Τα ντενεκίδια του Αι Γιάννη στα Φηρά.

Δεκαετία του 60. Ανοιχτές είναι οι πληγές που άφησε ο σεισμός του 1956. Τα Φηρά, που δέχθηκαν μεγάλο πλήγμα από τον εγκέλαδο είναι μισοκατεστραμένα. Όλη η πλευρά της Καλντέρας εκτός από λίγα σπίτια, χαλάσματα. Τα υπόσκαφα φιλοξενούσαν μόνο καρκαγιάννηδες και μώροι… όπως μας έλεγαν οι μεγάλοι. Λίγες οι επιλογές μας για παιχνίδι. Το απόγευμα στα τσίκουδα της Ένωσης και στα χαλάσματα του κόκκινου σπιτιού. Μερικά βράδια μας όμως ήταν γεμάτα. Ήταν οι βραδιές που θα ανάβαμε τα ντενεκίδια του Αϊ Γιάννη. Ήταν οι μέρες που στο νησί δειλά δειλά έφταναν τα πρώτα κρουαζιερόπλοια. Και καθώς η πλευρά της καλντέρας ήταν θεοσκότεινη, η περιηγητική λέσχη και ο αείμνηστος Γιανακούλιας, είχαν βρει τρόπο να εντυπωσιάσουν τους τουρίστες που επέστρεφαν στο πλοίο τους μόλις ο ήλιος έπεφτε πίσω από Ηφαίστειο. Μαζευόμαστε να βοηθήσουμε τον Αείμνηστο Συρίγο, το Φορμόλη να ανάψει τα ντενεκίδια για νάχει φως η καλντέρα και να βλέπουν το νησί με όμορφο τρόπο οι ξένοι. Παίρναμε λοιπόν τα ντενεκίδια που συνήθως ήταν από γάλα , βάζαμε μέσα λίγο στουπί με πετρέλαιο και τα τοποθετούσαμε σε όλη την περίμετρο της Καλντέρας των Φηρών. Από τον Άγιο Μηνά μέχρι εκεί που είναι σήμερα το τελεφερίκ. Μόλις βράδιαζε , τα ανάβαμε…

Ύστερα καθόμαστε στο τοίχο του Αι Γιάννη και τα χαζεύαμε μέχρι να σβήσουν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το ανεπανάληπτο θέαμα που είχαμε μπροστά μας. Χιλιάδες φωτιές έδιναν στην Καλντέρα ένα απίστευτο χρώμα . Βλέπαμε τα φλας που αναβόσβηναν από το κρουαζιερόπλοιο και χαμογελούσαμε…. Οι ξένοι έβλεπαν το πύρινο ποτάμι που διαπερνούσε τα γκρεμνά και τα χαλάσματα, έβλεπαν με το λιγοστό φως αυτό που σήμερα λέμε το πιο όμορφο σημείο στο κόσμο…. καμιά φορά ο αέρας έσπρωχνε κανένα μικρό ντενεκίδι στα γκρεμνά και τότε άρχιζε να πιάνει δουλειά η ομάδα της πυρόσβεσης… με όπλο όμως ένα κλαδί από κουφοξυλιά…. Όταν το κρουαζιερόπλοιο ξεκινούσε το ταξίδι της επιστροφής του παίρναμε την εντολή να μαζέψουμε τα ντενεκίδια ….. Οι ξένοι έφευγαν με χιλιάδες φωτογραφίες και αναμνήσεις στις μηχανές τους… Εμείς γυρίζαμε στα φτωχικά μας και την καλντέρα τύλιγε το σιωπηλό δίχτυ της νύχτας…. Δεν ξέρω γιατί φίλοι μου αλλά μου άρεσε πιο πολύ η καλντέρα με τα ντενεκίδια μας παρά σήμερα με τα χιλιάδες πολύχρωμα φώτα….

Πηγή: www.neasantorinis.gr 

υ.γ. Δεν θα μπορούσα να μην προσθέσω ένα τέτοιο κείμενο μνήμης...τόσο όμορφο..τόσο μακρινό...αλλά και τόσο κοντινό παράλληλα....

Πάμε σαν άλλοτε και πάλι ....