Mέρες Ραδιοφώνου 4

Όταν τέλειωσε η κατάληψη στο Επαρχείο σίγησε για ένα μικρό διάστημα και το ράδιο Σαντορίνη.ήταν η περίοδος που δειλά δειλά η Ελεύθερη ραδιοφωνία έκανε τα πρώτα της βήματα κυρίως στην Αθήνα και στην συνέχεια στις μεγάλες πόλεις της χώρας.Στην Σαντορίνη ο κόσμος είχε πάθει στερητικό σύνδρομο. Όπου και να πήγαινα έπεφταν πάνω μου και με ρωτούσαν τι θα γίνει με τον σταθμό, αν θα ξαναλειτουργήσει κ.λ.π. Πήγαινα στο μαγαζί του Σορώτου και ψάχναμε κάτι βιβλία που του έστελναν οι προμηθευτές του, αλλά βλέπαμε ότι οι επαγγελματικοί πομποί ήταν πολύ ακριβοί, δεν τους σήκωνε η τσέπη μας.
Είχαμε πλέον αποφασίσει να στήσουμε κάτι επαγγελματικό και μεγάλο.
Την λύση την έδωσε ο Μάκης ο Κανακάρης, ο πρόεδρος των Λεμβούχων σήμερα.
Έκανε την πρόταση να δημιουργήσουμε μια ομάδα, να βάλουμε όλοι από ένα ποσόν για να αγοράσουμε τα πρώτα μηχανήματα και στην συνέχεια είχε ο θεός.Κάναμε με τον Στέλιο το Σορώτο έναν πρώτο υπολογισμό και διαπιστώσαμε ότι χρειαζόμαστε 500.000 δραχμές (ποσό υπερβολικά μεγάλο για την εποχή).
Βρήκαμε ορισμένους φίλους όπως ο Παναγιώτης ο Καλαμπαλίκης ο Υδραυλικός, ο Γιάννης ο Πρωτοπαπαδάκης ο Έμπορος, ο Νταβαρίνος ο Κώστας, εγώ και ο Μάκης ο Κανακάρης βάλαμε από 40 ή 50.000 ο καθένας και παραγγείλαμε τα μηχανήματα σε έναν εισαγωγέα στην Αθήνα.
Μας είχε πει ότι θα έκανε εισαγωγή από την Ιταλία τον πομπό, ήταν το RVR με 1000 watts ισχύ, ένα πανίσχυρο για την εποχή μηχάνημα που δεν το είχαμε δει ούτε στα πιο τρελά ραδιοφωνικά μας όνειρα.
Με την βοήθεια του Μάκη του Κανακάρη στείλαμε την προκαταβολή και περιμέναμε το «θηρίο» όπως το ονομάσαμε αργότερα.
Ο Εισαγωγέας μας είπε ότι δεν υπήρχε στην Ιταλία έτοιμο μηχάνημα και θα καθυστερούσε δύο τρεις μήνες η παράδοσή του, ωστόσο επειδή εμείς πιέζαμε, τον αναγκάσαμε να μας στείλει έναν 500άρη να ξεκινήσουμε και όταν θα έρχονταν στην Ελλάδα το «θηρίο» θα μας τόστελνε αμέσως.
Το πρόβλημα με το Στούντιο το είχε λύσει πάλι ο Κανακάρης ο Μάκης αφού είχε ζητήσει από τον εφοπλιστή Μουλόπουλο να μας παραχωρήσει ένα κατάστημα στο Εμπορικό Κέντρο Άδωνης στα Φηρά με μικρό ενοίκιο.
Τελικά ο Μουλόπουλος (νάναι καλά ο άνθρωπος) μας το έδωσε δωρεάν.

Αρχίσαμε τις εργασίες κατασκευής του Στούντιο.
Ο μοναδικός με μια μικρή (πικρή) εμπειρία από ραδιοφωνικά στούντιο ήμουν εγώ, αφού είχα κάνει κάποια δοκιμαστικά στα στούντιο της τότε ΥΕΝΕΔ στην λεωφόρο Αλεξάνδρας και θυμόμουν πως περίπου ήταν στημένα.
Πήραμε τηλέφωνο το Χάλαρη τον Αρτέμη τον μαραγκό και αρχίσαμε να κατασκευάζουμε « το κλουβί με τους τρελούς» όπως το λέγαμε.Ήταν ένα ξύλινο κατασκεύασμα 4Χ2 με διπλή ηχομόνωση, χωρίς εξαερισμό όμως.
Όταν κλείναμε την πόρτα και καπνίζαμε μέσα δεν έβλεπες στο ένα μέτρο.Τέλειωσε το στούντιο και περιμέναμε τα μηχανήματα.
Ήρθε το συνεργείο, επικεφαλής τεχνικός ήταν ένα πολύ καλό παιδί ο Βασίλης (δεν θυμάμαι επίθετο), ( λυπήθηκα πολύ όταν έμαθα ότι έπεσε από μια κεραία πρόσφατα και σκοτώθηκε) και άρχισε να εγκαθιστά τα μηχανήματα.
Την κεραία την βάλαμε στην ταράτσα του στούντιο.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι σε ένα ολόκληρο τετράγωνο δεν λειτουργούσαν οι τηλεοράσεις από την τρομερή για την εποχή ισχύ του θηρίου.Το συνεργείο μας έφερε και την πρώτη μας ραδιοφωνική κονσόλα, δύο πικάπ ΜΚ2 δύο μαγνητόφωνα και ένα πομπηνόφωνο και εξοπλίσαμε το στούντιο.
Όταν άναψε ο πομπός και εκπέμπαμε πλέον είχαμε μείνει να τον κοιτάζουμε εκστασιασμένοι εγώ και ο Σορώτος. Ήταν τεράστιος σε σχέση με αυτά που μέχρι τότε ξέραμε.
Ο σταθμός πήρε το επίσημο όνομά του που ήταν « Ελεύθερη ραδιοφωνία Σαντορίνης 106,4) μετά από μεγάλη συζήτηση που κάναμε.
Το Ελεύθερη ραδιοφωνία έμπαινε μπροστά από πολλούς ιδιωτικούς σταθμούς τότε σε όλη την Ελλάδα.Μετά τις δοκιμαστικές εκπομπές και τις τελευταίες ρυθμίσεις βαλθήκαμε να οργανώσουμε τα πράγματα. Ο σταθμός πλέον έπρεπε να έχει το πρόγραμμά του , τους μουσικούς παραγωγούς του κ.λ.π.
Θυμήθηκα την Ειρήνη την Βαλσαμάκη που μόλις είχε τελειώσει σχολή δημοσιογραφίας και την παρακάλεσα να μας βοηθήσει.
Η Ειρήνη έχει μια από τις όμορφες φωνές στην Ελλάδα και ήρθε αμέσως αναλαμβάνοντας τις εκφωνήσεις των τοπικών δελτίων ειδήσεων.
Εγώ ξεκίνησα μια ενημερωτική εκπομπή το «Επαρχία Θήρας καλημέρα –καλημέρα Αιγαίο» από τις 9 το πρωί έως την μία το μεσημέρι , αμέσως μετά έμπαινε ο Γιώργος ο Πρέκας (ο ιδιοκτήτης του ΧΑΝΙ) με τα Ροκ τραγούδια του, αργότερα ήρθε και ο Ντίνος ο Πρέκας με τις νέες κυκλοφορίες στα ξένα τραγούδια, έξι το απόγευμα ερχόταν ο τρελός ο Σιγάλας, ο ΑΝ205 και άλλα παιδιά με διαφορετικά είδη μουσικής.
Ο σταθμός έπαιζε από ρεμπέτικα μέχρι και κλασσική μουσική.
Το βράδι όμως «κάναμε όλοι στην μπάντα» όπως λέμε εδώ στη Σαντορίνη.
Ερχόταν αγκαλιά με τους δίσκους της η πριγκίπισσά μας, η Κική η Καφιέρη.
Έπαιρνε φωτιά όλο το Αιγαίο.Καθόμαστε όλοι έξω και ακούγαμε τα νησιώτικα που έπαιζε η Κική και τις αφιερώσεις..Κύπρος, Κρήτη, Νότια Πελοπόννησος, η μισή Ελλάδα περίμενε πως και πώς να βραδιάσει για να ακούσει την Κική.Τηλεφωνούσαν από παντού, καθαρές τότε οι ραδιοφωνικές συχνότητες, έπαιρνε ο αέρας το σήμα μας και το ταξίδευε σε όλο το Αιγαίο.
Αξέχαστες βραδιές.
Θαλασσινοί Περίπατοι την έλεγε την εκπομπή της.
Σε μια από αυτές τις βραδιές καθώς ήταν αργά και ήμουν έτοιμος να φύγω άκουσα από την ανοιχτή πόρτα του στούντιο την Κική να τραγουδά το « γιάντα να μην θέλεις γιάντα…» μαζί με την φωνή του Βαγγέλη του Κονιτόπουλου…Κοντοστάθηκα να την ακούσω,,,, μελωδία αγγέλου…Μια παραπονιάρικη γλυκιά φωνή που σε συνέπαιρνε.. ήξερα πως κάποια στιγμή θα γινόταν τραγουδίστρια, το είχε στο αίμα της, το αγαπούσε το τραγούδι η Κική.
Θυμάμαι την συγχωρεμένη τη μάνα μου να έχει το ράδιο στην διαπασών και να ακούει τα βράδια την Κική και να σιγοψιθυρίζει τα τραγούδια τα παραδοσιακά μας.
Και νάταν μόνο το Κερα-Ρηνιώ. Με την Κική τραγουδούσε όλο το νησί , όλο το Αιγαίο.
Ας είναι αιώνια η μνήμη της. Μας λείπει πολύ.

Ένα χειμωνιάτικο βράδι που ο αέρας λυσσομανούσε, πολλά μποφόρ θυμάμαι…ήμουν με την Κική στο Στούντιο. Πήραμε τότε ένα τηλέφωνο από την Φολέγανδρο. ήταν ένας από τους ακροατές μας που κλαίγοντας μας είπε πως το ΄10χρονο κοριτσάκι του πέθαινε.
Είχε πάθει σκωληκοειδίτιδα οξείας μορφής και δεν μπορούσε να μεταφερθεί εξ αιτίας της κακοκαιρίας στην Αθήνα. Πήρα τηλέφωνο στο Λιμεναρχείο και τα παιδιά της βάρδιας που ήξεραν το θέμα μου είπαν πως δεν γινόταν τίποτε, δεν πετούσε λόγω καιρού ούτε ελικόπτερο, ούτε μπορούσε να πάει καράβι να πάρει το παιδί. Μοναδική μας ελπίδα ένα Καλυμνιώτικο ψαράδικο που είχε απαγκιάσει στην Φολέγανδρο και που ο Καπετάνιος του ήθελε να τα παίξει όλα για όλα και να προσπαθήσει να φέρει το κοριτσάκι στην Σαντορίνη.
Ξεκίνησε αυτός ο λεβέντης ο ψαράς με το καΐκι του θυμάμαι από τη Φολέγανδρο με 9 μποφόρ μαζί με την μικρή και τον πατέρα της.
Άρχισε ένας Γολγοθάς που έμελε να κρατήσει 8 ολόκληρες ώρες.Είπα στον λιμενοφύλακα της βάρδιας να με συνδέσει με το καΐκι και έβγαλα τον ψαρά στον αέρα.
- μας σκεπάζει αδελφέ το κύμα, μούλεγε, πολύ θάλασσα…
Βάζαμε τραγούδια με την Κική και του μιλούσαμε από τα μικρόφωνα… οκτώ ολόκληρες ώρες του δίναμε κουράγιο…μαζί με μας και όλο το νησί που άκουγε κάθε εξέλιξη από το ραδιόφωνο.
Δεν είχε κοιμηθεί κανένας αυτό το βράδι.
Όταν πια ξημέρωνε πήρα την Κική και κατεβήκαμε στον Αθηνιό να τον υποδεχθούμε.
Ήταν εκεί και το ασθενοφόρο με τους γιατρούς.
Φάνηκε το ψαράδικο από την απάνω Μέριά και ετοιμάστηκαν οι γιατροί να πάρουν την μικρή.
Όταν πια έπεσε δίπλα και έφυγε το ασθενοφόρο μπήκα στο καΐκι να τον δω.
Ήταν γονατισμένος κάτω από ένα εικόνισμα του Αϊ Νικόλα και έκανε το σταυρό του.
Η θάλασσα είχε σχεδόν σπάσει το καΐκι, δεν του είχε αφήσει τίποτα στη κουβέρτα, ούτε δίχτυα, ούτε εργαλεία…τίποτα.Πήγα και μιλήσαμε λίγο.
-Έβλεπα στην πλώρη μου τον Αϊ Νικόλα… μου είπε …αυτός μας έφερε…
Ένας περήφανος Έλληνας ναυτικός που δεν ήθελε ούτε ευχαριστώ.
| Ένας υπέροχος νησιώτης, ένας άνθρωπος που δεν θα ξεχάσω ποτέ.Το κοριτσάκι έφυγε αμέσως για την Αθήνα και από ότι μας είπαν αργότερα, σώθηκε από του χάρου τα δόντια.Σήμερα είναι μια πανέμορφη μάννα με μια όμορφη οικογένεια.
Φύγαμε με την Κική τελευταίοι απόν Αθηνιό.
Καθώς είχε ξημερώσει κάτσαμε να κάνουμε ένα τσιγάρο και να χαζέψουμε τον ήλιο που έβγαινε από το Καμάρι, αμίλητοι και οι δύο αλλά χαρούμενοι πως βοηθήσαμε να σωθεί μια ζωή.
Αυτό το πρωινό κατάλαβα πως κάναμε κάτι πολύ όμορφο.
Το είχα δει στα μάτια του πατέρα από την Φολέγανδρο που μούριξε μια ματιά βγαίνοντας από το καΐκι.
Ήταν σαν να μούλεγε
- σε ευχαριστώ ρε φίλε….
Ήταν το πρώτο δώρο που μου χάρισε ο 106,4.
Αυτή την ματιά την φύλαξα βαθιά μέσα στην καρδιά μου, την έκανα φυλαχτό και δεν θα την ξεχάσω ποτέ.
Όταν κάποιοι φίλοι με ρωτούν ακόμα και σήμερα αν άξιζε τον κόπο που όλα αυτά τα χρόνια πασχίσαμε να χτίσουμε την ραδιοφωνία στο νησί εγώ χαμογελώ.
Χαμογελώ γιατί έρχεται στο μυαλό μου ο ψαράς και ο πατέρας της μικρής αυτό το κρύο βράδι.
Αν άξιζε λέει……

http://www.neasantorinis.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=2313&Itemid=1