Πόσους δίσκους έχει πουλήσει στην καριέρα του ο Rene Aubry; Διακόσαι χιλιάδαι δίσκοι; Τρακόσαι; Κατά πάσα πιθανότητα, οι μισοί αγοράστηκαν από επιχειρηματίες ή και κατοίκους της Σαντορίνης.
Αδύνατο να περπατήσει κανείς δέκα λεπτά στα σοκάκια που κοιτάζουν την καλντέρα χωρίς να ακούσει από κάποιο υπόσκαφο τον "εθνικό ύμνο" του νησιού. Δεν ξέρω πώς λέγεται αυτό το πασίγνωστο ορχηστρικό που μοιάζει να γράφτηκε για σάουντρακ του Franco, μπορώ όμως να το σφυρίξω, να το κολλήσω στο μυαλό σας, να λικνιστώ στο ρυθμό του.
Ελεος, δηλαδή. Ακόμα και ο ίδιος ο Ομπρί θα έβαζε τις φωνές. Εκτός πιά κι αν υπάρχει κάποιος άγραφος νόμος που καθιστά υποχρεωτική την ανάκρουση της μουσικής του επειδή ο κυρ-Ρενέ έχει το ίδιο όνομα με την προστάτιδα και "νουνά" του νησιού: Σαντορίνη πάει να πει Αγία Ειρήνη. Αφού το λένε και οι Κατσιμιχαίοι, έτσι θα είναι.Στα σοβαρά τώρα, η Σαντορίνη είναι υπέροχη αυτή την εποχή. Οι ορδές των βαρβάρων εγκατέλειψαν τα στέκια του Περίβολου και επέστρεψαν στην Αθήνα για να προετοιμάσουν τα χειμερινά τους στέκια. Τα ζευγαράκια κρυώνουν το Σεπτέμβριο, οι οικογένειες έχουν σχολείο. Παπαράτσι και κάμερες του Star δεν κυκλοφορούν πιά στο νησί. Ούτε μοντέλα ούτε -καλή ώρα- μπασκετμπολίστες.
Εμειναν πίσω κυρίως ξένοι, όχι τόσο Αγγλοι μέθυσοι όσο εύποροι ταξιδιώτες από εκείνους που αφήνουν και εισόδημα στο νησί. Και δεν εννοώ τίποτε Ρώσους νεολεφτάδες. Επεσα από τα σύννεφα όταν άκουσα τον κυρ Νίκο, τον Πρέκα να λέει ότι τα δωμάτιά του ήταν κατάμεστα και "overbooked" για το Σαββατοκύριακο 25-26 Σεπτέμβρη. Οταν φτάσαμε εκεί, είδαμε ότι φιλοξενούσαν και το γάμο ενός γλυκύτατου ζευγαριού Γιαπωνέζων.
Τα νερά ήταν ζεστά για την εποχή χωρίς τη μεσολάβηση του ηφαιστείου, το μελτέμι είχε υποχωρήσει και επέτρεπε μπαλκονάδες με κρασί, τους δρόμους τους βρήκαμε απαλλαγμένους από μηχανάκια και μποτιλιαρίσματα, το σέρβις παντού μας φάνηκε πιο ανθρώπινο και δίχως τουπέ.
Τις νύχτες βέβαια κάνουν κατάληψη στα κλαμπ οι ντόπιοι και οι φαντάροι, αλλά δεν είναι υποχρεωτικό να περάσει κάποιος από το Κοο ή το Enigma. Ακόμα και για τον εγκλωβισμένο στα Φηρά, υπάρχει το διπλό καταφύγιο της Κυρα-Θήρας για τζαζ και του Tithora για ροκ. H παρουσία τους είναι καθησυχαστική.
Ακόμα και όταν κάνει να αποσυρθεί από το προσκήνιο, η Ελλάδα βρίσκει τρόπους να σου τεντώνει τα νεύρα. Η πτήση της Ολυμπιακής καθυστέρησε μία ώρα, η εταιρία ενοικίασης αυτοκινήτων ξέχασε το ραντεβού και μας άφησε σύξυλους, οι τιμές στα καταλύματα μας έκοψαν τα ποδάρια. Ακόμα περισσότερο σαστίσαμε όταν μάθαμε κάποιες ιστορίες σαντορινέικης επιχειρηματικής τρέλας. Ποιος να περίμενε ότι ο άνθρωπος που δημιούργησε το θρύλο του ξακουστού ζαχαροπλαστείου της Οίας "Minim's" είναι σήμερα απένταρος;
Ετσι ή αλλιώς, είναι αδύνατο να αντισταθεί κάποιος στη θέα της απάνεμης και μαγευτικής καλντέρας, συνδυασμένης μάλιστα με την ηρεμία του αιγαιοπελαγίτικου Σεπτέμβρη. Στη Σαντορίνη, όπως και σε άλλα νησιά, η απόσταση ανάμεσα στον Αύγουστο και το Σεπτέμβρη αποδεικνύεται πολύ μεγάλη. Το μόνο στοιχείο που συνδέει τους δύο γείτονες μήνες είναι ο Ρενέ Ομπρί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου