν πολύ λίγα και δεν έφθαναν για την αγορά τροφίμων. Ο γιατρός C που φάνηκε να τον αγαπούν πολύ είπε πως όλα αυτά είναι αλήθεια και ότι το μέρος που ήταν χτισμένες οι σπηλιές ήταν ακατάλληλο γιατί η υγρασία επεβάρυνε την κατάστασή τους.»

Από προφορικές μαρτυρίες γνωρίζουμε ότι τη διανομή των τροφίμων είχαν αναλάβει φιλάνθρωπες γυναίκες. Η τροφοδοσία γινόταν με ένα καλάθι από ένα αλώνι που βρισκόταν πάνω από την εκκλησία του αγίου Ιωάννη του Ελεήμονα. Το καλάθι αυτό όπως μαθαίνουμε από μαρτυρίες περιηγητών σωζόταν μέχρι το 1956, που έγινε ο τελευταίος καταστροφικός σεισμός. Από το καλάθι έπαιρναν τα εφόδια οι υγιέστεροι λεπροί, οι οποίοοι εκτεούσαν και χρέη νοσοκόμων, που ο λαός αποκαλούσε Μόρτες (είχαν τη «γλυκαμένη» λώβα).

Οι λεπροί δεν κυκλοφορούσαν ελεύθερα. ¨οταν υπήρχε απόλυτη ανάγκη για γιατρό ή παπά, ο πιο γέρος λεπρός μπορούσε να βγει ως τα Φηρά, αλλά κρατούσε κουδούνι για να μη τον πλησιάζουν.

Η εκκλησία του αγίου Ιωάννη στο ελεήμονα ανήκε στους λεπρούς. Φέρει μέχρι σήμερα δυο χωρίσματα με εσωτερική επικοινωνία με κιγκλίδωμα. Την ημέρα της γιορτής του αγίου όλος ο κόσμος πήγαινε να συνεορτάσει με τους λεπρούς και κατά το συνήθειο του νησιού για πανηγύρια, οι γυναίκες έφερναν γλυκά και κουλουράκια για τους λεπρούς, έθιμο που επιβίωνε μέχρι που έκλεισε το λεπροκομείο. Όπως διαβάζουμε στην εφημερίδα «Σαντορίνη» του 1897 «εν τω ναίσκω συνήλθεν κόσμος φιλεόρτων και ούτω εόρτασαν και οι λεπροί μιαν ημέραν μετά του κόσμου, μεθ’ ου έχουν συνάψει διαζύγιον»

Στη λαική μνήμη διασώζεται η αξιοθαύμαστη συμπεριφορά του ιερέα Βελώνια. Όπως γράφεται στις τοπικές εφημερίδες «το εν τω ιερώ ποτηριω υπόλοιπον μετά την κοινωνιά των λεπρών, ο αείμνηστος Οικονόμος Βελώνιας εξερχόμενος του Βήματος του ναού πανηγυρικώς εξεκένωνε τούτο εις το στόμα του»

Από τις προφορικές μαρτυρίες και τις γραπτές πηγές επιβεβαιώνεται ότι τα Λουβιάρικα της Σαντορίνης, σε αντίθεση με άλλα λεπροκομεία της εποχής, αν και υπόσκαφα σε γκρεμνά, αφ’ ενός μεν επιτελούσαν τον υγειονομικό τους ρόλο, απομονώνοντας τους ασθενείς, αφ’ ετέρου ενεργοποιούσαν το κοινωνικό σύνολο για την κατά το δυνατόν καλύτερη περίθαλψη και την ανθρώπινη επικοινωνία με τους πάσχοντες. Γιαυτό θα πρέπει να πάψουν να θεωρούνται σα ντροπή, αλλά αντίθετα πρέπει να διασωθούν γιατί αποδεικνύουν το ήθος και τον ανθρωπισμό των προγόνων μας.

Μάιος 1991

*στην περιοχή σήμερα έχει χτιστεί πολυτελές ξενοδοχείο.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

 

 

http://mariasot.blogspot.com/2010/11/blog-post_25.html?spref=fb

Τράπεζα Αίματος Σαντορίνης -Αποτελέσματα Αιμοδοσίας

 Ένα από τα σημεία που πρέπει να υπερηφανευεται η Σαντορίνη και σίγουρα το έχει αποδείξει περίτρανα. είναι η μεγάλη συμμετοχή που γίνεται κάθε φορά από την Τράπεζα Αίματος Σαντορίνης. Μια εθελοντική προσπάθεια που έχει ξεκινήσει με πολύ μεράκι  εδώ και πάρα πολλά χρόνια και πιστέψτε με .... Εχει βοηθήσει πάρα πολλες φορές τόσο Θηραίους που το είχαν ανάγκη όσο και διάφορα συμβεβλημένα νοσοκομεια Μπορεί αυτή τη φορά να μην πήγε τόσο καλα ( μα μόνο 674 φυάλλες αίμα...δεν λέει χαχα), αλλά κάθε φορά φαίνεται το ενδιαφέρον όλων για την ευόδοση αυτού του σκοπού.
Από 02 – 10 Οκτωβρίου έγινε η 37η Αιμοδοσία για την Τράπεζα Αίματος Σαντορίνης προσήλθαν Αναλυτικά:  ο Πύργος απέδωσε 35 μονάδες Αίματος, ο Καρτεράδος 31, ο Βουρβούλος 41, η Οία 43, η 134 Σμηναρχία Μάχης 17, το Κέντρο Υγείας  203, το Καμάρι 72 και το Εμπορείο 168, Γραφείο Λεμβούχων 30. Μεσσαριά – Γυμνάσιο 34 μονάδες καθώς και 30 Μονάδες από την Ίο.. Συνολικά αποδόθηκαν  674 μονάδες αίματος, ενώ είχαν προσέλθει 740 άτομα. 

"Ανακαλύπτοντας" τον Ιερό Ναό Επισκοπής Γωνιάς Σαντορίνης, την Κερα -Πισκοπή μας

της Θάλειας Καραμολέγκου

’Τι λες; Ξεκινάμε;’’ με ρώτησε ο κύριος Εμμανουήλ Λιγνός μόλις μου πρότεινε να υπηρετήσω το μνημείο Παναγία Επισκοπή. Βεβαίως, η αντίδρασή μου εκείνη την στιγμή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μεγάλη έκρηξη ενθουσιασμού. Φυσικά, τα μεγάλα επίπεδα χαράς που είχαν κατακλύσει τα φυλλοκάρδια μου, δεν επέτρεπαν στην σκέψη μου να συλλάβει το μέγεθος της σοβαρότητας και της ευθύνης που δημιουργήθηκε με την πρόταση αυτή. ‘’Αυτό διάβασε για να γνωρίσεις περισσότερα για την ιστορία της’’ μου έγνεψε και μου παρέδωσε το βιβλίο του κυρίου Μηνδρινού. Ένα λεπτό, συνοπτικό, κόκκινο βιβλίο με τον τίτλο ‘’ Ιερός προσκυνηματικός ναός Παναγία Επισκοπή ‘’ αναπαυόταν στα τότε τρεμάμενα χέρια μου. Κανείς, ποτέ δεν περίμενε αυτό που θα ακολουθούσε.
Εκείνη την ημέρα, ο ήλιος ξεπρόβαλε τα νώτα του και τα βλέφαρά μου άνοιξαν επιτρέποντας στους οφθαλμούς για ακόμη μια φορά να διακρίνουν τον κόσμο. Η διαδρομή προς την εκκλησία μου φάνηκε πιο γρήγορη κι από την οποιαδήποτε διαδρομή στο εσωτερικό του σπιτιού. Προσπαθούσα να αναστήσω στο μυαλό μου διάφορες νεκρωμένες αναμνήσεις του παρελθόντος, που σχετίζονταν με τα τοπία που κοιτούσα μέχρι να φτάσω. ‘’Στις 2 θα είμαι εδώ, καλή σου μέρα’’ αναφώνησε ο οδηγός και το αυτοκίνητο χάθηκε στην κακοτράχαλη κατηφόρα προς το χωριό των φαντασμάτων, όπως παρουσιάζουν τη Μέσα Γωνιά κάποιοι ξεναγοί στους ανήξερους επισκέπτες.
Το βλέμμα μου καρφώθηκε στην αυλόπορτα. Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που επισκεπτόμουν την εκκλησία αλλά εκείνη τη φορά έψαχνα εξονυχιστικά σε κάθε γωνία μήπως ανακαλύψω ακόμη ένα ιστορικό κομμάτι για να συμπληρωθεί η πλούσια εικόνα της. Η πόρτα άνοιξε πολύ πιο εύκολα από ότι φανταζόμουν. Το λουκέτο που διαθέτει είχε αφαιρεθεί για να είναι δυνατή η είσοδος σε αυτήν από τους ταπεινούς επισκέπτες. Το πέτρινο δάπεδο σε εντάσσει κατ’ ευθείαν σε μία άλλη εποχή. Μια μηχανή χρόνου που δεν χρειάζεται να κινδυνέψεις τη ζωτική σου υπόσταση για να τη χρησιμοποιήσεις. Μια αυτόματη μεταφορά σου στο παρελθόν, στην αγνότητα, στα ανέμελα χρόνια, σε εκείνες τις εποχές όπου οι άνθρωποι στερούνταν υλικών αγαθών και πλούτιζαν συνεχώς πνευματικών. Τα παπούτσια σου γλιστράνε ανάμεσα στις πέτρες, τα πόδια σου ακολουθούν το πέτρινο μονοπάτι αδιαφορώντας για τη μη ευθύτητα του εδάφους. Ακόμη κι όταν το ασφαλτωμένο δρομάκι πατήσεις, μη φοβηθείς πως βγήκες απ’ του χρόνου τη μηχανή. Δεν είναι αλήθεια. Ακόμα βρίσκεσαι εκεί. Σε μια παλιά εποχή περιπλανιέσαι κι όλα γύρω σου έτσι τα ομοιάζεις και τα καινούρια διόλου δε θωρείς. Σα να εξαφανίστηκαν από το χάρτη. Μια μηχανή του χρόνου με τον πιο σπουδαίο, τον πιο έγκυρο κι αποτελεσματικό μηχανισμό, αυτόν του λογισμού, αυτόν της σκέψης. Ανάβεις το κερί, με ευλάβεια προσκυνάς την εναπομένουσα φωτογραφία της κλεμμένης εικόνας κι εξέρχεσαι από το νέο καλόγουστο δωματιάκι των κεριών.
‘’Ήρθε η στιγμή αναφώνησα εκεί πρέπει να αναζητήσω την ιστορία της’’. Μια ξύλινη πόρτα με χώριζε από το εσωτερικό, ένα άψυχο υλικό κι όμως τα χέρια μου έτρεμαν μόλις το ακουμπήσαν. Άνοιξε. Φως στόλισε την εκκλησιά στα πρώτα λιγοστά μέτρα που διέκρινα. Εικόνες έλαμψαν και στον τοίχο μπροστά σου φανερώθηκε μια γραφή…. Μόλις γυρίσεις το κεφάλι σου στα πίσω και την πόρτα θελήσεις να γύρεις λιγάκι, στο πάνω μέρος πάνω απ’ τα ξύλινα θηκάρια τοιχογραφίες θα ανακαλύψεις. Δεξιά κι αριστερά σκαμνάκια, πιστοί εδώ και χρόνια προστρέχουν τις Κυριακές να λάβουν ευλάβεια από αυτόν εδώ το χώρο που μαγείας ευωδία μυρίζεις. Στην κύρια εκκλησία μην πατήσεις αν πρώτα το δικό σου χαιρετισμό δε δώσεις στον αυτοκράτορα. Δεξιά σε ένα μικρό δωματιάκι θα τον βρεις μονάχο. Εκεί κάθεται αιώνες τώρα έχοντας παρέα τις τοιχογραφίες τριγύρω. Μη διστάσεις να τον κοιτάξεις, εσένα περιμένει μια παρουσία για να μπει και να φωτίσει. Εκείνος που χρηματοδότησε κάποτε για αυτό το θαύμα εκεί τώρα στέκεται και το φυλά.
Κι έπειτα ας γυρίσεις προς τα πίσω κι ας ρίξεις τη ματιά σου προς τα έσω κι ας νιώσεις μεγάλο δέος να σε κατακλύζει. Την αιώνια παρουσία της θα σου επιβάλει μόλις λιγάκι σημασία της δώσεις. Οι εναπομείνασες παλαιές εικόνες γλυκά θα σε χαιρετήσουν συστήνοντας σου τις καινούριες μες στο χώρο. Θα σου εξηγήσουν με τον τρόπο τους την ιστορία, όλα τα στοιχεία μέσα στο ναό σε εκείνο θα συμβάλουν. Θα σου πουν για τα πάντα, μα κυρίως σε μια νύχτα θα εντείνουν τη δική σου προσοχή. Μια νύχτα μαύρη, έρημη. Για μια σκοτεινή αποφράδα νύχτα θα σου μιλήσουν, εκείνη τη νύχτα που οι εικόνες ταχύτατα εξαφανίστηκαν. Τη νύχτα εκείνη της κλοπής θα διακρίνουν και έναν πόνο χωρίς δάκρυ, ένα βουβό πόνο θα εκφράσουν. Όλα μες στο ναό μεταφορικά εκείνη την στιγμή θε να λυγίσουν και τη δική σου στεναχώρια θα συλλάβουν. Μα το δάκρυ σου δε θα ‘ναι μοναχό και εκείνες στο δικό σου δάκρυ θα ενταχθούνε και τη δική τους πικρία με αυτόν τον τρόπο θα δηλώσουν.

Τολμηρότητα ουδεμία θα μου πεις; Η θλίψη κατακτά το χώρο; Η απάντηση δε θα εκπλήξει και πολύ. Εκεί βρίσκονται αναλλοίωτες σχεδόν οι κολώνες τόσους αιώνες. Στηρίζουν τα θεμέλια του ναού κι αντέχουν ακόμα. Με μια υπερηφάνεια, σιγουριά και λίγη υπεροψία για τον εαυτό τους θα σου προβάλουν το χαίρε. Μαρμάρινες, ψηλές, κοντές, στητές, πανέμορφες. Να μην ξεχάσεις τις τοιχογραφίες να αντικρίσεις, τα ζωντανά τους χρώματα παρά τα τόσα χρόνια να θαυμάσεις, παραστάσεις που ίσως δε βρεις αλλού θα αντικρίσεις. Δες τις καλά και ένταξε τις στην ιστορία. Κι όταν μόνος σου ανακαλύψεις τα ιστορικά τους πλαίσια περήφανος θα νιώσεις που αποκρυπτογράφησες στοιχεία τέτοιου είδους.
Το πόδι μου έκανε στροφή και έστρεψε το σώμα μου προς την πόρτα. Μα πριν βγεις το κεφάλι γύρνα λίγο και μετάτρεψε την εικόνα που θα δεις σε δυνατή ανάμνηση να τη θυμάσαι όταν μακρινό δάπεδο πατάς, όταν πια κοντά της δε θα ‘σαι. Και πού ξέρεις; Όταν την πόρτα καθώς φεύγεις κλείσεις, μες στην εκκλησιά θωρείς πως συζητάνε μακρινές ψυχές του παρελθόντος, ευλογημένες… Την πόρτα έκλεισες μα η μαγεία που ένιωσες στην καρδιά σου θα μείνει για πάντα.
Οι δείκτες του ρολογιού είχαν δείξει 14.05. ‘’ Πώς σου φάνηκε για πρώτη μέρα;’’ Ρώτησε ο οδηγός μόλις επιβιβάστηκα στο όχημα ‘’ Καλά, τίποτα το συνηθισμένο. Εκεί μέσα η ατμόσφαιρα μυρίζει μέθη δημιουργική, μέθη αγνότητας, μέθη χρόνου. Αλλά μη φανταστείς τίποτα το συνηθισμένο..’’



Y.Γ kallistorwntas: Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο " έμπα" στην ομάδα του καλλιστορώντας της Θαλλελαίας Καραμολέγκου από αυτό το κείμενο.......

Η γιορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου στο παλιό χωριό της Επισκοπής Γωνιάς

 

http://armenisths.blogspot.com/2010/11/blog-post_2179.html