Τσ Αγιάς Ματρώνας στη Φοινικιά Οίας Σαντορίνης

)

Ένα από τα ιδιαίτερα πανηγύρια της Σαντορίνης είναι και αυτό της Αγίας Ματρώνας της Χιοπολίτιδας ( ή μήπως της Φοινικιώτισσας;χαχαχα) Χαρακτηριστική πανέμορφη εκκλησία με τον τεράστιο φοίνικα .... Από εδώ http://simadiatouaigaiou.wordpress.com     
αλιεύουμε τα εξής στοιχεία και μετά θα προσθέσουμε και άλλα
[ ....] Η εκκλησιά της Αγίας Ματρόνας, με τον χαρακτηριστικό της φοίνικα, βρίσκεται στη ανατολική πλαγιά του κεντρικού δρόμου της Φοινικιάς και κτίσθηκε το 1859 – όπως το μαρτυρά η εγχάρακτη πλάκα στην είσοδο του ναού – από τον Φραγκίσκο Πλατή, καραβοκύρη της Οίας.  τις επτά το απόγευμα το διπλοκάμπανο της εκκλησιάς σήμανε τον εσπερινό για να συγκεντρώσει τους πιστούς. Ακριβώς απέναντι σ’ ένα πανέμορφο μισοερειπωμένο κτίριο (μιά παλιά βεντέμα) με μια ευρύχωρη αυλή ειχε στηθεί ο χώρος του πανηγυριού, οι παγκάδες, τα δυό μεγάλα καζάνια με το γαμοπίλαφο, και  τα ψητά κρέατα που ψηθήκαν μες το υπαίθριο φουρνάκι. Η φήμη ότι είχαν έλθει όργανα και από άλλα νησιά αλλά και ο γλυκός καιρός έκαμαν να μαζευτεί πολύς και καλός κόσμος, ανθρώποι που θέλαν να γλεντήσουν.

Κατά τις εννιά η μουσική ξεκίνησε με τις τσαμπούνες σε  ντόπιους σκοπούς. Κατά τις δέκα είχε δημιουργηθεί το αδιαχώρητο. Επιστρατεύτηκε ακόμα μιά αυλή που υπήρχε καβάτζα και ο αρχικός σχεδιασμός των χώρων, εδώ τα όργανα, εδώ η πίστα, εκεί το φαγητό ανετράπη ολοσχερώς. Οι δυνάμεις του χάους αντιμετωπίσθησαν επιτυχώς από τις δυνάμεις του αυτοσχεδιασμού και της έμπνευσης. Μιά που δεν υπήρχαν μικροφωνικές και μεγάφωνα, δημιουργήθηκαν τρεις μεγάλες  μουσικές συντροφιές και  ο κόσμος εκινείτο σύμφωνα με  το “πυρ κατά βούληση”.


Ο κόσμος στην πρωινή λειτουργία δέν είναι βέβαια ο βραδυνός. Λόγω του ξενυχτιού, λόγω του εργασίμου της ημέρας, ελάχιστοι νέοι έχουν δώσει το παρόν. Οι περισσότεροι  παρευρισκόμενοι, μαζί και οι πανηγυράδες που δεν κοιμήθηκαν καθόλου γιατί είχαν και να συγυρίσουν, είναι γερόντια.
Μετά τον καφέ και το κουλουράκι, θα σερβιριστεί στο παράσπιτο της εκκλησίας πιά, το πιό εύγεστο κοφτό μακαρονάκι που ‘χω φάει ποτέ μου. Βρασμένο στο ζωμό του κρέατος που το συνοδεύει, ήταν ένα βάλσαμο μετά την κρεπάλη.


Ένα πανέμορφο, ήσυχο,  παραδοσιακό χωριό διακοσίων κατοίκων, καταμεσής σ’ ένα τοπίο από αμπελιές σε  πεζούλες,  στηριγμένες στις κατάμαυρες πέτρες του ηφαιστείου. Κάποιοι νοικοκυραίοι πανηγυρτζήδες με  μιαν απίστευτη διάθεση για γλέντι, μια δραστήρια οργανωτική επιτροπή, μα πάνω απο όλα μια αγαπημένη παρέα που δίνει τη ψυχή της για μην λείψει τίποτα στους προσκαλεσμένους και απροσκάλεστους.
Αυτή η γεναιοδωρία, που δεν περιμένει ανταπόδοση, παρά δίνεται απλόχερα για τη χαρά της ζωής, αυτό το κέφι που νικάει κούραση, ξεπερνάει αντοχές, δυναμώνει τις καρδιές, αυτή η σχέση των ανθρώπων που το μόνο που θέλουν είναι να βρεθούν μαζί για να νοιώσουν τη συντροφικότητα του γλεντιού, όλα αυτά είναι που με έκαναν να ζήσω αυτό το πανηγύρι της Αγιάς Ματρόνας με τρόπο μοναδικό. Και να πω για άλλη μια φορά, πόσο τυχερός νοιώθω να ζω και να ταξιδεύω σ’αυτόν τον  ευλογημένο τόπο. Στα νησιά του Αιγαίου Αρχιπελάγους."



Ενώ από τη δυσέυρετη διδακτορική διατριβή του Ιωάννου Κουμανούδη με τίτλο :"Η λαική εκκλησιαστική αρχιτεκτονική της Νήσου Θήρα΅"  Αθήνα 1960 , παρατηρούμε τα εξής:   ο ναός είναι σταυροθολικός στενομέτωπος ναός με 2 αμφίπλευρα παρεκκλήσια. Και ένας από τους αγιογράφους που κοσμουν το ναό είναι και οΜερκούριος Αντωνίου Σιγάλας. Ενώ η αναίκινηση του ναού πρέπει να έγινε το 1859



και του χρόνου της Αγίας,

Η ανάρτηση αυτή ειναι αφιερωμένη στον αδερφό μου , και στην συνεργάτιδα του blog στην Οία