Μέρες του Ραδιοφώνου Γ

ΜΕΡΕΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ ΣΤΗΝ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ ΜΕΡΟΣ Γ
ΤΟ ΜΙΚΡΟΦΩΝΟ ΤΗΣ ΧΑΡΟΥΛΑΣ
Επιτρέψτε μου όμως να γυρίσω πάλι πολλά χρόνια πίσω για να σας διηγηθώ την ιστορία του μικροφώνου του σταθμού.Πρέπει να ήταν αρχές της δεκαετίας του 80 όταν ανήσυχο πνεύμα της εποχής και εγώ έβγαινα τις νύχτες και έβαφα με σπρέι συνθήματα στους τοίχους. Μια τέτοια νύχτα με συνάντησε στον δρόμο του Αθηνιού ο δικηγόρος ο Μιχάλης ο Ρούσσος και μου πρότεινε να ενταχθώ στην συντακτική ομάδα της εφημερίδας « Η Γνώμη της Σαντορίνης» και να γίνω μέλος στο ΚΚΕ. Αν και δεν τα μπορούσα αυτά τα κομματικά, πήγα και άρχισα να βοηθώ το Βαγγέλη το Σιγάλα, την Μαρία και τα άλλα παιδιά της ομάδας Είχα ασχοληθεί και στο παρελθόν με τοπικές εφημερίδες καθώς έστελνα αρθράκια στον Μανώλη το Λυγνό και τα Θηραϊκά Νέα αλλά και ανταποκρίσεις σε Αθηναϊκές κυρίως αθλητικές εφημερίδες.΄
Η Συντακτική ομάδα της Γνώμης Της Σαντορίνης διοργάνωνε τότε διάφορες εκδηλώσεις στο Καμάρι και συναυλίες.
Σε μια από αυτές τις συναυλίες είχαμε φέρει την Χαρούλα την Αλεξίου.
Νεαρή τότε τραγουδίστρια, θυμάμαι έλεγε τα τραγούδια του Λοϊζου, η Χαρούλα, είχε έρθει με μεγάλη ορχήστρα για να τραγουδήσει στο νησί.
Όπως σε κάθε εκδήλωση ήμουν υπεύθυνος για τα ηχητικά και την εξέδρα και έτσι η μοίρα τόφερε να γνωρίσω από κοντά αυτή τη μεγάλη Ελληνίδα τραγουδίστρια.
Ήταν θυμάμαι μεσημέρι και η Χαρούλα μαζί με την ορχήστρα ήρθε στο γήπεδο να κάνει την πρόβα της.Ήταν χάρμα οφθαλμών.
Εκτός από την θεϊκή φωνή της, η Χαρούλα σε κέρδιζε με την προσωπικότητα και την άγρια ομορφιά της.
Θυμάμαι φορούσε μια λουλουδάτη πουκαμίσα και πήδηξε πάνω στην σκηνή σαν άγριο ελάφι.
Πιάσαμε την κουβέντα, με ρώταγε για το νησί και τους ανθρώπους του.
Νεαρός και εγώ τότε , με το μαλλί μέχρι τους ώμους αισθανόμουνα τιμή που μια τόσο γνωστή Ελληνίδα καθόταν τόσο κοντά μου και συζητούσαμε.
Η αλήθεια είναι ότι κάθε λεπτό που περνούσε η καρδιά μου χτυπούσε όλο και πιο γρήγορα.
Κοίταγα τα μάτια της, άκουγα αυτή βραχνή φωνή που όταν όμως τραγουδούσε γινόταν σαν βελούδο και χανόμουνα.
Πέρασε αρκετή ώρα και είχε σουρουπώσει.Είχαμε ξεχαστεί από την κουβέντα και η Χαρούλα έπρεπε να ξεκουραστεί για την συναυλία.
-Κράτα το να μου το δώσεις το βράδι, μου είπε και μου έδωσε το μικρόφωνό της.
Το πήρα στα χέρια μου και μου έκανε εντύπωση το βάρος του. Ήταν ένα SHURE BETA .
Ένα θεϊκό μικρόφωνο που το κρατούσε μια θεά.
Έτσι την έβλεπα.Η Χαρούλα πρόσεξε πως κοιτούσα το μικρόφωνο και θυμάμαι με πείραξε.
Στην συναυλία ήμουν συνέχεια δίπλα της. Μόνο όταν τραγουδούσε καθόμουν, όπως όλοι άλλωστε, μαγεμένος και άκουγα.
Τι θεσπέσια φωνή έχει αυτή η γυναίκα…Σε παίρνει και σε ταξιδεύει σε κόσμους μαγικούς.
Δεν υπάρχει καλύτερη στην Ελλάδα ίσως και στον κόσμο.
Τότε ήταν και κοπελίτσα, ένας αέρας απάνω στην σκηνή, ένα πανέμορφο πλάσμα που ήξερε πώς να σε κάνει να το ερωτευτείς αμέσως, για την φωνή της, για τα μάτια της, για όλα.
Όταν τέλειωσε η συναυλία ήρθε να με βρει ιδρωμένη. Μου ζήτησε ένα ζεστό αναψυκτικό αλλά ο κόσμος της ζητούσε να πει και άλλα τραγούδια.
Μέχρι να φέρω το αναψυκτικό η Χαρούλα είχε ανέβει στην σκηνή και τραγουδούσε πάλι ανταποκρινόμενη στα χειροκροτήματα του κόσμου.
Ήταν αξέχαστη αυτή η βραδιά
.Όταν κάποτε τέλειωσε , ενθουσιασμένη από την ανταπόκριση του κόσμου, μου πέταξε από μακριά το μικρόφωνο.
-Πάρτο βρε τρελέ Σαντορινιέ… να με θυμάσαι… μου είπε και μπήκε στο υποτυπώδες καμαρίνι να αλλάξει.
Το μικρόφωνο το έχω μέχρι σήμερα. Είναι αυτό που βλέπετε στην φωτογραφία.
Το μικρόφωνο της Χαρούλας έγραψε ιστορία στο νησί.Έχει καταγράψει τις φωνές χιλιάδων ανθρώπων όλα αυτά τα χρόνια, καθώς ήταν το μικρόφωνο του σταθμού για πάνω από 20 χρόνια.
Πρόσφατα το αλλάξαμε με ένα ραδιοφωνικό νέου τύπου και το πήρα για ενθύμιο.Το έχω πάντα μαζί μου γιατί εκτός από την Χαρούλα μου θυμίζει και ένα σωρό πράγματα.
Την Χαρούλα δεν την ξανά είδα μετά την Συναυλία στο Καμάρι.
Όταν το 1991 κάναμε τις πρώτες συναυλίες σαν ραδιοφωνικός σταθμός για τα ηφαίστεια και φέραμε την Ελευθερία την Αρβανιτάκη με τον Γαϊτάνο, τον Βασίλη τον Παπακωσταντίνου, τον Γιώργο τον Νταλάρα και άλλους προσπάθησα να βρω την Αλεξίου.
Όμως η τύχη δεν ήθελε να ξαναβρεθούμε, αφού μου έλεγαν μια πως βρίσκονταν στην Κύπρο , μια στο Εξωτερικό κ.λ.π. δεν κατάφερα να την φέρω.
Μόνο πριν τρία χρόνια που ήρθε να τραγουδήσει στα Ηφαίστεια χώθηκα μέσα στον κόσμο, μακριά, να την ακούσω.
Ήξερα πως δεν θα με θυμάται και δεν πήγα να της μιλήσω.
Άκουσα όμως τα τραγούδια της, είχε και το αφιέρωμα στα τραγούδια του Λοϊζου, αυτά που έλεγε και τότε και τη θαύμασα όπως όλος ο κόσμος
.Είναι κεφάλαιο για την Ελλάδα η Χάρις Αλεξίου, Ιστορία ολόκληρη.
Για μένα είναι σίγουρα κάτι παραπάνω.


ΕΔΩ ΕΠΑΡΧΕΙΟ – ΣΑΣ ΜΙΛΑ Ο ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΗΨΙΩΝ

Ποτέ δεν άντεχα μακριά από την Σαντορίνη.
Ακόμα και σήμερα όταν φεύγω, έστω και για λίγες μέρες με πιάνει ένας πονοκέφαλος που κρατά μέχρι να μπω στο βαπόρι ή το αεροπλάνο.
Μόλις βλέπω τον Άγιο Μηνά και το βουνό του προφήτη Ηλία γίνομαι περδίκι.
Έλειψα κάποια χρόνια για να σπουδάσω και να κάνω το στρατιωτικό μου.Γυρίζοντας βρήκα την παλιοπαρέα ενωμένη. Τους συνάντησα στο καφενείο του Βασίλη του Μπάμπη ( ήταν εκεί που τώρα είναι η καφετέρια ΝΙΚΣ) και όλοι μαζί πήγαμε στο Μερεβίγλι στου Γιάννη να τα πιούμε. Ήταν το στέκι μας πριν από την Ντίσκο.
Ο Σορώτος μου είπε πως με διάφορες πατέντες είχε κάνει το ράδιο Σαντορίνη να κοκκινίζει σαν ντροπαλή κοπέλα.
Ήταν τότε που όταν οι λάμπες κοκκίνιζαν στους πομπούς το σήμα που εξέπεμπαν ήταν ισχυρότερο.
Πήγαμε την άλλη μέρα και κάναμε εκπομπές από το αποθηκάκι.
Είχε περάσει και τηλέφωνο με ένα καλώδιο από το σπίτι της μάνας του και παίρναμε αφιερώσεις από όλη την Σαντορίνη.Εγώ τότε δούλευα στο εστιατόριο του ΑΤΛΑΝΤΙΣ με τον συγχωρεμένο τον Λέσενα, όπως και ο Στάθης ο Καραμαλής και ο Γιώργος ο Πρέκας και άλλοι.
Σχεδόν όλοι οι Φηριανοί το πρώτο μας μεροκάματο στο ΑΤΛΑΝΤΙΣ το έχουμε κάνει.
Το βράδι έβαζα μουσική στον Κίτρινο Γάϊδαρο , την Ντίσκο που ήταν κάτω από το ξενοδοχείο.
Παρέα με τον Νίκο τον Κλαπάκια, χρυσές εποχές, όμορφες.
Περνούσαν τα χρόνια και μεγαλώσαμε σιγά – σιγά.
Το ράδιο Σαντορίνη άρχισε να μεταδίδει και ποδοσφαιρικούς αγώνες από το γήπεδο του Πανθηραϊκού.
Πήγαινα εγώ και με ένα καλώδιο ανέβαζα το τηλέφωνο του γηπέδου στην εξέδρα.
Ο Σορώτος ήταν στον σταθμό και με μια πατέντα που είχε κάνει με έβγαζε στον αέρα να κάνω περιγραφή του αγώνα.
Πήραμε θάρρος αφού κανείς δεν μας ενοχλούσε και κάναμε καθημερινά εκπομπές.
Μέχρι και ακολουθίες από την εκκλησία μεταδίδαμε.
Θυμάμαι την κυρά Ρήνα να φωνάζει από το σπίτι στο Στέλιο να πάει να φάει.
Σταματούσε ο χρόνος όταν μπαίναμε στο αποθηκάκι.
Μαζί με το ράδιο Σαντορίνη άρχισα να γράφω αρθράκια στα Θηραϊκά Νέα αρχικά και αργότερα στην Γνώμη της Σαντορίνης.
Ταυτόχρονα έστελνα με τέλεξ στο ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ τις πρώτες μου ανταποκρίσεις από τους αγώνες του Πανθηραϊκού που έπαιζε Ερασιτεχνικό τότε.
Ήταν Χειμώνας του 1989, εγώ δούλευα στο τουριστικό γραφείο του Δαμίγου και ο Στέλιος είχε φτιάξει το μαγαζί με τα ηλεκτρονικά.
Μέλος του ΚΚΕ και της συντακτικής ομάδας της ΓΝΩΜΗΣ ΤΗΣ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ συμμετείχα στην κατάληψη του Επαρχείου μαζί με όλους τους Προέδρους των Κοινοτήτων τότε.
Είχαμε κάνει κατάληψη και πιέζαμε να ιδρυθεί Επαρχείο με υπηρεσίες στο νησί.
Εκεί έπεσε και η ιδέα από τον σημερινό Έπαρχο, πρόεδρο του Καρτεράδου τότε, Χρύσανθο Ρούσσο.
-Ρε συ, μου λέει. Είμαστε τόσες μέρες κλεισμένοι εδώ μέσα και δεν το ξέρει ο κόσμος. Δεν φέρνεις το σταθμό εδώ να κάνεις εκπομπή από το Επαρχείο να ενημερώσουμε τον κόσμο.

Άλλο που δεν ήθελα. Έφυγα σφαίρα για το Σορώτο και του το είπα.
Ο Στέλιος ξήλωσε μέσα σε λίγα λεπτά το στούντιο και το μεταφέραμε στο επαρχείο.Όταν ρωτήσαμε που θα βάζαμε τον σταθμό πετάχτηκε θυμάμαι ο συγχωρεμένος ο Γιώργος ο Ρούσσος ο καθηγητής
- Εδώ να τον βάλετε, μας είπε, μέσα στο γραφείο μου.
Ήταν στο γραφείο της Βθμιας εκπαίδευσης.(Νομίζω ακόμα εκεί στεγάζεται και σήμερα)
Αυτό που γράφω δεν είναι υπερβολή. Το ξέρει άλλωστε και η γυναίκα του Γιώργου.
Πέρασαν χρόνια και χρόνια από τότε. Μέχρι να πεθάνει ο Γιώργος ο Ρούσσος είχε αφήσει να κρέμεται στο γραφείο του το καλώδιο της κεραίας και κάθε φορά που πήγαινα στο επαρχείο μούλεγε
-Μυτιληναίο πρόσεξε γιατί το καλώδιο κρέμεται ακόμα από το παράθυρο.
Αφού λοιπόν στήσαμε την κεραία στην ταράτσα του Επαρχείου βαλθήκαμε να τον βάλουμε μπρος.
Είχε φέρει εν τω μεταξύ από το σπίτι του ο Μάκης ο Καφιέρης ένα ραδιοκασετόφωνο, εγώ ένα πικάπ και το μικρόφωνο της Χαρούλας, ο Σορώτος τα υπόλοιπα.
Μουλάρωσε το ράδιο Σαντορίνη και δεν έλεγε να κοκκινίσει την λυχνία του.
Πάλευε ώρες ο Σορώτος, ξαπλωμένος στο πάτωμα.
Ρύθμιζε – ξερύθμιζε αλλά τίποτα.
Είχαμε απογοητευθεί.
Ο Δημήτρης ο Καφιέρης, γνωστός για τα πειράγματά του μας δούλευε κανονικά.
-Ρε δεν πάτε να τον πετάξετε που θέλετε και σταθμό.. μας έλεγε και μας πείσμωνε.
Αφού πια είχε βραδιάσει ο Σορώτος είχε αγανακτήσει.
-Δεν παίρνει με τίποτα, μου λέει, θα κάηκε η λυχνία.
Τσαντισμένος ο Μάκης ο Καφιέρης ρίχνει μια κλωτσιά στον πομπό, αυτός κάνει δυό τρεις τούμπες και ως εκ θαύματος κοκκινίζει η λυχνία
-Μη τον πειράξει κανένας φώναξε δυνατά ο Σορώτος.
Τον αφήσαμε έτσι αναποδογυρισμένο, από το φόβο μας μην χαλάσει πάλι.
-Πάρε το ράδιο και δες που βγαίνει, μου λέει ο Στέλιος.
Μήπως είχαμε τότε και συχνόμετρα να ξέρουμε που εκπέμπουμε; όλα στην τύχη.
Βγήκα έξω από το επαρχείο και άρχισαν να ψάχνω στην μπάντα των FM.Τον έπιασα λίγο μετά τους 106 μεγάκυκλους.
Μέσα είχανε στήσει πανηγύρι.
Αρχίσαμε αμέσως τις εκπομπές
-Εδώ Επαρχείο… εδώ Επαρχείο… σας μιλά ο σταθμός των καταληψιών.
-Ελάτε να στηρίξετε την προσπάθειά μας. Πρέπει η Σαντορίνη να αποκτήσει Επαρχείο με υπηρεσίες κ.λ.π.
Αρχίσαμε τις συνεντεύξεις με τους Προέδρους των Κοινοτήτων Την Γρίβα , τον Κορωνιό, τον Βαγγέλη τον Σιγάλα, τον Χρύσανθο τον Ρούσσο, την Πλατή από την Οία, τον Μάκη τον Βλάχο από την Μεσσαριά κ.α
Ένας έβγαινε , άλλος έμπαινε.
Το βράδι αρχίζαμε τα δικά μας. Αφιερώσεις τραγούδια.
Ένας χαμός.Έβραζε το τηλέφωνο της Βθμιας.
Θυμάμαι οι Μποριανοί που δεν μας άκουγαν, δεν έφτανε μέχρι το Εμπορείο ο σταθμός, ανέβαιναν στον Άγιο Ανδρέα στο Πύργο με τα αυτοκίνητά τους για να μας ακούσουν.
Έβγαινα στο μπαλκόνι του Επαρχείου και έβλεπα τα φώτα. Δεκάδες αυτοκίνητα.Ουρές ολόκληρες.
Το ράδιο – Σαντορίνη είχε πλέον μπει στην ζωή όχι μόνο την δική μας αλλά όλου του νησιού.
Τον λάτρεψαν αυτόν τον σταθμό οι Σαντορινιοί τότε.
Θυμάμαι τον Μάκη τον Καφιέρη να σηκώνει το τηλέφωνο στο Επαρχείο και να γράφει σελίδες από αφιερώσεις και μηνύματα που έστελνε ο κόσμος.
Κράτησε έναν μήνα περίπου η κατάληψη του Επαρχείου.
Μια μέρα ήρθε ο Πίττος ( ήταν τότε διοικητής στην Αστυνομία) με δυό τρείς Αστυνομικούς έξω από την πόρτα του Επαρχείου και άρχισε να φωνάζει πως πρέπει να κατέβουμε κάτω να μας συλάβει γιατί λειτουργούσαμε παράνομο ραδιοφωνικό σταθμό.
Βγήκε από το παράθυρο ο Γιώργος ο Ρούσσος ο καθηγητής και του είπε το ανεπανάληπτο που άφησε τότε εποχή:
- Έλα εσύ απάνω άμα σου βαστά….
Λίγο πριν να τελειώσει η κατάληψη μου έφερε ένα έγγραφο, ο σημερινός Έπαρχος , ο Χρύσανθος Ο Ρούσσος,
(μπορεί να τόχει ακόμα), να το διαβάσω στο μικρόφωνο.Το είχαν υπογράψει όλοι οι Πρόεδροι των Κοινοτήτων και απευθύνονταν σε κάποιο Υπουργείο, δεν θυμάμαι σε ποιο. Ζητούσαν να επιτραπεί η νόμιμη λειτουργία του Ράδιο Σαντορίνη.
Ήταν η περίοδος που τα ΜΑΤ του Αρκουδέα κυνηγούσαν τον Έβερτ στον Υμητό για τον Αθήνα 9,84 και τον Κούβελα στο δάσος του Σεϊχ Σού για τον Θεσσαλονίκη 100.
Ποτέ δεν πήραμε φυσικά απάντηση.
Κάποτε τέλειωσε η κατάληψη και μας ειδοποίησαν να τα μαζέψουμε και να φύγουμε γιατί θα μας έπιανε στην πόρτα η Αστυνομία.
Εκεί επιστρατεύσαμε τον Δημήτρη τον Καφιέρη τον Δάσκαλο.
Έφερε το αμάξι του πίσω από το Επαρχείο και κρύψαμε κάτω από κάτι κλουβιά και μια φουρμέλα που είχε στο πορτ παγκάζ το ράδιο Σαντορίνη.
Ο Δημήτρης έφυγε με το αυτοκίνητο και εμείς φύγαμε σαν κύριοι από την πόρτα.
Αφήσαμε μόνο το δίπολο στην ταράτσα και το καλώδιο της κεραίας.
Αυτά τα κράτησε ο Γιώργος ο Ρούσσος ο καθηγητής και μας υποσχέθηκε ότι δεν θα άφηνε κανέναν να τα ακουμπήσει.
Μέχρι να πεθάνει, σε όποιον έμπαινε στο γραφείο του τούλεγε με καμάρι:
- Βλέπεις αυτό το καλώδιο; Είναι του σταθμού που είχαμε στήσει στο Επαρχείο όταν είχαμε την κατάληψη.

------------------------------------------------------------------------------------
Θέλω να διορθώσω ένας λάθος που μου το επισήμανε χθες στο γήπεδο του Καμαριού ο Γιάννης ο Σορώτος.
Μου είπε λοιπόν ότι δεν ήταν ο Μπάμπης ο Κελίδης ο φίλος μας γιατρός που μας είπε για τον Μιχάλη όταν τραυματίστηκε αλλά κάποιος άλλος. Μου είπε και το όνομά του αλλά δεν το θυμάμαι.

http://www.neasantorinis.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=2264&Itemid=1