Στο Μεγαλοχώρι…της Αθήνας

Σε μια από τις πιο παλιές  συνοικίες της Αθήνας, το Μεταξουργείο, ήλθαν οι Μεγαλοχωριανοί τεχνίτες, επιπλοποιοί και βαρελοποιοί, γύρω στα 1910.

Χωρίς καμία υποστήριξη, με μοναδικό φυλαχτό τη σκέψη τους στην Παναγία και στους Αγίους Αναργύρους και ακριβή κληρονομιά την ευχή του πατέρα και της μάνας τους, οι αγαπημένοι μας γονείς ήλθαν στα «ξένα», καθώς έλεγαν στην Αθήνα, για να προκόψουν.

Οι λεύτεροι, μόλις κατορθώνανε το πρώτο βήμα και ξεθαρρεύανε, ξαναγυρίζαν στο χωριό αλλά για λίγο, ίσα-ίσα να γενεί ο γάμος τους και ο αντίγαμος. Να πάρουν ύστερα την εκλεκτή της καρδιάς τους και να ξαναεπιστρέψουν για να συνεχίσουν τον αγώνα της δημιουργίας.

Χαμένοι μέσα στην πολύβοη πρωτεύουσα, νιώθανε μεγαλύτερη σιγουριά να ζούνε συντροφιασμένοι ο ένας πλάι στον άλλο, σαν ένα σμάρι πουλιά αδελφωμένα.

Από το Μεταξουργείο μέχρι τον Αι-Γιώργη ήταν σπαρμένοι οι νεοφερμένοι βλαστοί του χωριού μας στους δρόμους: Κολωνού, Βιργινίας Μπενάκη, Κωνσταντινουπόλεως, Μαραθώνος, Μυλλέρου, Κίμωνος, Κερατσινίου, Αλικαρνασσού, Πλάτωνος, Μοναστηρίου κλπ.

Σε τριάντα χρόνια ένας σεβαστός αριθμός Μεγαλοχωριτών δημιούργησε τον πρώτο πυρήνα, φτιάχνοντας οικογένειες με πολλά παιδιά και διατηρώντας τις παραδόσεις.  Ο δρόμος δύσκολος, ανηφορικός και η δουλειά σκληρή από νύχτα σε νύχτα.  Και σαν να μην έφθαναν οι δυσκολίες της προσαρμογής τους, μεσολάβησαν και τα θλιβερά χρόνια εκείνα του Πολέμου (1940) και της Κατοχής (1941-1944) και των μετέπειτα που έκαναν το μόχθο τους πιο μεγάλο.

Θα ήταν παράλειψη αν δεν ανέφερα τη συμβολή της υπομονετικής και φιλόστοργης συντρόφου καθώς στην αρχή οι νησιωτοπούλες μας πορευόντουσαν σε σπίτια αφιλόξενα μέσα σε αυλές με ξενόλοους ανθρώπους, αλλά με τη δύναμη του Θεού γρήγορα έφτιαχναν δικά τους. Μόνη τους λοιπόν ξεβάρεση και βάλσαμο στην ξενιτιά τους ήταν η νοσταλγία η ανεθυβολή του χωριού τους. Ζούσαν στιγμές αγαλλίασης όταν με λατρεία μετέφεραν στα σπίτια τους τα έθιμα της μικρής τους πατρίδας. Για τούτο οι μεγάλες μέρες των Χριστουγέννων της Πρωτοχρονιάς και οι άγιες του Πάσχα είχαν μια ξεχωριστή χάρη και θαρρούσες πως δροσερό το αεράκι του χωριού πλανιόταν μέσα στο σπιτικό τους. Με αυτά μας έθρεψαν και έτσι μεγάλωσε η αγάπη μας για το νησί.

Υπήρξε βέβαια και μια μερίδα χωριανών παιδιών ευλογημένων θα έλεγα που σπούδασαν και ανέβηκαν ψηλά και στόλισαν με το όνομα τους το χωριό μας. Όπως οι Πανεπιστημιακοί καθηγητές Νικόλαος Βλάχος, Μιχαήλ Πετζετάκης, Μαρίνος Σιγάλας, Νικόλαος Χωραφάς, ο Αρεοπαγίτης Βασίλης Μακρής καθώς κι ένα πλήθος άλλα παιδιά που έγιναν επιστήμονες.

Ένας όμως σεβαστός αριθμός ήταν και αυτοί που προκόψανε στις τέχνες και έγιναν γνωστοί στην αγορά της Αθήνας για την τιμιότητα και την εργατικότητα τους. Άλλος λίγο, άλλο πολύ όλοι τους προόδευσαν. Έγιναν ονομαστοί οινοποιοί και περίφημοι διακοσμητές του ξύλου. Άλλοι δημιούργησαν μεγάλες περιουσίες και άλλοι ευτύχησαν να δουν και δισέγγονα. Το δίχως άλλο είναι ένα τρανό παράδειγμα θέλησης και προκοπής των αγνών αυτών ανθρώπων ένα ζωντανό παράδειγμα προς μίμηση.

Σεπτέμβριος 1977

Γουλιελμία Συρίγου-Μονιούδη

Από το βιβλίο της Γουλιελμίας Συρίγου-Μονιούδη

«Η Σαντορίνη μου», εκδόσεις «Θηραϊκά Νέα»

Υ.Γ. Αλήθεια , μεσα στις δύσκολες αυτές εποχές μήπως ήρθε η ώρα να ψάξουμε καλυτερα την των προγόνων μας ιστορία? Μήπως να ανιστορίσουμε και άλλες ιστορίες για Σαντορινιούς της Αθήνας? Η ομάδα του καλλιστορώντας είναι εδώ έτοιμη να δεχτεί οποιουδήποτε είδους ιστορική και όχι μόνο συνεισφορά σε μια άλλη Σαντορίνη... Κάποιος Μποριανός, Ακρωτηριανός, Πυργιανός  κ.λ.π. της Αθήνας να μας καλλιστορίσει τα του χωριού του τα δεδομένα στην Αθήνα??