Μνήμη ΘΗΡΑΙΟΥ Αντωνίου Κονταράτου

Σε μια πολύπλευρη και ταυτόχρονα έντονη κοινωνική περίοδο, η μνήμη συγκεκριμένων Ανθρώπων πρέπει να μην ξεχαστεί. Σήμερα θα ξαναβρούμε τον Αντώνη Κονταράτο, τον Αντώνη μας, μέσα από δύο δικά του αποσπάσματα αλλά και μια αναφορά του Γ. Μαρίνου σε αυτόν:

" o Διαστημικός επιστήμονας δεν παρασύρθηκε από την υποδουλωτική δίνη της τεχνοκρατίας. Ερευνητής στον Επαγγελματικό Χώρο, δεν άφησε τον εαυτό του να αφυδατωθεί από τις παιδικές του ανησυχίες, από τα πρωτογενή ερωτηματικά από τη βουβή αγωνία του σκεπτόμενου ανθρώπου. Τις ώρες της σχόλης του, όταν δεν εργαζόταν για να αναρριχηθεί στο Φεγγάρι, άφηνε το μυαλό του να πετά στο μικροσκοπικό νησί της Σαντορίνης και στα παρθενικά πεδία των εφηβικών του οραματισμών. Ετσι δεν είναι περίεργο που καταπιάστηκε να ανακαλύψει και να βάλει σε μια συστηματική σειρά την προϊστορία της Σαντορίνης. Χωρίς να είναι ειδικός, χωρίς να φιλοδοξεί τιτλους επιστημονικούς στον γοητευτικό χώρο της γεωλογίας και της ερμηνείας των ιστορικών και προιστορικών μνημείων, αφοσιώθηκε στον ερασιτεχννικό του στόχο με το φανατισμό του ειδικού και με τη συστηματικότητα του έμπειρου ερευνητή....[...]Γ. Μαρίνος στον πρόλογο του βιβλίου του Αντώνη Κονταράτου: Αναδρομή στην Προϊστορία της Σαντορίνης

Οπως γράφει ο Καθηγητής Πανεπιστημίου κ. Αντώνης Κονταράτος, συνοψίζοντας την ουσία του ηφαιστειακού αυτού τόπου: «...Οι Κυκλάδες έχουν επανειλλημένα υποστεί την καταστρεπτική μανία του ανθρώπου και της φύσης στο πέρασμα πολλών χιλετηρίδων από την αρχή της ιστορίας τους. Η Σαντορίνη είναι αναμφισβήτητα το εξωτικότερο, το επιβλητικότερο, το ωραιότερο, αλλά και το τραγικότερο νησί του Αιγαίου. Με το πρώτο χάραμα της αυγής η μισοφωτισμένη Καλντέρα με τς σκούρα γκρεμνά της ορθώνεται σαν απειλητικό κάστρο μέσα από μια μουντή θάλασσα που σύμφωνα με την ομηρική περιγραφή του Αιγαίου, μοιάζει με μαύρο κρασί...».

«Μα κι αυτός, ακόμα, ο φόβος του σεισμού, της Έκρηξης του Ηφαιστείου και της πείνας, ήταν πηγή γνώσης για τον Σαντορινιό. Συσπείρωνε τους κατοίκους και μέσα από την αδερφοσύνη γι ‘ αλληλοπροστασία τους έκανε πιο σοφούς. Κι ο ίδιος πάντα φόβος μαζί με την απομόνωση του νησιού, την άγρια αφιλόξενη φύση και το πηχτό σκοτάδι της νύχτας οδηγούσε σε μεταφυσικές σκέψεις: Τι είναι ζωή;…..
Και η βεγγέρα το μεγάλο και μοναδικό αυτό σχολείο κοινωνικοποίησης της Σαντορίνης μετουσίωσε την κάθε γνώση και την κάθε σκέψη σε βιώματα. Καθόλου περίεργο, λοιπόν ότι η Σαντορίνη διακρίθηκε πάντα προσφέροντας στο Έθνος ανθρώπους των γραμμάτων»
Αντώνης Κονταράτος

τελετή Εγκαινίων Μπελώνειου Πολιτιστικού Κέντρου