Απόσπασμα από το Ημερολόγιο του Thevenot για τη Σαντορίνη

Την ίδια εποχή ο νεαρός Thevenot σε ηλικία μόλις 20 ετών άρχιζε τα ταξίδια του στην Ανατολή. Αφιέρωσε στην Ελλάδα σαρανταοκτώσελίδες του οδοιπορικού του που εκδόθηκε στο Παρίσι το 1665.  Τα δύο αυτά κείμενα αναφέρονται σε μία εποχή που ολόκληρο το Αιγαίο ζούσε στον αστερισμό του βενετουρκικού πολέμου για την Κρήτη . η ταυτόχρονη παρουσία των δύο στόλων στο Αιγαίο επέφερε πολλά δεινά στους πληθυσμούς των νησιών, που μερικά όπως η Σαντορίνη , ανακαταλήφθηκαν προσωρινά από το βενετικό στόλο . στην προσπάθεια του να δημιουργήσει βάσεις για την τροφοδοσία των πληρωμάτων του και για αντιπερισπασμό στον τουρικό στόλο .

Ο νεαρός Thevenot κάνονταν τη διαδρομή από το καστέλι του Σκάρου  όπου ζούσαν παλαιότερα οι καθολικοί άρχοντες του νησιού, στο καστέλι του Πύργου, κάποια από τις εποχές που το αμπέλι πρασινίζει την άνυδρη γη της μας άφησε μια λιτή αλλά πολύ χαρακτηριστική περιγραφή της πανοραμικής θέας του σαντορινιού αμπελώνα και όχι μόνο : « Για να πας από τον Σκάρο στον Πύργο πρέπει να ανέβεις με πολύ κόπο  ένα βουνό, από το οποίο βλέπεις όλο το νησί και την πειδιάδα καλλιεργημένη και φυτεμένη με αμπέλια, αλλά με λίγα δένδρα, εκτός αν είναι συκιές ή λευκές μουριές». « Οι Σαντορινιοί ζουν με μεγάλη λιτότητα. Το ψωμί τους είναι μισό σταρένιο, μισό κριθαρένιο, μαύρο σαν πίσσα και τόσο σκληρό που δεν τρώγεται. Ανάβουν το φούρνο δυο φορές μόνο το χρόνο. Ψήνουν τα ψωμιά τους και τα μεταφέρουν  στα σπίτια με ευλάβεια. Το κρέας είναι ανύπαρκτο, μονάχα φάβα, αυγά και παξιμάδι. Φρούτα δεν υπάρχουν. Το καλοκαίρι όμως έχουν σταφύλια. Από τα αμπέλια βγάζουν αρκετό κρασί για ντόπια χρήση, αλλά και για να φορτώνουν καράβια που πιάνουν μερικές φορές στο νησί . Αν δεν βρέξει, οι άνθρωποι θα πεθάνουν από τη δίψα ή θα πιουν νερό γλυφό ή μισοαρμυρό, που βγαίνει από κάποια πηγάδια κοντά στη θάλασσα…»

Ο Σαντορίνη της Σαντορίνης

Ιδρυμα Φάνη Μπουτάρη