Μισός αιώ
νας μας χωρίζει από τη φωτογραφία. Το ερείπιο είναι το σημερινό μέγαρο Νομικού και πίσω του ο Γουλάς των Φηρών. Σε αυτό το σπίτι ερείπιο που τώρα μεταμορφώθηκε στο πολιτιστικό κέντρο Νομικού, κατοικούσαμε την εποχή του μεγάλου σεισμού του 1957, έτσι που οι πρώτες μου μνήμες το αγκαλιάζουν. Οι πρώτες μνήμες, οι πρώτοι τρόμοι. Δε χρειάστηκε μια ζωή για ν’ αναστηθούν τα κτίρια που τότε ρημάχτηκαν. Αντίστροφη πορεία. Όσο γερνώ, τα ερείπια ξανανιώνουν και μεταμορφώνονται θεαματικά θαρρείς να με ντροπιάζουν. Η γειτονιά που κτίστηκε να προστατεύει απ’ τους πειρατές, τώρα μεταμορφώθηκε σε γαλήνιο πολιτιστικό φάρο. Περνώντας από την ισοπέδωση με την επίγνωση ότι δεν είναι η πρώτη φορά ούτε η μοναδικής στις πρωτεϊκές μεταμορφώσεις του τόπου. Οι σημερινοί τουρίστες αγνοούν αυτή την πρόσφατη ιστορία του σεισμού και μεις σκόπιμα την σπρώχνουμε στη λήθη, ενώ διαφημίζουμε την προϊστορική καταστροφή. Η κατά ελάχιστο ποσοστό ανασκαμμένη πόλη στο Ακρωτήρι δεν έχει τίποτε να ζηλέψει σε πολυτέλεια από τη σημερινή κοσμοπολίτισσα Σαντορίνη. Ούτε καν τις πισίνες και τα ζαγκούζι. Ο πλούτος επανήλθε και η αλαζονεία της ευμάρειας. Όχι ότι αυτό το νησί υπήρξε ποτέ φτωχό. Μόνο οι αδαείς αποκαλούν τη Σαντορίνη ξερονήσι. Η γη εύφορη χάρη στην ευλογία του ηφαιστείου κι η θάλασσα αποδείχθηκε γονιμότερο για τους θηραίους πεδίο. Γιαυτό και ποτέ δεν έχασε την αξία της στα μάτια των αδιάκοπων κατακτητών, πειρατών και πολεμάρχων. Ο φόβος ποτέ δε στάθηκε αρκετός να την ερημώσει όπως τα υπόλοιπα κυκλαδονήσια. Έτσι η Σαντορίνη δε μπορεί ποτέ να φυλακιστεί στις αντικειμενικές οικοπεδικές αξίες, ούτε στο χρηματιστήριο των τουριστικών συναλλαγών. Η Σαντορίνη διδάσκει αυτογνωσία και ταπείνωση της κάθε ανθρώπινης ύπαρξης. Συνάμα δοξολογεί την αθανασία της αέναα αναγεννώμενης ζωής, την εκθαμβωτική ομορφιά του εφήμερου.
Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου