Ο "Λαζαρος" στη Σαντορίνη της Μαρίας Αρβανίτη Σωτηροπούλου

Μυρωδιά ελπίδας. Σάββατο του Λαζάρου στη Σαντορίνη ο πυρετός της άνοιξης. Τρύγος στις Αλισμαριές (=δενδρολίβανα). Λεηλασία του ευώδους πράσινου λίγο πριν τον επιτάφιο αποκεφαλισμό των ανθέων. Στην πλατεία αλλά και σε αυλές στήνονται ικριώματα. Κατάρτια επιστρατεύονται σταυροειδή με ξάρτια να γεφυρώνουν τις γωνιές. Σταυρός μπακλαβάς κυματίζει στο γαλάζιο. Ντυμένος την ελπίδα του μυριστικού, ο Λάζαρος ανασταίνεται μετά τη λειτουργία του Σαββάτου, πρόδρομος της εξόδου του Νυμφίου. Ένας θνητός, τριήμερος νεκρός ανέστη δίχως να τ’ αποζητήσει, χάρη στην αγάπη των αδελφών του, επειδή έτυχε να συμπέσει με τα μηνύματα των καιρών. Δεν ήταν θεός ή σούπερμαν. Γιαυτό τον αγκαλιάζουμε με τόση στοργή. Τον υψώνουμε πάνω από τις στέγες, σαν ελπίδα, ξέροντας ότι θα τον αποκαθηλώσουμε το Μεγάλο Σάββατο, θα τον διαλύσουμε σε κλωνιά ευλογίας για να σουβλίσουμε τα γαρδουμπάκια της ανοιξιάτικης μαγειρίτσας μας. Η μοίρα του Λάζαρου είναι ο θάνατος ξανά. Δίχως ελπίδα νέας ανάστασης, τουλάχιστον στην ίδια υπόσταση. Γιαυτό και το θρηνητικό τραγούδι του βοριά στα ξάρτια του τη μεγαλοβδομάδα. Ο Λάζαρος είναι η αμφιβολία στο θάμα, η μελαγχολία των θνητών, η δόξα της ασημαντότητας, το χαμόγελο του φθαρτού, η πλήξη της αιωνιότητας. Ξανά και ξανά του Λάζαρου. Ξανά ο προάγγελος του Σταυρού. Και της ανάστασης για όσους την πιστεύουν.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

 

http://mariasot.blogspot.com/2011/04/blog-post_17.html