Μέρες του ραδιοφώνου στη Σαντορίνη β

Είχαμε μείνει στο άδοξο τέλος του SLADE. Είχε έρθει εν τω μεταξύ το καλοκαίρι του 1974 και πέσαμε πάνω στα σημαντικά γεγονότα της εποχής. Ιούλιος 1974 και η Σαντορίνη είναι γεμάτη κόσμο.Η ζωή μας κυλούσε ομαλά, δηλαδή δουλειά το πρωί, NEPTUNE , VOLCANO και THE YELLOW DONKEY το βράδι.

Ήταν η αξέχαστη αυτή η περίοδος. Για την προηγούμενη και για την δική μας την σειρά.
Ήταν τότε που το καμάκι στις τουρίστριες αποτελούσε τιμή για τον τόπο μας.
Σπάνια μας ξέφευγε γυναίκα. Το είχαμε σε κακό μας, να φύγει από το νησί τουρίστρια χωρίς να ζευγαρώσει.
Σήμερα τα νέα παιδιά λίγο ασχολούνται με τις τουρίστριες. Τότε όμως που οι Ελληνίδες ήταν σπάνιο είδος, εμείς είχαμε σπουδάσει όλοι στην Μπεγλάμειο σχολή πώς να κάνουμε καμάκι.
Και ενώ λοιπόν όλα κυλούσαν ήρεμα και περνούσαμε καλά, κάνουν οι Τούρκοι την απόβαση στην Κύπρο.Επιστράτευση μας είπαν την επόμενη μέρα και κάποιοι φίλοι ετοιμάστηκαν να φύγουν πρωί πρωί με το Έλλη.
Ο Γιάννης ο Σορώτος ( ο ρίφις) μόλις είχε απολυθεί και ερχόταν στο νησί με το βαπόρι και γύρισε μπρος-πίσω.
Ούτε τους γονείς του δεν πρόλαβε να δει.
Θυμάμαι αυτή την βραδιά.
Είχαμε μαζευτεί, όλη η παλιοπαρέα, έξω από το NEPTUNE, και ακούγαμε Ντοϋτσε Βέλλε με ένα παλιό-ράδιο που είχε πάντα μαζί του ο Μάκης ο Βλαβιανός.
Ο Μάκης ήξερε και Γερμανικά και θυμάμαι μας ενημέρωνε για το τι συμβαίνει στην Κύπρο, αφού οι κρατικοί σταθμοί δεν έλεγαν την αλήθεια.
Έφυγαν πολλοί δικοί μας με την επιστράτευση. Γέμισε το Έλλη το πρωί.
Μάλιστα μέσα μηχανικός ήταν και ο σημερινός Δήμαρχος ο Άγγελος ο Ρούσσος.Άδειασε το νησί αμέσως.
Ήρθαν αεροπλάνα από το εξωτερικό και πήραν τους Τουρίστες.
Κάποιοι φίλοι Γερμανοί και Αυστριακοί καθώς και κάποιες φίλες δεν έφυγαν.
Μείνανε μαζί μας και μας έλεγαν πως δεν τους ενδιέφερε και πόλεμος να γίνει, φτάνει να έβλεπαν την Καλντέρα και το ηλιοβασίλεμα. Θεότρελοι.
Τα βράδια μας έβαζαν και σβήναμε τα φώτα.
-Πρέπει να κάνετε συσκότιση, μας έλεγαν.
Στο Νέπτουν καθόμαστε με κεριά και ο Τζούρος έπαιζε σιγανά κομμάτια.
Τέλειωσε γρήγορα ο Πόλεμος, γύρισαν οι δικοί μας και μπήκαμε πάλι στον κανονικό μας ρυθμό.
Ο Σορώτος έφυγε για να σπουδάσει στην Συβιτανίδειο και ραδιόφωνο χωρίς Σορώτο δεν γινόταν.
Αυτό το καλοκαίρι ήταν το χειρότερο της ζωής μου.
Ήταν το μαύρο καλοκαίρι που έφυγε ο Μιχάλης ο Σορώτος.
Ήταν ένα καταραμένο μεσημέρι.
Ο Μιχάλης είχε έρθει από το σπίτι να μου πει πως πήγαινε μια βόλτα με τον Στάθη μέχρι την Μεσσαριά και θα ερχόταν να με πάρει να πάμε για εξετάσεις στο Νοσοκομείο.
Είχαμε δηλώσει συμμετοχή σε μια κρουαζιέρα μαθητών και προσκόπων με το ΣΕΜΙΡΑΜΙΣ του Ποταμιάνου που θα ξεκινούσε από την Σαντορίνη και θα γύριζε σχεδόν όλα τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Σκοπός του ταξιδιού ήταν να εμψυχώσουμε τους φαντάρους που είχαν περάσει δύσκολες μέρες με τα γεγονότα στην Κύπρο.
Κάποιοι από αυτούς είχαν να κοιμηθούν εβδομάδες ολόκληρες.
Για να πάμε στην κρουαζιέρα έπρεπε να μας δει πρώτα γιατρός.
Περίμενα τον Μιχάλη να έρθει σπίτι. Όμως αντί να έρθει αυτός έφτασε μια φίλη, η Κατερίνα η Βασαλάκη κλαίγοντας να μου πει πως ο Μιχάλης είναι βαριά τραυματισμένος στο Νοσοκομείο.
Είχε χτυπήσει με το Μηχανάκι καθώς ερχόταν στα Φηρά. Στην κλειστή στροφή του Καρτεράδου, εκεί που είναι τώρα το βενζινάδικο.
Έβαλα φτερά στα πόδια και με μια ανάσα έφτασα στο Νοσοκομείο.
Ήταν εκεί τα αδέρφια του Μιχάλη οι γονείς του και αρκετός κόσμος.
Μπήκα μέσα τρέχοντας και είδα μπροστά μου το Μπάμπη τον Κελίδη.
Νεαρός τότε γιατρός και φίλος μούριξε μια ματιά που θα την θυμάμαι μέχρι να πεθάνω.
Με κοίταξε και κατέβασε τα μάτια του που ήταν γεμάτα δάκρια.
- Μόνο ο θεός φίλε, μου λέει θα σώσει το Μιχάλη.
Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου.
Βγήκα τρεκλίζοντας από το νοσοκομείο και με έπιασαν κάποιοι από τη παλιοπαρέα που είχαν φτάσει εν τω μεταξύ στο Νοσοκομείο.
Από το ύφος μου κατάλαβαν, ούτε με ρώτησαν.Κάτσαμε απέναντι από το νοσοκομείο όλοι μαζί. Αμίλητοι. Χάναμε το Μιχάλη. Δεν το πίστευε κανένας
.-Θα δείτε ρε που θα τα καταφέρει, είναι σκληρό καρύδι ο Μιχάλης, ψέλλισε κάποιος.Αυτό το βράδι ήταν που έπιασα τον εαυτό μου να προσεύχεται μετά από πολλά χρόνια.
Πήγα στη Παναγιά του Λαγκαδιού, τον Άγιο Αθανάσιο στο Κοντοχώρι.
Δεν άφησα εκκλησία για εκκλησία.
Τον Μιχάλη τον πήρε ένα αεροπλάνο ετοιμοθάνατο για την Αθήνα.Πάλεψε ένα μήνα σε Νοσοκομείο της πρωτεύουσας. Στο τέλος λύγισε και μαζί του λυγίσαμε όλοι.
Δεν έχω ξεπεράσει ακόμα το θάνατο του καλύτερου φίλου μας.
Ήταν η ψυχή της παλιοπαρέας.
Αυτός είχε χρηματοδοτήσει την κατασκευή του SLADE.
Έφυγε 18 χρονών και είχε δύο μαγαζιά στην αγορά.Αν ζούσε σήμερα θα ήταν μεγάλος και τρανός.
Όμως έφυγε άδικα, χωρίς να χαρεί τη ζωή.
Δεν μπορώ να περιγράψει τι έγινε στην κηδεία. Πώς να το περιγράψω άλλωστε αφού δεν ήξερα που πατούσα και που βρισκόμουνα.
Θυμάμαι μόνο μερικές μέρες από το θάνατό του, που πήγε να του κάνει στο νεκροταφείο συντροφιά η παλιοπαρέα.
Σηκωθήκαμε, καμιά εικοσαριά είμαστε, τραγουδήσαμε το τραγούδι του, την Φραγκοσυριανή, και χορέψαμε χασάπικο πάνω από τον τάφο του αφήνοντας κενή τη θέση του ανάμεσά μας.
Κλαίγαμε σαν μωρά παιδιά.
Μετά το θάνατο του Μιχάλη η παλιοπαρέα σχεδόν διαλύθηκε.Κάποιοι έφυγαν φαντάροι , κάποιοι έφυγαν να σπουδάσουν. Κάποιοι έμειναν πίσω.
Το ραδιόφωνο μπήκε πάλι ξαφνικά στη ζωή μας καθώς ο Στέλιος γύρισε από την Αθήνα και μαζί του έφερε και έναν πομπό στα FM αυτή τη φορά.
Αυτός ο πομπός έμελε να γράψει ιστορία στο νησί.Ήταν αυτός που λειτούργησε μέσα στο κατηλλειμένο Επαρχείο.
Ήταν αυτός που έδωσε την συχνότητα 106,4.
Οι πρώτες μας δοκιμές έγιναν σε μια αποθήκη έξω από το σπίτι του Σορώτου.
-Πως θα τον πούμε ρε σύ; Με ρώτησε
-Ράδιο Σαντορίνη!!! Του απάντησα όλο καμάρι. Γελούσαν και τα αυτιά μας.
Φάγαμε και έναν κεραυνό ένα βροχερό βραδάκι καθώς κάναμε εκπομπές με μουσική και ειδησούλες.
Περνούσαν οι μέρες όμορφα.Κάποια στιγμή έπρεπε κι εγώ να σπουδάσω και να κάνω και το στρατιωτικό μου.
Έφυγα για 4-5 χρόνια αφήνοντας το ράδιο – Σαντορίνη στα χέρια του Σορώτου που όμως τούβαλε λουκέτο μόλις έφυγα.Δεν το άντεχε να τον δουλεύει μοναχός του.Με περίμενε να γυρίσω όπως κι έγινε.

http://www.neasantorinis.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=2253&Itemid=1