Το πανηγύρι του Άη Γιώργη του Σιδερίτη στην Επισκοπή (Μέσα) Γωνιάς.

Κείμενο και φωτογραφίες Βαγγέλης Ι. Παράβας

Του Άη Γιωργιού γιορτάζεται στις 23 του Απρίλη, αλλά καθώς είναι πολύ πιθανό να πέφτει στη Μεγάλη Σαρακοστή, κατά τη διάρκεια της οποίας αποφεύγονται χαρμόσυνοι εορτασμοί ένεκα των πένθιμων και τεθλιμένων γεγονότων της Σταύρωσης, είναι κινητή εορτή, οπότε μετατίθεται την επομένη της Λαμπρής, όπως συνέβη και εφέτο (2016), που τους Γιώργηδες τους γιορτάσαμε τη δεύτερη μέρα του Μαγιού.

Έξον όμως από την ημερομηνία αυτή οι Κυκλαδίτες βρίσκουν πολλές ευκαιρίες να γιορτάσουν τους Γιώργηδες, όπως και συμβαίνει στη Μέσα Γωνιά, στο μικρό χωριουδάκι που βρίσκεται στις ανατολικές πλαγιές του Προφήτη Ηλία. Εκεί, πάνω από το χωριό και στο τέλος περίπου ενός φιδογυριστού, σχεδόν αρχαίου καλντεριμιού, βρίσκεται το εκκλησάκι του Άη Γιώργη του Σιδερίτη. Ο Σιδερίτης στολισμένος κι όμορφος, γιορτάζεται στις 3 του Νοέμβρη, ενώ το φθινόπωρο έχει ήδη μπει για τα καλά, και οι πρώτες βροχές έχουν ξεδιψάσει κάπως την άνυδρη θηραϊκή γη. Το ξωκκλήσι βρίσκεται ανάμεσα σε αναβαθμίδες με κοντές φιστικιές, ένα από τα παραδοσιακά προϊόντα του νησιού, και από τα λίγα δέντρα που βρίσκει κανείς στη Σαντορίνη.

Από τη γιορτή δε λείπει φυσικά το  παραδοσιακό πανηγύρι, και σε όλους τους προσερχόμενους μετά τη λειτουργία και την θεία κοινωνία, προσφέρονται από τους κτήτορες (?) του ξωκκλησιού παραδοσιακά εδέσματα, όπως ψάρι σαβόρε, (τηγανητά ψάρια με σκόρδο και δεντρολίβανο σβησμένα σε ξύδι) και βέβαια το κουφέτο με την ανείπωτη γλύκα του.

Αξιοσημείωτο γεγονός στο πανηγύρι του Άη Γιώργη του Σιδερίτη είναι το κρέμασμα του μπακαλιάρου. Από νωρίς, και κατά τη διάρκεια της λειτουργίας, έξω από εκκλησάκι και πάνω από το ρημίδι, τεντώνονται σκοινιά στα οποία κρεμιούνται μπακαλιάροι παστοί και ρέγγες καπνιστές. Με το πέρας της λειτουργίας ο κόσμος περνάει και σερβίρεται μόνος “ξελουριάζοντας“ το μπακαλιάρο και τη ρέγγα με το χέρι και συνοδεύοντάς τα με άφθονο ντόπιο σαντορινιό κρασί για να ξεπλύνει την αρμύρα τους.

Ο μπακαλιάρος ο “ξελουριαστός” ήταν ένας από τους μεζέδες της παλιάς Σαντορίνης, πριν την έλευση του ηλεκτρισμού και των ψυγείων. Κρεμασμένος στην πόρτα της κουζίνας συνόδευε το μεσημεριανό ή το απογευματινό κρασί σε μικρές “λουρίδες” που της τραβούσαν οι παλιοί με τα δάχτυλα.

Y.γ καλλιστορώντας: Με πολύ μεγάλη συγκίνηση και χαρά καλωσορίζω και επίσημα στην ομάδα μας τον Βαγγέλη Παράβα από μία ξεχωριστά αγαπητή οικογένεια  του Μεγαλοχωρίου, την οικογένεια Βίκτωρος Ακύλα. Έναν Επιστήμονα με εξαιρετικά διαφορετική πνοή και αγάπη για το νησί την οποία βγάζει όχι μόνο μέσα από τη φωτογραφία! Βαγγέλη ... τα παράλληλα μονοπάτια πολλές φορές... πρέπει να ενωθούν!!!