Μια τουρίστρια αφηγείται τα βιώματά της από τη Σαντορίνη

Πολλές φορές με ρωτάνε τι είναι αυτό που μου αρέσει στη Σαντορίνη, σαν να μπλοκάρω όταν θέλω με τη λογική να το εξηγήσω…… Λέω το Ηλιοβασίλεμα με τα χίλια χρώματα που δεν έχω δει πουθενά χμμ….,

Θυμάμαι πως έβγαλα φωτογραφία από τον Πύργο όταν ο Ήλιος βασιλεύει πραγματικά, βασιλεύει. Βλέποντας διάφορα κόκκινα χρώμα τ α πετάγεται μια μπλε γραμμη στον ουρανό σαν να ήθελε να σκεπάσει όλο το αιγαίο. Η Ομίχλη ανεβαίνει, να σκεπάσει όλη την καλντέρα ήταν σαν ένα παιχνίδι των χρωμάτων ένα παιχνίδι της φύσης αλλά ένοιωθα ότι ήταν το προσωπικό παιχνίδι της Σαντορίνης…..Σε μαγεύει σε κάνει να νοιώθεις το απόλυτο « Είμαι»….Αυτο το είμαι σου δίνει δύναμη σου δίνει αισθήσεις όπως δεν της γνώρισες ποτέ και αναρωτιέσαι τι είναι αυτό?

Είναι αυτό που με κάνει να γίνομαι ένα με τη Σαντορίνη, και προχωράω γίνομαι ένα με όλο τον κόσμο, δεν κρίνω το καλό και το κακό…νοιώθω το μηδέν, την ύπαρξη αυτού του κόσμου……Νοιώθω να είμαι ένα με το Θεο να βλέπω μέσα από τα μάτια του Θεού …Αγάπη, Συμπόνια,Ειρήνη. Γαλήνη ….

Μετά μου ανεβαίνει και μία μελαγχολία,νοιώθω ότι η ομορφιά της εκμεταλλεύεται για διάφορους λόγους όχι από τους τουρίστες αλλά από αυτούς που πουλάνε τη Σαντορίνη….. Τώρκρίνω και λέω τι γίνεται; Νοιώθω μελαγχολία να μεγαλώνει δακρύζω… Να νοιώθω σαν ναείμαι η ίδια η Σαντορίνη….μέσα της…. Νοιώθω όλα τα ξενοδοχεία και τα μαγαζιά πάνω στην πλάτη μου…. Όλο αυτό το βάρος και αναρωτιέμαι; Πόσο καιρό άραγε θα αντέξει να κουβαλάει όλο αυτό ; Ξέχασαν τι έγινε το 1956…. Πιο παλιά δενπάω γιατί μάλλον ξέχασαν τα πιο καινούργιο… που τα άλλα….

Νομίζω ότι η Σαντορίνη πάντα έδειχνε κάτι, κάτι που ήθελε να εξωτερικεύσει, αλλα λίγοι το ένοιωσαν ή κατάλαβαν, γιατίπιστεύω ότι και η φύση έχει ένα Πνεύμα και αντιδρά με τις συμπεριφορές των ανθρώπων…. Μέσα σ ένα λεπτό μπορεί όλο αυτό να μην υπάρχει άλλο. Και αναρωτιέμαι και πάλι…. Την τιμάν? Την προσέχουν? Νομίζω λίγοι είναι αυτοί γιατί έχουν ξεχάσει αλλά τώρα μπήκαν μπροστά…..

Βραδιάζει ευχαριστήθηκα να βλέπω ο ήλιος να βασιλεύει και πάω στο ξενοδοχείο….Ανησυχώ μήπως η Σαντορίνη κάποτες δεν ήταν ατή που ήταν,,,,, Κλαίω … και νοιώθω σαν να παίρνω όλη τη Σαντορίνη αγκαλιά, νοιώθω στοργή, σαν μία μάνα που δίνει στο παιδί της και της λέω σ αγαπώ…. Με όλη την καρδιά μου… Αλλάζει το αισσθητικό μου και νοιώθω σαν παιδί που η μάνα το παίρνει μια θερμή αγκαλιά…. Ανακουφίζω και αποφασίζω να πάω για έναν γλυκό ύπνο…. Σαν να με «χαϊδεύει»…

Μια άλλη εμπειρία μου στη Σαντορίνη έγινε τη δεύτερη φορά που την επισκέφτηκα….Καθόμουνα σ ένα από τα πολλά καφέ…. Σ ένα από αυτά με τα «καλύτερα ηλιοβασιλέματα»…. Και είμαι σίγουρη ότι ούτε οιίδιοι του νοιώθουνν πια ότι η Σαντορίνη από παντού αφήνει να βασιλεύει ο ήλιος μαγικά…. Ήταν μια μέρα πριν φύγω… Βουρκώνω και πάλι και είναι τόσο δυνατό, που ντράπηκα μέσα στον κόσμο και πήγα τουαλέττα… Έκλαιγα σαν μικρό παιδί Κρατούσα τα χέρια μου μπροστά στα μάτια μου και για μερικά δευτερόλεπτα εμφανίστηκε ένα λαμπερό φως χωρις καν να ανοίξω τα μάτια μου κάτι με «φώτησε»…..Άφησα τα δάκρυα να κυλήσουν και μετάβγήκα έξω… Ηθελα να πάω πίσω στο ξενοδοχείο… Δεν άντεχα άλλο εκείνη τη βαβούρα…

Μια άλλη φορά καθόμασταν σε ένα καφέ στο Σκάρο κντά…ακούγοντας κλασσική μουσική, αλλά και τη βοή από ταπλοία… Ήταν απόγευμα, οι αχτίδες του ήλιου έδιναν στην καλντέρα μια ιδιαίτερη ομορφιά… Και πάλι ένοιωθα σε άλλο κόσμο δεν ήθελα ούτε να μιλήσω και δεν μπορούσα να σκεφτώ… ¨Ενοιωθα έναν χορό μέσα μου, με τη Σαντορίνη…. Ήταν ένα γλυκό μεθύσι χωρίς να έχω πιει…

Την τρίτη φορά κάποια μέρα καθόμασταν στην καλντέρα σε ένα εστιατόριο και ένοιωσα ένα κούνημα…… Ρώτησα το γκαρσόν τι ήταν αυτό « σεισμός» ; Όχι μου λεει… Εμείς δεν έχουμεεδώ τέτοια….Μέσα μου λέω το μυαλό σου και μια λύρα…. Κατάλαβα ότι είπε ψέμματα επειδή έχω διαβάσει πολλά για τη γεωλογία της Σαντορίνης…. Μάλλον το είπε για να μην φοβηθούμε… Κατευθυνόμαστε προς το ξενοδοχείο … Ξαφνικά γίνεται ένα πολύ δυνατό κούνημα…. Ρωτάω τον manager του ξενοδοχείου μου λέει δεν ένοιωσα τπτ…Οι άλλοι αδιάφοροι εντελώς…μόνο μια γερμανίδα μου είπε ότι το ένοιωσε
Μερικές φορές πάλι σκεφτόμουνα….Δεν θέλουν να πάρουν χαμπάρι … Οκ δεν είναι και καλό να γίνει πανικός αλλά η φύση πάντα έχει κάτι να μας πει με το δικό της τρόπο…
Την άλλη μέρα κάνοντας μπάνιο…Αχ τι να πω για ακριβώς αυτή τη θάλασσα… Ένοιωθα σαν κλεοπάτρα που έκανε μπάνιο σε μέλι και γάλα….
Βγαίνοντας όμως βλέπωπως το κύμα πρέπει να ήταν αυτή τη νύχτα πιο δυνατό
Κάτι μου φενόταν αλλιώς η αμμουδιά μπροστά…. Να λέω την αλήθεια φοβήθηκα, όχι μόνο μου ερχότανε φαντασίες τι θα γίνει αν έρθει κανένα τσουνάμι. Αυτή τη φορά ένοιωθα έντονα τη Σαντορίνη σαν καράβι κάτω από τα πόδια μου σαν να κουνιέται συνέχεια κάτι απαλά, όχι όταν έγινε ο σεισμός και ανάμεσα μου γυρνάει το στομάχι…. Άντε γνώρισα και αυτή την μεριά λέω που με έκανε να σεβαστώ άλλο τη Σαντορινη…. Σαν να ήθελε νε πει κάτι…..

Αλλά τι είναι αυτό μήπως ήθελε να ξυπνήσει κάποιους ίσως….

Δυο φορές μου έχει τύχει στη σαντορίνη να συμπαθήσω ένα παππού σ ένα περίπτερο και μια γιαγιά σε ένα εστιατόρια… Την πρώτη φορά έσταζε μέλι το στώμα τους και λέγαν πολλά όμορφα για τη Σαντορίνη… Και στους δυο όμως όταν πήγα για δεύτερη φορά με φάγανε…. Με ποια έννοια? Αφού έρχεται δεύτερη φορά η κοπέλα ας ανεβάσω λίγο την τιμή…. Τουρίστρια είναι Ποιος ξέρει πότε θα ξανάρθει…. Στεναχωρήθηκα αλλά τους έδωσα μέσα μου την ευχή μου να κάνουν τη δουλευά τους από αγάπη και όχι για τα λεφτά…. Γιατί αυτά που δίνει η Σαντορίνη ΔΕΝ πληρώνονται!!!
Πολλοί τουρίστες επισκέπτονται το ηφαίστειο Εγώ όχι!! Νοιώθω ότι το έχουνε κάνει λούνα παρκ και μερικοί ας πούμε κιολας τουρίστες πληρώνουν για να τσαλαπαταν το ηφαίστειο… Καταλαβαίνω να πηγαίνουν άνθρωποι από γεωλογικούς λόγους αλλά να το έχουν κάνει τουριστική ατραξτιον δεν το καταλαβαίνω και ούτε πρόκεται …. Απλά γιατί σέβομαι με τον τρόπο μου τη φύση

Περπατώντας τη Σαντορίνη είτε στην καλδέρα είτε από Κοντοχώρι προς τη θάλασσα νοιώθω να ρουφάω την ιστορία της μέσα μου και μετά να μην ξέρω τι απλά να νοιώθω διάφορα…. Περπατώντας το μονοπάτι Ημεροβιγλίου – Οίας- νοιώθω σαν πουλί που θέλει να πετάξει πάνω από την Καλδέρα και για μια στιγμή ένοιωσα ότι ήταν πραγματικά έτσι…. Α ρε Σαντορίνη το πνεύμα σου είναι μεγάλο το νοιώθω….
Μετά όμως λίγο χαζογελώ και λέω μέσα μου, μήπως έχεις τρελλαθεί εντελώς τώρα; Έχει η Σαντορίνη να δώσει πραγματικά τόσα πολλά,; Άραγε το νοιώθουν καιάλλοι έτσι….||?

Και αν ναι θα ήθελα να τους γνωρίσω
Μήπως αυτή η αγάπη που πέρνει η Σαντορίνη και από σαντορινιούς και από τουρίστες την κάνει να λάμπει «και να αντέχει τα άλλα» ακόμα?
Και όποιος συνδεθεί με τη Σαντορίνη, δεν τον ενδιαφέρει νομίζω να πάει αλλού όχι ότι αλλού δενέχει ομορφιές… Απλά γιατί κάθε φορά νοιώθεις σαν να αγκαλιάζεις ένα πολυαγαπημένο πρόσωπο που έχεις χρόνια να δεις – Νοιώθεις σπίτι σου- Νοιώθεις ότι τα είδες ένοιωσες όλα και άλλα τόσα και θα νοιώσεις ακριβώς εκεί…..
Και πολλές φορές αναρωτιέμαι μήπως το πνεύμα της Αγίας Ειρήνης μιλάει σε κάποιους; Μήπως έχει κάτι να μας πει;

Δ.Β.