O Γρηγόρης από τη Σαντορίνη

Ο τρόπος που λειτουργούν και αντιδρούν είναι για εμάς ακατανόητος και πολλές φορές μη αποδεκτός. Θελήσαμε να εισχωρήσουμε στον κλειστό κόσμο των αυτιστικών, σε μια απόπειρα ενδεικτικής χαρτογράφησης της ζωής τους. Εκείνοι, μαζί με τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς τους, αλλά και τους ειδικούς επιστήμονες, μας καλωσόρισαν.

«Συνήθως όταν είμαι με ξένους νιώθω σαν άβουλο ρομποτάκι. Δυσκολεύομαι να πλησιάσω ξένους και να διατηρώ σχέσεις με ανθρώπους για μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι φίλοι μού φαίνονται κάτι σαν δέσμευση. Πρέπει ό,τι νιώθουν εκείνοι να το νιώθεις και εσύ, όποτε διαβάζουν εκείνοι να διαβάζεις και εσύ, όποτε βγαίνουν έξω και έχουν καλή διάθεση να έχεις και εσύ. Ασε που σκέφτομαι ότι για να κάνεις φίλους πρέπει να μοιράζεσαι κάποια κοινή δραστηριότητα, αλλιώς αρχίζεις από το μηδέν. Αν έχω φίλους; Μόνο κάποιους τους οποίους συναντώ στη σχολή, αλλά δεν έχω βγει ποτέ μαζί τους, δεν κρατώ τον αριθμό του κινητού τους. Μπορεί να μη θυμάμαι καν τα ονόματά τους, τα θεωρώ ασήμαντα. Ξεχνάω εύκολα πράγματα, αν δεν τα αποθηκεύσω ως πληροφορία στο μυαλό μου». Κάπως έτσι περιγράφει τη σχέση του με τους ανθρώπους ο 20χρονος Πέτρος, με σύνδρομο Asperger, δευτεροετής φοιτητής στο Τμήμα Λογιστικής του ΤΕΙ Πειραιά. Η ελαφρώς «ξύλινη» χροιά της φωνής του, η ακριβής και κυριολεκτική χρήση των λέξεων – χωρίς καμία απολύτως παρέκκλιση σε μεταφορικό λόγο – ή ακόμη και το γεγονός ότι δεν τρώει τη γλυκιά κρέπα που έχει παραγγείλει όσο μιλάμε («τώρα, αν πιάσουμε τη συζήτηση, μπορεί να ξεχαστώ και να μη φάω» μου είχε πει όταν ο σερβιτόρος έφερε το πιάτο του) εκδηλώνουν έπειτα από κάποια λεπτά κουβέντας τη διαφορετικότητά του, για την οποία αναρωτιέται και ο ίδιος: «Αν δεν ήξερες ότι είμαι διαφορετικός, θα το καταλάβαινες;».

Το ίδιο ερώτημα διατύπωσε και ο 26χρονος Γρηγόρης σχεδόν από την αρχή της συζήτησής μας ένα βραδάκι Σαββάτου σε μια πιο ήσυχη καφετέρια της οδού Αδριανού. Ο Γρηγόρης, επίσης με σύνδρομο Asperger, μεγάλωσε στη Σαντορίνη με την οικογένειά του, αλλά ζει μόνος του – «οι γονείς μου το θεωρούν κατόρθωμα» λέει – τα τελευταία χρόνια, αφού σπούδασε στο Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας στη Μυτιλήνη και με την αποφοίτησή του ήρθε στην Αθήνα: «Κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης δεν κοιτούσα τον φωτογράφο στα μάτια, παρά ελάχιστες φορές. Οταν δεν γνωρίζω κάποιον, μου είναι δύσκολη η “βλεμματική επαφή’’. Σχεδόν αντανακλαστικά αποστρέφω το βλέμμα μου, αν και με την πάροδο των χρόνων έχω ελαττώσει αυτή τη συνήθεια. Δεν εμπιστεύομαι εύκολα ανθρώπους, γιατί δεν είμαι σίγουρος για τις προθέσεις τους απέναντί μου. Επίσης, έχω αρκετές ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές. Εχω μια τάση να βγάζω κλωστές από ρούχα ή μου αρέσει να στοιβάζω πράγματα».

Πηγή: www.kykladesnews.gr

( Αλήθεια πόσες κρυφές τέτοιες ιστορίες υπάρχουν στο νησί... Με πόσο θάρρος μεγαλώνουν οι συμπολίτες μας που έχουν τέτοιες ασθένειες... Δεν χρειάζεται να το φωνάζουμε όταν για πχ σε τέτοιες περιπτώσεις προσφέρουμε έστω και ένα χαμόγελο έστω και μια ζεστή καλημέρα... Αλήθεια μπορείτε να φανταστείτε πόσες κρυφές ιστορίες αγάπης σε τέτοιους ανθρώπους υπάρχουν στο νησί... Πολλές!! ( και από γνωστούς και μη συμπολίτες μας) Ας προσπαθήσουμε όλοι να φερθούμε Αγνά και Ανθρώπινα στην ιδιαίτερη κατηγορία συνανθρώπων μας....)