Μερες Ραδιοφώνου στη Σαντορίνη α μέρος

Θεώρησα χρέος μου 35 χρόνια μετά, να μοιραστώ μαζί σας, όσες θυμάμαι από τις δικές μας μέρες ραδιοφώνου στη Σαντορίνη.Το θεώρησα χρέος μου γιατί πολλοί φίλοι που δεν ζουν πια ανάμεσά μας έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ίδρυση και λειτουργία του πρώτου ραδιοφωνικού σταθμού στο νησί. Πιθανόν να υπήρχαν και παλιότερες από τις δικές μας. Θυμάμαι για παράδειγμα ότι κάποιος μου έλεγε πως ο συγχωρεμένος ο Ψουϊς είχε στήσει έναν σταθμό στα Φηρά, στα Μεσαία, και έκανε κάποιες εκπομπές, εκεί γύρω το 1965.Δεν το γνωρίζω από πρώτο χέρι και δεν θα γράψω γιαυτό. Θα γράψω αυτά που έζησα με τους φίλους που στήσαμε μαζί για πρώτη φορά σταθμό στην Σαντορίνη το 1973,
ΜΕΡΕΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ ΣΤΗ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Θεώρησα χρέος μου 35 χρόνια μετά, να μοιραστώ μαζί σας, όσες θυμάμαι από τις δικές μας μέρες ραδιοφώνου στη Σαντορίνη.Το θεώρησα χρέος μου γιατί πολλοί φίλοι που δεν ζουν πια ανάμεσά μας έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ίδρυση και λειτουργία του πρώτου ραδιοφωνικού σταθμού στο νησί.
Πιθανόν να υπήρχαν και παλιότερες από τις δικές μας. Θυμάμαι για παράδειγμα ότι κάποιος μου έλεγε πως ο συγχωρεμένος ο Ψουϊς είχε στήσει έναν σταθμό στα Φηρά, στα Μεσαία, και έκανε κάποιες εκπομπές, εκεί γύρω το 1965.Δεν το γνωρίζω από πρώτο χέρι και δεν θα γράψω γιαυτό.
Θα γράψω αυτά που έζησα με τους φίλους που στήσαμε μαζί για πρώτη φορά σταθμό στην Σαντορίνη το 1973, τον θρυλικό SLADE, (ήταν το όνομα ενός συγκροτήματος τότε) και θα φτάσω μέχρι σήμερα.

Επιτρέψτε μου να αφιερώσω αυτή την σειρά, που έχει ένα ιστορικό ενδιαφέρον, σε μερικά αγαπημένα μου πρόσωπα που δεν βρίσκονται σήμερα κοντά μας.
Πρώτα από όλα στο παιδικό Φίλο μου τον Μιχάλη το Σορώτο,που χάθηκε πρόωρα από αυτοκινητιστικό ατύχημα το 1974, ήταν 18 μόλις χρονών..
Το φίλο μου τον Δημήτρη το Καφιέρη , υπάλληλο του ΟΤΕ που έφυγε επίσης τελευταία στην Αθήνα από ατύχημα.
Την αγαπημένη μου Κική Καφιέρη που ακόμα και σήμερα η απουσία της μου είναι αισθητή.
Τον αγαπημένο φίλο μου Στέλιο Σορώτο που χωρίς αυτόν ίσως να μην υπήρχε σήμερα στο νησί ραδιόφωνο και τηλεόραση.
Τέλος στο κερα-Ρηνιώ που έζησε από κοντά όλη τη ραδιοφωνική μας τρέλα και έκρυψε τον Slade στο μαεριό για να μην τον βρουν οι χωροφύλακες.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ
O Slade και τα Πάρτυ μας

Σαντορίνη 1965. Καθώς ακόμα νωπές είναι οι πληγές που μας άφησε ο σεισμός του 56 το νησί αργοπεθαίνει οικονομικά. Χιλιάδες Σαντορινιοί ξενιτεύονται και πάνε στην Αθήνα για να ζήσουν τις οικογένειες τους. Πολλές από αυτές μένουν πίσω για να κρατούν ζωντανά τα σπίτια τα αμπέλια και το βιος.
Μιλάμε για σκληρές και άσχημες μέρες.
Μια φέτα ψωμί με λίγο λαδάκι και λίγο πελτέ ήταν το πολυτελές κολατσιό μας.
Κρυφτό μέσα στα χαλάσματα που άφησε ο σεισμός , στο κόκκινο σπίτι του Νομικού , στα υπόσκαφα του Κοντοχωριού και στη πλατεία Σαρπάκη ήταν το παιχνίδι μας.
Κρυφτοντενεκές με το Στάθη το Καραμανλή , τον Αντώνη το Μανιέμο , το Μιχάλη το ρίφι, το Στέλιο τον εισπράκτορα, το Σίμο το Μπελλώνια, τον Λουκά το Σμπάρα, το Γιώργο το κεφτέ, το Στάθη τον Αμπαζόγλου,το Σταύρο και το Μανώλη το Χάλαρη, την παλιοπαρέα δηλαδή των Φηρών, κάθε μέρα στη πλατεία του Σαρπάκη.
Περνούσαν οι μέρες δύσκολα αλλά όμορφα.
Μεγαλώσαμε σιγά σιγά και πήγαμε στο Γυμνάσιο.
Φτάσανε και οι πρώτοι ξένοι στο νησί, είχε βρει κι ο Μαρινάτος τα Αρχαία στο Ακρωτήρι, η Σαντορίνη άρχισε να στέκεται στα πόδια της.
Η παλιοπαρέα των Φηρών είχε ανησυχίες.Ήταν η περίοδος των πάρτυ στα σπίτια μας.
Ο ηλεκτρολόγος της παρέας ο Αντώνης ο Μανιέμος έφτιαχνε τα ηλεκτρικά φωτορυθμικά ( χρωματιστές λάμπες που αναβόσβηναν με την μουσική)
Ο Στέλιος ο Σορώτος τα ηχητικά.Οι υπόλοιποι το Βερμουτάκι και εγώ στη Μουσική. (είχα το ψώνιο από τότε).
Με Δισκάκια 45άρια σε
Αξέχαστα τα πάρτυ στο Φηροστεφάνι, στου Λευτέρη, στο θόλο του Σορώτου και αλλού.Τσάρμς , Αϊντολς, ΠΟΛ , κ.λ.π Ήταν τότε πολύ στη μόδα τα άκουγε και τα χόρευσε η νεολαία.
Μια τέτοια βραδιά σε ένα πάρτυ μας μπήκε η ιδέα για τον πρώτο σταθμό.
-Ρε συ μου λέει ο Σορώτος. Έχω ένα παλιό ράδιο στα μεσαία που μπορεί να γίνει πομπός αν του βάλουμε τα κατάλληλα εξαρτήματα.
Και πέσαμε πάνω στο ταλαίπωρο παλιό ράδιο.
Βάλε – βγάλε παλεύαμε μέρες.
Όμως ο πυκνός μαύρος καπνός μετά από πολλά πειράματα μας οδήγησε στο συμπέρασμα ότι το παλιό ηλεκτρικό ραδιόφωνο όχι μόνο δεν έγινε πομπός αλλά δεν ήταν πλέον ούτε ραδιόφωνο.
Εκεί έδωσα εγώ τη λύση.
Παίκτης ποδοσφαίρου στον Πανθηραϊκό τότε, ήξερα καλά τον Νίκο το Γαβαλά (το αριστερό μας εξτρέμ) από το Πύργο, που μόλις είχε τελειώσει σχολή ηλεκτρονικών στην Αθήνα.
Μου είχε πει μάλιστα ότι δούλευε πάνω σε πομπούς κλ.π.
Το ίδιο απόγευμα στο γήπεδο τούδωσα το ταλαιπωρημένο παλιό ραδιόφωνο να το δει και να προσπαθήσει να το μετατρέψει σε πομπό.
Όντως ο Νίκος τα κατάφερε και σε λίγες μέρες μας έφερε τον SLADE, μαζί με μια κουλούρα από ηλεκτρικό καλώδιο, το οποίο έπρεπε να γδύσουμε από το πλαστικό για να χρησιμοποιηθεί ως κεραία.
Το ίδιο απόγευμα με το Σορώτο, (δεν θυμάμαι εάν ήταν και άλλοι μαζί), ανεβασμένοι στο θόλο και μπροστά στην έκπληκτη μάννα μου απλώσαμε 200 μέτρα κεραία. ( Οι πομποί στα Μεσαία θέλουν μεγάλη σε μήκος κεραία)
Όταν τελειώσαμε δοκιμάσαμε με ένα μικρό κασετόφωνο και είδαμε ότι όντως ο Ντέμης Ρούσσος που έπαιζε ακουγόταν από ένα φορητό ραδιοφωνάκι που είχε ο Στέλιος.
Μετά τα απαραίτητα τέστ είδαμε ότι ο SLADE ακούγονταν σε όλα τα Φηρά, στο Κοντοχώρι, στο Καρτεράδο και στο Φηροστεφάνι.Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη.
Στο μικρό μου δωμάτιο το στούντιο ήταν πλέον θέμα χρόνου. Βρήκαμε μικρόφωνο που με την βοήθεια του κασετοφώνου δούλευε μια χαρά, συνδέσαμε και πικάπ και αρχίσαμε εκπομπή.
Τα μηνύματα ότι μας ακούν ,( είχα φροντίσει εγώ στο εξατάξιο Γυμνάσιο να το διαδώσω σε όλους), έφταναν κατά εκατοντάδες.
Όλη η Σαντορίνη γνώριζε την επόμενη μέρα ότι στα Φηρά λειτουργούσε ραδιοφωνικός σταθμός.
Ήταν εκεί γύρω στο 1972-1973.
Τα απογεύματα στο σπίτι μου έρχονταν όλη η παρέα και κάναμε εκπομπή.Από το πρωί κορίτσια και αγόρια μούφερναν στη τάξη στο σχολείο χαρτάκια με αφιερώσεις, γέμιζα τσάντες ολόκληρες και το απόγευμα στην εκπομπή τα διάβαζα με την συνοδεία βέβαια της απαραίτητης μουσικής.
O SLADE στα μεσαία ήταν πλέον γνωστός σε όλο το νησί.
Τον άκουγαν παντού, σε καφενεία, σπίτια, μαγαζιά.Όπου και να πήγαινες θυμάμαι άκουγαν τον σταθμό και το δούλεμα έπεφτε βροχή.
Δυστυχώς δεν έμελε να κρατήσει πολύ αυτή μας η χαρά.
Ο Μπάμπης ο Πούλης που σπούδαζε στην Ιταλία μας έφερε σε ένα του ταξίδι ,ένα 45άρι του Θεοδωράκη και χωρίς να ξέρουμε ότι είχαν απαγορευθεί τα τραγούδια του, το παίξαμε.Αποτέλεσμα; Ήρθε η Αστυνομία σπίτι και έβαλε τέλος στο όνειρό μας.
Το βραδάκι θυμάμαι το Στέλιο το Σορώτο να παίρνει αγκαλιά τον Slade να φεύγει σχεδόν δακρυσμένος από το σπίτι μου.
Είχε τελειώσει άδοξα , λόγω Θεοδωράκη και χούντας η πρώτη μας ραδιοφωνική προσπάθεια στη Σαντορίνη.
Εκεί, εκτός των άλλων γεμίσαμε και θυμό για την Χούντα, χωρίς να ξέρουμε καν τι σημαίνει.
Πιο Θυμωμένος από όλους ο Σταύρος ο Χάλαρης που αποκαθήλωσε το δικτάτορα Παπαδόπουλο από την τάξη στο σχολείο, ενέργεια που είχε σαν αποτέλεσμα να μας διώξουν δύο τρεις μέρες με αποβολή.
Ακόμα και τώρα όταν τον ρωτώ γιατί κατέβασε το κάδρο με τον Παπαδόπουλο μου απαντά με αυτόν τον αφοπλιστικό Χαλαρέϊκο τρόπο.
- Δεν γουστάριζα ρε τη μάπα του. Αυτός φταίει που μας κλείσανε τότε το σταθμό….

Πηγή www.neasantorinis.gr

( Τα θαλασσινά ( ραδιοφωνικά) μηνύματα του χθές συναντουν το σήμερα προσμένοντας το αύριο..... Ειμαι σίγουρος ότι Α.Κ συμφωνείς όπως και εσύ Α.Α.......)

"Ορυχεία στο Αιγαίο"

Μια ιδιαίτερα εντυπωσιακή έκδοση ήρθε στα χέρια μου πριν από λίγο καιρό με τίτλο " Ορυχεία στο Αιγαίο - Βιομηχανική Αρχαιολογία στην Ελλάδα" των Εκδόσεων Μέλλισα, με επιστημονική επιμέλεια των Νίκου Μπελαβίλα και Λήδας Παπαστεφανάκη. Στον τόμο αυτό γίνεται αρχικά μια γενική θεώρηση των ορυγείων από πλευράς γεωλογικής, οι οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις τους στην τοπική κοινωνία μια χρονολογική αναφορά όσων ορυχείων έχουν ιδρυθεί στο Αιγαίο κ.ο.κ.

Φυσικά δεν θα μπορούσε να μην υπάρχει αναφορά στα Ορυχεία στη Σαντορίνη... Τί δεν το ξέρατε? Αλήθεια? Ναι υπήρχαν ορυχεία στο νησί!!! μπα αποκλείεται πάει τρελλάθηκε το "καλλιστορώντας" Καγιάκου...ορυχεία στο νησί? παπαπα...

Παρακάτω δεν προτίθεμαι να σας αναπαράγω όλη την αναφορά για τη Σαντορίνη απλά κάποια ιδιαίτερα σημεία είναι τα ακόλουθα:

• Οι ιδιαίτερες χημικές ιδιότητες της ηφαιστειογενούς πέτρας έγιναν γνωστές το 1853 με την ευκαιρία των λιμενικών έργων στην Τεργέστη. Λιμενικά έργα με θηραϊκή γη πραγματοποίηθηκαν στην διώργυγα του Σουέζ, στο λιμάνι της Πάρου, της Σύρου στη διώρυγα της Κορίνθου κ.ο.κ.
• Γίνεται μια εντυπωσιακή αναφορά του τρόπου εξόρυξης που προσωπικά για πρώτη φορά διαβάζοντας το βιβλίο έγινα κοινωνός της.
  
• η οργάνωση της εργασίας γινόταν με εργολαβίες. Κάθε ομάδα εργαζομένων έπρεπε να παραδώσει στην αποθήκη συγκεκριμένο αριθμό βαγονιών .
• Η " Ανώνυμος Μεταλλευτική και Βιομηχανική Εταιρεία Ήφαιστος" που ιδρύθηκε το 1904 περιορίστηκε μέχρι το 1924 στη μίσθωση ορυχείων θηραϊκής γης στη Θηρασιά. Εκεί κατασκευάστηκαν μικρό σιδηροδρομικό δίκτυο(!!!) με βαγονέτα μεταφοράς του προϊόντος, καθώς και αποβάθες φόρτωσης
• το τριώροφο εργοστάσιο της Εταιρείας " Ήφαιστος" άρχισε να λειτουργεί το 1929 και βρισκόταν στο χείλος της καλντέρας στη θέση ανάληψη νότα των Φηρών ( Μήπως εννοεί το κτίριο που βρίσκεται όπως βγαινουμε από την ευθεία των Φηρών προς τα νότια χωριά ....μπαααα χιχιχι) το εργοστάσιο κατασκευάστηκε σε επίπεδο επιφανειας 35.000 τ.μ. το οποίο προέκυψε από την εκσκαφή του στρώματος της Θηραϊκής γης σε ύψος 162 μέτρων από επιφάνεις της γης

Ένα υπέροχο βιβλίο γεμάτο ζωντάνια αλλοτινών περιόδων... Κάποιοι διαβάζοντάς το θα συγκινηθούν γιατί σίγουρα θα θυμούνται πληροφορίες μιας και δούλευαν εκεί και θα μπορούσαν να εξιστορίσουν γεγονότα και πληροφορίες ( Είμαι στη διάθεσή τους αν το θελήσουν)... Κάποιοι μπορεί να ενδιαφερθούν περισσότερο για την ιστορία του νησιού.... Είναι ένα βιβλίο το οποίο κάθε ερευνητής του Αιγαίου , και όχι μόνο καλό θα ήταν να το έχει στη βιβλιοθήκη του

(Οι φωτογραφίες είναι από προσωπικό αρχείο. Την τελευταία φορά που βρέθηκα στα Ορυχεία στα Φηρά κάτι μ έσπρωχνε προς τα πίσω! Δεν μου έβγαινε να συνεχίσω! Πόσα μηνύματα μπορούν να στείλουν και αυτές οι περιοχές.... Πόσες θύμησες)

Κρασί Σαντορίνης - MontrealGazette

Σε σημερινό άρθρο της εφημερίδας Μontreal Gazzete το οποίο εντόπισα στην ηλεκτρονική της σελίδα υπάρχει αναφορά στα κρασία της Ελλάδος, στα οποία δεν μπορούσε να μην προσθέσει ο αρθρογράφος δείγμα από τον οινικό πλούτο της Σαντορίνης. Συγκεκριμένα αναφέρει για την κατηγορία του ασύρτικου: " Πιθανότατα το πιο καλλιεργημένο είδος σταφυλιου και κατ επέκταση κρασίου στην Ελλάδα. [...] η πιο ευγενική του μορφή συναντιέται στη Σαντορίνη , όπου το ηφαιστειακό χώμα δίνει στο κρασί μια έντονη μεταλλικότητα. Για μένα το Ασύρτικο της Σαντορίνης εντάσσεται στο Πάνθεον των Κλασσικών Κρασιών ανά τον κόσμο μαζί με το chardonnay από το Chabli της νότιας Γαλλίας, η το Sangiovese της Τοσκάνης"

Η Σαντορίνη το 1976

στο βίντεο που ακολουθεί και για περίπου 3 1/2 λεπτά υπάρχει η Σαντορίνη. Χρονιά 1976 τι σχόλιο να κάνω αραγε....

Είπαν για τα "μελιτίνια"

« Ηκαμα πολλά μελιτίνια. Παραγγελλα τσοι μυζήθρες τσοι νιότικες, είχα και λεκάνες πήλινες και ηζύμωνα. Τα ψηνα όξω στο φουρνί, κάτω από τη σκάλα. Ηρχόντουσαν τη Μεγάλη Τρίτη πρωϊ, πρωί, είχα αρχινήσει ελόου μου τα ζυμώματα αποβραδίς, και με το που ήρχουνταν πιάναμε τις μυζήθρες, τις εχτυπούσαμε με το βούτηρο, τη ζάχαρη τα αυγά και μπόλικη μαστίχα και αρχινούσαμε να ανοίουμε το φύλλο λεπτό λεπτό. Το κόβαμε μετά μ ένα πιατέλο του καφέ γύρω γύρω στρογγυλό, και οι άλλες γιομίζανε από μια κουτάγια. Μετά το τζιμπούσανε πάλι γύρω γύρω και το θέτανε στη λαμαρίνα,,,, Όλη η Πάνω Μεριά μοσχοβολούσε μαστίχα..» περιγράφει η γιαγιά Καδιώ στο βιβλίο της εγγονής της, Καδιώς Κολύμβα " Η Πάνω Μεριά του Κόσμου" τη διαδικασία για τα μελιτίνια.
Ενώ η Γουλιελμία Συρίγου γράφει στο βιβλίο « Η Σαντορίνη μου» : «… από τη στιγμή που θα απλώσεις το χέρι σου να πάρεις και να γευτείς ένα πετυχημένο μελιτίνι, ευφραίνονται τρεις από τις αισθήσεις σου, η όραση, η όσφρηση και η γεύση. …Παλιότερα, το κάμωμα των μελιτινιών ήταν ένα αληθινό γιορτόσι, ένας διαγωνισμός ανάμεσα στις καλοκυράδες της Σαντορίνης, γλυκός και ευγενικός, όσο και το πασχαλιάτικο αυτό γλυκούδι. … Κι έχουνε συνδέσει ντόπιοι και ξενιτεμένοι τόσο πολύ το γλύκισμα αυτό με την αναστάσιμη γιορτή, που θα έλεγε κανείς πως όσο τα χελιδόνια στην πλάση μας θα φέρουνε την Άνοιξη, τα μελιτίνια μαθές, θα φέρουνε στους Σαντορινιούς το Πάσχα».

Μελιτίνια από τη Σαντορίνη

Μελιτίνια από την Σαντορίνη - Κεφάλαιο 12

Τα Μελιτίνια είναι ένα ιδιαίτερο γλύκισμα από την Σαντορίνη που παραδοσιακά παρασκευάζεται την εβδομάδα του Πάσχα εν όψει της Ανάστασης! Οπτικά μπορεί να μοιάζουν με τα κρητικά σκαλτσούνια αλλά αυτό που ουσιαστικά τα διαφοροποιεί είναι η πολύ λεπτή ζύμη και οι δαντελωτές άκρες τους. Στην Σαντορίνη, οι παραδοσιακές νοικοκυρές συνηθίζουν να κάνουν πάρα πολλά «τσιμπήματα» με τα λεπτοκαμωμένα τους δάχτυλα ενώ οι πιο μοντέρνες νοικοκυρές αρκούνται συνήθως στα 17.
Η συνταγή που χρησιμοποιήσαμε μετράει τουλάχιστον 70 χρόνια και περνάει από μάνα σε κόρη. Προέρχεται από μια γνήσια Σαντορινιά, την Μαρκεττούσα!

Τα Υλικά που θα χρειαστούμε για 80 περίπου μελιτίνια!
Για την Γέμιση
1 κιλό ανθότυρο
1 κιλό ζάχαρη άχνη
2 κουταλάκια μπέικιν πάουντερ
½ κουταλάκι σόδα
4 αυγά
6 κ.τ.σ. σιμιγδάλι
6 κ.τ.σ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
2 κ.τ.γ. μαστίχα σκόνη
1 βανίλια
Για το Φύλλο
750 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
Χλιαρό νερό
1 ρακοπότηρο ελαιόλαδο
ή 80 έτοιμα φυλλαράκια για σκαλτσούνια

Διάρκεια : 15’ προετοιμασία + 20’ ψήσιμο

Μέθοδος Παρασκευής:

Στο μίξερ, χτυπάμε πολύ καλά το τυρί και ύστερα προσθέτουμε την ζάχαρη.

Στη συνέχεια προσθέτουμε τα αυγά, μετά τα υπόλοιπα υλικά και χτυπάμε. Προσοχή! Φροντίζουμε να χρησιμοποιούμε την χαμηλή σκάλα καθώς το μίγμα δεν θέλουμε να γίνει ρευστό.

Σε μια καθαρή επιφάνεια ελάχιστα αλευρωμένη οποία τοποθετούμε το φύλλο και 1 κουταλιά της σούπας από την γέμιση.

Ύστερα τσιμπάμε σιγά-σιγά την άκρη ώστε να δημιουργηθεί το χαρακτηριστικό δαντελωτό σχήμα.


Ψήνουμε περίπου 20' μέχρι τα μελιτίνια μας να ροδίσουν και να πάρουν το υπέροχο αυτό χρώμα!

Τα Μυστικά της Επιτυχίας:

• Αν φτιάξουμε δικό μας φύλλο, το περνάμε από το ειδικό μηχάνημα μέχρι να γίνει εξαιρετικά λεπτό και ύστερα το κόβουμε με ένα ποτήρι ώστε να αποκτήσει η ζύμη στρογγυλό σχήμα. Εναλλακτικά χρησιμοποιούμε έτοιμα φυλλαράκια που βρίσκουμε στο εμπόριο.
• Αν η γέμιση είναι ρευστή συμπληρώνουμε λίγο σιμιγδάλι ή αλεύρι και ανακατεύουμε με ένα πιρούνι.
• Ένα σπίρτο είναι ιδιαίτερα βοηθητικό για το τσίμπημα ώστε να τραβιέται το φύλλο προς τα έξω και να το τσιμπάμε πιο εύκολα με τα δάχτυλα!

Καλη Επιτυχία και Καλή Ανάσταση!


( Είμαι σίγουρος ότι οι καλές και μερακλούδες νοικοκυρές κάτω θα συναγωνιστούν η μία την άλλη ποιά θα κάνει τα περισσότερα τσιμπήματα στα μελιτίνια και δεν χρειάζονται σπίρτα... μεράκι και κανα τραγούδι Για πάρα πολλά χρόνια κάναμε και σπίτι μου στην Αθήνα μελιτίνια.... το τί τραγούδι έπεφτε το τι ψαλμωδία μην ξεχάσουμε και κανένα άγιο του χωριού...μη και κακό....και δεν πετύχει σωστά το μελιτίνι.... Και οι παλαιότεροι που θυμούνται ακόμα τη μυρωδιά από τους παραδοσιακούς φούρνους.... Ξέρετε θαρρώ τι λέω....Και του χρόνου!!Καλό τσίμπημα)

Το έθιμο του " Λάτζαρου" στη Σαντορίνη

Αντε σιγά σιγά να καλλιστορίσουμε τoυ Πάσχα? Ήδη ξεκινησαμε με τα πατροπαράδοτα μελιτίνια! Ένα όμως από τα χαρακτηριστικά στοιχεία του βιώματος του Πάσχα στο Νησί είναι και ο περίφημος Λάζαρος ( Λινάκι η πρώτη ανάρτηση αφιερωμένη χιχιχι)


Το Σάββατο του Λαζάρου στο Μεγαλοχώρι και σε άλλα χωριά της Σαντορίνης, οι κάτοικοι αναβιώνουν κάθε χρόνο το «Λάζαρο» , στήνοντας ένα πελώριο σταυρό στη μέση της πλατείας του χωριού τυλιγμένο με αλισμαρί. Γράφει ο Φίλιππας Κατσίπης στα «Θηραϊκά Νέα» για το «Λάτζαρο» του ΜεγαλουΧωριού. «Και το χαμε καμάρι οι Μεγαλοχωριανοί πως εμείς μονάχα απ όλα τα χωριά1, κάναμε τον πιο μεγάλο « Λάτζαρο» . Ύστερα περιγράφει την ιστορία του άρμπουρου που ξενερισμένο στο Χριστό τ’ Αθέρμι, από ναυάγιο πολέμου, περιμάζεψαν οι Μεγαλοχωριανοί « Και ο μεγάλος Σταυρός σηκωνότανε αργά: - Ισα μια.!! … πιάσε τα μπόσικα Γεράσιμε! … θα σου γλυστρήσει…. – Αντε μια ακόμη! Βίρα εσείς απ τον καφενέ! …. Κι ο Σταυρός ανέβαινε. Έπεφτε στο λάκκο. Γρήγορα δένανε γερά τις πριμάτσες, χώνανε το λάκκο κι όλοι περνούσανε ν’ ασπαστούν το Λάτζαρο.» Οι κοπέλες του χωριού με τα πανέρια μέχρι και σήμερα μαζεύουνε λουλούδια, οι νέοι κόβουνε αλισμαριά. Με τα άρμπουρα σχημάτιζαν ένα σταυρό τον οποίο κάλυπταν με τα αλισμαριά και τον στόλιζαν με λουλούδια και βάγια..Το απόγευμα όλο το χωριό μαζεύοτανε στην πλατεία.,Συμβόλιζε την Ανάσταση του Λαζάρου. Έμενε μέχρι το Μεγάλο Σάββατο που τον ξεστόλιζαν και παρέμενε σ εκείνη τη θέση μέχρι της Αναλήψεως. Το έθιμο αυτό εξακολουθεί να τηρείται στο ΜεγάλοΧωριό , και σε άλλα χωριά, ενώ μικροί « Λάζαροι» φτιάχνονται σε πολλά σπίτια

Στις φωτογραφίες ο " Λάτζαρος" του Μεγάλου χωριού το Πάσχα του 2009 από προσωπικό αρχείο ενώ παρακάτω βίντεο από την προετοιμασία του Λαζάρου στην κεντρική πλατεία




Εδώ και μερικά χρόνια έχει ιδρυθεί ο Πολιτιστικός Σύλλογος το "Μετόχι" στο Μεγαλοχώριο. Πρόεδρος του Οποίου η πάντα δραστήρια κ. Μαρία Πελεκάνου! Τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όλα τα μέλη για το μεράκι που έχουν και όχι μόνο. Και η εκδήλωση της αναπράστασης του εθίμου του Λαζάρου είναι από τον προαναφερόμενο σύλλογο....

O Γρηγόρης από τη Σαντορίνη

Ο τρόπος που λειτουργούν και αντιδρούν είναι για εμάς ακατανόητος και πολλές φορές μη αποδεκτός. Θελήσαμε να εισχωρήσουμε στον κλειστό κόσμο των αυτιστικών, σε μια απόπειρα ενδεικτικής χαρτογράφησης της ζωής τους. Εκείνοι, μαζί με τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς τους, αλλά και τους ειδικούς επιστήμονες, μας καλωσόρισαν.

«Συνήθως όταν είμαι με ξένους νιώθω σαν άβουλο ρομποτάκι. Δυσκολεύομαι να πλησιάσω ξένους και να διατηρώ σχέσεις με ανθρώπους για μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι φίλοι μού φαίνονται κάτι σαν δέσμευση. Πρέπει ό,τι νιώθουν εκείνοι να το νιώθεις και εσύ, όποτε διαβάζουν εκείνοι να διαβάζεις και εσύ, όποτε βγαίνουν έξω και έχουν καλή διάθεση να έχεις και εσύ. Ασε που σκέφτομαι ότι για να κάνεις φίλους πρέπει να μοιράζεσαι κάποια κοινή δραστηριότητα, αλλιώς αρχίζεις από το μηδέν. Αν έχω φίλους; Μόνο κάποιους τους οποίους συναντώ στη σχολή, αλλά δεν έχω βγει ποτέ μαζί τους, δεν κρατώ τον αριθμό του κινητού τους. Μπορεί να μη θυμάμαι καν τα ονόματά τους, τα θεωρώ ασήμαντα. Ξεχνάω εύκολα πράγματα, αν δεν τα αποθηκεύσω ως πληροφορία στο μυαλό μου». Κάπως έτσι περιγράφει τη σχέση του με τους ανθρώπους ο 20χρονος Πέτρος, με σύνδρομο Asperger, δευτεροετής φοιτητής στο Τμήμα Λογιστικής του ΤΕΙ Πειραιά. Η ελαφρώς «ξύλινη» χροιά της φωνής του, η ακριβής και κυριολεκτική χρήση των λέξεων – χωρίς καμία απολύτως παρέκκλιση σε μεταφορικό λόγο – ή ακόμη και το γεγονός ότι δεν τρώει τη γλυκιά κρέπα που έχει παραγγείλει όσο μιλάμε («τώρα, αν πιάσουμε τη συζήτηση, μπορεί να ξεχαστώ και να μη φάω» μου είχε πει όταν ο σερβιτόρος έφερε το πιάτο του) εκδηλώνουν έπειτα από κάποια λεπτά κουβέντας τη διαφορετικότητά του, για την οποία αναρωτιέται και ο ίδιος: «Αν δεν ήξερες ότι είμαι διαφορετικός, θα το καταλάβαινες;».

Το ίδιο ερώτημα διατύπωσε και ο 26χρονος Γρηγόρης σχεδόν από την αρχή της συζήτησής μας ένα βραδάκι Σαββάτου σε μια πιο ήσυχη καφετέρια της οδού Αδριανού. Ο Γρηγόρης, επίσης με σύνδρομο Asperger, μεγάλωσε στη Σαντορίνη με την οικογένειά του, αλλά ζει μόνος του – «οι γονείς μου το θεωρούν κατόρθωμα» λέει – τα τελευταία χρόνια, αφού σπούδασε στο Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας στη Μυτιλήνη και με την αποφοίτησή του ήρθε στην Αθήνα: «Κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης δεν κοιτούσα τον φωτογράφο στα μάτια, παρά ελάχιστες φορές. Οταν δεν γνωρίζω κάποιον, μου είναι δύσκολη η “βλεμματική επαφή’’. Σχεδόν αντανακλαστικά αποστρέφω το βλέμμα μου, αν και με την πάροδο των χρόνων έχω ελαττώσει αυτή τη συνήθεια. Δεν εμπιστεύομαι εύκολα ανθρώπους, γιατί δεν είμαι σίγουρος για τις προθέσεις τους απέναντί μου. Επίσης, έχω αρκετές ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές. Εχω μια τάση να βγάζω κλωστές από ρούχα ή μου αρέσει να στοιβάζω πράγματα».

Πηγή: www.kykladesnews.gr

( Αλήθεια πόσες κρυφές τέτοιες ιστορίες υπάρχουν στο νησί... Με πόσο θάρρος μεγαλώνουν οι συμπολίτες μας που έχουν τέτοιες ασθένειες... Δεν χρειάζεται να το φωνάζουμε όταν για πχ σε τέτοιες περιπτώσεις προσφέρουμε έστω και ένα χαμόγελο έστω και μια ζεστή καλημέρα... Αλήθεια μπορείτε να φανταστείτε πόσες κρυφές ιστορίες αγάπης σε τέτοιους ανθρώπους υπάρχουν στο νησί... Πολλές!! ( και από γνωστούς και μη συμπολίτες μας) Ας προσπαθήσουμε όλοι να φερθούμε Αγνά και Ανθρώπινα στην ιδιαίτερη κατηγορία συνανθρώπων μας....)

"Οι ντόπιοι και οι ξένοι"

Απο τις σοφότερες κουβέντες που ‘χω ακούσει ..
Στο νησί κατοικούν (μένουν και δουλεύουν δηλαδή) δυό βασικές κατηγορίες ανθρώπων. (φαντάζομαι οτι και σε άλλα τουριστικά νησιά το ίδιο συμβαίνει).
Οι «ντόποιοι» και οι «ξένοι». Με τους πρώτους, στην πλειονότητά τους, να χουν «φάει με το κουτάλι» το νησί και να εχουν ωριμάσει στα θέλω, τις ιδέες και τις ανάγκες τους, και τους δευτερους να κουβαλάνε τον ενθουσιασμό, την φρεσκάδα, και την φαντασία τους για τον τόπο. Το συμπέρασμα; Οτι ο καθένας βλέπει το περιβάλλον του κατα πως ξέρει και τον βολευει (με την καλή την έννοια)
Μπορεί πάλι να μιλήσει κανείς για «παλιούς» και «καινούργιους».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της διαφορετικότητας στην αντίληψη , η αρχιτεκτονική των γκρεμών, όπου σίγουρα αξίζει εστω για κάποιες μέρες να μείνει κανείς και να ζήσει την ομορφιά της ανατολής του ήλιου, της δύσης του, του γαλάζιου της θάλασας και του ουρανού, πλήν όμως δεν είναι και το πιο ευκολο μέρος για να φτιάξει κανείς την μονιμη κατοικία του και να μεγαλώσει τα παιδιά του. Μια απο τις αντιθέσεις του τόπου μας...


Καλημέρα Δέσποινούλα με τα πάντα εύστοχα σχόλια σου....

Βίντεο από Wikipedia για Σαντορίνη

Καλημέρα πριν από λίγο αλίευσα ένα μικρό βιντεάκι( μάλλον δοκιμαστικό) της Wikipedia για τη Σαντορίνη

Βιντεο από την παρέλαση ( 25/3/2010)στη Σαντορίνη

Mια ομάδα νέων που βλέπουν διαφορετικά τη Σαντορίνη

Υπάρχει μια ομάδα νέων ανθρώπων ( ή και με νέες απόψεις) που βλέπουν διαφορετικά τη ζωή στη Σαντορίνη καθώς και το μέλλον του νησιού. Ένας από αυτούς είναι ο Κωνσταντίνος Λουκά Πελεκάνος, ένας φίλος με πολύ μεράκι! Ξέρετε ότι ο Κωνσταντής είναι ο βασικός υπεύθυνος που παρουσιάστηκε το έργο Silence με τόση επιτυχία στο νησί? Ξέρετε ότι όσο υπάρχουν νέοι σαν τον Κωνσταντίνο με ιδέες ιδιαίτερες σίγουρα, υπάρχει μια ελπίδα για το καλό αύριο του νησιού?

Εϊμαι σίγουρος ότι o Kωνσταντίνος, θα πετύχει σε όλα τα πεδία….. Σ ένα από αυτά τα αποτελέσματά του είναι ήδη χειροπιαστά….. Αναφέρομαι στο μεράκι που έχει στις βεγγέρες…. Ναι ναι καλά ακούσατε…. Ο τρόπος που μαζί με την παρέα του αγκαλιάζει μουσικά τον κόσμο, στο Pelican Café-Wine Restaurant, μου θυμίζει παλιές εποχές βεγγέρας στη Σαντορίνη….
Στον γνωστό « Κήπο», εκτός του Κωνσταντίνου ( κιθάρα , τραγούδι), παίζουν κάθε Τρίτη και Τετάρτη (μέχρι και την Μ.Τετάρτη) οι Χριστόφορος Γαβαλάς (κιθάρο, μπάσο) και ο Βασίλης Χατζηπέτρος (μπουζούκι, τραγούδι). Ξέρετε πόσο σημαντικό είναι στο κέντρο της Σαντορίνης ειδικά το χειμώνα να υπάρχει μια γωνιά με μουσική τόσο ιδιαίτερη? Ξέρετε τι ωραίο που είναι στον «Κήπο» να ακούγονται τραγούδια γραμμένα από τους Bob Dylan, Ορφέα Περίδη, Μάλαμα, Θ. Παπακων/νου, Βαμβακάρη, Τσιτάνη, Σαββόπουλο, Χιώτη, αλλά και συθέσεις του Κωνσταντίνου…. Αλήθεια πώς να μην πάνε καλά οι Βεγγέρες όταν συνδυάζουν οι μουσικοί μερικά από τα παρακάτω στοιχεία: Μπουζούκι, Νάξος, αρχιτεκτονική (Βασίλης), Εθνικό Ωδείο Θήρας (Χριστόφορος), μαθήματα φωνητικής, Δύτες, Ιστορία της Οικογένειας (Κωνσταντίνος).

Σαντορίνη και Ελληνική Επανάσταση

Θα προσπαθήσω να σταχυολογήσω μερικές ιστορικές πληροφορίες σχετικές με τη Σαντορίνη την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης
• Στις 29 Δεκεμβρίου 1820, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης , ως αρχηγός των Φιλικών, στέλνει επιστολή στο λαό της Σαντορίνης, για να ενθουσιάσει το λαό. Στην επιστολή αναφέρει και τα εξής: …. «… Στέλλω προς υμάς τον παρουσιαζόμενον καπετάν Ευάγγελον Ματζαράκη, άνδρα φιλογενέστατο και δια τον μεγάλον ζήλον τον οποίον έδειξεν εις πολλάς περιπτώσεις αξιοσέβαστον, όστις είναι προσταγμένος να σας ειπή τους σκοπούς μας και να οδηγήση έκαστον εις όσα παρ αυτού ζητεί σήμερον ….»(δεν κρατήθηκε το πολυτονικό σύστημα ).
• Ο Ευάγγελος Ματζαράκης ήταν πλοίαρχος και αγωνιστής της επανάστασης του 1821. Στις 5 Μαΐου του 1821 ήταν αυτός που σήκωσε την σημαία της επανάστασης στην Σαντορίνη. ( Wikipedia)
• Στην επιστολή των προκρίτων και λοιπών κατοίκων της Σαντορίνης εις τους προκρίτους των Σπετσών, 30 Απριλίου 1821, γίνεται αναφορά στο έμψυχικο δυναμικό το οποίο στέλνουν οι Σαντορινιοί, για την υποστήριξη του απελευθερωτικού αγώνα: « Όθεν εξαποστέλλομεν κατά το παρόν, προς υμάς, άνδρας 70 ομού μ έναν ιερέα συνοδευόμενους με ένα των προυχόντων ημών Νικόλαον Δεναξάν, τους οποίους θέλει να μεταχειρισθείτε εις τα απολεμικά υμών πλοία υπέρ της κοινής ελευθερίας»
Πηγές για τα ανωτέρω: Ιωάννου Συρίγου: « Η Σαντορίνη και η συμβολή της Εις τον Υπερ της Ελλην.Ανεξαρτησίας Ιερόν Αγώνα» στο Μιχάλης Δανέζης « Σαντορίνη 1939». Από τη συγκεκριμένη ιστορική αναφορά πήρα μόνο 2 αποσπάσματα καθαρά ενδεικτικά!


Επίσης, από τη συνέχεια του 3τομου έργου της Οικογένειας Δανέζη για τη Σαντορίνη, και συγκεκριμένα από το τόμο του 1971 μέρικές άκρως σημαντικές ιστορικές αναφορές για την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης είναι και οι παρακάτω:

Σύμφωνα με τον Βασίλειο Σφυρόερα: « Οικονομικά της Σαντορίνης κατά τον τελευταίον αιώνα της Τουρκοκρατίας» προκύπτει ότι:
• Ο πληθυσμός της ανερχόμενος το 1770 εις 9000 κατοίκους επεδίδετο όχι μόνο εις την γεωργία αλλά και εις την ναυτιλία.. Το 1780 η Μονή Προφήτη Ηλία διαθέτει ιδιόκτητο πλοίο
• Κατά την πραγματοποίηθείσα το 1807 υποχρεωτική ναυτολογία νησιωτών για την κάλυψη έμψυχου υλικού αναγκών του τουρκικού στόλου, η Σαντορίνη έστειλε 50 ναύτες, ο Πόρος 40, η Ύδρα 110.
• Από το φορολογικό κατάστιχο των ετών 1812- 1814 το νησί κατέβαλλε ετησίως 55.676 γρόσια ενώ η θεωρούμενη έφορη Νάξος 29.750, και η Ύδρα 5.320.
Σύμφωνα δε με τον Φίλιππα Κατσίπη: « Συμβάντα κατά την Επανάσταση στη Σαντορίνη», Αξιοσημείωτα όλα είναι οι Προσφορές για τον Εθνικό Άγώνα του 1821: Από την εκκλησία της Αγίας Τριάδας ( Πύργου;) 700 γρόσια, Από Αντωνάκη Καραμολέγκο 40 γρόσια, Από εκκλησίαν Χρυσοστόμου ( ;) 60 γρόσια, από τον Ηγούμενο του Αγίου Χαραλάμπους ( παλιό μοναστήρι στη Σαντορίνη στην έξω Γωνιά) 300 γρόσια, από το Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία 1640 γρόσια, Από Επίτροπο Παναγιάς Ιμπορίου ( Εμπορείου) 1305, από Επίτροπο Αγίου Δημητρίου ( Μεσσαριάς μάλλον), 150 γρόσια, από εκκλησία Μπελώνια ( Σημερινή ορθόδοξη Μητρόπολη), 75 γρόσια, από καπετάνιο Τζαννετάκη Ντειμέζη 39 γρόσια, από εκκλησία Παναγιάς 200 (Επισκοπής;), από την εκκλησία Θεολόγου ( Άγιος Ιωάννης Θεολόγος) 112, από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου Πύργου 78, από την Αγία Θεοδοσία ( Πύργου;) 25 γρόσια, Από εκκλησία Αγίων Αναργύρων ( Μεγαλοχωρίου:;) 70 γρόσια, Από την Παναγιά Μαλτέζα 1811, από την εκκλησία της Αγίας Τριάδας Πύργου 70, από την Εκκλησία της Αγίας Τριάδος Επάνω Μεριάς 20, από την εκκλησία της Παναγιάς του Καλού 200 γρόσια, από την Παναγιά του Μεγάλου Χωριού 315,από τον Άγιο Νικόλαο Επάνω Μεριάς 200, Από τον Άγιο Σπυρίδωνα 180, από την εκκλησία Ταξιαρχών 150, από την Αγία αικατερίνη Οίας, 45, από τον κ. Αντώνιο Δράλο δι έν καντήλι 87,30, Από τον Γεώργιο Χατζή 69, 30, Από τον Γιαννάκη Γαβρίλη 72. Σύνολο γρόσια 8.164,20

Εκτός των άλλων υπάρχουν αναλυτικές περιγραφές και για τα γεγονότα στη Σαντορίνη και στον Διονύσιο Κόκκινο στο 6τομο έργο του για την Ελληνική Επανάσταση και σε άλλους ιστορικούς ερευνητές
Ο Σκοπός που σας παρουσίασα ενδεικτικά κάποια μικρά καλλιστορικά στοιχεία είναι για να σας δείξω για άλλη μια φορά ότι η Σαντορίνη έχει Ιστορία και μάλιστα Μεγάλη!!!!!Δεν είναι κατατοπιστικό και αναλυτικό, θα προσπαθήσω να επανέλθω! Απλά είναι ένα μικρό δείγμα της ιστορίας του νησιού μας.

Βινσάντο το " άγιο" κρασί της Σαντορίνης

Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή είναι συνήθως αυτά που δεν φαίνονται, ενώ τα γευστικότερα είναι εκείνα που μας ταξιδεύουν στην πραγματικότητα του ονείρου. Ένα σύντομο σεργιάνι στις ομορφιές του Αιγαίου, αποδεικνύει ξεκάθαρα «του λόγου το αληθές».

Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή είναι συνήθως αυτά που δεν φαίνονται, ενώ τα γευστικότερα είναι εκείνα που μας ταξιδεύουν στην πραγματικότητα του ονείρου. Ένα σύντομο σεργιάνι στις ομορφιές του Αιγαίου, αποδεικνύει ξεκάθαρα «του λόγου το αληθές».

Αξίζει λοιπόν να πάρουμε μαζί το δύσβατο αλλά μεθυστικό εκείνο μονοπάτι, που οδηγεί αθόρυβα και επιβλητικά στο καταπράσινο ξέφωτο του γηραιότερου αμπελώνα στις Κυκλάδες. Πρόκειται για το μοναδικό αμπελοτόπι της Σαντορίνης, που αιώνες τώρα δεσπόζει πεισματικά στο πέρασμα του χρόνου και συνεχίζει ακόμα και σήμερα να γοητεύει και τους πλέον απαιτητικούς ουρανίσκους. Σίγουρα θα έχετε ακούσει για το λιαστό κρασί του διάσημου αυτού νησιού, που γεννιέται κάθε χρόνο από τις θρυλικές «κουλούρες» της γης του ηφαιστείου, δηλαδή τις αμπελιές σχήματος καλαθιού, που ακουμπάνε νωχελικά στα χώματα της λάβας.

Πρόκειται για ένα προϊόν παγκόσμιας εμβέλειας με μια γλυκιά μοναδικότητα που ακούει στο όνομα vinsanto. Βέβαια, η ξενόγλωσση επωνυμία του χρονολογείται από την εποχή της Ενετοκρατίας, όπου σε χάρτες του αρχιπελάγους αλλά και σε περιηγητικά κείμενα του 16ου αιώνα, βρέθηκαν γραμμένες οι επωνυμίες Santo Erini για το νησί και vin Santo για το γλυκό κρασί που παράγει.

Σήμερα, στην ελληνική νομοθεσία, το Vinsanto που υποδηλώνει την γεωγραφική Ονομασία Προέλευσής του, δηλαδή της καταγωγής του, αποτελεί υποχρεωτική και αποκλειστική ένδειξη στις ετικέτες των εμφιαλωμένων λιαστών κρασιών του νησιού, τα οποία, φυσικά, πληρούν τις νομοθετικές προϋποθέσεις και τις καθορισμένες αμπελοοινικές συνθήκες που προβλέπονται για τη δημιουργία του.

Ποιο είναι όμως το κρυφό μυστικό της θρυλικής πορείας των κυκλαδίτικων σταφυλιών, που εδώ και χιλιάδες χρόνια μεγαλουργούν διαχρονικά μέσα στο άνυδρο περιβάλλον του νησιού; Για τις γνωστές ποικιλίες Ασύρτικο, Αθήρι, Αηδάνι και Μαντηλάρι, αλλά και για τις σπανιότερες όπως το Μαυροτράγανο και το Μαυράθηρο, που γλυκαίνουν αργά και υπομονετικά στο αφιλόξενο έδαφος της θηραϊκής γης, υπάρχει ένα φαινόμενο που χαρίζει κυριολεκτικά ζωή στα αμπέλια. Πρόκειται για την πολυπόθητη δροσιά της πρωινής ομίχλης που αναδύεται από τη γαλήνη της Καλντέρας, ανακουφίζοντας αποτελεσματικά το διψασμένο κλήμα που τελικά σώζεται και επιβιώνει χάριν της ζωηφόρου αυτής υγρής ένεσης που του κάνει η Φύση.

Οι μοναδικές "κουλούρες" της Σαντορίνης, οι αμπελιές δηλαδή σε σχήμα καλαθιού, που ακουμπάνε νωχελικά στα χώματα, για να προφυλάσσουν τον πολύτιμο καρπό τους από τους αέρηδες.

Έτσι, μετά τον επίπονο τρύγο που πραγματοποιείται χειρωνακτικά μέσα στην κάψα του καλοκαιριού, τα σταφύλια που θα γεννήσουν το Vinsanto πλαγιάζουν πάνω στη γη του ηφαιστείου, δανείζοντας εθελοντικά την υδάτινή τους φορεσιά για είκοσι περίπου μέρες, στο χώμα που τα γέννησε. Έτσι, όλες τις νύχτες του καλοκαιριού, σαν καταλαγιάσει ο θόρυβος του κόσμου, τ' αστέρια κατεβαίνουν στο μπαλκόνι του Αιγαίου, για να κάνουν παρέα στις ηλιοκαμένες ρώγες, λίγο πριν κοιμηθούν ανέμελα δίπλα στους γαλάζιους τρούλους των εκκλησιών.

Στη συνέχεια σταφιδιασμένες, εξαντλημένες αλλά παράφορα γλυκές, μαζεύονται προσεκτικά με δίχτυα, και οδηγούνται στα οινοποιεία για να αντικρίζουν καλόπιστα τα δρύινα βαρέλια της ζύμωσης. Εδώ, ο πολύτιμος χυμός τους νοικιάζει για ένα μήνα τα ξύλινα δώματα των πεντακοσίων λίτρων της κάναβας, όπου καλείται να μετατρέψει την γλύκα του σε πνεύμα του οίνου, πασχίζοντας να αποδείξει σε όλους μας, την φυσική του ηφαιστιογενή υπεροχή.

Το αλκοόλ του φρέσκου Vinsanto φυσιολογικά δεν ξεπερνά το 12% κατ' όγκο, ενώ τα πρώτα αρωματικά του σκιρτήματα γίνονται αντιληπτά πάνω στο χρόνο. Η διετής του παλαίωση, τόσο μέσα στο δρύινο σπίτι του, όσο και στην πλαγιαστή φιάλη για 12 τουλάχιστον μήνες, το προικίζουν με σπάνιο μπουκέτο που προκαλεί ταυτόχρονα σεβασμό και ζήλια.

Έτσι, η ιερότητα του κρασιού αυτού, που δεν έχει ταίρι άλλο σε όλο τον κόσμο, ενέπνευσε κάποιους «επιτήδειους» αντιγραφείς, που ρίχνοντας στην αγορά διάφορα γλυκά κρασιά εισαγωγής, προσπάθησαν να τσαλακώσουν την τόσο πολύτιμη αλλά και ευάλωτη στον τουριστικό «πυρετό» βελούδινη αυτή γεύση της παράδοσης.

Ωστόσο, τα σπάνια αρώματα των αυθεντικών λιαστών κρασιών της Σαντορίνης, που θυμίζουν μέλι, σταφίδα, καρύδι και σύκο, σαν τις ξύλινες πόρτες των αρχοντικών που σπάνια κλειδώνουν, με χαρά δέχονται σήμερα να ξεναγήσουν μέσα από το κολονάτο ποτήρι της κλειστής τουλίπας, όλους εκείνους που επιθυμούν να ταξιδέψουν πέρα από τα όρια του ουρανίσκου.

Σήμερα εκτός από τα 15 επώνυμα και εμφιαλωμένα Vinsanto μικρών και μεγάλων παραγωγών που κυκλοφορούν ελεύθερα ανάμεσά μας, υπάρχουν και διάφορα λιαστά κρασιά χωρικής οινοποίησης που θα συναντήσετε στο νησί.

Όμως η γλύκα, το χρώμα, η συσκευασία, τα χρόνια παλαίωσης, η τιμή και η γεύση, διαφέρουν τόσο πολύ μεταξύ τους, ώστε δίνουν την ευκαιρία σε κάθε μάχιμο ουρανίσκο της ζωής, να πάρει μέρος στο κυκλαδίτικο αυτό πεντοζάλη των αισθήσεων.

Πάντως, το γνήσιο και γηραιό Vinsanto παίρνει τα χρώματα του ουρανού, όταν ο ήλιος δύει. Τέτοια ηλιοβασιλέματα όπως και τόσα άλλα γλυκά κρασιά είναι γεμάτη η Ελλάδα. Η Σαντορίνη όμως, με το απαράμιλλο λιαστό κρασί της, έχει κερδίσει στο «Λόττο» του θαυμασμού, την πρώτη θέση. Κλείστε λοιπόν και εσείς μια θέση παράθυρο.

Του Δημήτρη Χατζηνικολάου, oινολόγου
Πηγή: www.kykladesnews.gr

Η μεσόφωνος Κατερίνα Ρούσσου στο Μέγαρο Μουσικής

Η ιδιαιτερα χαρισματική νέα μεσόφωνος, Κατερίνα Ρούσσου, κόρη του Καθηγητή Ιατρικής κ. Χαράλαμπου Ρούσσου , θα συμμετάσχει σε συναυλία με τον διεθνούς φήμης τενόρο Jose Cura και τη σύμπραξη της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ υπό τη διεύθυνση του μάεστου και διευθυντή της Όπερας της Φλάνδρας Γιάννη Πουσπουρικα, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών Αίθουσα «Χρήστου Λαμπράκη», στις 17 Απριλίου 2010, ώρα 20.30. Η συναυλία διοργανώνεται από το Ίδρυμα Θώραξ ( Κέντρο Ερευνών Εντατικής και Επείγουσας Ιατρικής Θώρακος) του οποίου Πρόεδρος και εμπνευστής είναι ο καθηγητής κ. Ρούσσος, με σκοπό τη συμβολή στην εκπλήρωση της δημιουργίας της νέας Πτέρυγας του Νοσοκομείου « Ευαγγελισμός».

Κατερίνα Ρούσσου Μια κυρία Θαύμα! τελείωσε το τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου και δούλεψε για ένα χρόνο στην Ιντρακόμ,Ξεκίνησε μουσική σε ηλικία 3 ετών.
Σπούδασε τραγούδι στο Ωδείο Αθηνών και πήρε το δίπλωμά της με «Αριστα Παμψηφεί» και έλαβε την υποτροφία «Μαρία Κάλλας» για να συνεχίσει τις σπουδές της. Σήμερα ανήκει στην Μουσική Ακαδημία της Λουμπλιάνα (Σλοβενία). Έχει δώσει πλήθος παραστάσεων στην Ελλάδα, με τελευταία μοναδική της παράσταση τον Αύγουστο του 2009 στην Επισκοπή γωνιάς με τίτλο " Υμνώντας τη Παναγιά.".... Ένα πολυτάλαντο κορίτσι γεμάτο ζωή...

Κατερίνα θα ειμαστε εκεί για να μας μαγέψεις για άλλη μια φορά.... Και τα καλύτερα έρχονται

Αφιέρωμα της Έρτ Digital στη Φάβα Σαντορίνης

Στις 19 /3/ υπήρχε αφιέρωμα στη φάβα Σαντορίνης από το ψηφιακό κανάλι της Έρτ ( Έrt- Digital) το οποίο μπορείτε να παρακολουθήσετε από εδώ. Όσοι δεν γνωρίζουν η φάβα Σαντορίνης είναι πια Π.Ο.Π ( Προϊόν Ονομασίας Προέλευσης)

http://kallistorwntas.blogspot.com/2010/02/h-1822010.html

αλλά και

http://kallistorwntas.blogspot.com/2010/02/blog-post_16.html

(Λίτσα, σ ευχαριστώ που μου το υπέδειξες)

Santorini Caldera Sunset

Ένας φίλος είχε την φαεινη ιδέα να τραβήξει μαγευτικό βίντεο από την Εκκλησία του Αγίου Νικολάου του Γιαννακόπουλου ( ας μην πούμε τοποθεσια για ευνοητους λόγους) και το " ανέβασε" σε ειδικό ιστοχώρο του cnn τι πιο έξυπνο εεε??? Φυσικά ο δράστης είναι για άλλη μια φορά ο Κλέαρχος αλλά μου δείχνει επίσης πόσο τον έχει ανταμείψει η Θεα Σαντορίνη χεχε......

το βίντεο μπορείτε να το δείτε εδω!!

Γεια σου φίλε με τις ιδέες σου!!!!

Καναδάς-«Ύμνος» στη Σαντορίνη σε εφημερίδα της Οττάβα

Καναδάς-«Ύμνος» στη Σαντορίνη σε εφημερίδα της Οττάβα
Με τίτλο, «Ένα φωτεινό τόξο στο Αιγαίο», το εβδομαδιαίο ταξιδιωτικό της ένθετο της εφημερίδας La Presse της Οττάβα δημοσίευσε ολοσέλιδο ρεπορτάζ της συνεργάτιδας της Genevieve Gourdeau για τη Σαντορίνη, τονίζοντας χαρακτηριστικά: «πουθενά στον κόσμο δεν μπορεί να συγκριθεί με τη Σαντορίνη. Μία ηφαιστειώδης γεωλογία, σχεδόν ερημική, απόκρημνοι βράχοι με πάνω τους άσπρα χωριά με μπλε τρούλους και το σύνολο να περιτυλίγεται από το βαθύ γαλάζιο της θάλασσας».

Αναφέρεται ακόμη ότι ο ανταποκριτής των New York Times, Chris Hedges, ο οποίος ήρθε για να ξεκουραστεί στη Σαντορίνη, όταν τελείωσε το βιβλίο του σχετικά με τη 15χρόνη ζωή του ως πολεμικός ανταποκριτής, περιέγραφε το νησί ως «ένα φωτεινό τόξο στο Αιγαίο».
Το ρεπορτάζ συνοδεύεται από φωτογραφίες της Οία και ερημικής ακτής της Σαντορίνης με τη λεζάντα: «Η Σαντορίνη είναι μία τοποθεσία εκπληκτικά γαλήνια και ξεκουραστική, αποτελώντας ευπρόσδεκτη αντίθεση με την Αθήνα».

Πηγή:http://omogeneia.ana-mpa.gr/press.php?id=9363

-----------------------------------------------------------
Un arc lumineux dans la mer Égée


Geneviève Gourdeau, collaboration spéciale

Le Soleil

Absolument aucun endroit au monde ne peut se comparer à Santorin. Une géologie volcanique, quasi désertique, des falaises vertigineuses surmontées de villages blancs à coupoles bleues, le tout enrobé par le bleu profond de la mer. Du soleil partout, des sourires sur les visages des insulaires et un calme régénérateur font de Santorin un lieu complètement à part.

Santorin, en grec Santoríni, aussi appelée Thíra, est une île de l'archipel des Cyclades située dans la mer Égée, au sud-est de la Grèce continentale. Elle est l'île la plus grande et la plus peuplée d'un petit archipel volcanique comprenant quatre autres îles. Haut lieu du tourisme en Grèce, Santorin est un endroit étonnamment calme et reposant, si on évite la ville principale, Fira, en haute saison. Après la bruyante et chaotique Athènes, c'est un contraste salutaire.

Le village d'Oia
Pour notre séjour, nous avons opté pour le très pittoresque village d'Oia, à la pointe sud de l'île. Notre gîte, Aris Caves (traduction : les grottes d'Aris), est situé quelque peu en contrebas du village, accroché à la falaise. Les petits studios et les chambres produisent un effet «grotte» assez réussi. Dans le village d'Oia, les maisons à flanc de falaise sont traditionnellement creusées dans la pierre, mais de nos jours, elles sont faites de blocs de béton.
Une grande partie du village est coupée de la circulation automobile. La mer est très loin en contrebas. On est comme suspendus entre le ciel et la mer, dans un cocon d'une blancheur immaculée, tacheté du bleu des coupoles et des couleurs vives des portes des maisons. Très rarement, pendant la journée, on entend un avion décoller ou atterrir au petit aéroport de l'île. Pour le reste, tout n'est que murmure. Le murmure des vacanciers, des locaux, des chiens et des chats, des ânes qui servent souvent de moyen de transport. On adore fouiner dans les boutiques et explorer le dédale des petites rues piétonnières et des nombreux escaliers. Une joie pour qui aime se perdre et découvrir un point de vue toujours plus charmant que le précédent. En prime à chaque détour, une vue époustouflante sur la mer Égée et les îles environnantes.
La température rend grâce au dieu Hélios. Soleil permanent sur ciel bleu, légère brise. Une mer aussi calme que l'île, un curieux contraste quand on pense qu'on est sur un volcan.
Mais le monstre est endormi depuis environ 1500 ans. Il ne va pas nous déranger. Il y a toujours une activité volcanique sur les îlots plus récents, au centre de la caldeira (la partie centrale effondrée du volcan). La dernière éruption a eu lieu en 1950 sur Néa Kameni, un îlot volcanique que l'on peut visiter en bateau.
Explorer
Après un moment de repos, on loue une petite moto, un quatre-roues ou une petite voiture et on part explorer l'île. C'est vite fait : 73 kilomètres carrés - l'île d'Orléans fait 195 kilomètres carrés - et 13 petits villages. Dans la campagne, c'est un paysage plus lunaire que terrestre qui nous attend, du fait que Santorin est un immense rocher volcanique. Les maisons sont blanches ou beiges avec des toits en forme de coupoles. Ceux qui ont vu Star Wars à plusieurs reprises croiront voir la maison de Luke Skywalker sur la planète Tatooine. Dans les vallées et aux abords des villages, la végétation reprend du service et on retrouve de nombreuses cultures de vignes, d'olives, de tomates et de nombreux fruits. Le climat méditerranéen s'y prête bien.
Le but de la balade peut être d'aller se prélasser sur une plage de sable noir, et de se baigner dans la mer Égée, très salée. La température de l'eau, même tard en octobre, était parfaite, environ 24 °C.
Pour le volet culturel, nous ne sommes pas en reste. Nous sommes en Grèce, après tout. La principale attraction de l'île est le site archéologique de la ville antique d'Akrotiri. On surnomme Akrotiri la «Pompéi de l'âge du bronze». Les travaux des archéologues, dans les années 60, ont mis au jour toute une cité antique datant de l'âge du bronze avec ses immeubles de deux ou trois étages, ses rues, ses magasins, ses fresques et de nombreux objets. Mais le site est fermé temporairement. On peut alors se rabattre sur le Museum of Prehistoric Thera, à Fira, et le site Ancient Thera, à Mesa Vouno.
Hommage à Hélios
Finalement, à ne surtout pas manquer tous les soirs, entre 18h et 19h : le coucher du soleil. À Santorin, il constitue un spectacle quotidien que les gens prennent le temps de regarder. On voit, à l'heure où la boule jaune s'apprête à s'enfoncer dans les flots derrière la ligne d'horizon, des gens juchés sur les rochers, les remparts, les terrasses et les toits, des gens arrêtés le long des routes pour ne rien manquer de ce merveilleux moment. Le culte du Soleil était répandu dans la Grèce antique, et il semble être encore bien vivant aujourd'hui pour les habitants de Santorin. Et pour les visiteurs, qui en redemandent tous les jours.
Le correspondant de guerre du New York Times, Chris Hedges, décrivait joliment l'endroit. Venu se reposer ici après avoir terminé son livre sur ses 15 ans comme reporter de guerre, il décrivait Santorin comme «un arc lumineux dans la mer Égée».
Cela dit tout.

Πηγή:http://www.cyberpresse.ca/voyage/europe/italie-et-grece/201003/09/01-4258839-un-arc-lumineux-dans-la-mer-egee.php

Πηγή http://thirazein.blogspot.com/2010/03/blog-post_21.html