Η οικογένεια Δακουτρού εδώ και δυο γενιές αποτελεί έναν από τους θεματοφύλακες της ελληνικής ναυτικής παράδοσης και μας ταξιδεύει στον κόσμο των παραδοσιακών ελληνικών καϊκιών. O Γιάννης, ο Γεωργαντάς και ο Λευτέρης Δακουτρός μιλούν στον «E» και μας ξεναγούν στον κόσμο των ξύλινων σκαφών.
Κύριε Γιάννη, θα θέλατε να μας πείτε με λίγα λόγια πότε ξεκίνησε η οικογένεια Δακουτρού να ασχολείται με τη θάλασσα και τα παραδοσιακά σκάφη;
Γιάννης Διακουτρός: «Η αρχή έγινε από τον πατέρα μας, τον αείμνηστο Λευτέρη Δακουτρό, το 1952, ο οποίος διέθετε μια μικρή βάρκα με κουπιά και δραστηριοποιούνταν στο παλιό λιμάνι των Φηρών. Τότε τα βαπόρια δεν έπιαναν λιμάνι. Έδεναν στις τσαμαδούρες και οι τοπικοί βαρκάρηδες-λεμβούχοι μετέφεραν επιβάτες και εμπορεύματα στο νησί. Δύσκολα χρόνια τότε και η ανάγκη για επιβίωση μεγάλη. Σημειώστε δε ότι ο πατέρας μου προερχόταν από πολυμελή οικογένεια με πάνω από επτά αδέλφια. Την περίοδο 1960-61, ο Βαγγέλης Νομικός έφερε μια 12μετρη λάντζα στο νησί με μηχανή και ουσιαστικά την έδωσε σε δυο-τρία άτομα για να τη δουλεύουν (Δημήτρης Καφιέρης, Μανώλης Αλιφραγκής, Δημήτρης Σιγάλας), προκειμένου να απαλλαγούν από τα κουπιά. Ανάμεσά τους ήταν και ο πατέρας μας, ο οποίος όμως τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν είχε τα χρήματα για ν’ αγοράσει το μερίδιό του και έτσι παρέμεινε με τη βάρκα του. Το 1965 επανέρχεται και συμμετέχει στο ανωτέρω σχήμα, αγοράζοντας μερίδιο σε μια νέα λάντζα 10 μέτρων, τον ΤΑΞΙΑΡΧΗ. Πρόκειται για ένα σκάφος με ιστορία, κατασκευασμένο στο Πέραμα, που αρχικά μας δυσκόλεψε. Ήταν εξοπλισμένο με μια μεταχειρισμένη μηχανή από Ι.Χ., αφού τότε δεν υπήρχαν ακόμη χρήματα για κανονική μηχανή. Μετά από μερικά ταξίδια χάλασε και έτσι αναγκαστικά έμεινε δεμένο για ένα χρόνο, έως ότου αντικαταστήσαμε την παλιά μηχανή με καινούργια».
Η συνέχεια ποια ήταν;
Γι.Δ.: «Το 1974 ήρθε, συνεταιρικά, το ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ 1, καΐκι 13,5 μέτρων, που κατασκευάστηκε στην Αρμένη της Οίας από τον καραβομαραγκό Μαστραντώνη Χάλαρη. Ήταν η εποχή που τα τότε βασιλοβάπορα των μεγάλων εταιρειών, ΔΗΛΟΣ, ΑΚΟΥΑΡΙΟΥΣ, ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ, ΑΤΛΑΣ και άλλα, ξεκίνησαν να συνωστίζονται στην καλδέρα και η ανάπτυξη του τουριστικού προϊόντος του νησιού εκτινάχθηκε. Μαζί με αυτήν, όμως, πολλαπλασιάστηκε και το μεταφορικό έργο στο νησί. Το σκάφος αγοράστηκε εξ ολοκλήρου από τον πατέρα μας μετά το ’75 και έκτοτε μέχρι και το 1997, τα αδέλφια μου και εγώ βοηθητικά –χωρίς να έχω μερίδιο– το λειτουργούσαμε».
ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΦΟΠΛΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου