[...] Μπαίνουν τώρα και κάθίζουνε οι προεστοί και οι
ψαλτάδες με τις κυράδες τους και οι ξεχωρίτες που πρέπει να προτιμηθούνε. Η πρώτη
τράπεζα είναι στρωμένη κι έτσι μονομιάς γευματίζουν. Βιαστικά τρώνε και πίνουνε
εύχονται στον Γιώργη και στη φαμίλια του και γρήγορα σηκώνονται για να μπουν
και οι άλλοι, αφού δεν είναι μπορετό να καθίσει μονομιάς όλος ο κόσμος.Έπειτα δεν είναι και πεινασμένοι κι όσοι είναι αυτοί
θα μείνουν τελευταίοι για να ευχαριστηθούνε και να χορτάσουνε. Τότες θα
κάτσουνε και οι νοικοκυραίοι, ο μάγερας και οι βοηθοί και οι γυναίκες που
πλένανε τα σκουτέλια και τα πηρούνια και τότες θα βγει και κανενας ξεχωριστός
μεζές. Αυτοί θα ξεκουραστούνε τώρα μια και σπατσάρισε ο
κόσμος που έχει κάμει κύκλο γύρω από τα παιχνίδια και βλέπει αυτούς που
χορευούνε και καμαρώνει την τέχνη τους. 
Νησιώτικο συρτό χορεύουνε που στα μισά
θα το γυρίσουνε σε ρεπατί. Και τότες ο χορευτής θα δείξει την τέχνη του και τη
μαστοριά του, στριφογυρίζοντας τη ντάμα του και κάνοντας του χορού τσαλίμια και φιγούρες περνώντας δίπλα
της ξυστά, χωρίς να την αγγίξει όπως ο πετεινός στριφογυρίζει την όρνιθα. Τότες
και ο λαουθιέρης που είναι ριμαδώρος θα
πει το ταιριαχτό στιχάκι στο ζευγάρι ανάλογα με την εντύπωση που θα του κάμει. Μα
πάντα θε να βρει κάτι το ξεχωριστό που θα καλοκέψει τον καβαλιέρο για να του
ρίξει πλούσια φέρτα.
Κι ο χορός πάντα ο ίδιος θα ναι γιατί δεν επιτρέπεται να χορέψουνε άλλονε, μ
όλο που και οι παρακατιανοί το καταφέρνανε και ξέρανε μαζούρκες και πόρκες
ακόμη και καντριλλιές. Και τούτο
συνέβαινε γιατί οι πολυταξιδεμένοι και οι αριστοκράτες του καιρού εκείνου
Φράγκοι τους χορεύανε στα γλέντια τους και τους μαθαίναν και οι δικοί μας. Σε
όλα όμως τα αγιομνήσια δεν προσφέρανε μονάχα φάβα μπακαλιάρο και κάπαρι. Αλλού
γευμάτιζε ο κόσμος με κρεάς και πατάτες, αλλού προσφέρανε ψάρια αλλού κάνανε σφουγγάτο,
αλλού παντεσπάνι και τούρτες κι αλλού τηανίτες ανεβατούς και τούτο γιατί την πανήγυρη την έκανε ένας
και όχι όλοι. Καθενας κατά την προαίρεσή του και τη δύναμή του προσέφερε στον
τιμώμενο Άγιο και στους συντοπίτες του ότι μπορούσε, χωρίς συμφέρο και πάντοτε
δωρεάν. ...
Απόσπασμα του Φίλιππα Κατσίπη , Αγιόμνησια ,
Ι.Μ.Δανέζης Σαντορίνη 2001
Αφιερωμένο στο Σταύρο Σπηλιάκο και την Μαρία Ξεφτέρη....για τα δικά μας "λακριντί"
